Ο Δημήτρης Βεργίνης ακόμη προσπαθεί να συμβιβαστεί με το... πριμ της νίκης επί του ΠΑΟΚ –ένα πολύωρο ταξίδι με πούλμαν από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα- και μίλησε στο Sport24.gr για τη νέα έκπληξη της διοίκησης προς τους παίκτες, καθώς και για προσωπικά ζητήματα, που αφορούν τον περυσινό τραυματισμό του και σπανίως συζητά...

-Αυτό που συμβαίνει στον εφετινό Αρη, ακόμη και αν δεν είναι πρωτοφανές, είναι τουλάχιστον σπάνιο. Από τη σκοπιά του παίκτη, πόσο εφικτό είναι να μείνει συγκεντρωμένος στο παιχνίδι και να μην «χαλάσει» το μυαλό ένα ταξίδι με πούλμαν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα;

" Οντως δεν είναι πρωτοφανές, γιατί είχαμε ταξιδέψει με πούλμαν και για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Είναι, όμως, φοβερό ξενέρωμα για όλους μας, γιατί έχουμε πετύχει μια σημαντική νίκη επί του ΠΑΟΚ στο ντέρμπι της πόλης, γιατί διανύουμε περίοδο καλής φόρμας έχοντας πάρει άλλες δύο νίκες με την Καβάλα και τον Ηλυσιακό και γιατί ένα τέτοιο ταξίδι είναι βέβαιον ότι θα προκαλέσει μεγάλη ταλαιπωρία στην ομάδα μας".

-Θα πρέπει να αισθανθήκατε τεράστια έκπληξη ακούγοντας τον τιμ μάνατζερ Βασίλη Βουρτζούμη να σας ανακοινώνει χθες (15/3) ότι θα ταξιδέψετε με πούλμαν στην Αθήνα...

" Οντως μας εξέπληξε και οι περισσότεροι κοιταζόμασταν μεταξύ μας νομίζοντας ότι μας κάνει πλάκα. Δεν το περιμέναμε ότι θα τύχαινε ξανά να κατεβούμε στην Αθήνα με πούλμαν, αλλά αφού δεν γινόταν διαφορετικά, εμείς αγωνιζόμαστε στον Αρη και οφείλουμε να υπακούσουμε και να προετοιμαστούμε σωματικά και πνευματικά για το παιχνίδι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες".

-Αν εξαιρέσουμε εκείνο το ταξίδι για το ματς του πρώτου γύρου με τον Παναθηναϊκό, ποια ήταν η τελευταία φορά που χρειάστηκε να ταξιδέψεις με πούλμαν για να δώσεις έναν αγώνα μπάσκετ;

(γελάει) "Πρέπει να ήταν το 2003, τότε που αγωνιζόμουν στην Εθνική Παίδων και είχε χρειαστεί, μαζί με τα άλλα παιδιά από τις πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, να ταξιδέψουμε στην Αθήνα για να γίνει η πρώτη συγκέντρωση. Και αυτό είχε γίνει μόνο μια φορά. Ολες τις άλλες κατεβαίναμε με αεροπλάνο. Εκτοτε, δεν μου είχε ξανατύχει, αλλά στη ζωή ποτέ μην λες ποτέ".

-Ωραία πάσα. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το μέλλον σου, που δημοσιεύεται σήμερα (16/3) στην εφημερίδα «Goal», υποστήριξες ότι θα ήθελες να μείνεις και του χρόνου στον Αρη. Αναρωτιόμαστε για ποιους λόγους θα ήθελε κάποιος να μείνει στον Αρη των τόσων προβλημάτων;

"Αυτό που είπα, το είπα από την καρδιά μου. Θέλω να μείνω, γιατί ο Αρης είναι τεράστια ομάδα, αλλά θα επιδιώξω να μείνω εάν βελτιωθούν τα πράγματα, ο Αρης είναι ένα υγιές σωματείο, χαρακτηρίζεται από διοικητική σταθερότητα και οι παίκτες θα μπορούν να σκέφτονται μόνο το αγωνιστικό κομμάτι και τίποτε άλλο".

-Σε καταλαβαίνουμε απολύτως. Με λίγα λόγια υπάρχει η σύγκρουση της φανταστικής εικόνας που ζήσατε (και εμείς από την τηλεόραση) στο Αλεξάνδρειο στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, με τα οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, τα ταξίδια με πούλμαν και όλα όσα «μικραίνουν» το μέγεθος του συλλόγου.

"Κάπως έτσι. Είναι αντικρουόμενο όλο αυτό. Την Τετάρτη βρεθήκαμε στο ζενίθ και σήμερα στο ναδίρ. Πως να το πω; Βιώσαμε την κορύφωση μέσα σε μια καταπληκτική ατμόσφαιρα και σήμερα πηγαίνουμε για να παίξουμε με το Μαρούσι με πούλμαν".

-Πέρα από τις αντιξοότητες, πάντως, η εφετινή χρονιά για σένα συνιστά μια... αποστολή και ένα στοίχημα του να αφήσεις πίσω σου την περυσινή επτάμηνη απουσία λόγω του σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο. Μάθαμε ότι δούλεψες πολύ σε ατομικό επίπεδο, με δικό σου γυμναστή και τεράστια επιμονή για να επιστρέψεις δριμύτερος.

"Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο καλοκαίρι όφειλα να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά, γιατί είχα να αντιμετωπίσω έναν σοβαρό τραυματισμό, που με είχε φέρει πολύ πίσω. Το στοίχημα ήταν να γυρίσω καλύτερος και έτσι το καλοκαίρι του 2011 ήταν εκείνο, κατά το οποίο προσπάθησα περισσότερο από όλα τα προηγούμενα σε όλα τα επίπεδα".

-Οι προπονητές λένε για σένα ότι αν έπρεπε να βελτιώσεις δύο στοιχεία, αυτά θα ήταν η ενδυνάμωση και οι ατέλειες στην άμυνα. Αρχικά, το παραδέχεσαι; Και αν συμφωνήσουμε ότι έχεις δυναμώσει αρκετά το κορμί σου, η άμυνα τι είναι τελικά; Διάθεση ή ταλέντο;

"Για να ξεκινήσω από το τέλος, πιστεύω ότι είναι συνδυασμός και των δύο. Χρειάζεται δηλαδή και η διάθεση, γιατί αν δεν θέλεις να παίξεις άμυνα, όσα προσόντα και να έχεις, δεν θα τα καταφέρεις. Χρειάζεται, όμως, και ικανότητα. Πρέπει να ξέρεις πώς να παίξεις άμυνα, πώς να καλύπτεις χώρους, πώς θα αντιδράσει ο αντίπαλός σου. Οσο για το πρώτο σκέλος, θα συμφωνήσω ότι είναι δύο κομμάτια, η ενδυνάμωση και η άμυνα, στα οποία χρειάζομαι βελτίωση. Δουλεύω και στα δύο και προσπαθώ για το καλύτερο. Μόνο ένας τυφλωμένος από έπαρση, δεν θα έβλεπε τις αδυναμίες του".

-Είπες προηγουμένως ότι στην άμυνα χρειάζεται και ικανότητα. Πόσο σε βοήθησε η επί δύο χρόνια συνύπαρξη στον Παναθηναϊκό με τον κορυφαίο αμυντικό της Ευρωλίγκας Δημήτρη Διαμαντίδη;

"Εννοείται ότι με βοήθησε πολύ, όπως με βοήθησαν και οι προπονητές του Παναθηναϊκού, που διδάσκουν και ζητούν τη λεπτομέρεια από τους παίκτες τους. Είναι βέβαιον ότι στον συγκεκριμένο τομέα ωφελήθηκα πάρα πολύ από την παρουσία μου στο συγκεκριμένο περιβάλλον".

-Πες μας κάτι... ψυχολογικό. Ποιο ήταν πιο δύσκολο; Τα δύο χρόνια υγιής και να μην παίζεις στον Παναθηναϊκό ή ο ένας χρόνος τραυματίας και να μην παίζεις στον Αρη;

(γελάει δυνατά) "Καλή ερώτηση! Και τα δύο! Πραγματικά είναι και τα δύο δύσκολα. Και να μην παίζεις και να είσαι τραυματίας. Επειδή, όμως, η υγεία είναι κάτι το ασύγκριτο, θα έλεγα ότι ήταν πιο δύσκολη η περυσινή χρονιά που ήμουν τραυματίας στον Αρη παρά η διετία στον Παναθηναϊκό, που δεν έπαιζα πολύ".

-Αυτό που θα απαντήσεις τώρα, θα θελήσουν να το διαβάσουν και άλλα νέα παιδιά, που αύριο – μεθαύριο θα έχουν ενδεχομένως την ευκαιρία να πάρουν μεταγραφή στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό. Ηταν χάσιμο χρόνου για σένα τα δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό;

"Καθόλου! Και δεν κάνω δημόσιες σχέσεις, αλλά το πιστεύω. Ημουν υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς, είχα για συμπαίκτες κάποιους από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης και η εμπειρία μου αυτά τα δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό ήταν ανεπανάληπτη. Πήραμε πρωταθλήματα, το Κύπελλο Ελλάδος και τον ευρωπαϊκό τίτλο, όλα αυτά είναι μεγάλες στιγμές, που όλοι οι αθλητές ονειρεύονται να ζήσουν κάποτε. Σίγουρα μού έλειψαν τα παιχνίδια. Ολοι οι αθλητές θέλουν να παίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση τα δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό δεν ήταν χάσιμο χρόνου".

-Απάντησέ μας σε κάτι δύσκολο. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή της εφετινής χρονιάς ήσουν εξίσου ή και περισσότερο απογοητευμένος σε σχέση με την περυσινή, που δεν έπαιζες; Για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως λόγω του χρόνου συμμετοχής και του ρόλου σου...

"Δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω. Τι να σου πω; Μπορείς να το πεις και έτσι. Πέρασα δύσκολα, αλλά έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά για να αφήσω πίσω τον τραυματισμό μου, να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή μου και να κερδίσω τον χρόνο μου"...

-Και κάτι τελευταίο. Οταν ξεκινούσες να παίζεις μπάσκετ ποιον αθλητή είχες πρότυπο;

"Τον Νίκο Γκάλη! Οταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός. Για αυτό και διάλεξα το Νο6 στη φανέλα μου και το είχα παντού, τόσο στα Αστέρια όσο και στα Ανατόλια, ακόμη και στα τρία χρόνια που αγωνίστηκα στον ΠΑΟΚ".