Παρότι ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το νταμπλ, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι χρειαζόταν περισσότερες αλλαγές από τον Ολυμπιακό. Ο μεγάλος μέσος όρος ηλικίας, η κακή εικόνα της ομάδας στα περισσότερα ματς, ειδικά της Ευρώπης (ρεκόρ 14 νίκες, 15 ήττες), σε συνδυασμό με την αλλαγή προπονητή, επέβαλαν γενναίες αποφάσεις, όπως η ενεργοποίηση του “option out” βασικών συντελεστών στην κατάκτηση των εγχώριων τίτλων.

Η κίνησή αυτή, προφανώς και δεν σημαίνει ότι παίκτες όπως τον Λάσμε, τον Μπράμος ή τον Μασιούλις δεν τους χρειάζεται. Απλά παίρνει ένα διαπραγματευτικό ρίσκο, ελπίζοντας ότι όταν θα βγουν στην αγορά, ίσως δεν θα βρουν ανάλογα συμβόλαια με εκείνα που προβλέπονταν ότι θα έπαιρναν στον Παναθηναϊκό. Το ερώτημα λοιπόν αποκτά μια νέα , διπλή διάσταση και διαμορφώνεται ως εξής: α) οι τέσσερις τίτλοι στην Ελλάδα αύξησαν το κασέ αυτών των παικτών, ή μήπως οι περισσότερες ομάδες της Ευρώπης αποφασίζουν με βάση την εικόνα των παικτών στην Euroleague; και β) αν κάποια στιγμή έρθει η ώρα να ξαναμιλήσει ο Λάσμε (ήδη ο ατζέντης του παραδέχθηκε ότι άνοιξε νέος κύκλος επαφών), ο Μπράμος , ή ο Μασιούλις με τον Παναθηναϊκό, ο ψυχισμός τους θα μείνει ανεπηρέαστος με όλα όσα προηγήθηκαν ή όχι; Σε όλο αυτό το πακέτο, δεν συμπεριλαμβάνω τον Ραμέλ Κάρι, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν πιστεύω πως έχει θέση σε μια ομάδα που πρέπει να γίνει πιο νεανική και πιο γρήγορη. Και φυσικά δεν χρειάζεται καν να συζητάμε για τον Σανγκ, γιατί η μεταγραφή του δεν έγινε με μπασκετικά κριτήρια.

Έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, η πιο κρίσιμη μεταγραφική υπόθεση που έχει να χειριστεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, είναι αυτή της προσπάθειας επιστροφής του Νικ Καλάθη. Όχι μόνο γιατί εκπληρώνει τις προδιαγραφές που έθεσε για την ελληνοποίηση του κορμού της Ελλάδας, αλλά και γιατί αν ο Παναθηναϊκός δεν βρει “πλει μέικερ” αυτού του επιπέδου, δύσκολα θα μπορέσει να καλύψει τον Διαμαντίδη, να προετοιμάσει την επόμενη μέρα και να κατέβει με αξιώσεις διάκρισης στην Euroleague της επόμενης περιόδου.

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός, ψάχνει συγκεκριμένα πράγματα. Τρεις παίκτες για την ακρίβεια. Προσπαθεί να πάρει τον Ντιλέϊνι για να καλύψει τη θέση του Λο, να εξετάσει την περίπτωση επιστροφής του Χάινς από την ΤΣΣΚΑ , ή αλλιώς να βρει έναν άλλο αξιόπιστο ψηλό για τη θέση του Σίμονς και ένα “τριάρι” για να καλύψει την θέση του Περπέρογλου που οδεύει προς την Εφες. Ειδικά για την τελευταία θέση, η πρόοδος του Ιωάννη Παπαπέτρου, του προσφέρει ένα ακόμη πλεονέκτημα: αντί να κοιτάξει για “τριάρι” που μπορεί να παίξει και “τέσσερα” να ψάξει για ένα “τριάρι” που να μπορεί να βοηθήσει και στο “δυο”.

Ωστόσο, έχω την αίσθηση, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν αυτή τη στιγμή οι Πειραιώτες, δεν είναι αν τελικά θα πετύχουν να επεκτείνουν το συμβόλαιο του πολυσυζητημένου Βαγγέλη Μάντζαρη. Είναι κυρίως πως θα τον υποστηρίξουν ηθικά και ψυχολογικά μετά τον τον σκόπιμο θόρυβο με προφανή στόχο που προκάλεσε ο Παναθηναϊκός με την επίσημη εκδήλωση ενδιαφέροντος. Εκτός αν ο ίδιος ο Μάντζαρης αποδείξει ότι έχει τον χαρακτήρα να το διαχειριστεί. Προφανώς, για να μάθουμε την απάντηση, θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τους τελικούς της επόμενης περιόδου.

ΥΓ: Δεν υπάρχει πιο αστείο επιχείρημα να επιτεθείς σε κάποιον επαγγελματία αθλητή, κρίνοντας από την ομάδα που υποστήριζε όταν ήταν μικρός. Αν ήταν έτσι, ούτε ο Δομάζος, ούτε ο Αλβέρτης θα έφταναν ποτέ να γίνουν σημαίες του Παναθηναϊκού.