Ο Παναθηναϊκός γνώριζε εξ αρχής ότι το έργο του στη Μαδρίτη κόντρα στην Ρεάλ ήταν τρομερά δύσκολο, κόντρα στην ίσως πιο γεμάτη ομάδα (σε βάθος 15 παικτών) στην EuroLeague. Πάλεψε, έδωσε ό,τι είχε, αλλά στο τέλος της ημέρας, απλώς η Ρεάλ ήταν μία κλάση πάνω και πήρε τη νίκη.

Οι Μαδριλένοι έλεγξαν το τέμπο του αγώνα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σκόραραν όπως και όποτε ήθελαν, πατούσαν γκάζι όταν ένιωθαν απειλή και πήραν μία εύκολη νίκη, κόντρα σε έναν Παναθηναϊκό που έμεινε, ως συνήθως φέτος, από δυνάμεις στην τέταρτη περίοδο, πληρώνοντας τα γνωστά δομικά του προβλήματα.

Ο ΚΑΡΟΛ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το ξεκίνημα του αγώνα και το αρχικό 15-5 της Ρεάλ έμοιαζε με ένα... preview όσων θα ακολουθούσαν, με την Ρεάλ να σκοράρει όποτε θέλει και να τιμωρεί κάθε στιγμή χαλάρωσης του Παναθηναϊκού και τους “πράσινους” να σκοράρουν με... αίμα.

Η Ρεάλ αποφάσισε από την αρχή του αγώνα να σημαδέψει (και αυτή), τον Τζίμερ Φρεντέτ. Με τον Αμερικανό γκαρντ να μαρκάρει τον Τζέισι Κάρολ, πρακτικά όλα τα plays ξεκινούσαν και τελείωναν με την κίνηση του έμπειρου γκαρντ μακριά από τη μπάλα όπου έπαιρνε διαδοχικά σκριν. Ο Φρεντέτ είχε ξεκάθαρο πρόβλημα να κυνηγάει τον Κάρολ, για δύο πολύ γνωστούς λόγους: 1. Είναι κακός αμυντικός. 2. Ο Κάρολ είναι πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη στην κίνηση μακριά από τη μπάλα σε καταστάσεις off screen (όπου παίρνει δηλαδή διαδοχικά σκριν πριν βγει να σουτάρει). Όταν λοιπόν ένας κακός αμυντικός μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη στο είδος του, το αποτέλεσμα είναι μάλλον αναμενόμενο.

Υπάρχει μία λεπτομέρεια βέβαια στην περίπτωση του Κάρολ, αλλά και της Ρεάλ – η οποία είναι η καλύτερη ομάδα στην EuroLeague στην κίνηση μακριά από τη μπάλα: Οι Μαδριλένοι δεν βάζουν τον Κάρολ μόνο να δέχεται σκριν, αλλά και να δίνει σκριν μακριά από τη μπάλα, σε μία λογική που εφαρμόζουν χρόνια και οι Γουόριορς. Είναι μία λογική που εφαρμόζεται όλο και πιο συχνά, που θέλει τους σουτέρ να κάνουν τα καλύτερα σκριν, αφού αν μία ομάδα επιλέξει να κάνει αλλαγές, τότε είναι πολύ πιθανό να δεχθεί ελεύθερο σουτ.

Σε όλα αυτά τα plays της Ρεάλ, ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα. Έπειτα από μόλις 4 λεπτά οι “πράσινοι” επέλεξαν να κάνουν αλλαγές όταν εμπλέκονταν περιφερειακοί, προκειμένου να μην δώσουν χώρο στον Κάρολ, ωστόσο η Ρεάλ απάντησε άμεσα σημαδεύοντας εκ νέου τον παίκτη που μάρκαρε ο Φρεντέτ. Αυτό έφερε την είσοδο του Άντι Ράουτινς στο παρκέ, ωστόσο ούτε ο Καναδός μπορούσε να βοηθήσει, με τα 5 φάουλ σε μόλις 6 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα συμμετοχής να το αποδεικνύουν.

ΤΑ ΤΡΙΠΟΝΤΑ ΚΑΙ Ο ΤΟΜΚΙΝΣ

Η άμυνα ήταν μεγάλο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό, που για σχεδόν 25 λεπτά έβλεπε τον Κάρολ να καθορίζει τις ισορροπίες (ανεξάρτητα αν σούταρε ή όχι) και τον Καμπάτσο να φροντίζει να έχει τους πάντες ικανοποιημένους. Ο Παναθηναϊκός ήξερε ότι δεν θα νικούσε από την άμυνα. Το θέμα ήταν τι έκανε στην επίθεση.

Σε μία βραδιά που ο Νικ Καλάθης γενικά δεν ήταν καλά (13 πόντοι με 4/11 σουτ), ο Παναθηναϊκός πρακτικά ήταν ανταγωνιστικός για όσο διάστημα οι παίκτες του σούταραν καλά μετά από ντρίμπλα σημαδεύοντας τον θηριώδη Γουόλτερ Ταβάρες (που μονίμως παίζει drop, δηλαδή στέκεται μακριά από το σκριν). Για τρεις περιόδους τα σουτ μπήκαν, με τους “πράσινους” να έχουν 10/18 τρίποντα μέχρι την τρίτη περίοδο. Στην τέταρτη περίοδο όμως η κάνουλα στέρεψε (0/6) και τα δεδομένα άλλαξαν.

Με την επίθεση πλέον να έχει κολλήσει, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν να στηριχθεί στο αδύνατο σημείο του, δηλαδή την άμυνα. Κόντρα σε αυτή την Ρεάλ αυτό δεν γινόταν να συμβεί. Οι Μαδριλένοι μύρισαν αίμα όταν ο Καλάθης πέρασε στον πάγκο για ανάσες στο φινάλε της τρίτης περιόδου και όρμησαν, με τον Ρούντι Φερνάντεθ να σκοράρει 5 σερί πόντους πάνω στον Φρεντέτ για το 73-65. Έχοντας πλέον το μομέντουμ, στην συνέχεια τροφοδότησαν σε διαδοχικές επιθέσεις τον Τρέι Τόμκινς στο post (με πλάτη στο καλάθι) για να διευρύνουν την διαφορά και τελικά έκλεισαν το παιχνίδι με δύο δημιουργούς (Καμπάτσο, Λαπροβίτολα) για να χτυπήσουν την κακή άμυνα του Παναθηναϊκού πάνω στη μπάλα. Το παιχνίδι είχε κριθεί.

ΙΔΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Οι αγώνες του φετινού Παναθηναϊκού κόντρα στις ομάδες της πρώτης ταχύτητας – ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες – μοιάζουν να έχουν το ίδιο σενάριο: Ο αντίπαλος σημαδεύει τον Φρεντέτ και τον Τόμας στην άμυνα, ο Παναθηναϊκός καταφέρνει χάρη στην επίθεσή του να είναι ανταγωνιστικός. Στην τρίτη περίοδο ο Καλάθης χρειάζεται ανάσες. Η αντίπαλη ομάδα χτίζει μομέντουμ και τελικά στην τέταρτη περίοδο καθαρίζει το παιχνίδι κόντρα στους κουρασμένους “πράσινους”.

Είναι γνωστά τα δομικά προβλήματα του Παναθηναϊκού από το ξεκίνημα της σεζόν. Το μικρό ροτέισον τριών παικτών στις θέσεις των γκαρντ (Καλάθης, Φρεντέτ, Ράις) που φέρνει κούραση, το γεγονός ότι οι Ράις και Φρεντέτ δεν μπορούν να συνυπάρξουν στο παρκέ γιατί είναι και οι δύο στόχοι στην άμυνα, η αδυναμία του Ντεσόν Τόμας στην προσωπική (και στην ομαδική άμυνα), το σημάδι των αντιπάλων στον Παπαγιάννη σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ. Τα προβλήματα του Παναθηναϊκού είναι ίδια από το ξεκίνημα της χρονιάς και δεν δείχνει να αλλάζουν.

Το θέμα για τον Παναθηναϊκό είναι τι μπορεί να κάνει από εδώ και πέρα. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μία ομάδα με πολύ επιθετικό ταλέντο, που έχει ως άξονα την ικανότητα στην δημιουργία του Καλάθη, την εκτελεστική δεινότητα των Φρεντέτ και Τόμας και το All Around παιχνίδι του Παπαπέτρου. Την ίδια στιγμή όμως η άμυνα παραμένει μία πληγή που δείχνει να μην κλείνει. Αν δεν βρεθεί η λύση άμεσα, τότε ο Παναθηναϊκός θα έχει ακόμα περισσότερα προβλήματα στην συνέχεια.