Δεν υπάρχει άνθρωπος που του αρέσει να χάνει. Πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος αυτός έχει συνηθίσει στις μεγάλες νίκες και στο σπάνιο αυτό συναίσθημα απόλαυσης που σου προσφέρει το να βρίσκεσαι στην κορυφή.

Γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού στεναχωρήθηκαν που δεν κατάφεραν να κατακτήσουν ακόμη μια κορυφή στο υπέροχο ταξίδι τους, κάτι που δεν έκρυβαν άλλωστε και στις δηλώσεις του μετά τον τελικό.

Να είναι όμως βέβαιοι, πως ο κόσμος του Ολυμπιακού από τη δική του πλευρά, στεναχωρήθηκε για μερικά μόνο δευτερόλεπτα, κι η στεναχώρια αυτή αμέσως έδωσε τη θέση της στην υπερηφάνεια και την ευγνωμοσύνη για όσα μας έχει προσφέρει αυτή η τρομερή παρέα του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Μάντζαρη, του Παπανικολάου και των υπόλοιπων παιδιών.

Η εικόνα λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του μεγάλου τελικού, όταν πια η Φενέρμπαχτσε είχε εξασφαλίσει τη φετινή Ευρωλίγκα, αποτελεί την καλύτερη επιβράβευση για την ομάδα. Χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού, να αποθεώνουν με συνθήματα τους παίκτες, σαν ένα ελάχιστο ευχαριστώ και για το φετινό ταξίδι, αλλά και για όσα υπέροχα μας έχουν προσφέρει τα τελευταία χρόνια.

Δεν θα είμαι υπερβολικός αν γράψω πως αν κάποιος άκουγε εκείνη τη στιγμή την εξέδρα, μπορεί να νόμιζε πως η ομάδα που βρισκόταν μια ανάσα από τη νίκη, δεν ήταν αυτή του Ομπράντοβιτς, αλλά εκείνη του Σφαιρόπουλου. Το χειροκρότημα ήταν δυνατό, έντονο, μα πάνω απ’ όλα δικαιολογημένο.

Η σεζόν ήταν μακριά και δύσκολη, οι κακές βραδιές και οι τραυματισμοί δεν έλειψαν, όμως στο τέλος η ομάδα έδειξε το πάθος και την ψυχή της, σε συνδυασμό φυσικά με τη δεδομένη ποιότητα των παικτών της και πρόσθεσε ακόμη έναν τελικό στη λαμπρή ιστορία της.

Η εμπειρία του να ζεις αυτό το ταξίδι μέχρι τέλους από κοντά, ήταν μοναδική. Χρησιμοποιώντας την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World Mastercard, σε όλες μου τις αγορές, μάζεψα πόντους και τους εξαργύρωσα για να απολαύσω τους αγώνες της κανονικής περιόδου από τις Court Seat θέσεις, μια ανάσα από τη δράση, ενώ είχα την τύχη να ζήσω από κοντά το Final Four της Κωνσταντινούπολης.

Κάθε μου επαφή με την ομάδα, με τον τρόπο λειτουργίας της, με την νοοτροπία και τον ψυχισμό της, με έκανε να την αγαπήσω ακόμη περισσότερο και να μεγαλώσει ακόμη πιο πολύ την αδυναμία μου προς αυτήν, κάτι που νόμιζα πως ήταν αδύνατο. Ήταν μια εμπειρία που θα την θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων, η ομορφιά του αθλητισμού, οι μαγικές εικόνες της Κωνσταντινούπολης και φυσικά, πάνω απ΄όλα, αυτό το αθλητικό φαινόμενο πίστης και μεγαλοψυχίας που ονομάζεται μπασκετικός Ολυμπιακός, θα με συνοδεύουν για μια ζωή.

Καθώς σιγά-σιγά ετοιμάζομαι για το ταξίδι της επιστροφής, εύχομαι οι παίκτες του Ολυμπιακού να νιώσουν την απίστευτη αγάπη που αισθάνονται για εκείνους όλοι οι φίλοι της ομάδας και να είναι σίγουροι πως μας έκαναν και πάλι να χαμογελάσουμε.

Και δεν το κρύβω, πως το μυαλό μου βρίσκεται ήδη στο Βελιγράδι, εκεί όπου είμαι σίγουρος πως θα βρίσκεται και πάλι αυτή η παρέα για να διεκδικήσει το τέταρτο αστέρι της. Το πιο βαρύ και σημαντικό αστέρι πάντως, την αναγνώριση από όλους τους φιλάθλους και την χωρίς όρια αγάπη, το έχει κερδίσει.

Το φετινό ταξίδι έφτασε στο τέλος του, όμως είμαι απόλυτα βέβαιος πως η ομάδα αυτή έχει πολλές ακόμη υπέροχες περιπέτειες να μας προσφέρει. Μακάρι να έχω την ευλογία να τις ζήσω και αυτές από κοντά, όλο καμάρι και περηφάνια για την ερυθρόλευκη οικογένεια.

Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi.gr