Πώς περνάνε οι ώρες πριν από τον τελικό; Δεν ...περνάνε. Κοιτάς το ρολόι σου και όλο δείχνει το ίδιο. Σε λίγο θα πάμε προς το γήπεδο, ώστε να πάρουμε θέση. Να δούμε λίγο και τον μικρό τελικό και μετά να τα δώσουμε όλα.

Ο ΠΑΟ μας θέλει δίπλα του. Κι εμείς θα προσπαθήσουμε να ακουγόμαστε όσο περισσότερο γίνεται!

Με βόλτες, μπύρες, tapas και… φιλικές αντεγκλήσεις με τους φίλους της Μακάμπι πέρασε η χθεσινή ελεύθερη μέρα στην Βαρκελώνη.

Οι ώρες για μια ακόμη φορά έως την έναρξη του τελικού μοιάζουν ατέλειωτες και φυσικό είναι να μην μπορώ να περιμένω μέχρι την ώρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα σηκώσει την κούπα στον ουρανό του Παλάου Σαν Τζορντί και θα ράψει το έκτο αστέρι στην φανέλα του Παναθηναϊκού.

Ήρθαν κι άλλοι!

Αρκετοί φίλοι της ομάδας μας έφτασαν χθες στην Ισπανική πόλη, άλλοι με εισιτήριο, άλλοι χωρίς αλλά όλοι με σκοπό να δουν το έκτο Ευρωπαϊκό.

Κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο με την μάχη να προμηνύεται δύσκολή. Εξίσου όπως αυτή στις κερκίδες του Ισπανικού γηπέδου ανάμεσα σε εμάς και τους Ισραηλινούς. Καθώς μπορεί όλες τις προηγούμενες μέρες οι «κίτρινοι» ακόμα και με συνθήματα κατά του Ολυμπιακού να προσπαθούσαν να έρθουν πιο κοντά σε εμάς αλλά σήμερα για 40 θα είμαστε αντίπαλοι.

Σε μια μάχη η οποία πρωταρχικά αναμένεται άνιση και μιλάμε από την πλευρά του κόσμου καθώς οι Ισραηλινοί θα είναι κατά πολύ περισσότεροι από εμάς σε ποσότητα.

Όχι όμως και την ποιότητα καθώς εμείς έχουμε μάθει να τα φέρνουμε βόλτα στα δύσκολα, να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τις όποιες αντιξοότητες και παρά το αριθμητικό μειονέκτημα να βγαίνουμε νικητές. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και σήμερα τα απόγευμα στον πρώτο απογευματινό τελικό της Euroleague.

Η διοργανώτρια αρχή μπορεί να έκανε όλες τις χάρες στη Μακάμπι έτσι ώστε να μην απέχει από το Final 4 αλλά ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των παιδιών του δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν. Το απέδειξε κόντρα στη Μπαρτσελόνα, κόντρα στη Σιένα και το ίδιο αναμένεται να κάνει και σήμερα το μεσημέρι κόντρα στον Ισραηλινό σύλλογο.

Μετράμε αντίστροφα, λοιπόν. Και στο τέλος δε λέμε μηδέν, αλλά ...έξι. Πάμε!