Η επανάληψη λένε, πως είναι η μητέρα της μαθήσεως. Τώρα, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές είναι μια άλλη, μάλλον τελείως διαφορετική, ιστορία. Γιατί τα 7/22 τρίποντα της πρεμιέρας στο Κρασνοντάρ, διαδέχθηκαν τα 2/14 στη Βαρκελώνη και στην Πολωνία έφτασαν 5/27. Συγγνώμη, αλλά με 18.5% στα τρίποντα και 12 χαμένες βολές προφανώς και δεν μπορείς να φύγεις νικητής από καμία έδρα. Πολλώ δε, όταν έχεις "χάσει" και σε όλες τις λεπτομέρειες. Οι "πράσινοι" πήγαν να ανέβουν το "πράσινο βουνό" (όπως... πιθανόν να διαβάσατε πως λέγεται στα ελληνικά η Ζιελόνα Γκόρα) και κατάντησαν Σίσυφος. Αν δεν τη ξέρετε την ιστορία, ψάξτε την.

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Γιατί έχει ενδιαφέρον. Διεστραμμένης φύσεως μεν, αλλά ενδιαφέρον. Η τελευταία περίοδος ήταν η μόνη που νίκησαν οι "πράσινοι" (14-19), με τους γηπεδούχους να μετρούν 1/7 διπ. και 1/5 τριπ. Πώς έφτασαν στο 14; Με βολές. Έως το 30' είχαν 2/4 και τελείωσαν με 11/14. Γιατί έκαναν διεισδύσεις και κέρδιζαν αυτά τα φάουλ και έτσι βρήκαν λύση στο πρόβλημα της δυστοκίας. Την ίδια ώρα, ο ΠΑΟ είχε 5/5 δίποντα, αλλά το τρίποντο παρέμεινε ένα μείζον θέμα. Της τάξεως του 2/11. Το θέλετε και επί του συνόλου; 5/27. Και όμως, δια αυτής της οδού αναζητήθηκε η ανατροπή στο φινάλε και το "διπλό". Ομολογουμένως, εκείνη την ώρα δεν φάνηκε η πλέον τρελή επιλογή. Βλέπετε, μόλις είχε ευστοχήσει σε ένα σουτ από τα 6.75 ο Διαμαντίδης -στο μοναδικό καλάθι μεν, που σκόραρε στο ματς, αλλά... τι καλάθι (69-68, ενώ έμεναν 30'').

Το κοντό σχήμα που επέλεξε να πορευτεί ο Τζόρτζεβιτς για να πιέσει στην άμυνα και να 'χει επιλογή σε σκόρερ, στοίχισε στην αμέσως επόμενη φάση, οπότε ναι μεν ο Ρέινολντς αστόχησε, αλλά το ριμπάουντ πήγε σε χέρια... συντρόφου (Τζούρισιτς) που κέρδισε φάουλ από τον Φώτση και απομάκρυνε εκ νέου την παρέα του. Πήρε που λέτε, τάιμ άουτ ο "Σάλε" και σχεδίασε αυτό που θα έδινε στον Διαμαντίδη το τελευταίο σουτ -όπως εκείνος θα εκμεταλλευόταν την αλλαγή παικτών πάνω του. Ο "Μήτσος" όντως, πήρε την μπάλα, αλλά βρήκε σίδερο. Παρ΄όλα αυτά, η κατοχή ήταν και πάλι των "πρασίνων", αλλά ο Πάβλοβιτς (παρεμπιπτόντως, έπαιξε και τεσσάρι) που έκλεψε από τον Κόζαρεκ επίσης δεν βρήκε στόχο από την περιφέρεια. Παρεμπιπτόντως, είχε ήδη 0/6 στα έξι. Θα μου πεις πως ο Διαμαντίδης είχε 0/4 πριν "κόψει" τη διαφορά στον πόντο. Θα σου πω ότι... μπερδεύεσαι στα συγκρίσιμα μεγέθη.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, βρίσκεις πως έχει κάποιο νόημα να αναπτύξουμε εκτενώς όσα προηγήθηκαν; Ή αρκεί αυτό που δείχνει πώς κύλησε το πρώτο μισό;

Αν όχι, να σας πω επίσης ότι ενόσω η Ζιελόνα Γκόρα είχε ξεκάθαρα πρόβλημα στο σετ παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάτι για αυτό ευθύς εξ αρχής. Τι έκανε; Προηγήθηκε για πρώτη φορά (μετά το 0-2) στο 7.51'', με τρίποντο του Φελντέιν, χωρίς να διακρίνεται ακριβώς, από συγκέντρωση στο παιχνίδι του. Πράγμα που ούρλιαζε και το γεγονός ότι έχασε τουλάχιστον πέντε λέι απ στο πρώτο ημίχρονο, ενώ κάποια στιγμή από το εγγενές πρόβλημα... άρχισαν οι σκέψεις "να σουτάρω ή να μη σουτάρω;". Και όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, την απάντηση την ξέρεις (όχι, να μη σουτάρεις).

Σε κάθε περίπτωση, για να νικήσεις εκτός προφανώς και χρειάζεται να βάζεις τις βολές (13/25), να κάνεις κάτι καλύτερο από το 18% στα τρίποντα (5/27), να μη χάνεις κατά κράτος τη μάχη των ριμπάουντ (41 vs 31), πόσω μάλλον να μη δίνεις 11 δεύτερες ευκαιρίες στην αντίπαλη ομάδα. Αυτή ήταν η τρίτη ήττα της σεζόν, σε ισάριθμες εξόδους από το ΟΑΚΑ (ναι, σε τέσσερις αγωνιστικές έχουν δώσει τρία εκτός έδρας ματς) και αν συνεχίσει σε αυτό το τέμπο, δεν προβλέπεται να αλλάξει κάτι. Ακόμα και αν επιστρέψουν όλοι οι παίκτες, ακόμα και αν ξεχειλίζουν άπαντες από υγεία, για να καταφέρεις να πανηγυρίσεις "διπλά" χρειάζεται να σέβεσαι τις βασικές αρχές του σπορ.

Διαφορετικά, συνεχίζεις τη "μαύρη" παράδοση που έχει ξεκινήσει από τη σεζόν 2013-14 και έχει... βγάλει στο 7(νίκες)-25(ήττες) της σημερινής ημέρας. Εν τω μεταξύ, η ήττα στο Κρασνοντάρ στην πρεμιέρα της Euroleague, είχε και κάτι να διδάξει. Αυτή από την Μπαρτσελόνα και η τελευταία από το "πράσινο βουνό" πραγματικά δεν είχε κάτι που να πεις "ας το κρατήσω για τη συνέχεια". Και αυτό ίσως να είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα. Γιατί άλλο είναι να 'χεις πέντε στη διάθεση σου και να βλέπεις και τους πέντε να αφήνουν την τελευταία ικμάδα στο παρκέ και άλλο να κάνουν ανεπίτρεπτα λάθη, απόρροια ελλιπούς αυτοσυγκέντρωσης. Μπορεί να υπάρχει και άλλη εξήγηση... αλλά δεν πρέπει να υπάρχει.