Στα μάτια του κόσμου ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν ο απόλυτος σταρ. Στα μάτια των θαυμαστών του το απόλυτο είδωλο. Στα μάτια των εχθρών του ένα κακό παιδί. Ήταν πράγματι όλα αυτά. Ήταν όμως και πολλά περισσότερα.

Ήταν 7 Ιουνίου 1993 όταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς έχασε την ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα στην εθνική οδό Νυρεμβέργης-Μονάχου. Ήταν 17:20 το απόγευμα, όπως έδειχνε το χρυσό ρολόι που φορούσε ο Κροάτης. Ήταν η στιγμή που το παγκόσμιο μπάσκετ βυθίστηκε στο πένθος και δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.

Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις για τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Έχουν γίνει αναρίθμητα αφιερώματα. Λογικό, αφού έχουν συμπληρωθεί 27 χρόνια από τον θάνατό του. Δεν γινόταν διαφορετικά για έναν άνθρωπο που συνέβαλλε όσο λίγοι στην αλλαγή του ίδιου του μπάσκετ.

Παίκτες όπως ο Ντράζεν, ο Νίκος Γκάλης, ο Αρβίντας Σαμπόνις, ο Τόνι Κούκοτς, ο Βλάντε Ντίβατς, ο Ντίνο Ράτζα και ο Σαρούνας Μαρτιουλιόνις, επηρέασαν το ίδιο το άθλημα με τρόπο που δεν μπορεί καν να καταλάβει ο κόσμος στις μέρες μας. Ήταν πρωτοπόροι. Οι άνθρωποι που άνοιξαν τον δρόμο για όλους τους άλλους. Είναι παίκτες που φρόντισαν με όσα έκαναν εντός και εκτός γηπέδου να κάνουν την διαφορά.

Ο Πέτροβιτς κατέκτησε τα πάντα σε επίπεδο συλλόγων και εθνικών ομάδων, αλλά δεν του έφτανε. Το παλμαρέ του ζαλίζει, αφού περιλαμβάνει ευρωπαϊκούς τίτλους και πρωταθλήματα σε επίπεδο συλλόγων και μετάλλια κάθε χρώματος σε επίπεδο Εθνικών ομάδων. Υπήρξε ένας από τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών. Και η ιστορία του δε μοιάζει με κανενός άλλου.

ΕΝΑ ΕΦΗΒΟΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η ιστορία του Ντράζεν είναι γνωστή. Το να αναφερθεί κάποιος σε όλη την πορεία του όταν έχουν γραφεί τόσα πολλά μοιάζει περιττό. Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να αναφερθούν αυτά που χρειάζεται για να καταλάβει ακόμα και κάποιος μικρότερος που δεν τον έχει ζήσει το πραγματικό μέγεθος της κλάσης του σπουδαίου Κροάτη.

Ο Πέτροβιτς γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1964. Φρόντισε από μικρή ηλικία να δείξει ότι είναι κάτι ξεχωριστό, αφού σε ηλικία 15 ετών ήταν ήδη μέλος της ανδρικής ομάδας της Σιμπένκα την σεζόν 1979/80, η οποία αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Γιουγκοσλαβίας, που τότε ήταν ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη, αν όχι το καλύτερο. Όντας ακόμα έφηβος, οδήγησε την ομάδα του σε δύο σερί τελικούς Κυπέλλου Κόρατς (1982 και 1983), ενώ πριν κλείσει καλά-καλά τα 18 του χρόνια της χάρισε το 1983 πρωτάθλημα με 2 δικές του βολές κόντρα στη Μπόσνα. Ή έτσι νόμιζε, αφού ο αγώνας ακυρώθηκε και ορίστηκε ρεβάνς, στην οποία η Σιμπένκα δεν κατέβηκε ποτέ.

Αφού έμεινε έναν χρόνο μακριά από το μπάσκετ για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία, εντάχθηκε στις τάξεις της Τσιμπόνα, στην οποία έμεινε από το 1984 έως το 1988. Σε αντίθεση με ό,τι φαντάζεται ο κόσμος, με την φανέλα της Τσιμπόνα κατέκτησε μόλις ένα πρωτάθλημα (1984/85), αφού το πρωτάθλημα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας ήταν απίστευτα ανταγωνιστικό.

Ο μύθος του Ντράζεν ωστόσο άρχισε να φτιάχνεται επειδή το ίδιο διάστημα κατέκτησε δύο συνεχόμενες χρονιές (1985 και 1986) την EuroLeague (τότε λεγόταν Ευρωπαϊκό Κύπελλο), για να ακολουθήσει ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1987, ενώ έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς το 1988! Κοινώς, σε τέσσερις χρονιές κατέκτησε τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους και βρέθηκε σε έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό!

Ο Πέτροβιτς είχε κατακτήσει τα πάντα και ήθελε να διευρύνει τους ορίζοντές του. Οι Μπλέιζερς τον περίμεναν στο ΝΒΑ, αλλά η Ρεάλ του έστρωσε το καλοκαίρι του 1988 ένα χαλί εκατομμυρίων για να τον αποκτήσει. Για να καταφέρει τελικά να υπογράψει στους Μαδριλένους, χρειάστηκε για χάρη του να αλλάξει ακόμα και ο νόμος που υπήρχε στην Ενωμένη Γιουγκοσλαβία που απαγόρευε στους παίκτες να φύγουν από την χώρα πριν κλείσουν τα 28 του χρόνια. Ο Ντράζεν έφυγε στα 24 του χρόνια και πήγε στη Μαδρίτη έχοντας στο μυαλό του μόνο ένα πράγμα: Να παίξει στην Ισπανία για έναν χρόνο (1988/89) προκειμένου να ετοιμαστεί να πάει στο ΝΒΑ. Το κίνητρό του δεν ήταν ίδιο, ήταν απόμακρος, αλλά ακόμα κι έτσι οδήγησε την Ρεάλ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ισπανίας και του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Το ΝΒΑ ήταν το επόμενο βήμα.

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ο Πέτροβιτς χρειάστηκε να κερδίσει μία δικαστική μάχη με την Ρεάλ για να μπορέσει να ζήσει το όνειρό του και να πάει στο ΝΒΑ για χάρη των Μπλέιζερς την σεζόν 1989/90. Μαζί με τον (τότε) κολλητό του Βλάντε Ντίβατς (Λέικερς) και τον Σαρούνας Ματσιουλιόνις (Γουόριορς) ήταν οι τρεις Ευρωπαίοι που άνοιξαν τον δρόμο για τους υπόλοιπους, αφού παίκτες όπως ο Γερμανός Ντέτλεφ Σρεμπφ και ο Ολλανδός Ρικ Σμιτς ήταν περισσότερο... αμερικανικά προϊόντα λόγω της παρουσίας τους σε αμερικανικά κολέγια.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν καθόλου εύκολα για τον Πέτροβιτς στο ξεκίνημα. Ο σπουδαίος Κροάτης εντάχθηκε στο ρόστερ μίας ομάδας που είχε ως στόχο τον τίτλο, έχοντας μπροστά του στις θέσεις των γκαρντ τους Τέρι Πόρτερ και Κλάιντ Ντρέξλερ. Ο ρόλος του δεν ήταν ποτέ αυτός που προσδοκούσε κι έπειτα από μία αναγνωριστική ρούκι χρονιά (1989/90) όπου είχε 7.6 πόντους μέσο όρο σε μόλις 12 λεπτά συμμετοχής, την δεύτερη χρονιά του (1990/91) η έλευση του – νυν Προέδρου των Σέλτικς – Ντάνι Έιντζ, τον έστειλε ακόμα πιο βαθιά στον πάγκο. Αυτό έφερε γκρίνια, δηλώσεις όπου απαιτούσε να παραχωρηθεί με ανταλλαγή και τελικά την ανταλλαγή τους στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς (πλέον Μπρούκλιν Νετς). Η ανάβασή του είχε μόλις ξεκινήσει.

Στους Νετς ο Πέτροβιτς βρήκε τους Ντέρικ Κόλεμαν και Κένι Άντερσον, φτιάχνοντας μαζί τους μία εξαιρετική τριάδα. Παρέα οδήγησαν τους Νετς σε δύο σερί παρουσίες στα playoffs (1992, 1993), με τον ίδιο να έχει 20.6 πόντους μέσο όρο την σεζόν 1991/92 και 22.3 πόντους μέσο όρο την σεζόν 1992/93, καταφέρνοντας μάλιστα να συμπεριληφθεί το 1993 στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ. Είχε ήδη κερδίσει την αναγνώριση κι ας μην είχε γίνει All Star. Ο Πέτροβιτς έφτασε εκεί που δεν είχε φτάσει κανείς. Είχε γίνει σταρ στο ΝΒΑ.

Όντας στα μαχαίρια με τους Νετς για το νέο του συμβόλαιο, σκεφτόταν σοβαρά να επιστρέψει στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός ήταν ο πρώτος που τον προσέγγισε μέσω και του κολλητού του, Στόγιαν Βράνκοβιτς, αφού ονειρευόταν ότι θα τον βάλει στο πλευρό του Νίκου Γκάλη. Ο σπουδαίος Κροάτης φερόταν να είναι έτοιμος να δώσει τα χέρια με τους “πράσινους”. Ο πρόωρος θάνατός του είχε ως αποτέλεσμα να μην γίνει ποτέ αυτό το γεγονός πραγματικότητα.

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ

Πολύ καιρό πριν ο Ντιρκ Νοβίτσκι γίνει το τοτέμ των Μάβερικς υπήρχε ο Ντράζεν. Πολύ καιρό πριν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναδειχθεί MVP του ΝΒΑ, υπήρχε ο Ντράζεν. Πολύ καιρό πριν ο Λούκα Ντόντσιτς τρελάνει κόσμο, υπήρχε ο Ντράζεν. Πολύ καιρό πριν φτάσει ο Αντρέα Μπαρνιάνι να γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που επιλέχθηκε στο Νο1 του ΝΒΑ Draft υπήρχε ο Ντράζεν. Ένας πραγματικά ξεχωριστός παίκτης, που είχε στο μυαλό του μόνο ένα πράγμα: Το μπάσκετ.

Ο Πέτροβιτς δεν είχε ένα απλό πέρασμα από το ΝΒΑ. Πέρασε τον Ατλαντικό το 1989 παρέα με τον Ντίβατς και τον Μαρτσιουλιόνις και οι τρεις τους πρακτικά έπαιξαν ρόλο... πειραματόζωων. Πριν από 30 χρόνια το ΝΒΑ ήταν για τους ευρωπαίους κάτι σαν... άβατο. Ένα μακρινό όνειρο. Αυτό δεν ήταν όμως κάτι που επηρέασε τον Ντράζεν. Αντί να τα παρατήσει, συνέχισε να δουλεύει κάθε μέρα και πιο σκληρά. Μόνο αυτό τον δρόμο ήξερε και τον ακολούθησε μέχρι να δικαιωθεί.

Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος του Ντράζεν γιγάντωσε το μύθο του. Ο κόσμος δεν τον είδε να γερνάει, να χάνει την ταχύτητά του, να υποχρεώνεται να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα, να φθείρεται. Στην πραγματικότητα όμως δεν τον είδε και ποτέ να γίνεται ο καλύτερος παίκτης που μπορούσε. Ο Πέτροβιτς βρισκόταν στην καλύτερη μπασκετική ηλικία και έμοιαζε πιο πεινασμένος από ποτέ.

Σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια ο Ντράζεν έφυγε από την ζωή σε τροχαίο, βυθίζοντας στο πένθος όλο τον κόσμο, που στερήθηκε έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Έναν άνθρωπο που τόλμησε εκεί που όλοι φοβόντουσαν και βγήκε νικητής, δείχνοντας σε όλους ότι όπου υπάρχει η θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Και αυτή είναι η κληρονομιά του Ντράζεν. Του πρώτου Ευρωπαίου σταρ στην ιστορία του ΝΒΑ.