Αυτό ήταν. Έφτασε η ώρα! Η March Madness είναι (πάλι) εδώ με τους απανταχού φίλους του κολεγιακού μπάσκετ να ετοιμάζονται για τις τρεις ωραιότερες εβδομάδες της σεζόν. Η Selection Sunday έδωσε ουσιαστικά το έναυσμα για όσα θα επακολουθήσουν, με τους παίκτες, τους προπονητές και τους οπαδούς των ομάδων να μαζεύουν δυνάμεις για να ζήσουν την "Τρέλα του Μαρτίου".

Λίγες ώρες πριν το πρώτο τζάμπολ και τους αγώνες από τους οποίους θα βγουν οι τέσσερις τελευταίοι του τουρνουά, το Sport24.gr σας βάζει για τα καλά στο κλίμα, παρουσιάζοντάς σας όσα πρέπει να γνωρίζετε για τη μεγαλύτερη γιορτή του κολεγιακού αθλητισμού. Από το πως προκύπτουν οι ομάδες και το οικονομικό υπόβαθρο, μέχρι τα "δικά μας" παιδιά που θα διεκδικήσουν τον τίτλο και την πιο κραυγαλέα απουσία. Είστε έτοιμοι;

1. Το σύστημα διεξαγωγής

Η March Madness ξεκινά κάθε χρονιά στα μέσα Μαρτίου (όπως υποδηλώνει και η ονομασία της), με την παρουσία 68 ομάδων σε αυτή, οι οποίες όμως δεν προκύπτουν τυχαία. Για την ακρίβεια, 32 εξ αυτών κερδίζουν αυτόματα το εισιτήριο (31 από την Division I και η πρωταθλήτρια της Ivy League, δηλαδή του πρωταθλήματος των κορυφαίων ακαδημαϊκά κολεγίων της χώρας), λόγω της κατάκτησης του τίτλου στην περιφέρειά τους. Οι υπόλοιπες 36 προκύπτουν μέσα από τη διαδικασία της επιλογής από την γνωστή ως "Selection Commitee" του NCAA.

Τι είναι αυτό; Πρόκειται για ένα γκρουπ δέκα ανθρώπων, που αποφασίζουν για τις ομάδες που θα βρίσκονται στη March Madness. Προσοχή όμως: δεν μιλάμε για άσχετους με τα κολέγια ή τεχνοκράτες. Η επιτροπή αποτελείται από τους Αθλητικούς Διευθυντές των ίδιων των κολεγίων! Για παράδειγμα, σε αυτή βρίσκονται τούτη την ώρα οι Ron Wellman (Wake Forest), Joe Alleva (Louisiana State), Scott Barnest (Utah State), Joe Castiglione (Oklahoma), Doug Fullerton (Big Sky Conference Commisioner), Mark Hollis (Michigan State), Judy MacLeod (Conference USA Executive Associate Commissioner), Bruce Rasmussen (Creighton), Peter Roby (Northeastern) και Tom Holmoe (BYU).

Μάλιστα, για να μην υπάρχουν "σύννεφα" γύρω από τις διαδικασίες, κάθε φορά που συζητείται κάτι για κολέγιο (ή περιφέρεια) το οποίο έχει εκπρόσωπο στην επιτροπή, το μέλος του (ή της) υποχρεούται να αποχωρήσει από την αίθουσα, ώστε όλα να γίνονται με διαφανείς τρόπους.

Οι 60 από τις 68 ομάδες κερδίζουν άμεσα θέση στο κυρίως ταμπλό, ενώ οι 8 εξ αυτών παλεύουν -σε αγώνες νοκ άουτ- για τα τέσσερα τελευταία εισιτήρια. Οι αγώνες αυτοί ονομάζονται "First Four" και διαμορφώνουν την τελική εικόνα του bracket (σ.σ.: ο πίνακας των ζευγαριών). Το bracket χωρίζεται σε τέσσερις μεγάλες περιφέρειες: τη West, τη Midwest, την East και τη South. Οι τέσσερις πρωταθλητές των περιφερειών είναι αυτοί που στο τέλος κερδίζουν το εισιτήριο για το Final Four.

2. Είναι πολλά τα λεφτά

Η March Madness είναι κάτι παραπάνω από μία απλή διοργάνωση του μπάσκετ. Είναι, για την ακρίβεια, ένα ακόμη τεράστιο εμπορικό προϊόν, από το οποίο επωφελούνται όλοι: κολέγια, ομάδες, τηλεοπτικοί σταθμοί, εταιρείες στοιχηματισμού, χορηγοί κ.ά.. Όλοι, εκτός των αθλητών, που ούτως ή αλλιώς δεν έχουν δικαίωμα να "εισπράξουν" μερίδιο των κερδών που προκύπτουν.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προσοχής που δίνεται στην τελική φάση του κολεγιακού πρωταθλήματος, το 2010 το CBS Sports και η Time Warner's Turner Broadcasting συμφώνησαν για τηλεοπτικό πακέτο ύψους 10.8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που θα αφορά τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια (μέχρι το 2024), δηλαδή για ποσό που ανέρχεται στα 770 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που έχουν προκύψει από προηγούμενες διοργανώσεις και δείχνουν το μέγεθος της απήχησης. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την Kantar Media, την περσινή χρονιά οι δύο τηλεοπτικοί σταθμοί εισέπραξαν 738 εκατομμύρια δολάρια από διαφημίσεις, την ώρα που το κόστος διαφήμισης στον τελικό ανερχόταν σε -μίνουμ- 1.24 εκατομμύρια δολάρια. Η General Motors ήταν η εταιρεία που ξόδεψε περισσότερο από κάθε άλλη για τη διαφήμισή της κατά τη διάρκεια του τελικού, με ποσό που έφτανε στα 58 εκατομμύρια δολάρια.

Πέραν αυτών, υπάρχουν μερικά ακόμη στοιχεία που προκαλούν δέος. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός πως το Butler κέρδισε περίπου 639 εκατομμύρια δολάρια από την προβολή και διαφήμιση για την παρουσία του στον τελικό του 2010, ταυτόχρονα με αύξηση του 41% στις αιτήσεις εισόδου στο κολέγιο. Έναν χρόνο αργότερα (το 2011), το VCU βρέθηκε στο Final Four, με αποτέλεσμα οι δωρεές προς το αθλητικό τμήμα να αυξηθούν κατά 376%, την ώρα που η Νέα Ορλεάνη (πόλη που διοργάνωσε το Final Four του 2012) "έβγαλε" 134 εκατομμύρια δολάρια το τριήμερο του Final Four.

Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε τον στοιχηματισμό, αφού υπολογίζεται πως στις τρεις εβδομάδες που θα διαρκέσει η March Madness θα παιχτούν περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια.

3. Το γήπεδο του τελικού

Όπως συνέβη το 2011, έτσι και φέτος το Final Four θα διεξαχθεί στο NRG Stadium του Χιούστον. Ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα των ΗΠΑ, με χωρητικότητα 71.795 θεατών. Είναι από τα πλέον... συνηθισμένα σε διοργανώσεις μπάσκετ, αφού -πέραν του προ πενταετίας Final Four- έχει φιλοξενήσει την τελική φάση της Νότιας Περιφέρειας το 2008, 2010 και το 2015.

Το γήπεδο του Final Four είναι μέρος ενός συμπλέγματος αθλητικών εγκαταστάσεων στο Χιούστον, που έχουν δημιουργήσει το επονομαζόμενο NRG Park. Η ονοματοδοσία έγινε το 2000 έναντι του ποσού των 300 εκατομμυρίων δολαρίων, για τα επόμενα 32 χρόνια. Ενώ το συγκεκριμένο γήπεδο κόστισε περίπου 352 εκατομμύρια δολάρια. Τέλος, πρόκειται για αυτό που θα φιλοξενήσει το Super Bowl του 2017, το μεγαλύτερο αθλητικό event στις ΗΠΑ.

4. Οι Έλληνες της March Madness

Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει. Εντάξει, τους δικούς μας σε αυτή τη March Madness δεν τους λένε Γιάννη, αλλά κάπως έτσι είναι η κατάσταση. Για μία ακόμη χρονιά, το ελληνικό ενδιαφέρον θα είναι κάτι παραπάνω από έντονο, αφού τρεις παίκτες με ελληνικές ρίζες θα συμμετάσχουν διεκδικώντας μία θέση στο Final Four.

Πρώτος και καλύτερος, ο Tyler Dorsey του Oregon. Ο πρωτοετής γκαρντ, τον οποίο απολαύσαμε το περσινό καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Εφήβων της Κρήτης, είναι έτοιμος για τον πρώτο του "Μεγάλο Χορό" με σκοπό να οδηγήσει τους "Ducks" μέχρι το Χιούστον. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως επελέγη από το ESPN στους "πέντε παίκτες που πρέπει να προσέξεις" της West Region , όπου έχει τοποθετηθεί το κολέγιό του.

Από κοντά κι ο Zach Auguste του Notre Dame. Ο τεταρτοετής φόργουορντ/σέντερ δίνει την τελευταία παράστασή του φέτος με τους "Fighting Irish", θέλοντας να ολοκληρώσει με τον ιδανικότερο τρόπο τις κολεγιακές του υποχρεώσεις. Πρόσφατα μάλιστα κατέγραψε επίδοση - ρεκόρ στα ριμπάουντ, ισοφαρίζοντας τον Tim Duncan που είχε κάνει τα ίδια πριν από είκοσι χρόνια . Το κορμί του δεν τον βοηθά σε απόλυτο βαθμό για να βρεθεί σε lottery pick του Draft, αλλά μοιάζει σχεδόν βέβαιο πως τη νέα χρονιά θα τον βλέπουμε στο ΝΒΑ.

Τρίτος, αλλά όχι έσχατος, ο Naz Long Mitrou του Iowa State. Τεταρτοετής κι αυτός, αλλά γκαρντ. Με τους "Cyclones" θα ήθελε να κάνει το βήμα παραπάνω στη March Madness, στην πρώτη χρονιά μετά την αποχώρηση του Fred Hoiberg, ο οποίος μετακόμισε στο ΝΒΑ και τους Chicago Bulls. Λέμε "θα ήθελε" γιατί οι συνεχείς τραυματισμοί στους μηρούς τον έχει θέσει εκτός μάχης από τον Δεκέμβριο, με αποτέλεσμα να μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να τον δούμε να αγωνίζεται στον "Μεγάλο Χορό".

5. Η απουσία του κορυφαίου παίκτη

Αν υπάρχει ένας παίκτης που κέντρισε την προσοχή όλων (συμπαικτών, αντιπάλων, media, scouts κλπ.) αυτός δεν είναι άλλος από τον Ben Simmons. Ο φόργουορντ του LSU ήταν μία κινητή ατραξιόν για το κολεγιακό πρωτάθλημα φέτος, κάνοντας πράγματα και θαύματα με την ομάδα του. Είναι ενδεικτικό πως "έγραψε" 23 νταμπλ νταμπλ στη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου, επιβεβαιώνοντας όσους τον θεωρούν το Νο1 του προσεχούς Draft του ΝΒΑ.

Γιατί για εκεί είναι. Ξεκάθαρα. Πριν ακόμη γίνει το πρώτο τζάμπολ φέτος, άπαντες γνώριζαν πως δεν θα τον... απολάμβαναν για πολύ. Μια χρονιά θα ήταν αρκετή για εκείνον, που φιλοδοξεί να κάνει μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ από την επόμενη χρονιά. Γι αυτό άλλωστε θέλει να προσλάβει τον ατζέντη του LeBron James. Τα όνειρά του φτάνουν στον ουρανό, κι οι συγκρίσεις με τον "Βασιλιά" ξεκινούν πριν καν ο 20χρονος παίκτης δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο επαγγελματικό μπάσκετ.

Δεν θα έχει βέβαια τη δυνατότητα να διεκδικήσει το τρόπαιο του NCAA αφού η ομάδα του, δεν θα βρίσκεται στον "Μεγάλο Χορό". Η ήττα από το Texas A&M (71-38) στα ημιτελικά της περιφέρειας (SEC) αποδείχθηκε καταλυτική, αφού ήταν ουσιαστικά αυτή που έκοψε τον δρόμο προς τη March Madness. Γι αυτό κι ο προπονητής των "Tigers", Johny Jones, έσπευσε να αναλάβει -λίγη ώρα μετά το τέλος του αγώνα- την ευθύνη της αποτυχίας: "Αναλαμβάνω όλη την ευθύνη και θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να βελτιωθεί η κατάσταση και το LSU να πετύχει τον μεγάλο του στόχο τα επόμενα χρόνια".

Χωρίς τον Ben Simons πάντως, που είπε "αντίο" έχοντας 19.2 πόντους, 11.8 ριμπάουντ και 4.8 ασίστ κατά μέσο όρο στην πρώτη -και τελευταία- παρουσία του στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Πόσο κρίμα να μην μπορούμε να τον "τσεκάρουμε" για λίγα ακόμη παιχνίδια στη March Madnes. Άντε και του χρόνου στο ΝΒΑ.

6. Η σύνδεση με την Basket League ΣΚΡΑΤΣ

Πολλοί από τους παίκτες που βρίσκονται φέτος στα μέρη μας, έχουν ζήσει από την καλή -και την ανάποδη- την εμπειρία του κολεγιακού πρωταθλήματος και της March Madness. Για παράδειγμα, ο Χακίμ Ουόρικ και ο Τορίν Γκριν έχουν γευτεί το νέκταρ της κατάκτησης του τίτλου, με το Syracuse και το Florida (δις), αντίστοιχα. Από κοντά κι ο Λασανά Κρομά της Καβάλας με τον Ρόσκο Σμιθ της Κηφισιάς, που έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου με το Connecticut. Ο πρώτος το 2014, όταν οι "Huskies" πήγαν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κι ο δεύτερος το 2011.

Πέραν των προαναφερθέντων, υπάρχουν κι άλλοι που έχουν ζήσει την ομορφιά του "Μεγάλου Χορού", όπως ο Έλιοτ Ουίλιαμς (Memphis και Duke), ο Ουίλ Ντέιβις (UC Irvine) κι ο Μαλίκ Χέρστον (Oregon) με τον Τόνι Γουντς (Wake Forest και Oregon).

7. Οι "μικροί" μεγάλωσαν

Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που τόσα πολλά από τα λεγόμενα mid-major κολέγια (δηλαδή αυτά της... δεύτερης ταχύτητας) βρίσκονται στη March Madness. Κοινώς οι "μικροί" μεγάλωσαν και διεκδικούν μέρος της δόξας των μεγάλων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Stony Brook, το Chattanooga, το CSU Bakersfield, το Green Bay, το Fresno State και το Middle Tennesse.

Από την άλλη, δεν είναι λίγα τα "μεγάλα κολέγια" που απουσιάζουν από τη φετινή διαδικασία. Πρώτο και καλύτερο το Louisville του Rick Pitino, το οποίο βρίσκεται στη δίνη του σεξουαλικού σκανδάλου που έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες. Από κοντά και το Memphis.

8. Στη δίνη του σκανδάλου

Το Louisville απουσιάζει, όπως διαβάσατε παραπάνω, από τη φετινή March Madness, αλλά το αγωνιστικό κομμάτι είναι το λιγότερο που απασχολεί τους "Cardinals". Κι αυτό γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο σεξουαλικό σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες. Το χειρότερο όλων είναι πως μπλεγμένος σε όλη την υπόθεση είναι κι ο Rick Pitino, ο οποίος φέρεται να γνώριζε για τα... όργια που γίνονταν εντός (αλλά κι εκτός) του campus.

Εν συντομία, θα σας πούμε πως αποκαλύφθηκε ότι πολλοί μαθητές/αθλητές του Louisville "επιβραβεύονταν" για την παρουσία τους στο παρκέ και τη γενικότερη απόδοσή τους, κάνοντας πάρτι με πολλές αιθέριες υπάρξεις, οι οποίες τους... ικανοποιούσαν σεξουαλικά -επί πληρωμή προφανώς. Το NCAA διερευνά εδώ και καιρό την υπόθεση, υπό τον φόβο ακόμη μεγαλύτερης έκτασης του σκανδάλου και της πιθανότητας όλο αυτό να περιλαμβάνει υποτροφίες και επιλογές παικτών από το προπονητικό επιτελείο.

9. Το Duke άλλαξε απότομα

Η περσινή χρονιά εξελίχθηκε ενδεχομένως πολύ καλύτερα απ ότι περίμενε κι ο ίδιος ο Mike Krzyzewski. Το Duke των πολλών πρωτοετών πήγε μέχρι το τέλος του δρόμου, έφτασε στο Final Four κι εν τέλει κατέκτησε τον τίτλο με τον Tyus Jones να γίνεται μόλις ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία που αναδεικνύεται Most Outstanding Player, όντας rookie. Οι περισσότεροι από εκείνο το ρόστερ έκαναν -φυσιολογικά- το επόμενο βήμα, για το ΝΒΑ αφήνοντας τον προπονητή τους να αναζητά εκ νέου για ταλέντα προκειμένου να επανδρώσει την ομάδα που θα υπερασπιστεί τα σκήπτρα του πρωταθλητή.

Κι η αλήθεια είναι πως ο "Coach K" είχε δύσκολο έργο αφού οι μοναδικοί που παρέμειναν στο ρόστερ ήταν οι Grayson Allen, Matt Jones, Amile Jefferson, Marshall Plumlee, Sean Obi και Nick Pagliuca, με τους δύο τελευταίους πάντως να έχουν τον ελάσσονα ρόλο στην ομάδα, μετρώντας όλο κι όλο ένα λεπτό συμμετοχής κατά μέσο όρο στις δέκα αναμετρήσεις που συμμετείχαν φέτος.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως οι άλλοι τέσσερις, παρέα με τους νεοφερμένους, καλούνται να κρατήσουν ψηλά τη σημαία των "Blue Devils". Αν θα το κάνουν με επάρκεια, θα φανεί τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Είναι δεδομένο πάντως πως ο Grayson Allen (ηγέτης αυτής της φουρνιάς) κι οι συμπαίκτες του έχουν πολύ δύσκολο έργο, αφού όλες οι ομάδες θέλουν να κερδίσουν τους πρωταθλητές.

Hint: Μεταξύ των πρωτοεμφανιζόμενων σε αυτό το τουρνουά θα είναι κι ο Antonio Vrankovic. Ναι, είναι ο υιος του άλλοτε σέντερ του Παναθηναϊκού!

10. Ο Derrick Gordon συνεχίζει να γράφει ιστορία

Το όνομα του Derrick Gordon έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό εδώ και περίπου μια διετία. Από τη στιγμή δηλαδή που αποφάσισε να "βγει από την ντουλάπα". Ο τεταρτοετής γκαρντ του Seton Hall είχε αποκαλύψει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις , σκοπεύοντας με αυτόν τον τρόπο να βάλει τέλος σε ένα από τα τελευταία θέματα - ταμπού που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Μια χώρα που σεξουαλικά είναι ίσως η πιο απελευθερωμένη παγκοσμίως.

Πέρα από αυτό όμως, "έγραψε ιστορία" για έναν ακόμη λόγο. Αγωνιστικό αυτή τη φορά. Έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του NCAA που συμμετέχει τρεις φορές στη March Madness, με ισάριθμες διαφορετικές ομάδες. Pioneer τον χαρακτήρισαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρωτοπόρο δηλαδή. Κι έτσι είναι αφού αυτό που κατάφερε με τα χρώματα του Western Kentucky (2012), του U-Mass (2014) και του Seton Hall (2016) είναι κάτι που δεν μπορεί να πετύχει κάποιος εύκολα.

"Παίζει σε καλές ομάδες", θα μπορούσε να πει κανείς που δεν ξέρει καλά τα του κολεγιακού. Ναι, οι "Wildcats" του Kentucky είναι μια από τις μεγάλες δυνάμεις του NCAA, όχι όμως κι οι άλλες δύο, που δεν έχουν σταθερή παρουσία στον "Μεγάλο Χορό". Κι αυτό γιγαντώνει ακόμη περισσότερο το επίτευγμα του 24χρονου γκαρντ, που φέτος είχε 7.9 πόντους, 3.2 ριμπάουντ και 1.7 ασίστ κατά μέσο όρο.

Photo Credits: ESPN