Στην πρώτη της χρονιά στο NCAA, η Μελίνα Κόλλια κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή, στη δεύτερη κατηγορία του κολεγιακού πρωταθλήματος. Η δευτεροετής, πλέον, σέντερ έγραψε στο NCAA blog του Sport24.gr για όσα ζει εδώ και ενάμιση χρόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τι της λείπει περισσότερο, αλλά και το μεγαλύτερο μάθημα που πήρε.

" Χαίρετε,

είμαι φοιτήτρια στο δεύτερο έτος στο Bentley. Κάτι που θεωρώ μεγάλη τιμή. Πρόκειται για ένα από τα πιο απαιτητικά κολέγια της Βοστώνης, που σε βάζει κατευθείαν στα "βαθια", χωρίς να σε... ρωτάει αν ξέρεις να κολυμπάς. Χωρίς καμία αμφιβολία, η εκπαίδευση εδώ δε συγκρίνεται με τίποτα απ' όσα έχω συναντήσει ή ζήσει στο παρελθόν.

Εκτός απο τα μαθήματα, που αφορούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, το μπάσκετ έχει πάρει άλλη έκταση στη ζωή μου, καθώς συνεργάζομαι με μία απο πέντε καλύτερες προπονήτριες της Αμερικής, την Barbara Stevens. Η κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή στη δεύτερη κατηγορία του NCAA, (και όχι της περιφέρειας, όπως διάβασα κάπου) ήταν ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην ζωή μου.

Ως πρωτοετής, έπαιξα μαζί με μερικές απο τις καλύτερες παίκτριες της Αμερικής, που έχουν αφήσει ιστορία στο κολεγιακό μπάσκετ. Αυτό είναι αξιοζήλευτο και θα το χαρακτήριζα ως δώρο Θεού, για μία νέα παίκτρια που προσπαθεί να προσαρμοστεί στα δεδομένα της Αμερικής, ερχόμενη απο το επίπεδο της Ελλάδας.

Αλλά βέβαια, όπως είπα και πριν, εδώ κανένας δε σε ρωτάει αν μπορείς να κολυμπήσεις μόνος σου στα ανοιχτά. Πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ αποφασισμένη για ό,τι κάνεις. Επομένως, η ζωή εδώ σαν αθλήτρια και φοιτήτρια είναι πάρα πολύ έντονη, αλλά δε νομίζω να άλλαζα κάτι. Μόνο το κρύο με ξεπερνά!

Όσον αφορά τη μετάβασή μου στο κολεγιακό πρωτάθλημα, νομίζω ότι επικρατεί η αίσθηση μίας συνεχόμενης αγωνίας να ανταποκριθείς στις αλλαγές που ζητούνται. Κι αυτές (οι αλλαγές) αφορούν τα πάντα, από τη δύναμη μέχρι την ταχύτητα, και από τη σκέψη μέχρι τον τρόπο παιχνιδιού. Τόσο η άμυνα όσο και η επίθεση είναι διαφορετικές, σε σχέση με αυτό που είχα συνηθίσει στην Ελλάδα.

Για την ακρίβεια, δε νομίζω ότι μπορώ να βρω πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο σχολών (ελληνικής και αμερικάνικης), ή της προπονητικής προσέγγισης. Προσωπικά, όλο αυτό έγινε ακόμα πιο δύσκολο από το γεγονός πως ήρθα, έχοντας στις πλάτες μου κι έναν δύσκολο τραυματισμό, που έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να αποδώσω στο μέγιστο.

Θέλετε όμως να μιλήσουμε για τα κέρδη όλου αυτού; Πρώτο και κυριότερο ότι σου προσφέρεται μία πρόκληση και μία ευκαιρία ζωής. Είναι σα να σε παίρνουν από μία πισίνα και να σε ρίχνουν στον ωκεανό. Έχεις τη δυνατότητα να πας όσο πιο μακριά μπορείς, αλλά κινδυνεύεις να πνιγείς -οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό ισχύει στον αθλητικό, όσο και στον επαγγελματικό τομέα. Και πάλι όμως, δε μετανιώνω για την απόφαση μου να έρθω. Θα το θεωρούσα... αυτοκτονία, αν δεν δεχόμουν την υποτροφία στο Bentley, με όσο συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα.

Κοιτάζω όμως και την επόμενη μέρα. Η μπασκετική μου καριέρα, τουλάχιστον στην Αμερική είναι βραχυπρόθεσμη μόνο για άλλα δύο χρόνια. Γι αυτό θέτω και στόχους πέραν αυτού. Σπουδάζω λοιπόν Οικονομικά και Χρηματιστηριακά και κάνω ειδίκευση στην Πολιτική. Το πρώτο πτυχίο μου σε αυτούς τους τρεις τομείς θα το τελειώσω του χρόνου τον Μάιο. Μετά θα συνεχίσω στον τέταρτο χρόνο μου για το Master και, αργότερα θα αναζητήσω την υλοποίηση ενός διδακτορικού ή την αξιοποίηση των τίτλων των σπουδών μου σε Αμερική ή Ευρώπη, ελπίζοντας πάντα ότι η Ελλάδα ίσως βρεθεί σε θέση να με φέρει σπίτι μου κάποια μέρα για να δουλέψω σε αξιόλογο επίπεδο στον τομέα μου.

Βέβια υπάρχουν και πράγματα που μου λείπουν. Όπως η ζέστη! Εννοώ την ζέστη της οικογενειάς μου, τη ζέστη των φίλων μου, τη ζέστη της κουλτούρα μας, των τραγουδιών, του χορού, της μουσικής, του φαγητού, του γέλιου και της πλάκας. Αυτά τα πράγματα τα βρίσκεις σπάνια και πολύ δύσκολα, στην -συνεχώς χιονισμένη- Βοστώνη. Μου 'χει λείψει πάρα πολύ να μιλάω δυνατά, να τραγουδάω, και να μοιράζομαι στιγμές με άλλους, γιατί συνήθως εδώ οι φίλοι και γνωστοί είναι πολύ συγκεντρωμένοι και απασχολημένοι με τις δουλειές τους.

Δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ αυτά που έζησα πέρσι -την χρονιά στο κολέγιο. Ξέρεις τι είναι να φεύγεις απο τον Ίκαρο Καλλιθέας και σε ένα χρόνο να βγαίνεις Πρωταθλητής Αμερικής; Κοιτάω τις φωτογραφίες από πέρυσι και δεν νομίζω να έχω δει ποτέ τον εαυτό μου πιο ευτυχισμένο. Η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη, λόγω του γρήγορου ρυθμού των πραγμάτων και της απότομης αλλάγης περιβάλλοντος και ζωής. Αλλά στο τέλος, το τρόπαιο, το ιστορικό ρεκόρ τριάντα πέντε (35) νικών και της καμίας ήττας, και το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο χέρι μου, μου απέδειξαν πως ό,τι κι αν πέρασα μέχρι να φτάσω εδώ, καλά έκανα και τα πέρασα!

Με την κατάκτηση του πρωταθλήματα πήραμε τεράστια αναγνωρισιμότητα απο τις γύρω πόλεις και περιοχές, αλλά και στη Βοστώνη. Ακόμα και από τις πιο ιστορικές ομάδες της, όπως τους Red Sox, που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα baseball. Η περσινή χρονιά επιβεβαίωσε καθαρά ότι "αν δε ρισκάρεις, δε πίνεις σαμπάνια",

Μελίνα".