Στα παρακάτω βίντεο γίνεται μια ανάλυση των βασικών επιθετικών συστημάτων, επιλογών και ιδεών που εφαρμόζει ο Ντέιβιντ Μπλατ στην "ομάδα του λαού", στην προσπάθεια του να εκμεταλλευτεί το ταλέντο των παικτών του.

Ουσιαστικά πρόκειται για τα "όπλα" θα που κληθεί να απενεργοποιήσει ο Παναθηναϊκός, προκειμένου να κατακτήσει το 6ο ευρωπαϊκό της ιστορίας του!

Ομάδα ρυθμού, απρόβλεπτη, επιθετικογενής. Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί (από τους θαυμαστές) ή… αφορισμοί (από τους επικριτικές) έχουν αποδοθεί στη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Και με μια προσεκτικότερη ματιά του ημιτελικού επιβεβαιώνει αυτό που λέγεται από την αρχή της χρονιάς: ότι η «ομάδα του λαού» ποντάρει πολλά στο ταλέντο των παικτών της στο επιθετικό κομμάτι, προσπαθώντας παράλληλα να «κρύψει» τις αδυναμίες της με τα «τρικ» του προπονητή της.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ ακολουθεί την τακτική του Πίνι Γκέρσον (υπήρξε συνεργάτης του στα τρία προηγούμενα ευρωπαϊκά της Μακάμπι), καθώς προτιμά να αφήνει στο παρκέ παίκτες με έφεση στο σκοράρισμα, τους οποίους «προστατεύει» με σύνθετες άμυνες προσαρμογής: άμυνα ζώνης, άμυνα match-up και αλλαγές στα μαρκαρίσματα που καταλήγουν σε αυτό που στα… ανοιχτά γήπεδα ονομάζεται «ταμπούρι». Η Μακάμπι δηλαδή παίζει περισσότερο άμυνα με τα χέρια, παρά με τα πόδια.

Στην επίθεση, πάντως, έχει αρκετούς παίκτες που απειλούν. Για παράδειγμα στο δεύτερο ημίχρονο με τη Ρεάλ το παιχνίδι άνοιξε μετά από τέσσερις προσωπικές φάσεις του Τζέρεμι Πάργκο, τρεις συνεχόμενους αιφνιδιασμούς του Έιντσον και σερί τρίποντα στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης.

Αν μη τι άλλο η Μακάμπι υπερτερεί στο ανοιχτό γήπεδο και στο γρήγορο τέμπο. Αυτό το παιχνίδι προσπαθεί να παίξει όλη τη χρονιά κι αν βρει τον αντίπαλο… μπόσικο, εκμεταλλεύεται τα ψυχολογικά οφέλη αυτής της τακτικής, για να τον «ισοπεδώσει», όπως έκανε με τη Ρεάλ που μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκε να χάνει και με 21 πόντους διαφορά!

Ο Παναθηναϊκός, βέβαια, δεν είναι… χθεσινός. Αντίθετα είναι μια ομάδα που ξέρει να ελέγχει το ρυθμό, ποντάροντας πολύ στην ικανότητα των παικτών της στο μισό γήπεδο, το οποίο εκφράζεται με το υψηλής απόδοσης πικ-εν-ρολ των Διαμαντίδη-Μπατίστ, την ικανότητα του Νίκολας να σουτάρει μετά από ντρίμπλα και το low-post παιχνίδι από τους τρεις περιφερειακούς και τον Βουγιούκα. Παράλληλα οι «πράσινοι» πετυχαίνουν με τη σύνθετη άμυνα (box-n-one, δηλαδή τέσσερις ζώνη κι ένας man-to-man) να «φάνε» χρόνο από τον αντίπαλο και να τον αναγκάσουν να σουτάρει στα τελευταία δευτερόλεπτα. Παράλληλα δίνοντας έμφαση στο επιθετικό ριμπάουντ (κάτι που δεν έγινε κόντρα στη Σιένα), μπορούν να δυσκολέψουν λίγο την άνεση στην εκδήλωση αιφνιδιασμού.

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα το παιχνίδι της Μακάμπι, που χωρίζεται σε συγκεκριμένους άξονες, που υποστηρίζονται από την εμμονή στον αιφνιδιασμό και γρήγορα/απλά παιχνίδια με λίγα screen.

• Ο Τζέρεμι Πάργκο είναι ο κινητήριος μοχλός της Μακάμπι. Ο Αμερικανός γκαρντ είναι ένας «δυναμίτης», που είναι αποτελεσματικός στο δεξί του χέρι (σπάνιο γνώρισμα ότι σουτάρει καλύτερα με δεξιά ντρίμπλα, κάτι που σπάνια ισχύει για δεξιόχειρες διεισδυτικούς παίκτες) και μπορεί να «τρυπήσει» την αντίπαλη άμυνα το ίδιο άνετα μετά από screen (pick-n-roll δηλαδή) ή μετά από απομόνωση (isolation).

Αυτό το γνώρισμα το έχουν ελάχιστοι παίκτες στην Ευρώπη, να είναι δηλαδή να μπορούν να «περάσουν» τον αντίπαλο και να παίξουν καλά pick-n-roll (drive, αλλά και σουτ). Ο Σπανούλης είναι ένας από αυτούς. O ΜακΙντάιρ ήταν τέτοιος πριν τον τραυματισμό του, ενώ άλλοι καλοί πλέι-μέικερ δεν έχουν όλες τις επιλογές, όπως είναι δηλαδή ο Ομάρ Κουκ (σουτάρει και πασάρει, αλλά σπάνια φτάνει μες στο καλάθι) ή ο Μπο ΜακΚάλεμπ (δεν απειλεί με σουτ). Όσο για τον Διαμαντίδη; Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού παίζει με διαφορά το καλύτερο Pick-n-roll στην Ευρώπη, αλλά δεν είναι παίκτης του ένας-εναντίον-ενός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι «χειρότερος» του Πάργκο. Δεν τίθεται σύγκριση ανάμεσα στους δύο παίκτες.

Παρακάτω υπάρχει ένα βίντεο με «κομμένες» φάσεις του Πάργκο, ο οποίος «τρυπάει» την αντίπαλη άμυνα, σκοράρει και πασάρει. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι στις περισσότερες φάσεις «χτυπάει» στο δεξί του χέρι. Με την ίδια φορά ευστοχεί και στο σουτ τριών πόντων.

• Το άλλο γνώριμα της Μακάμπι είναι το transition παιχνίδι. Η «ομάδα του λαού» προσπαθεί να πάρει εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Αν δεν υπάρχει το lay-up, οι επόμενες επιλογές είναι μια φάση ένας-εναντίον-ενός (Έιντσον ή Πάργκο) για κάποιο φάουλ ή ένα γρήγορο screen στη μπάλα, προκειμένου η άμυνα να πιαστεί στον ύπνο.

Κι οι τρεις παραπάνω φάσεις φαίνονται χαρακτηριστικά στο παρακάτω βίντεο:

Ο Τσακ Έιντσον είναι πολύ σημαντικός παίκτης για την Μακάμπι. Είναι ο πιο… ορθολογιστικός παίκτης στην περιφέρεια, παίζει πολύ με το μυαλό, «διαβάζει» καλά το παιχνίδι, δημιουργεί, εκτελεί, σουτάρει και σκοράρει μες στη ρακέτα. Με λίγα λόγια τα κάνει όλα. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον το «ματσάρισμα» του με τον Διαμαντίδη. Ο Μπλατ τον χρησιμοποιεί ουσιαστικά σαν δεύτερο πλέι-μέικερ όταν ξεκουράζεται ο Πάργκο.

• Με «4άρι» που σουτάρει! Ο Ντέιβιντ Μπλου (ή Μπλούθενταλ όπως έγινε γνωστός στην Ευρώπη) αν κι είναι πολύ μέτριος αμυντικός και μονοδιάστατος επιθετικός, κάνει κάτι πολύ καλά στο παιχνίδι κι αυτό είναι το μακρινό σουτ.

Ο νατουραλιζέ φόργουορντ έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση κι η παρουσία του δεν δίνει μόνο πόντους από την περιφέρεια, αλλά και βοηθάει τον Σχορτσιανίτη να βρει περισσότερο χώρο μες στη ρακέτα. Για αυτό κι ο Μπλατ προσπαθεί να τους χρησιμοποιεί τους δύο παίκτες ταυτόχρονα στο παρκέ.

Υπάρχουν κάποια plays που χρησιμοποιεί η Μακάμπι για να βγάλει σουτ στον Μπλου, χρησιμοποιώντας κυρίως screen του «5». Κι αυτό γιατί ουσιαστικά η παρουσία του Σχορτσιανίτη που είναι πολύ δυνατός μες στο καλάθι, «απαγορεύει» τις αλλαγές μεταξύ των δύο ψηλών.

Το παρακάτω Play είναι μια παραλλαγή βασικού επιθετικού συστήματος της ομάδας, στο οποίο ο «5» σκρινάρει τον Μπλου, προκειμένου ο τελευταίος να βρει χώρο να σουτάρει.

Παρόμοια λογική έχει και το παρακάτω σύστημα το οποίο είναι διαδεδομένο και παίζεται από πολλές ομάδες τα τελευταία χρόνια. Το χρησιμοποιούσε πέρσι κι ο Παναθηναϊκός.

Ο πλέι-μέικερ παίρνει screen από τον «4» (Μπλού ή Μάτσβαν – παίκτες με ικανότητα στο σουτ), που αν πιάσουν την άμυνα απροετοίμαστη θα έχουν μια ευκαιρία για τρίποντο. Αν δεν γίνει αυτό, τότε ο «5» που έκανε σκριν (flare) στον «4», κινείται προς τη μπάλα για να παίξει pick-n-roll.

• Η Μακάμπι σε επιθέσεις μισού γηπέδου προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη δύναμη του Σχορτσιανίτη. Για αυτό βλέπουμε τα ίδια συστήματα να έχουν κατάληξη το post-up αν στην 5άδα βρίσκεται ο «Σόφο» και pick-n-roll αν παίζει ο Χέντριξ.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα του διεθνούς σέντερ μες στο καλάθι, για αυτό και προτιμά να υποδέχεται τη μπάλα, αφού πρώτα «κλειδώσει» τον αντίπαλο του μετά από σκριν.

Ιδανικά η πρώτη επιλογή της Μακάμπι είναι να γίνει ένα «κάτω screen» ακριβώς στο κέντρο της ρακέτας, προκειμένου ο Σχορτσιανίτης να πάρει τη μπάλα μες στη ρακέτα, όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα βοήθειας (όπως γίνεται όταν την παίρνει στα πλάγια, με τη δημιουργία δυνατής και αδύνατης πλευράς).

Ιδού λοιπόν οι δύο ιδέες για την αξιοποίηση του «Σοφο».

Το πρώτο αποτελεί βασικό σύστημα

Και το δεύτερο μια πιο γρήγορη επιλογή