Οι Ρόκετς διέλυσαν με 132-108 τους Μπλέιζερς και έφτασαν αισίως τις 8 σερί νίκες. Αυτή τη στιγμή έχουν το μεγαλύτερο ενεργό σερί στο ΝΒΑ, δείχνοντας να πατάνε καλά στα πόδια τους. Χημεία όμως δεν έχουν.

Όταν μία ομάδα παίρνει διαδοχικές νίκες, είναι λογικό να είναι όλα καλά. Πράγματι στους Ρόκετς είναι όλα καλά, αφού νικούν συνεχώς παρά το γεγονός ότι έχει χρειαστεί να διαχειριστούν την συνεχιζόμενη απουσία του Έρικ Γκόρντον (αλλά και του Τζέραλτ Γκριν), τις σποραδικές απουσίες των πενταδάτων Κλιντ Καπέλα και Ντάνουελ Χάουζ και την ξεκούραση του Ράσελ Γουέστμπρουκ.

Το Χιούστον έχει ρεκόρ 11-3 και βρίσκεται στην 2η θέση της Δύσης. Η χημεία πάντως ακόμα... δεν είναι εκεί, κάτι που μπορεί να το καταλάβει όποιος έχει παρακολουθήσει τι συμβαίνει όταν συνυπάρχουν στο παρκέ οι Γουέσμπρουκ και Χάρντεν. Πώς όμως οι Ρόκετς συνεχίζουν να νικούν αν και δεν έχουν χημεία; Η εξήγηση είναι αρκετά απλή.

ΜΟΝΟΤΟΝΟΙ ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ

Οι Ρόκετς είναι μία ομάδα που προσπαθεί να εντάξει στο δυναμικό της έναν σούπερ σταρ (Γουέστμπρουκ) που έχει μάθει να παίζει άλλο μπάσκετ. Τα τελευταία χρόνια το Χιούστον είναι μία ομάδα που έχει μία απλή στρατηγική: Δίνει τη μπάλα στον Τζέιμς Χάρντεν και ζητάει από τους υπόλοιπους απλώς να σταθούν στην σωστή θέση. Την τελευταία διετία η μπάλα περνούσε και από τα χέρια του Κρις Πολ, ο οποίος προσαρμόστηκε κι ας είχε τα θέματά του πέρυσι. Ο Γουέστμπρουκ δεν είναι Πολ. Είναι όμως αρκετά έξυπνος για να ξέρει πώς να συμπεριφερθεί. Κι ας μην έχει βρει ακόμα χημεία με τον Χάρντεν.

Στην πραγματικότητα το Χιούστον έχει δύο άξονες δημιουργίας από το ξεκίνημα της σεζόν, τον Χάρντεν και τον Γουέστμπρουκ, οι οποίοι όμως δεν συναντιούνται πουθενά. Πρακτικά οι δύο All Star γκαρντ... αλλάζουν σειρά στο ποιος θα κατευθύνει την επίθεση του Χιούστον, με τον Χάρντεν να έχει βέβαια τη μερίδα του λέοντος. Όταν όμως ο “Μούσιας” περνάει στον πάγκο, τότε ο Γουέστμπρουκ θυμίζει τον... παλιό Γουέστμπρουκ των Θάντερ, μονοπωλώντας τις επιθέσεις.

Κάπως έτσι, το Χιούστον παίζει ένα... μονότονο μπάσκετ με πάρα πολύ isolation (παιχνίδι απομόνωσης, δηλαδή ένας εναντίον ενός) και πρωταγωνιστές τους δύο σταρ του. Για την ακρίβεια, βάσει του nba.com/stats οι Ρόκετς τρέχουν 22.7 καταστάσεις ένας εναντίον ενός ανά αγώνα (1οι στο ΝΒΑ), με τους δεύτερους Μπλέιζερς να ακολουθούν έτη φωτός μακριά με... 11.3 τέτοιες κατοχές ανά αγώνα! Ο Χάρντεν μάλιστα είναι υπεύθυνος για τις 15.2 από αυτές τις επιθέσεις και ο Γουέστπρουκ για τις 5.4, όντες στην 1η και την 3η θέση αντίστοιχα στο ΝΒΑ σε αυτού του είδους την κατάσταση (ο δεύτερος ΛεΜπρόν έχει 6.2 Isolation plays ανά αγώνα).

Οι Ρόκετς είναι μονότονοι και (θεωρητικά) προβλέψιμοι. Παρόλα αυτά, νικούν συνεχώς, διαθέτοντας την καλύτερη επίθεση στο ΝΒΑ και βάσει παραγωγικότητας (119.5 πόντοι ανά αγώνα) και βάσει offensve rating (πόντοι που σημειώνουν ανά 100 κατοχές), παίζοντας παράλληλα στο 3ο υψηλότερο τέμπο στο ΝΒΑ. Ο λόγος, είναι τόσο προφανής όσο φαίνεται: Οι Χάρντεν και Γουέστμπρουκ παραείναι καλοί στο ένας εναντίον ενός, ειδικά με τόσους σουτέρ στο πλευρό τους. Ακόμα λοιπόν και αν απλώς... αλλάζουν σειρά στην επίθεση πριν επιτεθούν (με τον Γουέστμπρουκ να σκοράρει πιο συχνά στο ανοιχτό γήπεδο και τον Χάρντεν σε σετ παιχνίδι) αυτό είναι αρκετό.

ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΑΡΚΕΙ... ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Οι Ρόκετς παίζουν το δικό τους μπάσκετ. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Δε μπορεί όμως να πει κάποιος ότι δεν είναι αποτελεσματικό. Αυτό δεν αλλάζει όμως ότι δεν έχουν χημεία, ότι στον τομέα της δημιουργίας πρακτικά υστερούν (26οι στις ασίστ στο ΝΒΑ με μόλις 20.1 ανά αγώνα και 28οι στο ποσοστό των πόντων που σημειώνουν από ασίστ με μόλις 52%), ενώ παράλληλα έχουν μία μέτρια άμυνα (15η βάσει defensive rating, πόντοι που δέχονται δηλαδή ανά 100 κατοχές). Στην κανονική περίοδο αυτό συνήθως δεν στοιχίζει. Στα playoffs όμως αυτά αλλάζουν.

Η φετινή εκδοχή των Ρόκετς παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά αν οι δυο σταρ της ομάδας δεν βρουν χημεία, τότε δε μπορούν να έχουν βλέψεις. Το 11-3 είναι σίγουρα ενθαρρυντικό, αλλά δεν γίνεται να μην ληφθεί υπόψη ότι σε αυτό το διάστημα έχουν αντιμετωπίσει μόνο δύο ομάδες της ελίτ, χάνοντας από τους Μπακς στην πρεμιέρα και νικώντας δύσκολα τους – χωρίς Τζορτζ – Κλίπερς. Ο γρήγορος ρυθμός και η ικανότητα των Χάρντεν και Γουέστμπρουκ στο ένας εναντίον ενός δίνει πολλά στην ομάδα, αλλά στα playoffs ο ρυθμός πέφτει, οι άμυνες προσαρμόζονται και οι ρολίστες αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Παίκτες όπως ο Ντάνουελ Χάουζ (εξαιρετικός μέχρι στιγμής), ο Πι Τζέι Τάκερ (επίσης τρομερός), αλλά και οι Όστιν Ρίβερς, Μπεν ΜάκΛεμορ και Γκάρι Κλαρκ θα κληθούν να βάλουν μεγάλα σουτ όταν έρθουν τα δύσκολα και δεν είναι σίγουρο ότι θα το κάνουν, ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να μαρκάρουν θηρία όπως ο ΛεΜπρόν, οι Λέοναρντ και Τζορτζ, με τους Ρόκετς να υστερούν σε μέγεθος στις θέσεις των φόργουορντ.

Όπως και να έχει, δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι η πρόταση των Ρόκετς έχει ενδιαφέρον, όπως και ότι αυτή τη στιγμή είναι αποτελεσματική. Είναι ωστόσο ξεκάθαρο ότι το Χιούστον ακόμα έχει σημαντικά προβλήματα να λύσει. Θα χρειαστούν προσαρμογές και ευελιξία από όλους και κυρίως από τους δύο σταρ της ομάδας. Αν οι Χάρντεν και Γουέστμπρουκ τα βρουν μέσα στο παρκέ, τότε το Χιούστον θα έχει δικαίωμα να κοιτάζει ψηλά. Αν όχι, τότε θα υπάρχει πρόβλημα.

AP Photo/Nick Wass