Ο Ντέρικ Ρόουζ έφερε... σεισμό στο ΝΒΑ με την 50αρα που σημείωσε στη νίκη των Γουλβς επί των Τζαζ . Οι σταρ της λίγκας τον αποθέωσαν , οι συμπαίκτες του τον έκαναν... μούσκεμα . Ο ίδιος έβαλε τα κλάματα . Αυτά τα κλάματα όμως ήταν που έλεγαν όλη την αλήθεια για τον 30χρονο γκαρντ.

Ο Ντέρικ Ρόουζ δεν είναι απλώς ένας ακόμα ΝΒΑερ. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να λογίζεται ως ένας ακόμα ΝΒΑερ. Όντας ο νεαρότερος MVP στην ιστορία της Λίγκας (ήταν 23 χρονών όταν πήρε το σχετικό βραβείο το 2011) το μέλλον του έπρεπε να είναι διαφορετικό. Στα 30 του χρόνια υποτίθεται ότι θα βρισκόταν μπροστά σε νέες προκλήσεις. Το σώμα του όμως δεν τον άφησε ποτέ να γίνει ο παίκτης που όλοι ονειρευόντουσαν. Κόντρα στους Τζαζ, ωστόσο, ανήμερα του Halloween όπου στις ΗΠΑ όλοι... μασκαρεύονται, ο Ρόουζ αποφάσισε να "ντυθεί" ο "Ντερικ Ρόουζ του 2011".

ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΕΡΑΣΕ

Ήταν 28 Απριλίου 2012 όταν όλα άλλαξαν για τον Ντέρικ Ρόουζ. Την σεζόν 2011/12, αυτή του δεύτερου lockout του ΝΒΑ, ο απόφοιτος του Κολεγίου του Μέμφις αγωνίστηκε μόλις σε 39 από τους 66 αγώνες του Σικάγο, κάτι που δεν εμπόδισε τους Μπουλς να κατακτήσουν την 1η θέση στην Ανατολή. Στα playoffs ωστόσο ο Ρόουζ ήταν υγιής και έτοιμος να φτάσει σε νέα ύψη του Σικάγο. Το σώμα του όμως είχε διαφορετική άποψη.

Λίγο πριν το φινάλε του πρώτου αγώνα του πρώτου γύρου των playoffs κόντρα στου Σίξερς, ο Ρόουζ έκανε μία κίνηση που είχε κάνει εκατοντάδες φορές στην καριέρα του, θέλοντας να πατήσει δυνατά με τα δύο του πόδια πριν σουτάρει. Το αριστερό του γόνατο όμως δεν άντεξε την επιβάρυνση και τον εγκατέλειψε. Τα πράγματα έδειχναν από την αρχή άσχημα και η διάγνωση (ρήξη χιαστού) “πάγωσε” όλο το ΝΒΑ. Το θέμα ωστόσο ήταν ότι τα χειρότερα ήταν μπροστά.

Το τι ακολούθησε από εκείνο το καταραμένο βράδυ είναι γνωστό για τους περισσότερους φίλους του ΝΒΑ. Ο Ρόουζ έχασε όλη την σεζόν 2012/13, είδε το σώμα του να τον προδίδει ξανά στο ξεκίνημα της σεζόν 2013/14, όταν έπειτα από 10 αγώνες τραυματίστηκε σοβαρά στο δεξί γόνατο, και δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά σε περισσότερα από 66 παιχνίδια.

Τέσσερις εγχειρίσεις στα γόνατα, μερικοί ακόμα σοβαροί τραυματισμοί στους αστραγάλους, μία παραλίγο κατάθλιψη και δύο ανταλλαγές αργότερα, η σεζόν 2018/19 τον βρήκε στους Γουλβς. Ήταν μία 6ετία που είχε μόνο άσχημες στιγμές για τον Ρόουζ. Άλλοι στην θέση του θα τα είχαν παρατήσει. Ο ίδιος από την πλευρά του απλώς συνέχισε να παλεύει. Και να παλεύει. Και να παλεύει. Και τώρα ήρθε η δικαίωση.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΟΦΛΗΜΕΝΟΣ

Όταν οι Γουλβς αποφάσισαν το καλοκαίρι να ανανεώσουν το συμβόλαιο του Ντέρικ Ρόουζ, δεν ήταν λίγοι αυτοί που τους κατέκριναν. Αρκετοί μίλησαν για “χάρη” του Τομ Θίμποντο σε έναν από τους αγαπημένους του παίκτες. Άλλοι τόνισαν ότι η παρουσία του Ρόουζ θα βλάψει την βελτίωση του τριτοετή γκαρντ, Τάιους Τζόουνς. Σε ένα από τα φιλικά των Γουλβς το γνωστό δίκτυο ESPN έγραψε ότι “ το πόσο σημαντικός είναι ο Τζίμι Μπάτλερ για τη Μινεσότα φάνηκε από το γεγονός ότι με αυτόν να απουσιάζει ο Θίμποντο ξεκίνησε με τον Ρόουζ στην βασική πεντάδα”!

Ελάχιστοι ήταν αυτοί που στάθηκαν στο γεγονός ότι ο Ρόουζ ήξερε το σύστημα του Θίμποντο ή ότι μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα είχε 14.2 πόντους μέσο όρο κόντρα στους Ρόκετς στον πρώτο γύρο των playoffs. Στα μάτια όλων ο Ρόουζ ήταν ξοφλημένος. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή όλοι τον κρίνουν με βάση τον παίκτη που ήταν ή μπορούσε να γίνει και όχι με βάση το πόσο καλός είναι τώρα. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο λάθος. Αυτή η μελαγχολία, αυτό το “γιατί” που ακολουθεί τον Ρόουζ δεν θα έπρεπε να αποτρέπει τον κόσμο από το να αντιληφθεί ότι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση ο 30χρονος γκαρντ είναι ένας παίκτης επιπέδου ΝΒΑ. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι υπάρχουν πάνω από 200 καλύτεροι παίκτες από αυτόν την δεδομένη στιγμή στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Μέσα σε όλο το... δράμα που εκτυλίσσεται με τον Τζίμι Μπάτλερ και τα αιτήματά του για ανταλλαγή, μέσα σε μία τρελή σεζόν που τα ρεκόρ διαδέχονται το ένα το άλλο, πέρασε στα... ψιλά ότι ο Ρόουζ δήλωσε πριν ξεκινήσει η σεζόν ότι για πρώτη φορά έπειτα από 4 χρόνια ένιωθε υγιής. Και μάλλον κανείς δεν είχε προσέξει ότι πριν την 50αρα που σημείωσε κόντρα στους Τζαζ είχε 14.3 πόντους, 4 ριμπάουντ και 4.9 ασίστ μέσο όρο ερχόμενος από τον πάγκο για χάρη των Γουλβς. Ο Ρόουζ δεν είναι ο παίκτης που ήταν. Είναι όμως ένας παίκτης που αν δεν του δώσεις την απαιτούμενη σημασία μπορεί να σε “σκοτώσει”.

Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

Ήταν 6 δύσκολα χρόνια για τον Ρόουζ. Τα συναισθήματα που έχει βιώσει όλο αυτό το διάστημα τα ξέρει μόνο αυτός. Κάπου ανάμεσα στον πόνο, τις εγχειρίσεις και την απογοήτευση που πέρασε, ο νεαρότερος MVP στην ιστορία του ΝΒΑ βρήκε τον εαυτό του. Κατάλαβε ποια πράγματα έχουν σημασία και ποια όχι σε αυτή τη ζωή. Η γέννηση του γιου του πριν από 6 χρόνια και της κόρης του πριν από περίπου 7 μήνες τον βοήθησαν σε αυτό. Του άλλαξαν τον τρόπο σκέψης, του έδωσαν νέο κίνητρο.

“ Υπάρχουν παιδιά που με παρακολουθούν και με θαυμάζουν. Ο γιος μου με κοιτάζει με θαυμασμό. Πρέπει να είμαι παράδειγμα για τον γιο μου, ώστε όταν μεγαλώσει και αρχίσει να γκρινιάζει και να παραπονιέται, να μπορώ να του δείξω τι πέρασα εγώ και πώς αντέδρασα στις δυσκολίες. Αυτό θέλω για τα παιδιά μου” δήλωσε ο ίδιος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο “The Undefeated” λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν. Και δεν ήταν το μόνο που είπε.

“ Φίλε, ο περισσότερος κόσμος θα τα είχε παρατήσει στην θέση μου” δήλωσε σε ένα άλλο σημείο της συνέντευξή του, για να συμπληρώσει: “ Είμαι στην 11η σεζόν μου στο ΝΒΑ. Έπαθα ρήξη χιαστού στην 4η σεζόν μου. Άλλοι στην θέση μου θα είχαν αποσυρθεί. Οικονομικά είμαι καλά. Όλα αυτά που κάνω τα κάνω γιατί αγαπάω το μπάσκετ. Αισθάνομαι ότι μπορώ ακόμα να παίξω μπάσκετ”.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ “ΑΝ” ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΝΒΑ

Ο Ντέρικ Ρόουζ έχει ακούσει και διαβάσει τι λέγεται για αυτόν. Ξέρει ότι πάντα όποτε ο κόσμος τον παρακολουθεί θα μελαγχολεί. Υποτίθεται ότι αυτό το παιδί από το Σικάγο θα άλλαζε το ΝΒΑ. Ότι θα πάλευε με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, τον Κέβιν Ντουράντ, τον Τζέιμς Χάρντεν, τον Άντονι Ντέιβις για τον τίτλο του καλύτερου παίκτη στον κόσμο. Όποτε η κουβέντα πηγαίνει στο όνομά του, όλοι ξεκινάνε με ένα μεγάλο “ΑΝ”. Πάντα εξάλλου στον αθλητισμό – αλλά και στην ζωή γενικότερα – τα “ΑΝ” είχαν μία γοητεία.

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο καλός παίκτης θα γινόταν ο Ντέρικ Ρόουζ. Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο καλός παίκτης θα γινόταν ο Γκραντ Χιλ, ο Πένι Χάρνταγουεϊ, ο Μπράντον Ρόι, ο Γκρεκ Όντεν και πολλοί ακόμα παίκτες που είδαν τους τραυματισμούς να τους τσακίζουν σώμα και ψυχή. Ο Ρόουζ το έχει αποδεχθεί αυτό, έστω και αν του πήρε χρόνο για αυτό. Ίσως ήρθε η ώρα να το αποδεχθεί και ο υπόλοιπος κόσμος και απλώς να απολαύσει αυτόν τον Ρόουζ που βλέπει στο παρκέ. Έναν 30χρονο γκαρντ, που παίζει για χάρη του 6χρονου γιου του και μόλις σημείωσε 50 πόντους κόντρα σε μία από τις καλύτερες άμυνες του ΝΒΑ.

“ Φίλε δεν έχω χρόνο να λυπάμαι τον εαυτό μου. Δεν θέλω να λέω 'κοιτάξτε με' ή 'δείτε τι έκανα κάποτε'. Δεν έχω χρόνο για αυτό. Γράφω την ιστορία με τον δικό μου τρόπο” είχε δηλώσει κλείνοντας την συνέντευξή του στο “The Undefeated” o Ρόουζ. Αν λοιπόν δεν έχει χρόνο ο ίδιος για να λυπάται τον εαυτό του, ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσει να τον λυπάται και ο υπόλοιπος κόσμος...

AP Photo/Jim Mone