Ανήσυχο πνεύμα από (πολύ) μικρός, συνήθιζε να παρακούει τους γονείς του, να τρυπώνει στο σαλόνι τα ξημερώματα και να ξενυχτάει μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει το ίνδαλμά του. Εκστασιασμένος απολάμβανε τις πτήσεις του Μάικλ Τζόρνταν με μια πορτοκαλί μπάλα στα χέρια και ονειρευόταν να του μοιάσει. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο δεν έκανε ποτέ του τα εντυπωσιακά καρφώματα του MJ. Η Euroleague, όμως, το άτυπο ΝΒΑ της Ευρώπης, καμαρώνει εδώ και χρόνια για τον δικό της χαρισματικό ταχυδακτυλουργό, ο οποίος όμως παραδέχεται πως ζηλεύει (με την καλή έννοια) τους δύο αντίζηλους που συνάντησε (επανειλημμένως) στην Ελλάδα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΛΟΘΑΝΟ

« Είχα πει παλαιότερα ότι ήθελα να έχω στο παλμαρέ μου τρεις Euroleague, όπως ο Βασίλης Σπανούλης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Και τώρα που βρίσκομαι στην τελική ευθεία της καριέρας μου θα ήταν πολύ καλό να προσθέσω έναν τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο στη συλλογή μου» επισημαίνει ο ρέκορντμαν πόντων, αγώνων και τριπόντων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Ο εμβληματικός αρχηγός της Μπαρτσελόνα συνθέτει την αγαπημένη του πεντάδα με τον Τζόρνταν (ασφαλώς), τον πρώην συμπαίκτη και καλό του φίλο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, τον Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ και τον «αδελφό» του (από διαφορετικό πατέρα και άλλη μητέρα) Πάου Γκασόλ.

Αν του ζητούσαν, όμως, να επιλέξει την πρώτη αλλαγή, τον πολύτιμο έκτο παίκτη που θα ερχόταν πρώτος από τον πάγκο για να δώσει λύσεις στα προβλήματα, αυτός αναμφίβολα θα ήταν Ελληνας.« Δεν ξέρω αν οι Ελληνες είναι οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι, αλλά σίγουρα είναι οι πιο ανταγωνιστικοί» εξηγεί ο Ναβάρο για τις δυσάρεστες (αλλά και ευχάριστες) εμπειρίες του κόντρα σε ελληνικές ομάδες.

Με θαυμασμό

Ο Καταλανός γκαρντ θαυμάζει την αποφασιστικότητα, τη θέληση και το πάθος των Ελλήνων. « Είναι πάντα εκεί» λέει χαρακτηριστικά και, με έναν πρόχειρο (αλλά ακριβή ταυτόχρονα) υπολογισμό, φτάνει στο συμπέρασμα ότι « ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που τις περισσότερες φορές έχουμε αντιμετωπίσει σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων».
Μέχρι και πριν από λίγους μήνες Παναθηναϊκός σήμαινε Διαμαντίδης. Και ο «Μπόμπα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ παραδέχεται ότι ο κύριος με το «13» στην πλάτη γνώριζε πολλούς τρόπους για να τον… αφοπλίζει.

« Ο Διαμαντίδης ήταν πάντα σημαντικότατος αντίπαλος, τον οποίο δεν μπορούσες να μην υπολογίζεις διαρκώς» θυμάται. « Ενας παίκτης με ένα απίστευτο ταλέντο και ηγετική προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο» συμπληρώνει το εγκώμιο για ένα από τα τρία πρώτα ονόματα που του έρχονται αμέσως στο μυαλό όταν τον ρωτούν για το ελληνικό μπάσκετ. Τα άλλα δύο; « Ο Βασίλης Σπανούλης και ο Νίκος Γκάλης, αν και ποτέ δεν έπαιξα εναντίον του τελευταίου» συμπληρώνει για τον άνθρωπο που άλλαξε τη μοίρα του ελληνικού μπάσκετ. Οπως ο ίδιος, και η επισήμανση δεν αποτελεί ιερόσυλη υπερβολή, εκτόξευσε το ισπανικό μπάσκετ, όντας μαζί με τον αγαπημένο του Πάου οι ηγέτες μιας χαρισματικής γενιάς.

«Είμαστε η Μπάρτσα»

Η περσινή σεζόν ήταν εφιαλτική για την Μπαρτσελόνα. Το πρότζεκτ με τον Γιώργο Μπαρτζώκα απέτυχε παταγωδώς, η ομάδα γνώρισε μερικές ταπεινωτικές ήττες ακόμα και μέσα στο «Παλάου Μπλαουγκράνα» και ο σύλλογος έσπευσε να κάνει ένα ολικό λίφτινγκ, το οποίο όμως δεν άγγιξε την ψυχή της ομάδας.

Ο Ναβάρο όχι μόνο δεν κρέμασε τη φανέλα του, αλλά υπέγραψε νέο δεκαετές (!) συμβόλαιο, το οποίο τον δένει με την ομάδα της ζωής του και μετά το φινάλε της ένδοξης καριέρας του μέσα στα παρκέ. Το τι θα κάνει δεν τον απασχολεί.
Προτεραιότητά του, άλλωστε, αποτελεί η (τρίτη, μην ξεχνιόμαστε) Euroleague, αν και παραδέχεται ότι οι δυσκολίες θα είναι πολλές για την ομάδα, πλέον, του φιλόδοξου Σίτο Αλόνσο. « Η Euroleague αυτής της σεζόν θα είναι πολύ απαιτητική. Το σύστημα που έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη σεζόν απέδειξε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε. Πρέπει να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος από κάθε πλευρά» προειδοποιεί, χωρίς όμως να θέτει όρια στα «θέλω» του. « Εχουμε μια καλή ομάδα, αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς για να πούμε ποιες ομάδες έχουν περισσότερες πιθανότητες να φτάσουν στο Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου. Είμαστε η Μπάρτσα και θέλουμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά» ξεκαθαρίζει ο «καπιτάν» της καταλανικής ομάδας.

«Σπουδαίος ο Πασκουάλ»

Στην πρεμιέρα της φετινής διοργάνωσης, ο «Χουάνκι» θα συναντήσει στον αντίπαλο πάγκο, αυτόν του Παναθηναϊκού, ένα πολύ γνώριμο, πολύ αγαπητό πρόσωπο. Δεν ξεχνάει ποτέ ότι με τον Τσάβι Πασκουάλ κατέκτησε την Euroleague το 2010, όντας μάλιστα ο MVP του Final-4 στο Παρίσι, με θύμα του τον Ολυμπιακό στον τελικό. « Αυτή ήταν η καλύτερη Euroleague της καριέρας μου» παραδέχεται. « Για τον ρόλο που είχα στην ομάδα, γιατί αναδείχθηκα MVP σε εκείνο το Final-4, η Euroleague που κατακτήσαμε στο Παρίσι το 2010 είναι η καλύτερη ανάμνησή μου» συμπληρώνει σχετικά, αποδίδοντας τα εύσημα που αναλογούν στον άνθρωπο ο οποίος τον καθοδηγούσε από την άκρη του πάγκου.

« Είχα πολλούς προπονητές στην καριέρα μου, αλλά με τον Τσάβι δούλεψα πολύ καλά. Ημασταν μαζί για πάνω από οκτώ σεζόν και αυτό, εντέλει, φαίνεται» λέει για τον ιδιαίτερο δεσμό του με τον Πασκουάλ, τον οποίο χαρακτηρίζει « μεγάλο προπονητή. Εχουμε πολύ καλή σχέση και θεωρώ ότι αμφότεροι εξελιχθήκαμε μέσα από την κοινή προσπάθειά μας στην Μπαρτσελόνα».

«Θα έπαιζα ξανά όλους τους τελικούς»

Τα μετάλλια που έχει κερδίσει στη σταδιοδρομία του έχουν γεμίσει δωμάτια στις τέσσερις γωνιές του σπιτιού του. Τα δύο πολυτιμότερα, όμως, κοιμούνται κάθε βράδυ στο παιδικό δωμάτιο της οικίας Ναβάρο.Η Λουθία και η Ελσα, δεκατριών και έντεκα ετών αντίστοιχα, δεν βλέπουν τον πατέρα τους όσο συχνά θα ήθελαν. Η μεγαλύτερη, ταλεντάκι στο μπάσκετ (θέμα γονιδίων…), δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση. Και ο ίδιος, πάντως, επιθυμεί περισσότερες ποιοτικές στιγμές μαζί τους, αν και γνωρίζει ότι σύντομα θα έχει πολύ χρόνο για να μοιραστεί μαζί με την οικογένειά του.

Μέχρι τότε θα απολαμβάνει την τελική ευθεία μιας μυθικής καριέρας, ένα σημαντικότατο κεφάλαιο της οποίας έκλεισε πριν από λίγες εβδομάδες. Το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο Ευρωμπάσκετ της Κωνσταντινούπολης με την Εθνική Ισπανίας ήρθε ύστερα από έναν ακόμα τελικό. Αν του ζητήσουν να απαριθμήσει όλους όσοι έχει δώσει σε είκοσι χρόνια πορείας, πιθανότατα θα ξεχάσει κάποιον. Παρ’ όλα αυτά, τους απόλαυσε όλους. « Θα έπαιζα ξανά όλους τους τελικούς που έχω δώσει» ξεκαθαρίζει ο 37χρονος γκαρντ από το Σαν Φελίου ντε Γιομπρεγκάτ, ένα ήσυχο προάστιο της Βαρκελώνης που δεν εγκατέλειψε ποτέ, εκτός από τη σεζόν κατά την οποία έζησε το αμερικανικό όνειρο.

«Δεν ξεχνιούνται οι ήττες»

« Οι τελικοί είναι οι καλύτεροι αγώνες για έναν αθλητή» δικαιολογεί την (ουτοπική) επιθυμία να παίξει ξανά όλους τους τελικούς του, έστω και αν κάποιοι απέφεραν ήττες. Και αυτές, άλλωστε, στο πρόγραμμα είναι.

« Οι ήττες, ευτυχώς, ήταν λιγότερες από τις νίκες, οι οποίες ήταν πολλές. Αυτές που δεν ξεχνιούνται είναι ο αποκλεισμός από κάποιο Final-4 ή η ήττα στον ημιτελικό, η οποία δεν μας επέτρεψε να βρεθούμε σε έναν μεγάλο τελικό» συνεχίζει πικραμένος προφανώς από το γεγονός ότι η Euroleague του πήρε περισσότερα απ’ όσα του έδωσε.« Οι πιο ευτυχισμένες νίκες, αναμφίβολα, ήταν αυτές που έφεραν τίτλους για την ομάδα μου» καταλήγει ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο οποίος έχει κατακτήσει οκτώ Πρωταθλήματα, έξι Κύπελλα, δύο Euroleague, ένα Κύπελλο Κόρατς (όλα με την Μπαρτσελόνα), δύο Ευρωμπάσκετ, ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ένα αργυρό ολυμπιακό μετάλλιο, μεταξύ πολλών άλλων, με την Εθνική Ισπανίας.

Οχι, παραπονεμένο δεν τον λες…