Ηταν το 2010 όταν η Μπασκόνια (που τότε λεγόταν Κάχα Λαμποράλ) κατακτούσε το πρωτάθλημα με ηγέτες τους Σαν Εμετέριο, Σπλίτερ και Τελέτοβιτς και προπονητή τον Ιβάνοβιτς. Δέκα χρόνια αργότερα, με τον ίδιο προπονητή στον πάγκο, το έκανε ξανά.

Η νίκη των Βάσκων με 69-67 επί της Μπαρτσελόνα στον τελικό της ACB προκάλεσε τριγμούς. Η Μπασκόνια νίκησε την Μπαρτσελόνα του τεράστιου μπάτζετ. Τη Μπαρτσελόνα του Μίροτιτς, του Χίγκινς, του Ντέιβις, του Χάνγκα, του Αμπρίνες, του Τόμιτς, του Κλαβέρ. Μία Μπαρτσελόνα που έκανε τη μεγαλύτερη επένδυση των τελευταίων χρόνων για να κατακτήσει τα πάντα και το τέλος της σεζόν την βρήκε χωρίς τίτλο.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις συνθήκες του πρωταθλήματος της Μπασκόνια. Κάποιοι θα πουν ότι πάντα θα υπάρχει αστερίσκος. Ότι αν η σεζόν δεν είχε διακοπεί λόγω του κορονοϊού και υπήρχε σειρά αγώνων και όχι ένας μονός τελικός τότε το πρωτάθλημα θα κατέληγε στα χέρια της Μπαρτσελόνα ή ίσως και της Ρεάλ, η οποία δεν προκρίθηκε καν στα ημιτελικά. Αυτό δεν αλλάζει στο ελάχιστο όμως το κατόρθωμα της ομάδας του Ντούσκο Ιβάνοβιτς.

Η Μπασκόνια είναι πρωταθλήτρια Ισπανίας. Πανάξια. Μία ομάδα που δούλεψε σκληρά για να τα καταφέρει, που χρειάστηκε να τα βάλει με μεγαθήρια στην Ισπανία. Με ομάδες με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ. Αυτό δεν την εμπόδισε ωστόσο να παρουσιάσει ένα δυναμικό σύνολο στην Βαλένθια στην τελική φάση της ACB. Ένα σύνολο που αποτελείτο από ανθρώπους που ο καθένας για τον δικό του λόγο ήθελαν όσο τίποτα αυτό το πρωτάθλημα για να εξιλεωθούν, αφού σχεδόν όλοι έχουν και μία ιστορία να τους ακολουθεί.

Ο “ΚΑΡΑΦΛΟΚΟΤΣΙΔΑΣ” Ή ΚΟΤΣΙΔΟΚΑΡΑΦΛΑΣ” ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είναι ένας ιδιαίτερος προπονητής, για μία σειρά από λόγους. Παλαιών αρχών,με κάποιες αγκυλώσεις και μία ιδιαίτερη φιλοσοφία. Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι θεώρησαν ότι είναι ξεπερασμένος.

Κάποιοι όμως πήγαν την συζήτηση ακόμα πιο μακριά, φτάνοντας στο σημείο να τον λοιδορήσουν, όχι μόνο λόγω της προπονητικής του φιλοσοφίας, αλλά και λόγω της κόμης του, επειδή έχει φαλάκρα, αλλά ταυτόχρονα αφήνει χαίτη. Κάποιοι τον αποκαλούν “καραφλοκοτσίδα”, άλλοι “κοτσιδοκαράφλα”. Όλοι πάντως από χθες (30/6) πρέπει να τον αποκαλούν και κάτι ακόμα: Πρωταθλητή.

Πολύς κόσμος μπορεί να πει πολλά πράγματα για τον Ιβάνοβιτς και την φιλοσοφία του. Κανείς όμως δε μπορεί να μη παραδεχθεί ότι οι ομάδες του έχουν πάντα ταυτότητα. Στο τρίτο πέρασμά του από τη Μπασκόνια ο Ιβάνοβιτς το απέδειξε ξανά αυτό, προετοιμάζοντας τέλεια τους παίκτες του για την τελική φάση, κατακτώντας τον 7ο τίτλο του με την ομάδα των Βάσκων.

Ο “ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΙΤΛΟ ΠΟΤΕ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ” ΣΕΝΓΚΕΛΙΑ

Είναι κοινό μυστικό ότι ο Τορνίκε Σενγκέλια θα ενταχθεί στο ρόστερ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας την επόμενη σεζόν. Στα 29 του χρόνια πλέον, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, ο Γεωργιανός φόργουορντ ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Καθόλου τυχαία, η μεταγραφή αυτή συνδέθηκε με το γεγονός ότι ο Σενγκέλια δεν είχε καταφέρει μέχρι φέτος να κατακτήσει κάποιον τίτλο με τη Μπασκόνια.

Η φράση ότι Γεωργιανός χαράμιζε τα καλύτερά του χρόνια στην ομάδα που πρακτικά τον έκανε σταρ και πως δεν θα κατακτούσε ποτέ τίτλο με αυτή την ομάδα κυριάρχησε την τελευταία διετία. Ο ίδιος μέχρι και φέτος δεν είχε υποκύψει στις πιέσεις των μεγάλων ομάδων και τελικά δικαιώθηκε. Παίζοντας με αφόρητους πόνους στη μέση – γεγονός που δεν τον εμπόδισε να τα δώσει όλα αν και η μεταγραφή του είναι σίγουρη – οδήγησε την ομάδα του στον τίτλο, σε μία δικαίωση για έναν από τους πιο χαρισματικούς φόργουορντ του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ.

ΟΙ ΑΤΥΧΟΙ ΓΚΡΕΪΝΤΖEΡ ΚΑΙ ΝΤΡΑΓΚΙΤΣ

Λίγοι παίκτες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ έχουν βιώσει τα τελευταία χρόνια τον πόνο των τραυματισμών περισσότερο από τους Τζέισον Γκρέιντζερ και Ζόραν Ντράγκιτς. Αμφότεροι δε μπορούσαν να μείνουν με τίποτα υγιείς, με τον πρώτο να παραδέχεται ότι κάποια στιγμή έπεσε σε κατάθλιψη και σκέφτηκε να τα παρατήσει όταν υπέστη ρήξη αχίλλειου τένοντα και τον δεύτερο να έχει υποστεί δύο φορές ρήξη χιαστού τα τελευταία χρόνια.

Τόσο ο Γκρέιντζερ όσο και ο Ντράγκιτς όμως είναι μαχητές και το απέδειξαν για ακόμα μία φορά. Ο Γκρέιντζερ φρόντισε να ανακάμψει στο φινάλε της σεζόν από έναν ακόμα σοβαρό τραυματισμό και να δώσει πολύτιμες βοήθειες στη Μπασκόνια. Ο δεύτερος έκανε (νέα) επανεκκίνηση της καριέρας του στην Ουλμ, μέχρι να πάρει μεταγραφή στη Μπασκόνια στα μέσα της σεζόν και αποδεχθεί κομβικός στην πορεία για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

ΟΙ ΑΣΤΑΘΕΙΣ ΒΙΛΝΤΟΖΑ ΚΑΙ ΧΕΝΡΙ

Δύο παίκτες που βρίσκονται σταθερά στα υπόψιν των μεγάλων ομάδων, αλλά για κάποιο λόγο είναι υποτιμημένοι. Λούκα Βιλντόζα και Πιέρια Χένρι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους βρίσκονται πάντα στην κουβέντα για τους παίκτες που είναι έτοιμοι για το ξεπέταγμα, αλλά κάτι τους λείπει. Αυτό το “κάτι” όμως το βρήκαν φέτος.

Ο Βιλντόζα ήταν ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκινούσαν όλα στη Μπασκόνια στην τελική φάση. Κλασικός αργεντινός γκαρντ, με άγνοια κινδύνου, ο Βιλντόζα ήταν εξαιρετικός σε εκτέλεση και δημιουργία, εκτοξεύοντας την αξία του, μπαίνοντας στην κουβέντα για τους γκαρντ πρώτης κλάσης με την ανάδειξή του σε MVP του τελικού.

Ο Χένρι από την πλευρά του συμπλήρωσε ιδανικά τους Βιλντόζα και Γκρέιντζερ, συνεχίζοντας την σταθερά ανοδική του πορεία. Ουλμ, Χάποελ Εϊλάτ, Τόφας, Ούνικς και φέτος Μπασκόνια, ο 27χρονος γκαρντ κάνει μονίμως βήματα προς τα πάνω στην καριέρα του στην Ευρώπη, όντας ένας σύγχρονος γκαρντ που μπορεί να κάνει πολλές δουλειές στο παρκέ.

TO “ΑΙΩΝΙΟ ΤΑΛΕΝΤΟ” ΝΤΙΟΠ

Υπήρχε μία εποχή, πριν από περίπου 8 χρόνια, που ο Ιλμάνε Ντιόπ έκανε πολύ κόσμο να περιμένει με αγωνία την εξέλιξη του χάρη στην παρουσία του με τις μικρές εθνικές της Ισπανίας. Όλοι έβλεπαν ότι ήταν άγουρος, ωστόσο το κορμί του, τα αθλητικά του προσόντα και η προοπτική του ενθουσίαζε. Στα 25 του χρόνια πλέον, πάντα ως μέλος της Μπασκόνια, θεωρείται πια αιώνιο ταλέντο.

Ο Ντιόπ δεν έκανε ποτέ το επόμενο βήμα στην εξέλιξή του. Μόλις μία σεζόν (το 2016/17) κατάφερε να έχει χρόνο συμμετοχής που ξεπερνούσε τα 15 λεπτά μέσο όρο. Τρίτος σέντερ, ρολίστας, πάντα έμοιαζε να μην εκπληρώνει τις προσδοκίες. Στον μεγάλο τελικό με τη Μπαρτσελόνα όμως στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών. Έχοντας να αντιμετωπίσει θηρία, ο Ντιόπ ήταν πολύτιμος, ολοκληρώνοντας τον αγώνα με 10 πόντους και 7 ριμπάουντ σε 20 λεπτά συμμετοχής.

Είναι πολύ πιθανό ο Ντιόπ να μην καταφέρει ποτέ να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Οι οπαδοί της Μπασκόνια ωστόσο θα θυμούνται πάντα την παρουσία του στον σημαντικότερο αγώνα της τελευταίας δεκαετίας για την ομάδα τους.

Ο “ΛΙΓΟΣ” ΠΟΛΟΝΑΡΑ

Όταν η Μπασκόνια ανακοίνωσε την απόκτηση του Ακίλε Πολονάρα αρκετός κόσμος αιφνιδιάστηκε. Έχοντας μία καριέρα που την πέρασε σε ομάδες όπως η Βαρέζε, η Ρέτζιο Εμίλια και η Σάσαρι, ο Πολονάρα δεν πήρε ποτέ μία ευκαιρία από τις μεγάλες ιταλικές ομάδες. Δεν είχε καταφέρει ποτέ να συμμετάσχει σε μεγάλη διοργάνωση με την Ιταλία. Θεωρήθηκε “λίγος”. Κι όμως, στα 29 του χρόνια είδε τη Μπασκόνια να του δίνει την ευκαιρία να αγωνιστεί για πρώτη φορά στην καριέρα του στην EuroLeague.

O Πολονάρα είχε μία δύσκολη σεζόν ως back up του Σενγκέλια. Αργά αλλά σταθερά όμως μπόρεσε να βρει πατήματα στηριζόμενος στο εξαιρετικό του σουτ. Τελικά, έμελλε να είναι από τους ήρωες του τελικού, αφού είναι αυτός που έβγαλε τη μαγική πάσα στον Βιλντόζα πριν ο Αργεντινός σημειώσει το νικητήριο καλάθι.

Ο Πολονάρα είναι η απόδειξη πως όταν ένας παίκτης δουλεύει σκληρά, κάποια στιγμή θα πάρει την ευκαιρία που αξίζει. Η Μπασκόνια είδε σε αυτόν κάτι που δεν είδαν άλλες ομάδες. Και νιώθει απόλυτα δικαιωμένη για την επιλογή της.