Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ότι έκανε δυο κρίσιμα λάθη στα τελευταίο λεπτό και έχασε την ευκαιρία να επιστρέψει με ένα μεγάλο «διπλό» από την Βαρκελώνη. Είναι, κυρίως, ότι τόσο κακή την συγκεκριμένη Μπαρτσελόνα είναι δύσκολο να ξαναπετύχει.

Διαβάστε ακόμη το άρθρο που έγραψε η Νίκη Μπάκουλη

Έχω επίσης την αίσθηση, ότι από τις μεταξύ τους μονομαχίες, που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, ήταν εκείνη που προσέφερε την χειρότερη αγωνιστική ποιότητα, σε όλα τα επίπεδα. Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου ότι δυστυχώς στο μπάσκετ δεν υπάρχει ισοπαλία. Όχι γιατί και οι δυο μπορούσαν να νικήσουν αλλά γιατί και οι δυο άξιζαν να χάσουν.

Και μόνο ότι οι Καταλανοί, στην αντάρα του ματς, βρήκαν 6 στα 6 τρίποντα από τον Χουέρτας μέσα σε μία περίοδο (την τρίτη) και τελικά αγκομάχησαν για να επικρατήσουν, είναι μια επιπλέον απόδειξη ότι περνάνε περίοδο κρίσης. Δεν έχουν καμία σχέση με την ομάδα που εμφανίστηκε στην πρώτη φάση.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός, μπορεί να μην «καιγόταν» για το ματς όσο ο αντίπαλός του, αλλά δεν θα τον χάλαγε να πάρει ένα αποτέλεσμα που θα του πρόσφερε σημαντικό bonus στην συνέχεια του μαραθωνίου του ΤΟΡ-16 και θα τον βοηθούσε να κάνει μια ψυχολογική επανεκκίνηση, μετά από μια περίοδο από μαζεμένες ήττες σε όλα τα μέτωπα.

Αυτή τη φορά, οι «πράσινοι» , εκτός από την διαπιστωμένη αμυντική τους αδυναμία στον αέρα, η οποία προσέφερε πεδίο δράσης στον Τόμιτς και τον Τόμας, έδειξαν και μια ασυνήθιστη εμπλοκή στις αμυντικές περιστροφές. Στο κρεσέντο του Χουέρτας, που έκρινε το ματς, είχες την εικόνα ότι οι προσαρμογές και οι μετακινήσεις θύμιζαν... ρολόι σταματημένο. Λες και προκαλούσαν τον Βραζιλιάνο να εκτελέσει και …όσα βρέξει ας κατεβάσει. Αυτή όμως είναι μια λογική που ενίοτε παραπέμπει σε τζόγο και όχι σε ορθολογική προσέγγιση ενός τέτοιου αντιπάλου.

Μια πρώτη απλοϊκή αναγωγή , μπορεί να συνδέσει το ματς της Βαρκελώνης με το ντέρμπι πρωταθλήματος του ΣΕΦ μέσα από μία παρατήρηση: και με τον Ολυμπιακό και με την Μπαρτσελόνα, αυτοί που επωφελήθηκαν ήταν οι παίκτες που είχε χρεωθεί να μαρκάρει ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο Σπανούλης και ο Χουέρτας.

Όμως, μη βιαστείτε να καταλάβετε ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ευθύνεται γι αυτό λες και έχασε τις μονομαχίες στο «ένας εναντίον ενός». Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Ως παίκτης με συνειδητοποιημένη στάση στην ομαδική άμυνα, θα προσέξουμε ότι στις συγκεκριμένες φάσεις- που τελικά πλήγωσαν ανεπανόρθωτα τον Παναθηναϊκό- ο “3D” κρυμμένος από τα σκριν του Τόμιτς ή του Τόμας, αναγκάστηκε να προχωρήσει σε αλλαγές (παίκτη) και προφανώς να δώσει το σύνθημα στους συμπαίκτες του να ξεκινήσουν την διαδικασία της προβλεπόμενης κίνησης για να καλυφθούν οι έξτρα πάσες. Ε, αυτή η κίνηση ή ήταν απογοητευτική στην εκτέλεσή της. Ενδεχομένως και στις προτεραιότητές της. Σύμφωνοι, πέσαμε στην περίπτωση που κι ο ίδιος ο Χουέρτας σούταρε λες και είχε ντυθεί Ναβάρο, αλλά έτερον εκάτερον.

Η κατάσταση διορθώθηκε , μόλις ο Ιβάνοβιτς έστειλε στον Χουέρτας τον Νέλσον, ο οποίος παρεμπιπτόντως , στα τελευταία ματς, ξεχωρίζει μαζί με τον Γκιστ για την ουσιαστική και σταθερή προσφορά τους σε όλους τους τομείς. Με την κίνηση αυτή απελευθέρωσε τον Διαμαντίδη και του πρόσφερε την άνεση να στέκεται στις βοήθειες και να κλείνει τρύπες, όπως δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος από τους φετινούς συμπαίκτες του.

Μπορεί η συγκεκριμένη λεπτομέρεια να φαίνεται υπερβολική, όμως εν τέλει , είναι ένας συνηθισμένος προβληματισμός των προπονητών σχετικά με το πώς προτιμούν να μεταχειριστούν έναν ευσυνείδητο αμυντικό, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει χάσει την φρεσκάδα του σε καταστάσεις "ένας εναντίον ενός". Πολλοί είναι εκείνοι που δεν κρίνουν απαραίτητο να τον θυσιάσουν -ντε και καλά-στον παίκτη που προσπαθούν να εξουδετερώσουν. Είναι θέμα αξιολόγησης και ενίοτε συγκυρίας.