Ομολογώ πως δεν ήμουν ο καλύτερος μαθητής του κόσμου. Δεν μου ήταν εύκολο, για παράδειγμα, να συγκεντρωθώ το πρωί κάθε Τρίτης. Η μέρα ξεκινούσε στο περίπτερο της γειτονιάς, όταν αγόραζα το περιοδικό Τρίποντο και περνούσε παρέα με αυτό σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των μαθημάτων. Συγγνώμη μαμά, συγγνώμη μπαμπά, αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα. Με αυτό το περιοδικό μεγάλωσα, αλλά και με ένα-δυο γηπεδάκια στα οποία πήγαινα εννέα στις δέκα φορές που έκανα κοπάνα από το σχολείο!

Αν είσαι μαθητής και διαβάζεις αυτό το κείμενο, να ξέρεις ότι δεν είμαι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσεις αν και οι δικές μου κοπάνες γίνονταν πάντα για σουτάκια σε κάποιο ανοιχτό των Άνω Πατησίων. Μεγάλωσα σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, που όμως είχε και συνεχίζει να έχει αρκετά ανοιχτά. Πλέον όχι σε καλή κατάσταση, με το γηπεδάκι της Κυπριάδου να είναι ένα από τα ιστορικότερα όχι της περιοχής μου, μα της Αθήνας ολόκληρης.

Στην Κυπριάδου, μια γειτονιά ανάμεσα στα Άνω Πατήσια, τη Λεωφόρο Γαλατσίου και τη Λαμπρινή, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν σημαντικοί άνθρωποι του αθλητισμού, της τέχνης και των γραμμάτων. Για παράδειγμα, εκεί ζούσε ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, Γιώργος Κολοκυθάς, ακριβώς κάτω από την πλατεία Παπαδιαμάντη. Εκεί, λοιπόν, στην Κυπριάδου έχουν γίνει μυθικές μάχες στις οποίες πρωταγωνίστησαν και μερικοί σπουδαίοι μπασκετμπολίστες, κάποιοι μάλιστα εν ενεργεία (δεν λέμε ονόματα για προφανείς λόγους).

Οι τέσσερις μπασκέτες, η βρύση που δεν άνοιγε ποτέ με κανονική ροή, ο φύλακας που υπήρχε κάποτε και στις… καλές του μέρες μπορεί να σου έδινε μια ρακέτα για να παίξεις τένις στο γηπεδάκι που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, η μικρή παιδική χαρά, η ξύλινη εξεδρούλα, η συρμάτινη πόρτα στην μοναδική είσοδο, οι τσιμεντένιοι τοίχοι στο background. Αυτό το μέρος ήταν για δεκάδες ανθρώπους, νεαρούς και ηλικιωμένους, άνδρες και παιδιά, ένας μικρός παράδεισος. Δεν ήταν παράδεισος για τους ανθρώπους που ζουν περιμετρικά, ειδικά τις ώρες κοινής ησυχίας, αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση που μάλλον δεν πρέπει να ανοίξουμε.

Η Κυπριάδου λοιπόν… Αυτή η όαση στην τσιμεντούπολη, που έχει πλέον ρημάξει. Στραβά στεφάνια, διχτάκια που δεν υπάρχου πια, ένα τσιμέντο που έχει σπάσει, γλιστράει και δεν θυμίζει σε τίποτα 2020. Ένας χώρος που θυμίζει πολύ ανοιχτό γηπεδάκι από άλλες χώρες, βγαλμένο από γειτονιές των ΗΠΑ, που έχει ανάγκη από ένα ολικό φρεσκάρισμα και περιμένει υπομονετικά τη στιγμή που θα αναπνεύσει ξανά για να εμπνεύσει τα νέα παιδιά.

Σε όλα αυτά έρχεται να απαντήσει η ενέργεια της ΕΚΟ "Make Your Point". Μια ενέργεια που δεν απευθύνεται μόνο στους "μυημένους" του μπάσκετ, αλλά φιλοδοξεί να φέρει στα γήπεδα όλους αυτούς που παίζουν ή δεν παίζουν μπάσκετ και να ενθαρρύνει τους νέους να αγαπησουν το μπάσκετ, ξεκινώντας από κάπου οικεία: από το γηπεδάκι της γειτονιάς τους, από το γήπεδο που πέρασαν τα απογεύματα των παιδικών τους χρόνο, από το δεύτερο "σπίτι τους".

Αν θες να είσαι κι εσύ μέρος αυτής της ενέργειας, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προτείνεις κι εσύ το γήπεδο που θα ήθελες να ανακαινιστεί. Το Πατουλίδειο, η "φωλιά" των πρωταθλητών στην άκρη της Ελλάδας, είναι η δική μου πρόταση. Και αφορμή για την πρόταση αυτή ήταν η επίσκεψή μου στο γήπεδο πριν από μερικά χρόνια.

Ο μηχανισμός της ενέργειας της ΕΚΟ "Make Your Point" είναι απλός:

• Μπαίνεις στο ΕΚΟ app και στέλνεις φωτογραφία από το γηπεδάκι που θα ήθελες να ανακαινιστεί
• Μια επιτροπή αποτελούμενή από εκπροσώπους της ΕΚΟ/ΕΣΑΚΕ και του ΠΣΑΚ θα διαλέξει/ προκρίνει 10 γήπεδα ανά την Ελλάδα από όσα πρότεινε το κοινό ανεβάζοντας φωτογραφίες
• Στην συνέχεια οι χρήστες παίζουν ένα basket game μέσα από το app της ΕΚΟ. Όσους πόντους σημειώσουν στο παιχνίδι, επιλέγουν υπερ ποιου γηπέδου θέλουν να καταμετρηθούν.
• Το κοινό εκτός από το app, μπορεί να μαζεύει πόντους και από μπασκέτες που θα στήνονται έξω από τα γήπεδα σε επιλεγμένους αγώνες
• Μαζί στην προσπάθεια αυτή συντάσσονται και οι παίχτες των ομάδων της EKO BASKET LEAGUE. Σε κάθε αγωνιστική ο MVP διαλέγει το γήπεδο που θέλει να δωρίσει τους πόντους που σημειώθηκαν από όλες τις ομάδες στη συγκεκριμένη αγωνιστική.

Στην Κυπριάδου μπορούσες να δεις πραγματικά τους πάντες. Από τους αθλητές του γειτονικού Σπόρτιγκ που μετά από τις προπονήσεις τους πήγαιναν για να συνεχίσουν εκεί, από… γεροντοπαλίκαρα που σούταραν με απίθανο αλλά πάντα αποτελεσματικό τρόπο, μέχρι κοπέλες που δεν φοβούνταν να μπουν σε 3-on-3 και κάποιες φορές να βάζου τα γυαλιά στους μαντραχαλάδες. Η Κυπριάδου δεν ήταν άλλο ένα γηπεδάκι της Αθήνας, αλλά ένας ναός για τα παιδιά της περιοχής, σίγουρα ένας ναός για εμένα και τους φίλους των παιδικών μου χρόνων.

Κάθε φορά που περνάω από εκεί, κυριολεκτικά θυμάμαι τι γινόταν μία-μιάμιση δεκαετία πριν. Θυμάμαι ότι μετά τις 5-6 το απόγευμα δεν μπορούσες να βρεις μπασκέτα. Τώρα πια βλέπεις ένα γήπεδο να μαραζώνει, τέσσερις μπασκέτες στενοχωρημένες, το σπιτάκι του φύλακα κλειστό, τη βρύση να υπολειτουργεί φυσικά όπως πάντα, κάποιες φορές βλέπεις να παίζουν ποδόσφαιρο και στενοχωριέσαι.

Φέρτε πίσω τον παράδεισό μας.

Photo credits: Google Maps/VaggelisManos