Το παιχνίδι ήταν διαφορετικό. Όχι όμως, έως το τέλος. Όχι όσο θα χρειαζόταν για να γίνει η "κλοπή". Δηλαδή, ποια "κλοπή"; Βάσει ταλέντου, αυτή δεν θα γινόταν αν έπαιζαν τρία μερόνυχτα. Αλλά αν γίνονταν κάποια πράγματα καλύτερα (κάποια... ρεαλιστικά πράγματα -όχι να ήταν άλλοι παίκτες και άλλοι προπονητές), σίγουρα θα ήταν και το αποτέλεσμα ελαφρώς καλύτερο. Δεν έγιναν -και δεν ήταν. Αν θα γίνουν; Δύσκολα έως ακατόρθωτα.

Και όχι, δεν είναι ο Ιβάνοβιτς η αιτία. Κάθε παίκτης έχει και ένα ταβάνι -σύμφωνα με τις ικανότητες, τη ψυχή, τις παραστάσεις, τις εμπειρίες κλπ. Το ταβάνι των αθλητών της ΤΣΣΚΑ είναι... πέντε πατώματα πιο ψηλό από εκείνο των περισσοτέρων "πρασίνων", που βεβαίως έχουν επαναλάβει πολλάκις ότι υπάρχει μακροπρόθεσμο πλάνο, το οποίο βασίζεται στους νέους Έλληνες. Σαν τον Χαραλαμπόπουλο, που έδειξε πάλι πως μπορεί να γίνει ο νέος ηγέτης. Στην παρούσα φάση, όμως, δεν είναι.

Αυτή τη φορά, ο Παναθηναϊκός έδειχνε πεινασμένος. Είχε νεύρο. Είχε "πληγωθεί" ο εγωισμός και υπήρξε αντίδραση. Ξεκίνησε με σερί καλές άμυνες -κάτι που δεν είχε γίνει στο πρώτο ματς, πριν τα μέσα της τρίτης περιόδου, όταν είχε δυο διαδοχικές. Έκλεψε, κάτι που στην πρεμιέρα έγινε στο 15ο λεπτό και έτρεξε, για να προλάβει απροετοίμαστη την άμυνα της ΤΣΣΚΑ που εν αντιθέσει με το ματς της Τρίτης (14/4) έχανε σουτ που έβαζε (2/7 στο 3').

Παρεμπιπτόντως, οι "πράσινοι" έλεγξαν και τα ριμπάουντ -στα οποία καταποντίστηκαν στο οpenning. Κάτι άλλο που έγινε, ήταν ότι οι Ρώσοι δεν έπαιξαν καλή άμυνα στο pick and roll και επέτρεψαν στον Διαμαντίδη να είναι αποτελεσματικός. Ένα άλλο συν (ενδεχομένως και με κεφαλαία γράμματα) ήταν πως έως το 8-11 (5.40'') ο Χαραλαμπόπουλος είχε 7π., ενώ ο Γιάνκοβιτς που είχε σκοράρει για πρώτη φορά την Τρίτη στο 29', είχε 5π. σε 6'.

Και αφότου πήρε τάιμ άουτ ο Ιτούδης, για να ζητήσει λίγη καλύτερη δουλειά στο "Μήτσο" (να πηγαίνει πιο επιθετικά πάνω του ο ψηλός), η κυκλοφορία των "πρασίνων" παρέμεινε καλή. Ο Ιβάνοβιτς άρχισε τις αλλαγές (για να διατηρήσει τη φρεσκάδα), με τους Παππά, Νέλσον, Φώτση και Μαυροκεφαλίδη να είναι τα νέα πρόσωπα και τον Γιάνκοβιτς η μόνη κοινή συνισταμένη (ναι, το σχήμα "χαμήλωσε"). Έλα όμως, που έχασε κάτι (πολύ) η άμυνα, με τον Κιριλένκο να μένει δυο φορές μόνος και να τιμωρεί το ρίσκο, όπως έδινε στην "ομάδα του στρατού" για πρώτη φορά προβάδισμα, στο 8.10''. Σημειωτέον, και ο Ιτούδης "άνοιξε" το rotation, αλλά η δική του ομάδα δεν "έχασε" κάτι. Τουναντίον, από το 8-14 έτρεξε σερί 13-0 έως το 21-14 του δεκαλέπτου. Σημείωση: ο Νέλσον ήταν... αλλού, για άλλη μια φορά.

Ο Ιβάνοβιτς ψήλωσε ξανά την ομάδα του, με τους Διαμαντίδη, Παππά, Γκιστ, Φώτση και Μπατίστα στο παρκέ. Ο Παππάς, ήταν ο τύπος που ξεκόλλησε την παρέα του από το "14" (όπου... έμεινε για πέντε λεπτά), όπως ο ΠΑΟ χρησιμοποιούσε στο έπακρο, το 24αρι. Συνέχισε να προσέχει τα ριμπάουντ, να "γυρίζει" καλά την μπάλα και να μένει κοντά στο σκορ. Αλλά κάθε φορά που δεν έκλεινε διάδρομος, οι Ρώσοι τον έβρισκαν και τον περπατούσαν, όπως και παρέμειναν εύστοχοι (στη δεύτερη περίοδο, δηλαδή έως το 47-35, είχαν 7/8 διπ. και 2/3 τριπ.).

Ήταν καλύτερος. Ήταν αρκετό;

Αδιαμφισβήτητα, ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος. Έμενε να δούμε αν το "καλύτερο" ήταν αρκετό. Φαινόταν πως η καλύτερη επιλογή που είχε, ήταν να συνεχίσουν να εξαντλούν το 24αρι, να προσέχουν τα λάθη (είχαν 7 στο πρώτο μισό) και να δώσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν στην άμυνα -ελπίζοντας, την ίδια ώρα πως θα... χαθεί η σύνδεση της ΤΣΣΚΑ από τα 6.75 με το καλάθι. Δεν την έχασε. Όταν ο Βορόντσεβιτς υπέγραψε το 59-41 (24.29'', με ελεύθερη προσπάθεια), η ομάδα του είχε 8/14 τριπ. Αυτό που επίσης, χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός ήταν τον καλό Μπατίστα. Αυτόν που θα τελείωνε το pick and roll. Δεν το έκανε και για αυτό αντικαταστάθηκε από τον Μαυροκεφαλίδη. Την ίδια ώρα βέβαια, ο Διαμαντίδης περνούσε δύσκολες ώρες. Ποτέ δεν έμεινε μόνος και ακόμα στη σκέψη της συνεργασίας με τον ψηλό, έπεφταν δυο πάνω του. Η αλήθεια, βέβαια είναι πως και ο αρχηγός του ΠΑΟ δεν υπερέβαλε ακριβώς εαυτόν. Ο Ιβάνοβιτς τον αντικατέστησε στο 27.45'' με τον Λούντζη που έδωσε μια εξαιρετική πάσα στον Φώτση, στη γωνία, για το 69-51. Ναι, είχαν ήδη τελειώσει όλα.

Δεν ήταν και μάλλον δεν θα είναι

Όπως αποδείχθηκε περίτρανα και σήμερα, το ατομικό ταλέντο της ΤΣΣΚΑ είναι τέτοιο που δεν μπορεί να μπει καν, στην ίδια ζυγαριά με εκείνο του Παναθηναϊκού. Δείτε το από όποια οπτική γωνία θέλετε (ικανοτήτων, εμπειριών) και θα καταλήξετε στα ίδια. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στον Παναθηναϊκό αυτό το βράδυ και προφανώς έτσι, δεν γινόταν να 'χει καλύτερη τύχη απέναντι σε αυτήν την ΤΣΣΚΑ.

Το καλύτερο λοιπόν, των "πρασίνων" δεν ήταν αρκετό. Το κάλλιστο μπορεί να είναι; Πιθανότατα θα τους βοηθήσει να είναι κοντά στο σκορ, το πολύ για μία ακόμη περίοδο. Όχι όμως, έως το τέλος. Όχι στο βαθμό που θα χρειαζόταν, για να γίνει η "κλοπή". Και από ό,τι φάνηκε, δύσκολα θα γίνει πραγματικότητα και η νίκη, στη μετακόμιση της σειράς, στο ΟΑΚΑ. Γιατί για να νικήσει, χρειάζεται καλύτερα τελειώματα κοντά στο καλάθι (που έως τώρα, δεν έχει φανεί ότι μπορεί να τα έχει), καλύτερο Διαμαντίδη (που πάντα φρουρείτο στενά, ώστε να μην αποτελέσει πρόβλημα -αν και δεν ξεχείλιζε επιθετικότητα), καλύτερους συμπρωταγωνιστές (διότι αν είναι κάτι ξεκάθαρο, είναι πως ΟΛΟΙ πρέπει να είναι στο πικ για 40') και καλύτερο τρίποντο. Σαν και αυτό της ΤΣΣΚΑ (των 28/53 τριπ. στα δυο πρώτα ματς!). Ακόμα βέβαια, και αν γίνουν όλα αυτά, πάλι η "ομάδα του στρατού" θα 'χει το πρώτο λόγο. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα.