Παρότι σε καμία από τις επτά αγωνιστικές που έχουν παίξει ως τώρα στην Euroleague, δεν έπαιξαν πλήρεις, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός τα έχουν καταφέρει μια χαρά. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κατάφεραν να διαχειριστούν τις σοβαρές και μακρές απουσίες που τους προέκυψαν από το ξεκίνημα της περιόδου και με πειστικό τρόπο να πάρουν τα αποτελέσματα που χρειάζονταν για να πετύχουν τον minimum στόχο τους: την πρόκριση στο ΤΟΡ16.

Από εδώ και πέρα, τους μένει κάτι λιγότερο από ένας μήνας να διαχειριστούν όλες αυτές τις ατυχίες (με ή χωρίς εισαγωγικά) στυλ Πρίντεζη , Λοτζέσκι, Νέλσον, Μαυροκεφαλίδη και να μπουν στην επόμενη φάση με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Κι επειδή οι καλύτερες λύσεις είναι οι ξεκάθαρες λύσεις, και οι δυο οφείλουν να είναι σίγουροι σε ποιους μπορούν να ποντάρουν και σε ποιους όχι. Αν πρόκειται να ξεκινήσουν να παίζουν τα 14 κρίσιμα ματς που ακολουθούν και να κάνουν τον σταυρό τους να μην προκύψει καμία υποτροπή, τότε καλύτερα είναι να σκεφτούν από τώρα με τόλμη, αν χρειαστεί ή αν αξίζει να κάνουν κάποια μετατροπή στο ρόστερ τους.

Καλώς ή κακώς, η εμπειρία των δυο χρόνων στα οποία η διοργάνωση διεξάγεται με αυτή την long play μορφή, μας έχει δείξει ξεκάθαρα ότι στο ΤΟΡ16 παίζεται μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Τα περιθώρια στενεύουν δραματικά. Δεν είναι μόνο ότι πλέον οι αντίπαλοι θα είναι ισχυρότεροι και η διαδρομή πιο κουραστική, ούτε ότι από τις οκτώ ομάδες των νέων ομίλων που θα σχηματιστούν με βάση το (εκ των προτέρων δεδομένο) format στα play off θα συνεχίσουν οι τέσσερις πρώτες. Το πιο σημαντικό είναι ότι με τις παρούσες συνθήκες είναι πολύ σημαντικό για τις ελληνικές ομάδες να καταφέρουν να πλασαριστούν σε μια από τις δυο πρώτες θέσεις, που δίνουν πλεονέκτημα έδρας και κυρίως έναν πιο βατό αντίπαλο ως τελευταίο εμπόδιο πριν από το final four της Μαδρίτης.

Για να είμαστε ειλικρινείς, ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ Μ. και η Μπαρτσελόνα δεν είναι ευπρόσδεκτες αντίπαλοι ακόμη και με πλεονέκτημα έδρας. Πόσω μάλλον με μειονέκτημα. Αντίθετα, με οποιεσδήποτε άλλες από την υπόλοιπη παρέα κι αν διασταυρωθούν (πρώτα ο Θεός) Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, οι πιθανότητές τους πολλαπλασιάζονται με την έδρα σύμμαχο, ενώ σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορείς να τις θεωρήσεις χαμένες από χέρι. Για παράδειγμα , ο Ολυμπιακός πέρυσι πλήρωσε το γεγονός ότι έπαιξε το μεγαλύτερο διάστημα της συγκεκριμένη φάσης χωρίς τους τρεις διεθνείς (Σπανούλη, Πρίντεζη και Περπέρογλου) με αποτέλεσμα να επωφεληθεί η Αρμάνι, που άρπαξε την δεύτερη θέση πίσω από την Μπαρτσελόνα. Και φυσικά εκείνη που έκανε την τύχη της ήταν η Μακάμπι, η οποία έπεσε πάνω στους Ιταλούς, μια ομάδα με ελάχιστη πείρα, χωρίς βάρος φανέλας (τη σύγχρονη εποχή) η οποία δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το βάρος και την ευκαιρία της πρόκρισης σε ένα final four που θα γινόταν μέσα στο σπίτι τους. Οι ισραηλινοί, ήρθαν από το κάγκελο και τους άφησαν όλους άφωνους, όπως είχε κάνει τις δυο προηγούμενες σεζόν ο Ολυμπιακός, και σε μικρότερο βαθμό ο Παναθηναϊκός (του 2011) που έκανε έξωση στην τότε οικοδέσποινα, Μπαρτσελόνα.

Είναι φυσικό λοιπόν, ο Σφαιρόπουλος και ο Ιβάνοβιτς να σκέφτονται πια περισσότερο το ΤΟΡ16 , παρά τα τρία ματς που τους απομένουν στην πρώτη φάση. Και ένας προβληματισμός που οφείλει να περάσει από το μυαλό τους είναι αν είναι φρόνιμο -για παν ενδεχόμενο- να ρίξουν μια ματιά και στην αγορά για να καλύψουν τα νώτα τους. Όπως είναι τα πράγματα, με βάση την ευπάθεια που έχουν δείξει στους τραυματισμούς της μέσης τα βασικά “τεσσάρια” του Ολυμπιακού (Πρίντεζης, Πέτγουεϊ) είναι τουλάχιστον ερωτηματικό αν θα μπορέσουν να αντέξουν, αν συμφωνήσουμε ότι οι περιπτώσεις Λοτζέσκι και Ντάρντεν ήταν από αυτές που συμβαίνουν και ότι τα γκαρντ φέτος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μοιράζονται το χρόνο και δεν έχουν βγάλει προβλήματα. Στον Παναθηναϊκό δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τη συχνότητα με την οποία μπαίνει στα “πιτς” ο Μαυροκεφαλίδης, ή το βεβαρυμένο ιστορικό του Ράϊτ. Για να μη βάλουμε στη κουβέντα και το ερώτημα “αν χρειάζεται “τριάρι” που θα μοιράζεται το χρόνο με τον υπερ- βελτιωμένο Γιάνκοβιτς, ή ο Ιβάνοβιτς θα αρκεστεί βρίσκει επικουρικές λύσεις από τα γκαρντ.

Η πλάκα είναι ότι για αμφότερους η “κόκκινη σημαία” μπορεί να τοποθετηθεί περίπου στην ίδια θέση (“τέσσερα”) και εννοείται πως η δεξαμενή είναι συγκεκριμένη για όλες τις ομάδες που θα συνεχίσουν και θα θελήσουν να ενισχυθούν στο επόμενο 20ήμερο. Είτε αναζητώντας ευκαιρίες στυλ Μάικ Τζέιμς (από τον Κολοσσό στην Λαμποράλ), είτε ξεψαχνίζοντας το υλικό των ομάδων που δεν θα συνεχίσουν. Δεν είναι μακρινά τα παραδείγματα του δίδυμου Λο- Ντόρσι, ή του Ραμέλ Κάρι. Γι αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να μην απορήσουμε αν ξαφνικά μας προκύψουν στην πορεία ομάδες με διαφορετική εικόνα από εκείνη που έβγαζαν μέχρι τώρα. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι ότι πραγματικά άτυχος είναι αυτός που δεν μπορεί να υποφέρει την ατυχία.

ΥΓ: Είναι άλλη συζήτηση -κι αυτή κάνουμε τώρα- πώς θα αυξήσει μια ομάδα τις πιθανότητές της να φτάσει μέχρι το final four και τελείως διαφορετική τί θα γίνει από εκεί και πέρα