Χαρμολύπη. Το συναίσθημα που χαρακτηρίζει τη φετινή EuroLeague. Το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού και η ανετοιμότητα των ομάδων να διαχειριστούν την νέα τάξη πραγμάτων προκαλεί συνεχείς μεταπτώσεις στην απόδοση των ομάδων και επομένως μια διαρκή αλλαγή στα συναισθήματα. Στην Ελλάδα - συγγνώμη αλλά αυτό γραφόταν από το καλοκαίρι - δεν είμαστε έτοιμοι ούτε σε επίπεδο φιλάθλων, ούτε σε επίπεδο διοικήσεων (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου) ότι μπορούμε να το προσαρμοστούμε τόσο εύκολα. Αλλά έτσι... Ο Ολυμπιακός από εκεί που κάνει δύο πολύ καλές εμφανίσεις με Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκό, γκελάρει απέναντι στη Μακάμπι. Αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες. Πάνω και κάτω. Αυτό θα δούμε ως το τέλος και αυτό που θα έχει σημασία τελικά είναι η διάρκεια, οι εκτός έδρας νίκες και το ποια ομάδα θα είναι έτοιμη στα προημιτελικά.

Από εκεί και πέρα ο Ολυμπιακός πάτησε τη μπανανόφλουδα που έστρωσε (ωστόσο) μπροστά στα μάτια του η Μακάμπι. Δεν την πέταξε κρυφά όταν δεν έβλεπε, αλλά αντίθετα τον είχε προειδοποιήσει. Πριν το τζάμπολ η θεωρία έλεγε πως το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν αρκετά επικίνδυνο. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή οι Ισραηλινοί είναι μια ομάδα "κόντρα" στον Ολυμπιακό. Από που προκύπτει αυτό; Από την ικανότητα των παικτών της στο ένας-εναντίον-ενός, αλλά και τα αγωνιστικά της χαρακτηριστικά που την καθιστούν ιδιαίτερα αποτελεσματική απέναντι σε άμυνα με αλλαγές.

Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι αυτή η άμυνα (με πρωταγωνιστή τον Μπιρτς στο "5") βοήθησε τους Πειραιώτες να βρουν ρυθμό και να φορμαριστούν τις τελευταίες βδομάδες. Και αυτό γιατί έχει περιφερειακούς που μπορούν να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους και ψηλούς που μπορούν να χτυπήσουν το mismatch κοντά στο καλάθι. Παράλληλα ήταν δεδομένο ότι οι ημίψηλοι της "ομάδας του λαού" (Σμιθ, Ραντ) είτε θα έβαζαν πρόβλημα στον Πρίντεζη, είτε θα τον οδηγούσαν σε μια ακόμη νύχτα καριέρας. Τελικά συνέβη το πρώτο.

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε παρόμοιο πρόβλημα όπως στο παιχνίδι με τη Γαλατάσαραϊ. Όταν συναντά ομάδες με μια περιφερειακή γραμμή που πρέπει να μαρκάρει τρεις επικίνδυνους χειριστές ή έστω ένας-ένας παίκτης, έχει πρόβλημα. Και θα έχει πρόβλημα. Το ίδιο συνέβη με την ΤΣΣΚΑ, αλλά και με τη Γαλατάσαραϊ. Το ίδιο συνέβη και τώρα: Σίλι, Γκάουντλοκ και κυρίως ο Ουίμς έβρισκαν τον αδύναμο κρίκο και τον τιμωρούσαν.

Οι 40 πόντοι από 1on1 και το 57% των unassisted καλαθιών

Το αποτέλεσμα; Η Μακάμπι να σκοράρει 40 πόντους (από τους 80 συνολικά) από συνθήκες ένας-εναντίον-ενός. Είτε μιλάμε για post-up, είτε για isolation μετά από αλλαγή μαρκαρισμάτων, είτε από καθαρή προσωπική φάση. Αυτό το 50% είναι ένα πάρα πολύ υψηλό νούμερα, που δείχνει την αναποτελεσματικότητα της άμυνας του Ολυμπιακού.

Κάθε νόμισμα, όμως, έχει δύο όψεις. Δεν ήταν μόνο κακή η άμυνα του Ολυμπιακού. Ήταν και πολύ καλή η επίθεση της Μακάμπι. Οι Ισραηλινοί βρέθηκαν σε πολύ καλή ημέρα. ο Ουίμς είχε 12 πόντους και 6 ασίστ, ο Σίλι έκανε ρεκόρ καριέρας με 19 πόντους, ο Γκάουντλοκ πρόσθεσε 12 πόντους και ο Σμιθ άλλους 10. Ένα στατιστικό που επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω είναι τα un-assisted καλάθια που πέτυχε η Μακάμπι, δηλαδή τους πόντους που προήλθαν από καθαρά ατομική ενέργεια και όχι συνεργασία: 46 από τους 80, δηλαδή το 58%!!!

Οι ξένοι της Μακάμπι παραφράζοντας την ατάκα που έγινε σύνθημα για τους "Τρεις Σωματοφύλακες" έπαιξαν "ένας με έναν και ένας για όλους". Δεν είναι εύκολο μια ολόκληρη άμυνα να νικηθεί από σουτ μετά από ντρίμπλα. Αλλά αν μπορεί μια ομάδα να νικήσει με αυτόν τον τρόπο σε όλη την EuroLeague, αυτή είναι η "αμερικανοθρεμμένη" Μακάμπι.

Να σταθούμε, όμως και στον νικητή. Η Μακάμπι έχει αλλάξει το αγωνιστικό της πρόσωπο. Κατά κύριο λόγο επειδή έβγαλε τη μπάλα από τα χέρια του Γκάουντλοκ. Πλέον οι Σίλι, Οχαγιόν και κυρίως ο Ουίμς λειτουργούν ως χειριστές και ο Γκάουντλοκ παίρνει συγκεκριμένες φάσεις. Ίσως αυτό να ήταν και το μεγάλο της πρόβλημα στην επίθεση, το γεγονός δηλαδή ότι εμπιστευόταν έναν shoot-first γκαρντ να τρέχει την ομάδα.

Από εκεί και πέρα σε ότι αφορά την τακτική της για το συγκεκριμένο παιχνίδι λειτούργησε ευεργετικά αφενός η ένας-ένας στόχευση πάνω στον παίκτη που είχαν πλεονέκτημα, αλλά κυρίως η επιλογή να σκρινάρουν με τον "4" και όχι με τον "5". Έτσι απέφυγαν τον εξαιρετικό αμυντικό Κεμ Μπιρτς στις αλλαγές και προτίμησαν να υποχρεώσουν να κυνηγήσει μακριά από το καλάθι κάποιον από τους Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Πρίντεζη.

Σουτ στο σίδερο

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο σε ότι αφορά την εξέλιξη του αγώνα ήταν τα ποσοστά ευστοχίας του Ολυμπιακού. Το γεγονός ότι έκανε αρνητικό ρεκόρ σε άστοχα τρίποντα (με 27) λέει πολλά από μόνο του. Η Μακάμπι επιλέγοντας μια επιθετική άμυνα πάνω στη μπάλα (hedge-out), με τους υπόλοιπους παίκτες να κλείνουν τη ρακέτα, επέτρεψε στους Πειραιώτες να βρουν αμαρκάριστα σουτ. Όσο αυτά δεν έβρισκαν στόχο η ψυχολογία γινόταν ο καλύτερος συμπαίκτης για την ομάδα του Ραμί Χαντάρ. Με άλλα λόγια η στεφάνη μίκραινε διαρκώς για τους γηπεδούχους, που βρήκαν ξανά την ευστοχία τους όταν η διαφορά ξέφυγε και δεν είχαν τίποτα να χάσουν.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν κατάφερε να βρει ρυθμό. Και αυτό γιατί είναι μια ομάδα "φτιαγμένη" για να το κάνει μέσω της άμυνας. Είναι ελάχιστες οι φορές που καθαρίζει "μπροστά", αδιαφορώντας για το πίσω (όπως έγινε στη Βιτόρια). Σ' αυτό το παιχνίδι επομένως ήταν αδύνατον να βρει καλό τέμπο επιθετικά, ακόμη και εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό, από τη στιγμή που μάζευε τη μπάλα διαρκώς από το διχτάκι. Και μάλιστα μετά από δύσκολα καλάθια μετά από ντρίμπλα, ή από lay-up των ψηλών που γινόντουσαν αποδέκτες τελικής πάσας. Απλά δεν γίνεται.

Να το δούμε, όμως και σε ατομικό επίπεδο; Ο κινητήριος μοχλός του Ολυμπιακού, ο Βασίλης Σπανούλης είχε 14 πόντους αλλά με 5/13 σουτ και 4 μόλις ασίστ για 4 λάθη. Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν off μένοντας στους 4 πόντους (με 2/8 προσπάθειες εντός παιδιάς). Και να το δούμε συνολικά με 18% ακόμη και 68% στις βολές είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει μια ομάδα - απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο - στη φετινή EuroLeague.