Έβλεπα τις προάλλες αποσπάσματα από το φάιναλ-φορ του 2010 στο Παρίσι όταν ο Ολυμπιακός έφτασε (με πολύ άγχος απέναντι στην Παρτιζάν) στον τελικό, τον οποίο έχασε πεντακάθαρα από την Μπαρτσελόνα.

Λες και έχει περάσει μια 20ετία μου φάνηκε και όχι μόλις εφτά χρόνια. Ήταν τόσα πολλά όσα έκανε από τότε ο Ολυμπιακός, που όχι μόνο συνέχιζε να φτάνει σε φάιναλ-φορ, αλλά άρχισε και να τα κερδίζει κιόλας.

Τότε στο Παρίσι, εμφανιζόταν σε ένα τελικό μετά από 13 ολόκληρα χρόνια. Το 2009 στο Βερολίνο, είχε κλείσει μια δεκαετία «απών» από το κορυφαίο ραντεβού.

Η Ευρώπη κόντεψε να ξεχάσει ολότελα την καλύτερη ομάδα της δεκαετίας του 90 (σύμφωνα με τη FIBA) αλλά τελικά την είδε να επιστρέφει δριμύτερη.

Και να’ τη ξανά έτοιμη για το ταξίδι που θα την φέρει στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες. Από το βράδυ της Τετάρτης, ο Ολυμπιακός θα βρίσκεται στο ξενοδοχείο Pollat, σε μια από τις πιο ήσυχες και ωραίες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης (τα Φλόρια, ή Άγιος Στέφανος για τους Ρωμιούς της Πόλης), αρκετά κοντά με το «γούρικο» Σινάν Ερντέμ, στο παρκέ του οποίου το 2012 είχε γραφτεί ένα μοναδικό έπος.

Ο Ολυμπιακός όχι μόνο επέστρεψε για τα καλά, αλλά είναι σε σταθερή βάση «θαμώνας» του φάιναλ-φορ.

Με το φετινό θα μετρήσει 10 παρουσίες, έχοντας - ως τώρα- τρία τρόπαια σε εφτά τελικούς. Οι Αγγελόπουλοι έχουν κάθε λόγο να είναι υπερήφανοι για τα κατορθώματα της ομάδας τους, που ξεπέρασε εκείνη του 90 σε αίγλη και τίτλους.

Πιο πολύ, ωστόσο, αρέσει η εικόνα αυτού του Ολυμπιακού.

Και των ιδιοκτητών τους, που έχουν επιλέξει ένα διαφορετικό κώδικα συμπεριφοράς από εκείνο που χαρακτηρίζει ένα … συνηθισμένο Έλληνα παράγοντα και της ίδιας της ομάδας, για την αύρα που βγάζει προς τα έξω.

Η παρέα είναι καλή, η χημεία ακόμη καλύτερη.

Οι μικρές λεπτομέρειες

Όταν το καλοκαίρι του 2011 οι Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την ομάδα, κανείς δεν περίμενε ότι θα επακολουθούσε ό,τι είδαμε και ό,τι συνεχίζουμε να βλέπουμε. Καμιά φορά η ζωή κρύβει εκπλήξεις, που δεν τις περιμένεις. Και από λεπτομέρειες, επίσης, κρίνονται πράγματα που ήταν έτοιμα να φανερωθούν, αλλά ενδεχομένως ποτέ να μη εκτυλίσσονταν μπροστά μας.

Η αείμνηστη Ιωάννα Αγγελοπούλου κατέθεσε πρώτη τις αμφιβολίες της, βάζοντας τον Γιώργο σε δεύτερες σκέψεις. Τα δυο αδέρφια αποφάσισαν τελικά να μην αποχωρήσουν, έκαναν όμως μια επιτόπια στροφή στο οικονομικό, που έτσι κι αλλιώς … ερχόταν από μόνη της. Η κρίση ήδη είχε ξεκινήσει και ο Ολυμπιακός, δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει.

Ήδη, όμως, είχαν προλάβει να κάνουν μια κίνηση-ματ. Η απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη το καλοκαίρι του 2010, είχε αλλάξει οριστικά τη σελίδα κι ας μην γινόταν ευρέως αντιληπτό.

Οι Αγγελόπουλοι, από την ώρα που ανέλαβαν τον Ολυμπιακό, έψαχναν τρία πράγματα:

• Τον «κορμό» των παικτών, που θα κουβαλούσε για χρόνια την ομάδα, πλαισιωμένος από καλούς ξένους παίκτες.

• Ένα σούπερ-σταρ, ηγέτη, στα πρότυπα του Ζάρκο Πάσπαλι (ή του Ντέιβιντ Ρίβερς) έστω κι αν το μπάσκετ έχει, πλέον, αλλάξει.

• Κι ένα προπονητή, αντίστοιχου βεληνεκούς με Ιωαννίδη και Ίβκοβιτς, στη δεκαετία του’ 90.
  

Βρήκαν τον ιδανικό ηγέτη

Δοκίμασαν αρκετά, για τα δυο πρώτα, προσπάθησαν και για το τρίτο, φέρνοντας ακόμη και τον ίδιο τον Ίβκοβιτς, η κίνηση-ματ, ωστόσο, αποδείχθηκε ο … Σπανούλης.

Επιλέχθηκε ένας πραγματικός σταρ, ένας ηγέτης που «εμπνεόταν» από το όραμα ενός Ολυμπιακού-πρωταθλητή, όχι μόνο επειδή θα γινόταν … πιο πλούσιος ο ίδιος, αλλά γιατί έτσι ικανοποιούσε τον άκρατο αθλητικό του εγωισμό.

Φορώντας τα «ερυθρόλευκα» ο Σπανούλης, άλλαξε ένα ολόκληρο κόσμο. Ή μάλλον δύο. Τον ένα τον έκανε καλύτερο, ενώ στον άλλο, που εγκατέλειπε, τουλάχιστον δημιουργούσε … εγγενή προβλήματα.

Η ιστορική συμφωνία του ’10, ανάμεσα στα δυο αδέρφια και τον Σπανούλη, ουσιαστικά ήταν τα θεμέλια για τη συνέχεια και τη δημιουργία μιας εξαιρετικής ομάδας, η οποία παίζει από την Παρασκευή σε ένα 4 φάιναλ-φορ, μετρώντας 2 Ευρωλίγκες, τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ελλάδος!

Όλα τα άλλα έγιναν πιο εύκολα.

Βρέθηκε ο κορμός των παικτών (οι γεννηθέντες στη δεκαετία του 90, όταν κατά σύμπτωση «χτιζόταν» η τρομερή ομάδα του Ολυμπιακού με Κόκκαλη-Ιωαννίδη, Ίβκοβιτς) που πλαισίωσαν τον Σπανούλη, ήρθαν και έφυγαν οι απαραίτητοι ξένοι και εν τέλει, αφού δοκιμάστηκε ακόμη και η επιστροφή του Ίβκοβιτς, ο Ολυμπιακός άνοιξε το δρόμο και στη νέα γενιά των Ελλήνων προπονητών. Πρώτα ο Μπαρτζώκας κι ύστερα ο Σφαιρόπουλος, βρίσκονται στην ελίτ χάρη στη συγκεκριμένη πολιτική, χάρη στη συγκεκριμένη ομάδα και φυσικά χάρη στις δικές τους ξεχωριστές ικανότητες.

Ο Ολυμπιακός (και η Ρεάλ) έχουν τους περισσότερους γηγενείς παίκτες, από τις τέσσερις του φάιναλ-φορ. Συνολικά η τετράδα της Κωνσταντινούπολης έχει ομάδες … σταθερής βάσης. Η ΤΣΣΚΑ (που επίσης διαθέτει καλό ρώσικο στοιχείο) δουλεύεται με αυτούς τους παίκτες μια τετραετία, η Φενέρ είναι ολόιδια με πέρσι.

Μπορεί το μπάτζετ που έχει ο Ολυμπιακός να είναι το μικρότερο, παρόλα αυτά, εξακολουθεί να κυριαρχεί στα παρκέ. Η συνταγή πέτυχε απόλυτα.

Ο Σπανούλης δικαίωσε 100% τις προσδοκίες, άλλαξε τα δεδομένα και ηγήθηκε μιας ομάδας που από δεύτερη, έμαθε τον τρόπο να ξαναγίνει πρώτη και καλύτερη. Δίπλα του, οι νεαροί συμπαίκτες είτε τον βλέπουν σαν … πατέρα, είτε σαν μεγάλο αδερφό ξεδιπλώνουν το δικό τους ταλέντο, νιώθουν να δημιουργούν και να γράφουν τη δική τους ιστορία.

Παπανικολάου, όπως Πρίντεζης

Πολλοί αμφέβαλλαν πέρσι για την χρησιμότητα της απόκτησης του Κώστα Παπανικολάου, που έχοντας μείνει χωρίς ομάδα στο ΝΒΑ, επέστρεψε στον Πειραιά. Οι Αγγελόπουλοι όμως είχαν ήδη στα υπόψη το παράδειγμα Πρίντεζη και την προσθήκη του στο ρόστερ στα μισά της περιόδου 2010-11. Ο Γιώργος επανήλθε δριμύτερος, έγινε βασικό σημείο αναφοράς του Ολυμπιακού και … δύσκολα θα τον δούμε να ξαναφεύγει. Η ίδια ακριβώς ιστορία επαναλήφθηκε με τον Παπανικολάου. Η επιστροφή του, έστω κι αν αρχικά στον περσινό Ολυμπιακό δημιούργησε μια σύγχυση ρόλων, φέτος αποδείχθηκε … μια τεράστια μεταγραφή (χωρίς μάλιστα υψηλό κόστος) και μια ακόμη πιο μεγάλη υποθήκη για το μέλλον, αν φανταστούμε ότι ο Κώστας είναι μόλις 27 ετών!

Ο Ολυμπιακός φρόντισε με συνέπεια να πάρει ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το ελληνικό μπάσκετ. Η εμπιστοσύνη στο ελληνικό στοιχείο δικαίωσε τους Αγγελόπουλους, που συνεχίζουν σε αυτό το μοτίβο, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τα ηνία της «ερυθρόλευκης» ΚΑΕ

Με τον ηγέτη Σπανούλη, λοιπόν, σε ρόλο οδηγού τον ελληνικό κορμό κυρίαρχο, ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που έχει την πολυτέλεια να διαλέγει Αμερικανούς, που ταιριάζουν στο ρόλο τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια οι ψηλοί που παίζουν στον Ολυμπιακό (Χάινς, Ντάνστον, Χάντερ, ακόμη και ο Ντόρσεϊ) υπογράφουν μεγάλα συμβόλαια σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, άσχετα αν δεν παίζουν το ίδιο καλά (γιατί δεν έχουν … όλοι Σπανούλη).

Σε αυτή την ομάδα μπορεί να αναδειχθεί περισσότερο ένας εξαιρετικός σουτέρ όπως ο Λοτζέσκι (που θα λείψει πάρα πολύ από το φάιναλ-φορ), ή ένας μαχητής σαν τον Χάκετ.

Είναι και το κλίμα, που βοηθάει. Μια ομάδα από την οποία χωρίς να λείπουν όσα γίνονται σε κάθε μεγάλο κλαμπ μέσα σε μια τόσο ευρεία σεζόν, εκπέμπει υγεία, καθαρό βλέμμα και απεριόριστο πάθος…