Το παιχνίδι στη Mytishchi Arena ήταν αυτό με τις μεγαλύτερες απαιτήσεις απ' όσα έχει δώσει μετά από ένα μήνα επίσημων υποχρεώσεων ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ. Η αντικειμενική δυσκολία μιας εκτός έδρας αναμέτρησης για την EuroLeague σε συνδυασμό με τη δεδομένη (υψηλή) ποιότητα του αντιπάλου καθιστούσαν το σαραντάλεπτο με τη Χίμκι ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να φανεί η (όποια) πρόοδος έχει επιτευχθεί στο τριφύλλι. Τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά.

Επί του παρόντος, μόνο στο μπροστινό μέρος του παρκέ έδειξαν οι πράσινοι να είναι πιο λειτουργικοί αφού στο πίσω παρουσίασαν τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι τους, ήδη από την πρεμιέρα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Κι αν τα παιχνίδια με Ερυθρό Αστέρα, Βιλερμπάν, Αρμάνι Μιλάνο και Ζενίτ άφησαν ως γεύση ένα "αλλά", η μονομαχία με τη Χίμκι κατέδειξε πολύ πιο έντονα τα προβλήματα που έχει το τριφύλλι. Αυτά με τα οποία ζει και αυτά με τα οποία θα... πεθάνει, αν δεν βρει σύντομα λύσεις.

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ

Ο τριψήφιος αριθμός πόντων που δέχθηκε ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ αρκεί για να καταδείξει τα αμυντικά προβλήματα που υπήρξαν απέναντι στη Χίμκι. Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν εκ προοιμίου ένα μεγάλο στοίχημα για το τριφύλλι δεδομένου ότι η ρωσική ομάδα διαθέτει ψηλούς με ικανότητα στο πικ εν ρολ κι έναν περιφερειακό (Αλεξέι Σβεντ) που μπορεί να "τρέξει" τέτοιου είδους παιχνίδια καθ' όλη τη διάρκεια του σαρανταλέπτου.

Ο βαθμός που πήραν, λοιπόν, οι πράσινοι ήταν πολύ χαμηλός. Κι αυτό αποτυπώνεται στο γεγονός πως δέχονταν 1.157 πόντους ανά κατοχή από τη Χίμκι. Είναι η πρώτη φορά σε πέντε αγώνες στην EuroLeague που η άμυνά τους παρουσιάστηκε τόσο ευάλωτη. Η επιλογή/απόφαση να "ανοίξει" από νωρίς ο ρυθμός ήταν δίκοπο μαχαίρι, με το αποτέλεσμα να μην είναι το επιθυμητό.

Εν συγκρίσει με τα τέσσερα παιχνίδια που προηγήθηκαν αυτού στη Μόσχα, η απόκλιση στο κομμάτι των πόντων/κατοχή στο πίσω μέρος του παρκέ ήταν μεγάλη. Σε καμία από τις τέσσερις αναμετρήσεις που έδωσαν ως τώρα, οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη δεν δέχονταν με τέτοια άνεση καλάθι. Ακόμη κι όταν αντιμετώπισαν την Αρμάνι Μιλάνο στο ΟΑΚΑ (σε ένα παιχνίδι με πιο χαμηλό ρυθμό), δέχθηκαν λιγότερους από 1 πόντο ανά κατοχή (0.975). Το συγκεκριμένο νούμερο ήταν ακόμη χαμηλότερο απέναντι σε Ερυθρό Αστέρα (0.901), Βιλερμπάν (0.897) και Ζενίτ (0.887).

Η ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΗΤΑΝ ΑΠΛΗ

Από την πλευρά της, η Χίμκι δεν έκανε κάτι εξεζητημένο προκειμένου να "πιάσει" τους 1.157 πόντους ανά κατοχή. Επί της ουσίας πήγε σε καταστάσεις που της έδωσαν miss match (κατά βάση στην περιφέρεια) με τον πιο απλό τρόπο. Κυρίως όταν ο Αλεξέι Σβεντ λειτουργούσε ως βασικός χειριστής. Ο ηγέτης της ρωσικής ομάδας αποφάσιζε ποιον παίκτη του Παναθηναϊκού θα χτυπήσει στο πικ εν ρολ, με ποιον θα πάει σε κατάσταση απομόνωσης. Κι ας είχε -σε πρώτο χρόνο- ως προσωπικό αντίπαλο τον Νικ Καλάθη, διάβασε την επιλογή των πρασίνων να πάνε σε αλλαγές και κατέληξε σε δύο βασικές καταστάσεις:

α) να παίξει ένα τύποις πικ εν ρολ με κοντό για να προκαλέσει αλλαγή και να αναλάβει το μαρκάρισμά του κάποιος αρκετά πιο ευάλωτος -από τον Νικ Καλάθη- αμυντικός,

β) να "τρέξει" το πικ εν ρολ πάνω στον Ντίνο Μήτογλου, ο οποίος είναι αργός στα πόδια. Δεν είναι τυχαίο πως σε πολλές περιπτώσεις απέφυγε να επιλέξει οποιουδήποτε είδους συνεργασία με τα πεντάρια της ομάδας του.

ΡΩΣΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

Το αμυντικό ριμπάουντ και η αδυναμία του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ να παρουσιαστεί αξιόπιστος στο συγκεκριμένο κομμάτι παύει να αποτελεί συμπέρασμα κάθε αγωνιστικής και να αποδίδεται στην (όποια) ικανότητα της αντίπαλης ομάδας. Μετά την άμυνα στο πικ εν ρολ αποτελεί τη μεγαλύτερη "πληγή" του τριφυλλιού στο πίσω μέρος του παρκέ.

Η Χίμκι δεν παρέκκλινε από τον γενικό κανόνα, καταφέρνοντας να αυξήσει τις κατοχές της -και από εκεί την αποτελεσματικότητά της- μέσα από το επιθετικό ριμπάουντ. Η ρωσική ομάδα είχε +6 κατοχές στη διάρκεια του σαρανταλέπτου, κυρίως γιατί κυριάρχησε στον αέρα. Οι παίκτες του Ρίμας Κουρτινάιτις πήραν το 66.2% των ριμπάουντ που διεκδίκησαν οι δύο ομάδες, ενώ εξασφάλισαν σχεδόν τα μισά από αυτά που κρίθηκαν στην πράσινη ρακέτα (14/29 - 48.3%). Πέραν του όποιου προβλήματος υπάρχει πάντως σε ατομικό επίπεδο (με τη λογική ότι κάθε παίκτης οφείλει να κάνει μπλοκ άουτ στον προσωπικό του αντίπαλο), αυτό απαντάται στην επιλογή του τριφυλλιού να αμύνεται σε μεγάλο κομμάτι του σαρανταλέπτου (τουλάχιστον όσο βρίσκεται στο "5" ο Τζέικομπ Γουάιλι) με αλλαγές.

Έτσι, εξηγείται κιόλας το γεγονός πως σε τρίτη και τέταρτη περίοδο (οπότε ελαχιστοποιήθηκε ο χρόνος παρουσίας του Ίαν Βουγιούκα στο παρκέ), οι γηπεδούχοι έκαναν ακόμη μεγαλύτερο... κουμάντο στα ριμπάουντ. Στην τρίτη πήραν το 72.2% και στην τέταρτη το 83.3% των "σκουπιδιών" στις δύο ρακέτες.

Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟ ΠΙΚ ΕΝ ΡΟΛ

Ο Νικ Καλάθης τελείωσε το παιχνίδι με διψήφιο αριθμό ασίστ (11), αλλά επί της ουσίας δεν κατάφερε να λειτουργήσει με την ίδια επιδραστικότητα στο σύνολο του σαρανταλέπτου -κι ας βρέθηκε στο παρκέ για 34'03''. Είναι χαρακτηριστικό πως στην πρώτη περίοδο έδωσε τις 7/11 τελικές πάσες που είχε στο παιχνίδι. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι έπεσε η απόδοσή του. Κατά βάση, για αυτό ευθύνεται η προσαρμογή του Ρίμας Κουρτινάιτις, δεδομένου ότι η Χίμκι έπαιξε δύο διαφορετικών ειδών άμυνες ανά ημίχρονο.

Στο πρώτο μέρος, προτιμήθηκε ο δυναμικός τρόπος της αναχαίτισης των πικ εν ρολ του Παναθηναϊκού (με παράλληλο hedge out), την ώρα που στο δεύτερο πήγε σε πιο παθητικές καταστάσεις (κράτησε τον ψηλό μέσα στη ρακέτα). Επί της ουσίας, ο προπονητής της ρωσικής ομάδας αποφάσισε να τον "υποχρεώσει" είτε να εκτελέσει περισσότερο είτε να πάει επιθετικά πάνω στον δικό του ψηλό, για να προκαλέσει ανισορροπία. Κάτι που έγινε σε ελάχιστες περιπτώσεις, αφού η παρουσία του Τζέρεμι Έβανς στο "5" δεν επέτρεπε οποιαδήποτε σκέψη για διείσδυση.

Την ίδια ώρα, οι υπόλοιποι τρεις παίκτες της Χίμκι ήταν επιφορτισμένοι με το μαρκάρισμα του προσωπικού τους αντιπάλου, γεγονός που οδηγούσε σε κατάσταση "δύο εναντίον δύο" τα πικ εν ρολ του Παναθηναϊκού.

Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Το παιχνίδι με τη Χίμκι ήταν το τέταρτο το οποίο ολοκληρώθηκε με τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ να έχει λιγότερες κατοχές από τον αντίπαλο. Μοναδική εξαίρεση στον έως τώρα "κανόνα" των αγώνων των πρασίνων αποτέλεσε το εντός έδρας παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο. Κι αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του προβλήματος που δημιουργούν τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ.

Από εκεί και πέρα, οι πράσινοι παρουσιάζουν μεγάλο πρόβλημα στο "κλείσιμο" των αγώνων, δηλαδή στην απόδοσή τους στο τελευταίο πεντάλεπτο. Με εξαίρεση το παιχνίδι της περασμένης εβδομάδας απέναντι στη Ζενίτ (+5), το τριφύλλι έχει αρνητικό πρόσημο στο +/- σε επίπεδο πόντων από το 35' έως το 40'. Μετά από πέντε αγωνιστικές, η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη βρίσκεται στο -18 (!) στα πέντε τελευταία λεπτά, αριθμός που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τις ήττες από Βιλερμπάν (-9), Αρμάνι (-2) ακόμα και Χίμκι (-10).

Ο τρόπος με τον οποίο γράφεται ο επίλογος δεν είναι προϊόν συμπτώσεων, ούτε αφορά απαραίτητα στην ικανότητα του αντιπάλου να "κλείσει" καλύτερα τον αγώνα. Απορρέει σε μεγάλο βαθμό από τα... μετρημένα κουκιά της περιφέρειας και την εξάρτηση που υπάρχει από την παρουσία του Νικ Καλάθη στο παρκέ.

Δεδομένου ότι ο Ταϊρίς Ράις δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον Τζίμερ Φρεντέτ στην πεντάδα (μικροί στο μέγεθος, κακοί αμυντικοί, ευάλωτοι στα ριμπάουντ), ο προπονητής των πρασίνων δεν έχει τη δυνατότητα να του δώσει ανάσες (τουλάχιστον όχι περισσότερο από ένα - δύο λεπτά) στο δεύτερο μέρος των αγώνων. Η κόπωση φέρνει την πνευματική φθορά κι αυτή "κόβει" στη μέση το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ.

Μία συνθήκη που δεν προβλέπεται να αλλάξει στο εγγύς μέλλον...

Photo Credits: Eurokinissi