Η νέα Euroleague έχει βάλει τους πάντες σε μια νέα διαδικασία, η οποία όπως και όλα τα πράγματα απαιτεί τριβή και προπόνηση. Αυτό δεν αφορά μόνο τους παίκτες, τους προπονητές και τις διοικήσεις, αλλά και τους ίδιους τους φιλάθλους. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα επικράτησε (άνετα) του Ερυθρού Αστέρα (73-65) και πέτυχε την 4η συνεχόμενη νίκη του. Έχοντας τον Γιώργο Πρίντεζη εκτός 12άδας, τον Ντάνιελ Χάκετ στο νοσοκομείο και τον Βασίλη Σπανούλη, να ντύνεται την τελευταία στιγμή κάνοντας μια (αναμενόμενα) χαμηλή πτήση με 22 λεπτά συμμετοχής, 5 πόντους και 5 ασίστ.

Η εξέλιξη της αναμέτρησης έκανε πολλούς επομένως να χαρακτηρίσουν το παιχνίδι εύκολο, ή ακόμη χειρότερο αδιάφορο. Μέρος της διαδικασίας προπόνησης άρα είναι η κατανόηση ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι τόσο εύκολο/αδιάφορο ήταν το ματς με την Μακάμπι στο ΣΕΦ. Ή όσο εύκολο/αδιάφορο ήταν για την Εφές η αναμέτρηση με την Ζαλγκίρις. Όποιος δεν το έχει καταλάβει να ανοίξει ένα notepad και να γράψει 100 φορές "δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια στην Euroleague".

Πάει! Το λύσαμε και αυτό. Επόμενο θέμα ο "νέος" Ολυμπιακός που σ' αυτόν τον μικρό απολογισμό των 13 αγωνιστικών θα πρέπει να ξεχωρίσει ένα και συγκεκριμένο παιχνίδι. Κοιτώντας πίσω κάθε χρονιά θα μπορούσε να βρει κάποιος ένα συγκεκριμένο κομβικό σημείο, μια νίκη που άλλαξε όλο το momentum, "γύρισε" την ψυχολογία και αποτέλεσε εφαλτήριο για μια καλύτερη συνέχεια. Οι Αμερικάνοι το ονομάζουν "turning point". Αν βιαστούμε να κάνουμε αυτόν τον απολογισμό για τους "ερυθρολεύκων" θα ήταν εύκολο να βρούμε το συγκεκριμένο παιχνίδι που άλλαξε η ροή. Μόνο που αυτό δεν είναι νίκη, αλλά ήττα. Συγκεκριμένα η εντός έδρας ήττα από τη Μακάμπι. Από εκείνο το παιχνίδι και μετά ο Ολυμπιακός άλλαξε εντελώς. Μεταμορφώθηκε προς το καλύτερο. Όχι σε κάτι νέο, αλλά σε κάτι παλιό. Θύμισε με άλλα λόγια όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την ομάδα των περασμένων ετών.

Τα δύο μεγάλα όπλα του Ολυμπιακού τις τελευταίες σεζόν δεν είναι πρόσωπα. Ακόμη κι αν μιλάμε για δύο Ευρωπαίους σούπερ-σταρ όπως ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης. Τα όπλα του Ολυμπιακού είναι το συμπαγές αμυντικό του πρόσωπο και στο βάθος του. Δύο στοιχεία που συνδέονται άμεσα, διότι το βάθος του πάγκου δίνει τη δυνατότητα στην ομάδα και στον προπονητή να κρατά υψηλό το επίπεδο ενέργειας. Όσο για το αμυντικό πρόσωπο; Αυτό βασίζεται στον σαφή προπονητικό προσανατολισμό, στην παρουσία αμυντικογενών παικτών (Μάντζαρης, Χάκετ, Μπριτς), μεγέθους σε όλες τις θέσεις (αν εξαιρέσουμε τους Σπανούλη-Γκριν και ενδεχομένως τον Λοτζέσκι σαν "3"), το μεγάλο rotation και το "hustle" στοιχείο. Οι Πειραιώτες έχουν παίκτες που θα λερώσουν τα χέρια τους, που θα βουτήξουν, που θα βάλουν το κορμί τους, που θα ξυλοφορτώσουν τον αντίπαλο. Είναι ένα στοιχείο που πάντα έκανε τη ζωή των αντιπάλων στο ΣΕΦ δύσκολη.

Να μιλήσουμε με αριθμούς; Σ' αυτό το 4-0 ιδού οι επιδόσεις του Ολυμπιακού.

Αντίπαλος	Άμυνα	Ranking	Ranking αντιπάλου	Δίποντα% αντιπάλου
Νταρουσάφακα	71	88	72	43%
Ούνιξ	59	108	43	43%
Ζαλγκίρις	75	112	65	40%
Ερ. Αστέρας	65	84	55	46%

Ο Ολυμπιακός επομένως: δέχεται 67.5 πόντους, κρατώντας τον αντίπαλο σε 58.7 ranking, τελειώνοντας τα μεταξύ τους παιχνίδια με διαφορά στον συγκεκριμένο τομέα της τάξεως του 41.7! Παράλληλα τους υποχρεώνει να σουτάρουν με πολύ χαμηλά ποσοστά. Μόνο ο Ερ. Αστέρας σούταρε πάνω από 43%, αλλά και αυτός συνδυάζοντας το ποσοστό με 12% στα τρίποντα.

Οι Πειραιώτες με άλλα λόγια βελτίωσαν πολύ το αμυντικό τους πρόσωπο και από εκεί βρήκαν την σταθερότητα τους και τις επιθετικές λύσεις, αλλάζοντας στοιχεία και σ' αυτόν τον τομέα. Ορισμένα νέα plays (για τον Γκριν για παράδειγμα) έχουν προστεθεί στο ρεπερτόριο του Ολυμπιακού, ενώ παράλληλα βλέπουμε την επίθεση να αποκτά μεγαλύτερη ισορροπία, αποφορτίζοντας έτσι τον Βασίλη Σπανούλη.

Έσο έτοιμοι

Το δεύτερο στοιχείο που (επανα)προσδιορίζει την ταυτότητα του Ολυμπιακού είναι το βάθος. Ο Ολυμπιακός έχει ένα από τα πιο βαθιά ρόστερ, ενώ παράλληλα είναι από τις ελάχιστες ομάδες που μπορούν να καυχιούνται για το έντονο γηγενές στοιχείο. Ποια είναι η μοναδική που μπορεί να τους κοντράρει και στους δύο τομείς; Η Ρεάλ Μαδρίτης. Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο είναι η μοναδική με τόσες λύσεις, έναν αμιγώς γηγενές πυρήνα (Γιουλ, Ρέγιες, Ρούντι) και σταθερό κορμό τα τελευταία χρόνια. Οι υπόλοιπες ομάδες με έντονο εθνικό στοιχείο (Ερυθρός Αστέρας και Ζαλγκίρις), δεν έχουν αντίστοιχα ψηλό επίπεδο ποιότητας και η δική τους επιλογή βασίζεται περισσότερο στα περιορισμένα οικονομικά δεδομένα, παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Και τώρα - σ' αυτά τα τέσσερα παιχνίδια - ήταν η στιγμή ο Ολυμπιακός να εκμεταλλευτεί αυτό το βάθος. Σε ένα ματς με απουσίες και προβλήματα είδα παίκτες να κάνουν το βήμα μπροστά. Στο Κάουνας το έκανε ο Παπανικολάου. Στο ΣΕΦ κόντρα στον Ερυθρό Αστέρας ήταν ο Νίκολα Μιλουτίνοφ και ο Γιάννης Αθηναίου. Αλλά και ο Πάτρικ Γιανγκ που έκανε την πιο ουσιαστική του ευρωπαϊκή εμφάνιση (2 πόντοι, 6ριμπάουντ, 2 κοψίματα σε 13 λεπτά), συνεχίζοντας με ανεβασμένη ψυχολογία μετά το καλό του παιχνίδι στην Πυλαία, το οποίο κρίθηκε μάλιστα από το δικό του γκολ-φάουλ.

Ο Μιλουτίνοφ τέλειωσε το ματς με 11 πόντους (4/6 δίποντα, 3/4 βολές, 7 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 2 κοψίματα σε 22 λεπτά). Άγγιξε το ρεκόρ πόντων του στη διοργάνωση (12) και έκανε ρεκόρ φέτος σε χρόνο συμεμτοχής, πόντους και ισοφάρισε την αντίστοιχη επίδοση του σε ριμπάουντ. Επί της ουσίας ήταν η δεύτερη πιο "γεμάτη" εμφάνιση του μετά την 2η αγωνιστική και την αναμέτρηση κόντρα στην Εφές. Δεν ήταν όμως η μόνη. Και κόντρα στη Ζαλγκίρις ήταν πολύ ουσιαστικός. Περισσότερο από ότι δειχνουν οι 6 πόντοι και τα 3 ριμπάουντ, διότι ήταν παρών στο διάστημα στο οποίο ξέφυγε η ομάδα του, με τον ίδιο να προσφέρει τέσσερις κατοχές.

Ο Σέρβος σέντερ, λοιπόν, απέναντι στις βαριές φροντ-λάιν της διοργάνωσης έδειξε όχι μόνο ότι μπορεί να βοηθήσει, αλλά ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ο 7-footer του Ολυμπιακού με άλλα λόγια έβγαλε τα λεφτά του. Και αυτό ίσως να μην είναι τυχαίο, διότι ούτε ο Ερυθρός Αστέρας (Κούζμιτς, Μπιέλιτσα), ούτε η Ζαλγκίρις (Λίμα, Καβαλιάουσκας) διαθέτουν τον mobile ψηλό, ή την pick-n-roll επίθεση υψηλού επιπέδου για να τον "χτυπήσουν". Και από τη στιγμή που ένα τόσο μεγάλο κορμί έμεινε ανέξοδα στο παρκέ για 22 λεπτά, ήταν αναμενόμενο ότι θα κάνει ζημιά στον αντίπαλο.

Αντίστοιχα ο Γιάννης Αθηναίου βγήκε από τη ναφθαλίνη και στα 13 λεπτά που έπαιξε ήταν θετικός. Πέτυχε 2 πόντους (με ένα pull-up), αλά είχε και 3 ασίστ. Κατέβαλε προσπάθεια στην άμυνα και πρόσφερε ένα σημαντικό διάστημα ξεκούρασης σε μια ομάδα που "πονούσε" στους γκαρντ λόγω Χάκετ και της ανετοιμότητας του Σπανούλη. Η εξέλιξη του παιχνιδιού, δε, ήταν τέτοια που επέστρεψε στον Γιάννη Σφαιρόπουλο να μην "ζορίσει" τον 34χρονο γκαρντ, ο οποίος μάλιστα όταν επέστρεψε στο τέλος (στο διάστημα που οι Σέρβοι έγιναν απειλητικοί) απέφυγε να πάρει προσωπικές φάσεις, δείχνοντας ότι δεν νιώθει 100% έτοιμος.

Το προβάδισμα

Στην Euroleague της νέας εποχής κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα του ξημερώσει. Οι ισορροπίες είναι ρευστές και έτσι μπορούμε να κάνουμε απολογισμούς και όχι προβλέψεις. Χωρίς να είναι βιαστικό επομένως το συμπέρασμα μετά από ένα δείγμα 13 αγωνιστικών θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ολυμπιακός έχει πάρει ένα σαφές προβάδισμα για την κατάληψη μιας θέσης στην πρώτη 4άδα. Όχι μόνο γιατί έχει ένα θετικό ρεκόρ (9-4), αλλά κυρίως γιατί έχει κάνει μια μόνο 1 1/2 γκέλα (Μακάμπι εντός - Γαλατάσαραϊ εκτός), έχει βρει την απαιτούμενη σταθερότητα και έχει κάνει μεγάλες εκτός έδρας νίκες (Νταρουσάφακα, Παναθηναϊκό, Ζαλγκίρις, Μπασκόνια).

Μην ξεχνάμε, όμως, ότι έχουμε μπροστά μας περισσότερες αγωνιστικές από ότι έχουμε πίσω μας. Επομένως αυτό που μπορούμε να πούμε ως τώρα είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να χτίσει γερές βάσεις για τη συνέχεια.