Όσο αφύσικα ήταν τα ποσοστά του Παναθηναϊκού στα τρίποντα, στο παιχνίδι με την Φενέρ, που έμπαιναν από παντού, άλλο τόσο ήταν και με την Μπαρτσελόνα, που δεν έμπαιναν με τίποτα. Ειδικά τα ξεμαρκάριστα. Το ζητούμενο είναι να περιορισστούν αυτές οι διακυμάνσεις για να ξέρει κανείς ,πάνω -κάτω τί μπορεί να περιμένει και πού να βασιστεί, όταν πια τα παιχνίδια θα γίνουν πολύ πιο κρίσιμα. Ειδικά μακριά από το ΟΑΚΑ, όπου προφανώς νιώθει πιο άνετα.

Πάντως ήταν κολακευτικό για την ομάδα του Ιβάνοβιτς , ότι -έστω κι έτσι- κατάφερε να μείνει σε λογική απόσταση από εκείνη του Πασκουάλ και να έχει την ευκαιρία της να φέρει το ματς τούμπα, άσχετα αν δεν τα κατάφερε τελικά. Ίσως,πάλι, να είναι και καλύτερα. Ομάδες όπως η -αήττητη στην Ευρώπη- Μπαρτσελόνα, δεν τις νικάς κάθε μέρα, πόσω μάλλον στο "Παλαουμπλαουγκράνα". Αν είναι να το κάνεις, ας το κάνεις την κατάλληλη στιγμή (play off, final four ), παρά σε ένα αδιάφορο ματς της πρώτης φάσης. Ούτως ή άλλως, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στον όμιλο, οι "πράσινοι" δεν φαίνεται να κινδυνεύουν πια να μείνουν έξω από το ΤΟΡ16 , που είναι και το ζητούμενο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τον νταμπλούχο Ελλάδας να δει ξανά κάποιες αδυναμίες του. Ήταν πολύ θετικό ότι τις περισσότερες τις διόρθωσε μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, χωρίς να δείξει σημάδια πανικού. Καμία σχέση η αεράμυνα του πρώτου ημιχρόνου με την συνεπή και αποτελεσματική συμπεριφορά του δεύτερου.

Ειδικά η βελτίωση στον έλεγχο του αμυντικού ριμπάουντ ήταν θεαματική. Πιστώνεται επίσης στον δικό του λογαριασμό ότι χάλασε την ποιότητα του ματς και δεν άφησε ένα πιο ισχυρό αντίπαλο να κάνει το κομμάτι του. Υπήρχαν στιγμές που αποκόμιζες την εντύπωση ότι τα νεύρα των Καταλανών είχαν γίνει ...τσατάλια. Τα τέσσερα λάθη παραπάνω που έκαναν, τα νεύρα και η αποβολή του Αμπρίνες, η γκρίνια του Ναβάρο και του Πασκουάλ.

Ο δε Μπατίστα, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι , στην επίθεση από το low post είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς, ανεξάρτητα αν πολλές φορές οι κινήσεις των ποδιών του είναι τέτοιες που εξαρτάται από την διάθεση και την οξυδέρεκεια των διαιτητών να του σφυρίξουν βήματα.

Κέρδος ήταν επίσης και η ευκαιρία που είχε Μαυροκεφαλίδης, μετά από τόσο μεγάλη απουσία, να έχει ουσιαστική συμμετοχή, ώστε σταδιακά να μπει στο ρυθμό της ομάδας, σε στιγμές που το ματς ήταν ζωντανό και όχι τελειωμένο. Πλέον τα περιθώρια ώστε η επιστροφή του να γίνει σταδιακά και όχι με υπερβολές.

Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι (προσωπικά) αποκόμισα την αίσθηση ότι και η Μπαρτσελόνα, έδειξε ότι άρχισε να το πιάνει το νόημα. Μου φάνηκε ότι μπήκε στο παρκέ με σκοπό να παίξει ένα ματς ρουτίνας και όχι ένα ματς, τουλάχιστον γοήτρου, απέναντι σε ένα κλαμπ που της έχει κάνει πολλά χουνέρια ή εν πάση περιπτώσει τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα από εκείνη, την τελευταία 20ετία.

Βασίστηκε σε κάποιες καλές στιγμές, όταν ακούμπησε την μπάλα στον Τόμιτς και φυσικά στον παραδοσιακό οίστρο που της δίνει έξω από την γραμμή των 6.75 μ. ο "δολοφόνος" Ναβάρο, συνεπικουρούμενος από τον Όλεσον και τον Λάμπε. Όλη η διαφορά αποτυπώθηκε μόλις η ψαλίδα έκλεισε στους 5 πόντους. Σε τρεις συνεχόμενες φάσεις ο Γκιστ δεν ήταν αποτελεσματικός και η τιμωρία ήταν άμεση.