Πόσο βαριά ήταν στην πλάτη του Ολυμπιακού η δυσμενής παράδοση των 25 συνεχόμενων χαμένων τελικών, φάνηκε από τον τρόπο που κινδύνευσε να ... μη νικήσει ούτε αυτό το ματς, στο οποίο ήταν συντριπτικά καλύτερος από τον Παναθηναϊκό.

Στην ουσία , ο αντίπαλός του δεν έκανε τίποτα διαφορετικό για να γυρίσει το ματς στην τελευταία περίοδο, εκτός από το εκμεταλλευτεί τον δικό του φόβο, ότι κάτι θα στραβώσει και πάλι.Εννοείται ότι το πρωτάθλημα δεν τελείωσε ακόμη. Το πιο κρίσιμο ματς μιας σειράς πλέι οφ δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο, αλλά ούτε το τρίτο, όπως ευαγγελίζεται η στατιστική αναδρομή στα προηγούμενα χρόνια. Το πιο κρίσιμο είναι αυτό που θα αποδειχθεί ότι ήταν το τελευταίο.

Εννοείται ότι ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση και μια σπουδαία ευκαιρία να κατακτήσει τον τίτλο, για πρώτη φορά μετά το 1993, με μειονέκτημα έδρας. Την έχει, όχι γιατί προηγείται με 2-1 θα παίξει το τέταρτο ματς στην έδρα του, αλλά γιατί την δεδομένη χρονική στιγμή δείχνει πιο φρέσκος, πιο υγιής και με πιο ξεκάθαρες ιδέες πάνω στο παρκέ. Η φρεσκάδα υποστηρίζεται από το δεδομένο ότι το υλικό του είναι πολύ πιο νεανικό και πλέον πλήρες σε σχέση με τα ματς του χειμώνα. Ο μοναδικός παίκτης του πάνω από τα 30 είναι ο Βασίλης Σπανούλης (32). Επιπλέον, στο παιχνίδι της Πέμπτης, κανένας δεν χρησιμοποιήθηκε πάνω από 27 λεπτά. Την ίδια ώρα ο 34χρονος Διαμαντίδης έμενε στο παρκέ 38 λεπτά και ο 32χρονος Λάσμε 30. Συν τοις άλλοις δεν έχει πια τους τραυματισμούς του τριμήνου Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου, τότε που επισκέφτηκε τρεις φορές σερί το ΟΑΚΑ κι επιπλέον έχει κερδίσει έναν παίκτη-κλειδί, τον Μάρντι Κόλινς.

Οι ξεκάθαρες ιδέες του αποτυπώνονται στα χαμηλά ποσοστά που είχε ο Παναθηναϊκός στα τρίποντα (9/50) στους τρεις τελικούς. Είναι σαφές ότι ο Μπαρτζώκας έχει αποφασίσει να μην αφήσει την πράσινη περιφέρεια για κυκλοφορήσει την μπάλα, να ψάξει την έξτρα πάσα και να βρει χώρο για ξεμαρκάριστο σουτ έξω από την γραμμή των 6.75μ. Προτιμάει να παίζει άμυνα "ένας εναντίον ενός" στο low post κι ας προσφέρει με αυτή του την επιλογή, την προοπτική για κάποια δίποντα με πλάτη, στον Μασιούλις ή τον Μαυροκεφαλίδη. Το θεωρεί λιγότερο επικίνδυνο, παρά να μπει στη λογική των περιστροφών. Το ίδιο κάνει και όταν αμύνεται στα pick and roll. Παίζει άμυνα "δυο εναντίον δυο" και αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, να ενεργοποιήσει βοήθειες που ενδέχεται να τον αφήσουν εκτεθειμένο σε μακρινά σουτ. Πάνω κάτω, είναι η άμυνα με τις αλλαγές στα σκριν που είδαμε να επιστρατεύει και να ταλαιπωρεί την Ρεάλ Μαδρίτης στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έδειξε να "πληρώνει" τα αργά πόδια πολλών παικτών του. Είναι αδύνατον να κρύψει και τον Ούκιτς και τον Κάρι και τον Μαυροκεφαλίδη, ειδικά από την στιγμή που αποφάσισε να ανοίξει την άμυνά του έξω από το ζωγραφιστό. Το κακό γι αυτόν είναι ότι και να αποφασίσει να επιστρατεύσει την κλειστή άμυνα του Πεδουλάκη και να προκαλέσει κάποια ξεμαρκάριστα τρίποντα, θα πρέπει να το κάνει στην έδρα του Ολυμπιακού, σε μια φάση που η αυτοπεποίθηση των ερυθρόλευκων σουτέρ έχει ανέβει κατακόρυφα. Μεγάλο ρίσκο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον Αλβέρτη.

Κάπου εδώ, θέλω να εκφράσω μια αντίρρηση, που πηγάζει από την προσωπική μου αίσθηση: ο Ολυμπιακός δεν μου φαίνεται ότι άρχισε να πιστεύει στο μπρέικ επειδή νίκησε στο ΣΕΦ με 25 πόντους. Περισσότερο, αυτή την ιδέα του την έδωσε το πρώτο παιχνίδι της σειράς και ο τρόπος που το έχασε. Επίσης, θεωρώ ότι σημαντικό ρόλο στην διαχείριση του αγώνα της Κυριακής θα παίξει και η συμπεριφορά του κοινού του. Ενός κοινού που του έχει δημιουργήσει (και) πολλά προβλήματα στο παρελθόν.Ο δε Παναθηναϊκός, έχει πλέον μια πολύ δύσκολη αποστολή. Εκεί που μπορεί να ποντάρει, στην προσπάθειά του να σύρει τον αντίπαλο σε 5ο ματς, στο ΟΑΚΑ, είναι ότι πλέον, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

ΥΓ: Έχω την αίσθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού, όχι απλά δεν εναρμονίστηκε, τουναντίον ενοχλήθηκε από την συμπεριφορά του προέδρου Δημήτρη Γιαννακόπουλου, πριν και μετά τον τρίτο τελικό. Προφανώς γιατί δεν ενστερνίζεται την λογική του παρελκυστικού δόγματος: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: τον πρώτο ενικό ( "με γα..νε κτλ") που χρησιμοποιήθηκε στον αέρα της ΝΕΡΙΤ, κρύβει το μεγάλο πρόβλημα του νοσηρού παραγοντισμού στην Ελλάδα, που θέλει τον πρόεδρο πρωταγωνιστή, περισσότερο από αυτούς που (πρέπει να ) είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές: οι παίκτες. Η ίδια φράση, αλλά στο πρώτο πληθυντικό, θα μου ηχούσε λιγότερο ενοχλητική.