Περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της, η EuroLeague έχει εξελιχθεί στο πρωτάθλημα των... ξένων. Οι ομάδες προτιμούν όλο και πιο έντονα παίκτες που προέρχονται είτε από την ευρωπαϊκή (λιγότερο) είτε από την αμερικανική (περισσότερο) αγορά, χάνοντας σε μεγάλο βαθμό την εθνική τους ταυτότητα.

Στον βωμό της επιτυχίας και της κατάκτησης τίτλων, οι ομάδες της διοργάνωση δείχνουν τάση να εμπιστεύονται ξένους παίκτες με μονοετή (κατά βάση) συμβόλαια, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το "χτίσιμο" ενός συνόλου που θα στηρίζεται στους γηγενείς παίκτες. Όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός την περασμένη δεκαετία, για να ακολουθήσει ο Ολυμπιακός.

Το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος εντοπίζεται στην Ισπανία, την Ιταλία και την Τουρκία. Τρεις αγορές που έχουν μεγάλη δεξαμενή παικτών για να αντλήσουν ταλέντο, πλην όμως αδυνατούν να το εκμεταλλευτούν σε μείζονα βαθμό.

Κι αυτό έχει μπορεί να εξηγηθεί -ως ένα βαθμό- λόγω του γεγονότος πως μιλάμε για τρεις αγορές που δίνουν διαρκώς τους κορυφαίους γηγενείς παίκτες τους στο ΝΒΑ, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μεγάλο χάσμα με αυτούς που έρχονται από πίσω και αναζητούν χώρο στις μεγάλες ομάδες.

Αντίστοιχα, μεγάλο είναι το πρόβλημα στο Ισραήλ, αν κι εκεί ο εκπρόσωπος είναι μοναδικός (Μακάμπι Τελ Αβίβ). Η "ομάδα του λαού" στηρίζεται σε μια φιλοσοφία που βρίσκεται πιο κοντά στο ΝΒΑ παρά στην EuroLeague, γεγονός που δικαιολογεί την τάση των πολλών παικτών από την Αμερική -έναντι των γηγενών.

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ

Στη σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης, ειδικά την τελευταία οκταετία ο κανόνας έχει να κάνει με ομάδες που έχουν πολύ ισχυρή βάση γηγενών. Τουλάχιστον μια πεντάδα παικτών με πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία... γαρνίρεται από ποιοτικούς και ταλαντούχους ξένους.

Ο Παναθηναϊκός (2009, 2011), ο Ολυμπιακός (2012, 2013) και η Μπαρτσελόνα (2010) ήταν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της θεωρίας. Με τη Φενέρμπαχτσε να είναι η εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει περιορίσει αισθητά στη διάρκεια της θητείας του στον πάγκο της Φενέρμπαχτσε τον χρόνο και τον ρόλο των γηγενών παικτών, επενδύοντας κατά βάση στην δυνατότητα που έχει να προσεγγίσει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην Ευρώπη (ελέω γεμάτου πορτοφολιού).

Πέρσι, για παράδειγμα, κατέκτησε την EuroLeague, με τον Μελίχ Μαχμούτογλου να αγωνίζεται για 10'23'' κατά μέσο όρο στη διοργάνωση (1'12'' συνολικής συμμετοχής στο Final Four). Ο αρχηγός της Φενέρμπαχτσε ήταν κι ο μοναδικός γηγενής με ρόλο στην ομάδα (έστω μικρό). Δεύτερος δεν υπήρχε, αφού ο Μπόμπι Ντίξον δεν μπορεί να θεωρηθεί ως γηγενής, έστω κι αν έχει αποκτήσει τουρκική υπηκοότητα και αγωνίζεται στην εθνική ομάδα της χώρας.

Ακόμη μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα τη φετινή αγωνιστική περίοδο, με τους χρόνους του Μελίχ Μαχμούτογλου να έχουν μειωθεί ακόμη περισσότερο (7'06'' κατά μέσο όρο). Την ίδια ώρα, ακόμη κι ο βασικός "άσος" της εθνικής ομάδας των γειτόνων, Σινάν Γκιουλέρ, έχει μετατραπεί σε παίκτη β' διαλογής με 6'50'' συμμετοχής. Δίχως βέβαια να έχει πατήσει το παρκέ σε περισσότερα από τα μισά παιχνίδια της regular season ως τώρα.

Η EUROLEAGUE ΓΙΝΕΤΑΙ G - LEAGUE

Κάπως έτσι, χάνεται πολύ απότομα το "εθνικό στοιχείο" σε ολοένα και περισσότερες ομάδες της EuroLeague, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε μία νέα μορφή του ΝΒΑ. Ή για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, τείνει να εξελιχθεί σε αναπτυξιακή λίγκα - κάτι σαν την G League - με έδρα την Ευρώπη, με δεδομένη την αξία των παικτών που έρχονται στα μέρη μας. Κάτι Δηλαδή, σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα όπου δεν υπάρχει άμεση ταύτιση των ομάδων με τις χώρες που εκπροσωπούν, από την στιγμή που δεν είναι ευδιάκριτη (σε αρκετές περιπτώσεις) η ταυτότητα.

Η Μπασκόνια, η Φενέρμπαχτσε, η Αναντολού Εφές, η Αρμάνι Μιλάνο και ο Παναθηναϊκός Superfoods είναι οι ομάδες με πιο έντονο το στοιχείο των ξένων σε σχέση με τους γηγενείς (ποσοτικά), με ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Χίμκι και η Ρεάλ Μαδρίτης να ακολουθούν.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ

Είναι ευνόητο πως η δυνατότητα που έχουν οι ομάδες της EuroLeague να χρησιμοποιούν απεριόριστο αριθμό ξένων παικτών, έχει επιτείνει τη συγκεκριμένη τάση. Η ανάγκη λοιπόν έφερε την ασυδοσία, κι αυτή την έλλειψη χαρακτηριστικών που θα συνέδεαν ακόμη περισσότερο τις ομάδες με τις χώρες που εκπροσωπούν.