Ο Θοδωρής Παπαλουκάς δεν θα φορέσει ούτε φέτος τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Οι περισσότεροι δεν βρήκαν κάτι το μεμπτό στην απόφασή του, αλλά υπήρξαν και φωνές που έκαναν λόγο για "λιποταξία". Το Sport24.gr αναλύει το διαφαινόμενο κλείσιμο της γαλανόλευκης αυλαίας του "Τεό" και εξηγεί γιατί μερικές φορές και οι αθλητές έχουν δικαίωμα να λένε όχι.

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι εκτός Μουντομπάσκετ, ο Κρις Κέιμαν το ίδιο. Η Αργεντινή χωρίς τον Μανού Τζινόμπιλι, η Λιθουανία άνευ Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και Ραμούνας Σισκάουσκας, η Ισπανία με τον Πάου Γκασόλ να ζητάει και να παίρνει άμεση ξεκούραση αυτό το καλοκαίρι, ο Εράζεμ Λόρμπεκ δήλωσε κωλυόμενος και ο Τόνι Πάρκερ δεν θα φορέσει τη φανέλα της Γαλλίας.

Και εμείς, ως Έλληνες (και ενίοτε ωραίοι) χωρίς τον Θοδωρή Παπαλουκά, που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν θα πάει στο Καρπενήσι για προετοιμασία με την Εθνική Ελλάδας και δεν θα βρεθεί στο ραντεβού της Κωνσταντινούπολης. Και σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν στις άλλες χώρες, ο "Τεό" είναι ο μόνος που βλέπει και ακούει να του χρεώνουν την ετικέτα του "λιποτάκτη".

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα του 2010 ο "πατριωτισμός" είναι μια έννοια που ανήμπορη να βρει διεξόδους σε τομείς που κανονικά έπρεπε να ισχύει (όπως στην πολιτικο-οικονομική κατάσταση της χώρας, όπου κάθε μέρα ακούμε για βουλευτές, Υπουργούς και διευθυντές πολιτικών γραφείων που έβαλαν όχι μόνο το δάχτυλο άλλα όλη την κουτάλα στο βάζο με το μέλι), αναγκάζεται να εξαντλείται στον αθλητισμό.

Στην πυρά εδώ και τώρα!

"Δες θα να παίξεις στην Εθνική ομάδα; Στην πυρά!". Το περίεργο είναι ότι παλιότερα, όταν η Εθνική ομάδα περνούσε τη δική της κρίση, αγκομαχώντας για μια διάκριση, παίκτες "αρνούνταν" να αφήσουν τη φανέλα της Εθνικής, παρότι η κοινή, φίλαθλη γνώμη υποστήριζε ότι επρόκειτο για παροπλισμένους και κάποιες παρωχημένους παίκτες που δεν δέχονταν να αφήσουν το δρόμο ανοιχτό, για να ακολουθήσει η επόμενη γενιά, που τώρα αποτελεί τον κορμό της Ελλάδας.

Από την άλλη, βέβαια, όταν πέρυσι ο Παπαλουκάς αποφάσιζε να μην δώσει το παρών στο Ευρωμπάσκετ και για πρώτη φορά από το 2001 έθετε εαυτόν εκτός Εθνικής ομάδας, η πλειοψηφία του κόσμου -αλλά και των ΜΜΕ- θεώρησε τη συγκεκριμένη κίνηση του αρχηγού του Ολυμπιακού (και της Εθνικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου) ως φυσιλογική, αφού το σώμα του χρειαζόταν ξεκούραση μετά τις συνεχόμενες κοπιαστικές χρονιές στη Ρωσία, τα Φάιναλ Φορ και τις διοργανώσεις με το εθνόσημο.

Και όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) περίμεναν ότι φέτος ο "Τεό" θα πήγαινε στην Τουρκία, για να βοηθήσει την Εθνική στο Μουντομπάσκετ και στο φινάλε, να κλείσει την προσωπική του αυλαία με την Ελλάδα όντας 33 ετών.

Αυτό, ακριβώς όμως, είναι και το κλειδί: τα 33 χρόνια που κουβαλάει από τις 8 του περασμένου Μαϊου ο Θοδωρής. Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει να καταπονείς τον οργανισμό σου και το σώμα σου, επί μια 15ετία (από τότε δηλαδή που ένας επαγγελματίας αθλητής μπαίνει στο στίβο του πρωταθλητισμού), μπορεί να καταλάβει ότι κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που το σώμα "βαραίνει".

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης

Και στην προκειμένη περίπτωση τα 200 εκατοστά του Παπαλουκά δεν είναι τόσο ευέλικτα όσα πριν από δύο-τρία χρόνια. Αυτό, το ξέρει -κυρίως- και ο ίδιος. Δεν παραμυθιάζει τον εαυτό του (και κατά συνέπεια τον κόσμο) ότι μπορεί να αντέξει και να πράξει όσα και το 2006 στο προηγούμενο Μουντομπάσκετ ή το 2007, στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ στο οποίο είχε λάβει μέρος.

Μάλιστα, ο Παπαλουκάς έχει μια ιδιαίτερη αντίληψη για το περιβόητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, πράγμα που έχει φανεί όλα αυτά τα χρόνια που πρωταγωνιστεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Επί συνεχόμενες σεζόν, προετοίμαζε το φορμάρισμά του για την κατάλληλη χρονική περίοδο, ενώ από τότε που ήρθε στον Ολυμπιακό προσπαθεί να αυτοσυντηρηθεί, όχι μόνο για να είναι ακμαίος στην (ατελέσφορη) προσπάθεια που κάνουν οι ερυθρόλευκοι να επιστρέψουν στην κορυφή, αλλά και για να είναι έτοιμος το καλοκαίρι, για την Εθνική ομάδα.

Όμως, και τις δύο φορές, το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Φέτος, ο Παπαλουκάς φορμαρίστηκε πολύ στην αρχή της σεζόν, όπου έκανε αρκετά εξαιρετικά παιχνίδια, στη συνέχεια η απόδοσή του έπεσε αρκετά και προς το τέλος (από το Φάιναλ Φορ και μετά) κινήθηκε σε αξιοπρεπή, αλλά σε καμία περίπτωση εντυπωσιακά επίπεδα απόδοσης, γεγονός που έγινε αντιληπτό και από τον κόσμο του Ολυμπιακού, αλλά και από τον ίδιο.

Οπότε, μετά την περυσινή απόφασή του προχώρησε σε ένα repeat της απουσίας του από την Εθνική ομάδα. Ο Γιόνας Καζλάουσκας προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά ο Παπαλουκάς τους εξήγησε επακριβώς πως δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την Εθνική όπως εκείνη λογικά θα χρειαζόταν. Γιατί, κακά τα ψέμματα ένας μέτριος Παπαλουκάς στα 33 του χρόνια (αρκετά μεγαλύτερος δηλαδή από τους υπόλοιπους παίκτες) δεν θα άλλαζε τη μοίρα της Ελλάδας σε αυτό το Μουντομπάσκετ. Κάποιος θα πει (αν δεν το έχει ήδη κάνει) ότι "θέλει να γλιτώσει το κράξιμο που θα δεχόταν, αν δεν έπαιζε καλά".

Μπορεί. Αλλά και πάλι fair enough είναι αυτό. Δηλαδή, αν δεν μπορεί να είναι αυτός που πρέπει, τότε γιατί να βάλει τον εαυτό του σε μια διαδικασία από την οποία δεν θα κερδίσει ούτε εκείνος, αλλά κυρίως ούτε η ομάδα; Και αν λάβουμε υπόψιν μας τα κλισέ που χρησιμοποιεί ο κόσμος και ακόμη περισσότερο, εμείς "ο Τύπος", λένε πως είναι καλύτερα να φεύγεις, πριν μπεις στην κατηφόρα και δεν μπορείς να πατήσεις φρένο μέχρι να φτάσεις κάτω, κάτω.

Βέβαια, μετά από 131 συμμετοχές με την Εθνική ομάδα, ένα χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005, ένα ασημένιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας και πολλές μαγικές εμφανίσεις, πολλοί θα ισχυριστούν "γιατί όμως να μην προσπαθήσει να κλείσει τον κύκλο του με την Εθνική, ύστερα από μια επιτυχία σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Δεν σταματούν όλοι με δόξα

Να φύγει, δηλαδή, ως ενεργό μέλος ως και την τελευταία στιγμή;". Γιατί, στην τελική σε αυτή τη ζωή ο καθένας κάνει τις επιλογές του και μαθαίνει να ζει με αυτές. Παίκτες παγκοσμιού επιπέδου, διαφόρων αθλημάτων, έχουν επιλέξει ο καθένας το δικό του τέλος είτε από τις Εθνικές ομάδες των χωρών τους, είτε της καριέρας τους γενικότερα.

Άλλοι σταμάτησαν με τσακωμούς, ο Ζιντάν έριξε μια κουτουλιά και αποχώρησε κοιτάζοντας το τρόπαιο του Μουντιάλ από απόσταση, ο Μάικλ Τζόρταν πήγε και ήρθε τρεις φορές, ο Νίκος Γκάλης μπήκε σε μια φισούνα και δεν γύρισε ποτέ πίσω, ο Παναγιώτης Γιαννάκης άντεξε για περισσότερα από άλλους χρόνια, ώστε να πάρει μετά το χρίσμα του προπονητή, άλλοι έφυγαν με κούπες στα χέρια, μέσα σε αποθέωση. Κανείς δεν ξέρει το τέλος του σεναρίου. Κανένας, όταν ξεκινάει μια αθλητική καριέρα, δεν γνωρίζει αν το τέλος του θα είναι ονειρικό και ιδανικό. Το φαντάζεται έτσι, αλλά συμβόλαιο δεν του φέρνει κανείς για να το υπογράψει.

Και μιας που πιάσαμε κουβέντα για συμβόλαια, φυσικά και ο Παπαλουκάς έχει ως κινητήριο μοχλό της συγκεκριμένης απόφασης, το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό, την "υποχρέωση" απέναντι στην ομάδα που τον... επέστρεψε στην Ελλάδα πριν δύο καλοκαίρια και στην κυριολεξία τον χρυσοπλήρωσε και τον χρυσοπληρώνει.

Οι δύο συνεχόμενες αποτυχημένες χρονιές με τον Ολυμπιακό είναι ένα βάρος που επωμίζεται σε μεγάλο βαθμό ο Παπαλουκάς, όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί η επιστροφή του στην ομάδα πριν από δύο καλοκαίρια συνδέθηκε αυτόματα με μια άκρατη αισιοδοξία του στυλ "τώρα γίναμε". Και μια ακόμη στεγνή από πρωτάθλημα και κορυφές με τον Ολυμπιακό, θα είναι ισχυρό πλήγμα στην υστεροφημία του. Είναι αυτονόητη απάντηση στο ερώτημα "πώς είναι καλύτερα να ολοκληρώσει την καριέρα του στον Πειραιά, πρωταθλητής ή μόνιμα δεύτερος;".

Τις τελευταίες ημέρες, από όταν δηλαδή ο Γιόνας Καζλάουσκας ανακοίνωσε τους 17 παίκτες της Εθνικής ομάδας που θα ξεκινήσουν προετοιμασία, χωρίς τον Παπαλουκά μέσα σε αυτήν, ο Θοδωρής δεν σχολιάζει, ούτε αναλύει ιδιαίτερα το θέμα. Θα μπορούσε (και λογικά ο κόσμος θα ήθελε ή θέλει) να δώσει μια εξήγηση, αλλά προτιμάει να αφήσει τους άλλους να μιλήσουν για αυτόν. Όπως θέλει και νομίζει ο καθένας. Η Ιστορία άλλωστε, κρίνει πάντα σε βάθος χρόνου, μετά τα γεγονότα. Και μέχρι στιγμής, έχει τον Παπαλουκά σε υψηλή εκτίμηση.