Δεκαεπτά ήταν τα χρόνια που ίδρωνε φανέλα -με logo και εθνόσημο- ο Σάσα Ομπράντοβιτς, που δήλωνε στην εφορία καλαθοσφαιριστής. Αυτό το έκανε σε έξι διαφορετικές... εφορίες: αυτή του Βελιγραδίου, όπου ζούσε και εργαζόταν ως παίκτης του Ερυθρού Αστέρα, από το 1987 έως το 1993, για κάποιους μήνες το 1994 και τη σεζόν 1999-2000 και εκείνες στο Λιμόζ (1993-94), το Βερολίνο (Άλμπα, 1994-97), τη Ρώμη (Βίρτους, 1997-99), την Ποντγκόριτσα (Μπουντούτσνοστ, 2000-01) και την Κολωνία (2001-05).

Στα fun fact της καριέρας του, ως παίκτη, έχει καταγραφεί το... τρυφερό συμβάν του Απρίλη του 2001, οπότε όταν έπαιζε στην Μπουντούτσνοστ αντάλλαξε κάτι μπουνιές με τον συμπαίκτη του (Μιλένκο Τόπιτς), κατά τη διάρκεια προπόνησης και τιμωρήθηκε από το σύλλογο -με διακοπή συνεργασίας. Αυτό -και άλλα πολλά- θα το χρησιμοποιούσε ως εμπειρίες, όταν πέταξε τα σορτσάκια, για να βάλει κοστούμι και να γίνει προπονητής.

Προηγήθηκε της εποχής του

Όπως έχει ομολογήσει " στην εποχή μου -τότε παλιά- οι προπονητές είχαν άμεση εξάρτηση με τον πόιντ γκαρντ ή τον πλέι μέικερ, όπως κυκλοφορούσαμε τότε, για να οργανώσουν και να δημιουργήσουν. Κυρίως, για να επιλέξουν το play για τον καλύτερο παίκτη, τον σκόρερ και να τον αφήσουν να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Οπότε, ήταν μια καλή κατάσταση να 'χεις στο ρόστερ σου έναν scoring guard, που να έχει τη δυνατότητα να μοιράζει την μπάλα".

Εκείνος είχε κάποια θέματα στην κατανόηση του δικού του ρόλου " γιατί άλλαζε. Στην εθνική (φόρεσε τρία χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο σε Eurobasket και το χρυσό στο Παγκόσμιο του 1998, στην Ελλάδα), έπαιζα πίσω από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Δεν θα μας λέγατε ίδιους παίκτες. Τότε ήμουν ο σκόρερ στον σύλλογο μου, αλλά στους "πλάβι" δημιουργούσα για τους εξαιρετικούς αθλητές που είχα γύρω μου. Και φυσικά, δεν είχα το παραμικρό θέμα να αποδεχθώ αυτή τη διαφορετική αποστολή: να δημιουργώ αντί να σκοράρω".

Τότε, η εθνική Γιουγκοσλαβίας αποτελείτο από τεράστια ονόματα (ήταν όλοι εκεί), με τον ανταγωνισμό να μην αφήνει χώρο για οποιονδήποτε δεν πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Ήταν ο πρώτος -της κατηγορίας του- που έδωσε έμφαση σε αυτό που λέγεται άμυνα-, ο πρώτος μεγαλόσωμος γκαρντ που είχε και καλό σουτ, ο πρώτος που ενημέρωσε τον κόσμο για τη σημασία του να θυσιάζεσαι, για το γενικότερο καλό. Για αυτό και ήταν σημαντική μονάδα στα ρόστερ που βρέθηκαν στην κορυφή της Ευρώπης, το 1995, το 1997 και το 2001, αλλά και στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου, το 1999. Ήταν φυσικά, και στο Παγκόσμιο της Αθήνας (1998), όπου η παρέα του αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κόσμου, αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, με τη Γιουγκοσλαβία να φεύγει με το αργυρό.

Ηγέτης στην επιστροφή του Ερυθρού Αστέρα, στην κορυφή

Τι άλλο ήταν; Ο τελευταίος των μεγάλων ονομάτων, που έμεινε στη Σερβία, όταν όλοι οι άλλοι κίνησαν για αλλού -δεδομένων των συνθηκών. Ήταν ο ηγέτης του Ερυθρού Αστέρα, στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος, έπειτα από 21 χρόνια (το 1993). Δίπλα του είχε τους Νεμπόισα Ίλιτς, Αλεξάντερ Τριφούνοβιτς και έναν νεαρό που λεγόταν Ντέγιαν Τομάσεβιτς. Ο Ομπράντοβιτς ήταν και εκείνος που είχε αναδειχθεί MVP εκείνου του πρωταθλήματος.

Σημείωση: ο Ερυθρός Αστέρας ήταν η ομάδα με την οποία έκανε την πρώτη του εμφάνιση, ως επαγγελματίας (το 1987) και έμεινε εκεί έως το 1993. Απείχε της σεζόν 1989-90, λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων (υπηρέτησε τη μητέρα πατρίδα) και επέστρεψε το 1990, για να σκοράρει 121 πόντους, σε 21 ματς (1990-91). Ακολούθησε η συνεργασία του με τον Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, στα χέρια του οποίου έζησε τη μεγαλύτερη εξέλιξη (φευ).

Έφυγε για τη Λιμόζ, το καλοκαίρι του 1993, με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς -κόουτς των Λιμουζό, τότε- να αποφασίζει τον Οκτώβρη να αλλάξει ξένο και να καλέσει τον Ντάνι Γιανγκ, από το ΝΒΑ, να "πιάσει" τη θέση του Ομπράντοβιτς. Είχε ωστόσο, συμβόλαιο έως το 2015, το οποίο... έληξε τον Γενάρη εκείνου του έτους, οπότε επέστρεψε στον Ερυθρό Αστέρα -πριν την εκκίνηση των πλέι οφ- για να τους φτάσει ξανά στην κορυφή -πέρασαν πάνω από την Παρτίζαν. Είχε 22.6 πόντους, ανά αγώνα.

Ακολούθως, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς τον κάλεσε στην Άλμπα (1994), όπου έμεινε έως το 1997. Έπαιξε στο European Cup, πήγε στους τελικούς και σκόραρε στον πρώτο 34 πόντους, στο καλάθι της Stefanel Milano, σε ματς που έληξε... Χ (87-87). Στο δεύτερο τελικό, ενώπιον 9000 θεατών, η Άλμπα επικράτησε 85-79 και σήκωσε την κούπα, με εκείνον να δίνει 12π. και 5 ασίστ.

Εν πάση περιπτώσει, συνέχισε να είναι ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των προπονητών που του ζητούσαν να συνεργαστούν, έως το 2005, οπότε η Κολωνία, με την οποία είχε συμβόλαιο, του πρότεινε να γίνει κόουτς. Εκείνος αποδέχθηκε την πρόκληση και έτσι ξεκίνησε αυτό που ζει ακόμα και σήμερα.

Τους αγαπάει, αλλά... υπάρχει και ένα "αλλά"

" Ανυπομονώ να δω την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Τι να πω; Για πρώτη φορά, έπειτα από 10 χρόνια που είμαι προπονητής, έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ την πατρίδα μου, επίσημα: ως κόουτς της ομάδας που θα αντιμετωπίσει αυτήν στην οποία "μεγάλωσα", στην οποία έγινα παίκτης και πέρασα μοναδικές στιγμές", δηλώνει προ της επίσκεψης.

Η μοίρα τα έφερε έτσι που θα γιορτάσει τα 46α γενέθλια του αυτή την ούτως ή άλλως ιδιαίτερη ημέρα. " Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να διαχειριστώ όλα αυτά τα συναισθήματα. Όταν μπω στο γήπεδο και ακούσω τους φιλάθλους να τραγουδούν. Έχω υπέροχες αναμνήσεις. Ακόμα έχω πρόχειρη την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει, στα δυο πρωταθλήματα που είχαμε πανηγυρίσει μαζί".

Σε τέσσερις αγώνες, στο ΤΟΡ16, η Άλμπα έχει νικήσει την Μπαρτσελόνα στο Βερολίνο και τη Γαλατασαράι στην Κωνσταντινούπολη και κάπως έτσι, έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει πως θα γίνει η πρώτη εκπρόσωπος της Γερμανίας που έφτασε στους "8" της Euroleague. " Με όλον το σεβασμό στον Αστέρα, έχουμε καταφέρει κάτι εξαιρετικό έως τώρα στο ΤΟΡ16 και κάθε νίκη που πανηγυρίζουμε, είναι μια ακόμα ημέρα που έχουμε ξεπεράσει τις προσδοκίες. Αυτός ο αγώνας είναι το ίδιο σημαντικός με τον επόμενο και ούτω καθ' εξής.

Αναγνωρίζω πως το 0-4 του Ερυθρού Αστέρα δεν είναι ιδανική κατάσταση, αλλά πρόκειται για πολύ καλή ομάδα, με ταλέντο και έναν εξαιρετικό προπονητή, ενώ κάποιοι από τους παίκτες ήταν ηγέτες στην εθνική το περασμένο καλοκαίρι. Το ρεκόρ επουδενί αντικατοπτρίζει την ποιότητα του Αστέρα. Και δεν θα έπρεπε να του δημιουργεί άγχος".

Τον ρώτησαν για τον Μάικ Τσίρμπες, παίκτη που ήθελε στην Άλμπα, αλλά πήγε στους Σέρβους. "Τ ον θέλαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε στον οικονομικό τομέα. Είναι εκπληκτικό παιδί, που παίζει σε ένα πολύ καλό σύστημα. Η απόφαση του να έλθει εδώ, ήταν η ιδανική για εκείνον και την ομάδα".