Τα επιτεύγματα του Σέρβου προπονητή είναι πραγματικά αξεπέραστα... Συνεχίζει να γράφει ιστορία και όταν κάποια στιγμή αποφασίσει να σταματήσει να είναι ο εφιάλτης των συναδέλφων του, δύσκολα θα μπορεί κανείς να τον ξεπεράσει.

Είναι σχεδόν δεδομένο πλέον ότι κάθε φορά που θα προκρίνεται με τον Παναθηναϊκό σε κάποιο Final 4 οι αντίπαλοι θα σκέφτονται αν όντως αξίζει να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, καθώς στο τέλος η ομάδα του Ομπράντοβιτς πάντα βρίσκει τρόπο να πανηγυρίζει την κούπα.

Όταν εν μια νυκτί έπαιρνε την απόφαση να βγάλει το σορτσάκι του αθλητή και να φορέσει το κοστούμι του προπονητή, κανείς δεν περίμενε την εξέλιξη που θα είχε...

Πολλοί ήταν οι αντίζηλοι του Σέρβου τεχνικού, οι οποίοι τον χαρακτήρισαν τυχερό (εξ ου και το «Γκαστόνε» που ήταν ο τυχερός ξάδερφος του Ντόναλντ Ντακ), όταν το 1992 πανηγύρισε το πρώτο του Ευρωπαϊκό με την Παρτιζάν, στην Κωνσταντινούπολη. Στον ημιτελικό, η ομάδα του Βελιγραδίου έβγαλε νοκ άουτ το μεγάλο φαβορί, τη Φίλιπς Μιλάνο, με 82-75, για να ακολουθήσει η σπουδαία νίκη στον τελικό επί της Μπανταλόνα (71-70), χάρη στο απίθανο τρίποντο του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς.

Αυτό ήταν το πρώτο τρόπαιο της συλλογής του «Ζοτς», ο οποίος δύο χρόνια αργότερα πήρε μέσα από τα χέρια του Ολυμπιακού τον τίτλο με την Μπανταλόνα, για να επαναλάβει την επιτυχία την επόμενη σεζόν στη Σαραγόσα με τη Ρεάλ. Το 1996 έμεινε με την ισπανική ομάδα στην τέταρτη θέση της διοργάνωσης, που διεξήχθη στο Παρίσι, ενώ το 1997 την οδήγησε στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, στην Κύπρο, όπου νίκησε τη Βερόνα.

Στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης (1999), ήταν η σειρά της Μπενετόν Τρεβίζο να βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης, έχοντας στον πάγκο της τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο τότε παίκτης της Μπενετόν, Ζέλικο Ρέμπρατσα, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι την επόμενη χρονιά στη Θεσσαλονίκη θα σήκωνε ξανά την κούπα με τον Σέρβο προπονητή, αυτή τη φορά, όμως, φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Το 2001 οι πράσινοι έφτασαν ως τον τελικό στο Παρίσι, αλλά ηττήθηκαν από την Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον. Οι δύο ομάδες είχαν την ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους την επόμενη χρονιά (2002) στη Μπολόνια, όπου ο Παναθηναϊκός πέτυχε τη μεγάλη νίκη επί της γηπεδούχου Κίντερ.

Ύστερα από δύο χρόνια απουσίας από την κορυφαία διοργάνωση, οι ελληνικές ομάδες επιστρέφουν το 2005, μέσω του τριφυλλιού, στη Μόσχα. Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός δεν τα κατάφερε απέναντι στη ζώνη της Μακάμπι, που πρωταγωνίστησε με τους Γιασικεβίτσιους, Βούισιτς και Γκέρσον. Ο «Ζοτς» επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης το 2007, όταν πανηγύρισε τον τίτλο με τον Παναθηναϊκό, στην Αθήνα, με νίκη επί της ΤΣΣΚΑ του Έτορε Μεσίνα.

Το 2009 στο Βερολίνο, το έργο του Παναθηναϊκού ήταν ακόμα δυσκολότερο από τη στιγμή που στον ημιτελικό έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό. Οι "πράσινοι" στους δύο προηγούμενους ημιτελικούς είχαν ηττηθεί από τον "αιώνιο" αντίπαλό τους, ωστόσο σε εκείνες τις δύο περιπτώσεις δεν είχαν στον πάγκο τους τον Ομπράντοβιτς ('94, '95). Έτσι, λοιπόν, επικράτησε του Ολυμπιακού και στη συνέχεια "καθάρισε" την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον τελικό φτάνοντας στο μαγικό αριθμό 5.

Δύο χρόνια αργότερα πάντως, ο Ομπράντοβιτς έμελλε και πάλι να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης. Στη Βαρκελώνη ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε έχοντας πρώτα πετάξει εκτός διοργάνωσης το μεγάλο φαβορί και περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μπαρτσελόνα. Οι "πράσινοι" αποποιούνταν όλο το προηγούμενο διάστημα τον τίτλο του φαβορί αλλά και πάλι εκείνοι ήταν που πανηγύρισαν στο τέλος. Η Σιένα ήλπιζε στο 4ο Final 4 της καριέρας της να φανεί πιο τυχερή, αλλά έπεσε πάνω στον Παναθηναϊκό και αποκλείστηκε από το μεγάλο τελικό. Εκεί, η Μακάμπι υποκλίθηκε με τη σειρά της στην ανωτερότητα των παικτών του Ομπράντοβιτς και ο ίδιος έφτασε στους 8 τίτλους.

Συνολικά έχει νικήσει σε 19 ματς, όντας ο απόλυτος κυρίαρχος των φάιναλ φορ. Μετράει φυσικά και πέντε ήττες αλλά αυτές τις θυμάται μόνο ο ίδιος και όχι οι άλλοι.

Με οκτώ πρωταθλήματα Ευρώπης (1992 Παρτιζάν, 1994 Μπανταλόνα, 1995, 1997 Ρεάλ Μαδρίτης, 1999 Μπένετον Τρεβίζο, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011 Παναθηναϊκός), 11 εγχώρια πρωταθλήματα (1992 Παρτιζάν, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010 Παναθηναϊκός), επτά κύπελλα (1992 Παρτιζάν, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009 Παναθηναϊκός) και τέσσερα μετάλλια με την Εθνική (αργυρό το 1996 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, χρυσό το 1997 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ισπανίας, χρυσό το 1998 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας, χάλκινο το 1999 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γαλλίας), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς απέδειξε ότι δεν ήταν τυχερός, αλλά γεννημένος για να κοουτσάρει.

Πλέον, έχει κερδίσει με το… σπαθί του τον χαρακτηρισμό του κορυφαίου, αναγκάζοντας ακόμα και τους αμφισβητίες του να ξεχάσουν το παρατσούκλι «Γκαστόνε». Άλλωστε έχει πει κατά καιρούς ότι έχει τον Διαμαντίδη στην ομάδα του και δεν φοβάται κανέναν αντίπαλο.