Το Κατάρ επενδύει στον αθλητισμό και επενδύει πολλά. Η ελληνική τεχνογνωσία του μπάσκετ έχει ζήτηση και ο Μάνος Μανουσέλης, πρώην συνεργάτης του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Ολυμπιακό και επί χρόνια προπονητής των μικρών εθνικών ομάδων, έχει αναλάβει την καθοδήγηση της ομάδας Αλ Σαντ και με την επιτυχημένη του δουλειά σταδιακά... ριζώνει στην Ντόχα όπου συνεχίζει να συλλέγει εμπειρίες ενός κόσμου τελείως διαφορετικού. Το «γράμμα» του στο "ΕΘΝΟΣΠΟΡ" είναι ένα ταξίδι λέξεων και εικόνων.

"Ντόχα, η πρωτεύουσα του Κατάρ, η πόλη των αντιθέσεων. Η ζωή εδώ είναι γεμάτη εκπλήξεις για τον νεοφερμένο με τον καιρό να αποτελεί τον βασικό παράγοντα για το τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις. Από τον Ιούνιο ως τα μέσα Οκτωβρίου, όπου οι θερμοκρασίες μπορούν να φτάσουν μέχρι και 50 βαθμούς με υγρασία, όλες οι δραστηριότητες γίνονται σε εσωτερικούς χώρους. Από τον Νοέμβριο και μετά η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη και μπορείς να ζεις σαν …Ελληνας ( που λέει ο λόγος)

Το πρωί, ειδικά για όσους έχουν παιδιά ξεκινάει από πολύ …πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 5:30, ο ήλιος έχει ήδη κάνει την εμφάνιση του. Στις 6:15 πρέπει να έχεις φύγει από το σπίτι γιατί το σχολείο ξεκινάει στις 7 και οι δρόμοι είναι τόσο γεμάτοι, ώστε μοιάζουν με τεράστια πάρκινγκ.

Η οδήγηση στην Ντόχα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Οι δρόμοι μοιάζουν με έκθεση ακριβών αυτοκινήτων. Τα πόρσε καγιέν (για να έχει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης) είναι τόσο ανυπόληπτα όσο και τα λάντα στην Ελλάδα. Δίπλα σου βλέπεις ανά πάσα στιγμή οχήματα που κοστίζουν περισσότερο από 300.000 ευρώ με κυρίαρχο στοιχείο το μέγεθος. Μιλάμε για τεράστια τζιπ 5.000 κυβικών και άνω που πηγαίνουν όπου νάναι στην κυριολεξία.

Κι όμως, οι κάτοικοι του Κατάρ είναι καλοί άνθρωποι. Αν για παράδειγμα μείνεις με το αυτοκίνητο δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσφερθεί κάποιος να βοηθήσει. Να σε πάει πιο κάτω, ακόμη και να σου αλλάξει το λάστιχο.

Γύρω σου νιώθεις μια πρωτόγνωρη αίσθηση ασφάλειας καθώς δεν υπάρχει δελτίο εγκληματικών ενεργειών και η αστυνομία πολύ σπάνια ασχολείται με κάτι διαφορετικό από τροχαία ατυχήματα. Αν αφήσεις το κινητό σου σε κάποιο από τα δεκάδες μολ πάνω σε ένα τραπέζι και γυρίσεις μετά από μια ώρα να το πάρεις αποκλείεται να το έχει ακουμπήσει κανείς.

Τα τρία πράγματα που ΔΕΝ συναντάς

Από την άλλη το καλοκαίρι με την ζέστη στα όρια του αδιανόητου και ατέλειωτες ώρες μέσα στο αυτοκίνητο με το φανάρι να κάνει μέχρι και πέντε λεπτά για να ανάψει πράσινο, πολλές φορές φτάνεις στην απελπισία. Θέλεις μόνο να κρυφτείς κάπου που έχει δυνατό ερ – κοντίσιον. Είναι η εποχή που το στην Ντόχα καταλαβαίνεις ότι τρία πράγματα δεν μπορείς να συναντήσεις όσο προσπαθείς να κάνεις την δουλειά σου μαζί με τους ντόπιους:

There is no sense of time

Μετάφραση: Αν έχεις ραντεβού στις 7, μπορεί και να γίνει στις οκτώ. Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό και Inshallah (αν θέλει ο Θεός) θα γίνει αυτό που έχεις σχεδιάσει.

There is no sense of importance

Μετάφραση: Εσύ μπορεί να καίγεσαι για να γίνει το ένα και το άλλο, ο απέναντι σου όμως δεν θεωρεί τίποτα από όλα αυτά σοβαρό. Και τι έγινε δηλαδή αν δεν το κάνουμε; Θα πεθάνει κανείς;

There is no sense of urgency

Μετάφραση: Τίποτα δεν είναι επείγον. Ο ρυθμός της ζωής είναι χαλαρός και ότι μπορεί να γίνει σήμερα, μπορεί να γίνει αύριο.

Το βέβαιο είναι ότι στην Ντόχα δεν επιβιώνεις αν δεν έχεις λεφτά και αυτοκίνητο. Η ζωή είναι ακριβή και οι τιμές στα σούπερ μάρκετ είναι 20% (τουλάχιστον) πιο ακριβές από όσο στην Ελλάδα. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι εισαγωγής και η ποιότητα τους … Παναγία βοήθα. Και όποιος δεν έχει αμάξι απλά δεν μπορεί να πάει πουθενά γιατί οι αποστάσεις είναι τέτοιες που δεν καλύπτονται με τα πόδια. Καλά που οι τιμές των αυτοκινήτων είναι μισές από ότι στα μέρη μας, ενώ το καύσιμο είναι …τέσσερις φορές φθηνότερο…

Η Ντόχα είναι η πόλη των mall. Βασικά εκεί ζει ο κόσμος. Μιλάμε για δεκάδες εμπορικά κέντρα όπου βρίσκεις τα πάντα. Από σούπερ μάρκετ, ως παιδότοπους, από εμπορικά και εστιατόρια, ως γήπεδα και σινεμά. Οι ημέρες που δεν δουλεύει ο κόσμος είναι η Παρασκευή και το Σάββατο. Τότε στα mall γίνεται αληθινή διαδήλωση με χιλιάδες ανθρώπους από κάθε σημείο του πλανήτη να βρίσκονται εκεί…

Εκεί μπορείς να φας τουρκικό ή ιταλικό φαγητό (και ελληνικό έχει αλλά δεν μοιάζει και πολύ) αμερικάνικο, ή, κινέζικο, να φας παγωτό ή, γλυκό, να πιεις παγωμένη λεμονάδα. Να πιείς δεν γίνεται. Το αλκοόλ απαγορεύεται. Αν πας βέβαια σε κάποιο από τα μεγάλα ξενοδοχεία βρίσκεις και από αυτό…

Μιλώντας για αντιθέσεις, η Ντόχα είναι μια μοναδική περίπτωση πόλης όπου μπορείς να βρεις ανθρώπους με μισθούς 30.000 ριάλια τον μήνα και αντίστοιχα 3.000 ριάλια τον μήνα που να είναι και οι δύο ευχαριστημένοι. Αυτός που έρχεται από το Μπαγκλαντές η, την Ινδία, για να ζήσει στο Κατάρ θα πάρει μέχρι και πέντε φορές περισσότερα από όσα έβγαζε στην πατρίδα του, θα είναι αρκετά για να τρώει και να κοιμάται, αλλά και να στέλνει στους δικούς του. Το ίδιο κάνουν και οι Ευρωπαίοι, με δεκαπλάσιους όμως μισθούς.

Το σίγουρο είναι ότι δύσκολα μπορείς να μείνεις στην Ντόχα για πολλά χρόνια. Σε μια πόλη όπου το 80% του συνολικού πληθυσμού (περίπου τρία εκατομμύρια) είναι αλλοδαποί και η αναλογία ανδρών-γυναικών είναι μία γυναίκα για τέσσερις άνδρες πόσο μπορεί να ζήσει κανείς; Οι εργαζόμενοι στο Κατάρ είναι κυρίως άνδρες και πολλοί που έχουν έρθει χωρίς τις οικογένειές τους (ιδίως όσοι δουλεύουν εργάτες στις οικοδομές, στους οποίους παρέχεται ομαδική δωρεάν φιλοξενία σε ειδικά διαμορφωμένους ξενώνες) και μετράνε τις ημέρες για να φύγουν.

Απέραντο εργοτάξιο

Οσο κυκλοφορείς στους δρόμους έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα απέραντο εργοτάξιο με στόχο το να είναι τα πάντα έτοιμα ως το 2022 που θα γίνει το παγκόσμιο κύπελλο του ποδοσφαίρου. Το τι θα γίνει μετά δεν το ξέρει κανένας, αλλά είπαμε, έχει ο Θεός…

Ετσι και αλλιώς η οικονομία της χώρας με τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα ήταν σε ανοδική πορεία, σε αντίθεση με το γενικό κλίμα παγκοσμίως, αλλά το εμπάργκο των γειτόνων (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Μπαχρέϊν με ολίγο από Αίγυπτο που δεν έχει καταλάβει κανένας γιατί …ανακατεύτηκε) έχει βάλει ένα σχετικό φρένο.

Κατά τα άλλα η ζωή στην Ντόχα θα συνεχίσει να είναι μια έκπληξη. Ποτέ δεν ξέρεις τι βρίσκεται πίσω από τα γκιλπάπ και τις μπούρκες (τα παραδοσιακά σεντόνια) που φορούν οι Άραβες… Σε μια χώρα όπου ο μέσος πολίτης προσεύχεται πέντε φορές το εικοσιτετράωρο και η μοιρολατρία με την αναβλητικότητα παντρεύονται με ιδανικό τρόπο, τίποτα δεν είναι μη αναμενόμενο, οπότε Inshallah, όλα είναι μια χαρά διότι υπάρχουν και χειρότερα…