Στην Πυλαία, την έδρα μιας ομάδας που συμμετέχει στο Eurocup, ο φετινός Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε ότι χάνει μεγάλο μέρος από την δυναμικότητά του, παίζοντας μακριά από το ΟΑΚΑ. Στην πορεία, μένει να φανεί αν αυτό το πρόβλημα εκπορεύεται μόνο από τον τρόπο που παίζει ή από τον τρόπο που (δεν) συμπληρώθηκε το ρόστερ του.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη φάση της Euroleague, οι “πράσινοι” κατάφεραν να πάρουν,όλη κι όλη, μία νίκη (στην Πολωνία με την άπειρη Τούροβ) έξω από το άντρο τους, την ίδια στιγμή που, εντός του, ποδοπάτησαν την Φενέρ, την Αρμάνι και πρόσφατα "τακτοποίησαν" και την Μακάμπι.

Αν προσπαθούσε κανείς να εντοπίσει έναν τομέα θα μπορούσε να αποδώσει το μεγαλύτερο μέρος από τις αξιοσημείωτες αυτές μεταπτώσεις, θα ήταν υποχρεωμένος να σταθεί περισσότερο στην επίθεση, παρά στην άμυνα.

Άλλωστε, τα κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις μεγάλες αυτές νίκες, μηδέ του προημιτελικού του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό εξαιρουμένου, ήταν δυο:

Το ένα ήταν το παιχνίδι από το low post και η αποτελεσματικότητά του, όπως την εξέφρασε ο Ουρουγουανός σέντερ Εστέμπαν Μπατίστα και το άλλο τα πολύ υψηλά ποσοστά ευστοχίας από την περιφέρεια. "Υψηλά ποσοστά", όχι μόνο στα "καλά σουτ" αλλά ακόμη και σε εκείνα που δεν έγιναν μέσα από το σύστημα, αλλά βασίστηκαν στο ένστικτο συγκεκριμένων παικτών (Μπλουμς, Σλότερ, Παππάς).

Υπό μία έννοια, είναι φυσικό και αναμενόμενο τα ποσοστά του μακρινού σουτ να επηρεάζονται όταν ένας παίκτης βρίσκεται μακριά από το οικείο περιβάλλον στο οποίο εξασκείται καθημερινά και ως εκ τούτου αναπτύσσει αυξημένη αίσθηση του χώρου. Στην Πυλαία ο απολογισμός στα τρίποντα ήταν 3 στα 16.

Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι έχει περάσει πλέον η περίοδος που το “έξυπνο” παιχνίδι του Μπατίστα μέσα στην αντίπαλη ρακέτα αιφνιδίαζε εαυτούς και αλλήλους και από την έντονη δράση του,ωφελημένοι έβγαιναν οι περιφερειακοί οι οποίοι είχαν περισσότερους ελεύθερους διαδρόμους και για να σουτάρουν και για να διεισδύσουν.

Όσο ο Ουρουγουανός βρίσκεται εγκλωβισμένος (ή μακριά από τον καλό του εαυτό) και την ίδια ώρα οι υπόλοιποι τρεις ψηλοί που απέμειναν ( Μαυροκεφαλίδης, Γκιστ, Φώτσης) προτιμούν να κινούνται περιμετρικά, από το να σπρώχνονται μέσα στα θηρία, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν θα κερδίζει μάχες χώρου, αλλά μοιραία θα απομακρύνεται επικίνδυνα από το ζωγραφιστό. Το όφελος είναι εξολοκλήρου της αντίπαλης άμυνας η οποία δεν χρειάζεται να κάνει πολλές μετακινήσεις για να καλύψει τις αποστάσεις. Έτσι μπορεί να ελέγχει τα ριμπάουντ και να ξεκινάει από πλεονεκτική θέση το επιθετικό της transition.

Συν τοις άλλοις, αν εξαιρέσουμε τον Γκιστ, κανένας από τους ψηλούς δεν έχει την ικανότητα να παίζει πάνω από το ύψος της στεφάνης, ώστε να μεγαλώνει την ακτίνα δράσης του και στην επίθεση αλλά και στην άμυνα. Κι αν πέρυσι η παρουσία του Λάσμε εξασφάλιζε αλλοίωση μεγάλου αριθμού επιθέσεων και έκανε τον αντίπαλο να σκέφτεται δυο και τρεις φορές αν θα πάει μέχρι μέσα, φέτος αρκεί να λείπει ο Γκιστ για να αρχίσει η μπάλα να κινείται στον πράσινο εναέριο χώρο, χωρίς φόβο.

Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει το ζήτημα της ανάγκης για την αναδιάρθρωση του ρόστερ, αν συμφωνήσουμε ότι ο Ιβάνοβιτς έχει το ελαφρυντικό ότι στην περίοδο της προετοιμασίας είχε πολλά προβλήματα τραυματισμών να αντιμετωπίσει και σε πρώτη φάση τα κατάφερε και με το παραπάνω.

Η επιστροφή και η ποιότητα του Νέλσον σε συνδυασμό με την γενικότερη εικόνα της ομάδας του, ειδικά, στην Ευρώπη, φαίνεται ότι τον υποχρεώνουν να σταθεί σε ένα σταυροδρόμι αποφάσεων, προκειμένου να δώσει κατευθύνσεις προοπτικής.

Είναι άραγε δόκιμο να κρατάει έναν ξένος γκαρντ για να παίζει το ρόλο του "εναλλακτικού τριαριού" ή ήρθε ο καιρός να τον θυσιάσει θυσιάσει για να αποκτηθεί κάποιος άλλος που να μπορεί να παραστήσει και το "τέσσερα"; Θα καταφέρει να βρει έναν πέμπτο ψηλό που θα πάρει την θέση του Ράιτ, ικανό να κερδίσει μάχες κατακόρυφα και οριζόντια, ή μήπως θα υποχρεώσει τον Γκιστ να θυμηθεί την τέχνη του σέντερ την οποία στον Παναθηναϊκό αναγκάστηκε να μάθει;

Γιατί το να ισχυριστούμε ότι ο φέρελπις Διαμαντάκος είναι έτοιμος να παίξει με συνέπεια περισσότερα από δυο ή τρία λεπτά σε αυτό το επίπεδο μοιάζει περισσότερο με ευσεβή πόθο παρά με ρεαλιστική προσδοκία, μιας ομάδας που θέλει να πάει πιο μακριά από τα play off.

ΥΓ1: Σύμφωνοι, η προσπάθεια που καταβλήθηκε για να γυρίσει το ματς της Τρίτης με την Μακάμπι είναι μια πειστική εξήγηση της έλλειψης ενέργειας αλλά δεν (μπορεί να) είναι δικαιολογία για ομάδες αυτού του επιπέδου.