Το 23-0, το 10-0, το σερί που δεν σπάει (όντως;), ο Ολυμπιακός που εντυπωσιάζει (όντως;), τα media που τον έχουν πάντα πρώτο θέμα (όντως;), ο Γιώργος Μπαρτζώκας που παίζει manager, όπως λέει και ο φίλος Παντελής (όντως;). Ωραία, και τώρα;

Τι έγινε; Πέρα από τις εντυπώσεις που έχουν δημιουργήσει οι ερυθρόλευκοι, την αναγέννηση (επιτέλους) του Στράτου Περπέρογλου και το μήνυμα “ο πρωταθλητής Ευρώπης είναι από τις καλύτερες ομάδες εκεί έξω”, τι άλλο κρατάει ο Ολυμπιακός από αυτήν την πρώτη φάση;

Τίποτα, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ. Τίποτα δεν πρέπει να κρατήσει, αφού έτσι κι αλλιώς το σύστημα διεξαγωγής δεν μεταφέρει βαθμούς στο πολύ πιο δύσκολο Top 16, η πρώτη θέση που πήρε αήττητος δεν τον βοήθησε να πάει σε εύκολο γκρουπ (Μπαρτσελόνα, Φενέρ, Εφές, Μάλαγα, Μιλάνο και μπορεί και Παναθηναϊκός, σόρι αλλά δεν είναι προνομιούχα πρόκριση) και έχει κάτι πολύ σημαντικό να διαχειριστεί:

ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΦΕΤΟΣ.

Μια ομάδα που δεν χάνει, είναι φαινομενικά μια πολύ καλή ομάδα (και ας μην έχει παίξει και με πολύ/πολλούς σοβαρούς αντιπάλους ως τώρα), αλλά είναι και μια ομάδα που δεν ξέρει πώς να επανέλθει από μια ήττα. Οι ερυθρόλευκοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να πηγαίνεις σπίτι σου και να πρέπει να σκεφτείς, τι λάθος έκανες. Ακόμη και στις κακές βραδιές κερδίζουν και όσο και αν ο Μπαρτζώκας ή/και οι παίκτες του κρατάνε την μπάλα χαμηλά και κοιτάνε μόνο το επόμενο ματς και τίποτα παραπάνω, η διαχείριση κρίσεων είναι ιδιότητα που ακόμη δεν έχουν ενεργοποιήσει για φέτος.

Πέρυσι, υπήρξαν αρκετές κρίσεις βέβαια, και τις περισσότερες ο Ολυμπιακός τις ξεπέρασε με επιτυχία. Όλες τις δύσκολες περιστάσεις εκτός από μία, αυτήν που φαινόταν εύκολη, δηλαδή την κατάκτηση του τροπαίου και το πώς θα επέστρεφε η ομάδα στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Οκ, δεν είναι η ίδια ομάδα, κάποιες κακές νοοτροπίες εξαλείφθηκαν ή αποχώρησαν και φέτος στους ερυθρόλευκους εκτός από μπάσκετ, βλέπεις και μια ηρεμία στα πρόσωπα των περισσοτέρων παικτών και κυρίως στο μιστερμπινάτο πρόσωπο του προπονητή.

Το Top 16 όμως δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, ενώ ο ημιτελικός με τον Παναθηναϊκό μπορεί να αφορά μια διοργάνωση που έχει χάσει το κύρος της (λόγω του τρόπου με τον οποίο διεξάγεται), αλλά είναι ντέρμπι, είναι ένα ματς με τον βασικό ανταγωνιστή σου, που παίζει με την πλάτη στον τοίχο, αφού το τελευταίο διάστημα είτε κερδίζει από συγκυρίες (ή αποσπασματικές, καλές βραδιές), είτε χάνει με τα χέρια κάτω όπως στο τελευταίο ματς με την Μακάμπι. Και μπορεί, προσωπικά, να πιστεύω ότι ο ημιτελικός του Κυπέλλου έχει μεγαλύτερη εξαγωνιστική αξία για τον Παναθηναϊκό (με βάση το πώς είναι τώρα οι ομάδες και τι πράγματα διακυβεύονται σε αυτόν), αλλά ο Ολυμπιακός κράτησε ένα σερί 23-0 και τώρα θα πρέπει να το υπερασπιστεί σε ένα πραγματικά δύσκολο ματς και όχι με τη Ζιελόνα Γκόρα, που είναι σεβαστή ομάδα, αλλά όχι ο αιώνιος αντίπαλος του στο γήπεδο του.

Οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού όλο αυτό το διάστημα είναι καλές, φέρνουν νίκες, φέρνουν καλό κλίμα και ψυχολογία νικητή και ανωτερότητας, αλλά από εδώ και στο εξής, οι ερυθρόλευκοι αφήνουν το 23 και επιστρέφουν στο μηδέν. Τον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό πρέπει να το δουν ως εκκίνηση και στο Top 16 θα πάνε πάλι από την αρχή, ώστε να διεκδικήσουν την πρόκριση τους στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα και να αρχίσουν να βλέπουν Μιλάνο. Δεν ξέρω πόσο σινεμά βλέπει (αν και πηγαίνει αραιά και που), αλλά το 1995 είχε μια ταινία που ταιριάζει γάντι στον Ολυμπιακό του 23-0. Μιλάω για τη γιουγκοσλαβική “τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται” και είναι περιττό να πω ότι το ίδιο γίνεται και με τα σερί.

Γι’ αυτό, προσοχή και ακόμη πιο χαμηλά τη μπάλα.