Ο Ιβάνοβιτς δεν ριψοκινδύνευσε και ο Παναθηναϊκός δεν άντεξε. Με δεδομένη την κατάσταση του ομίλου , το πρόγραμμα που απομένει μέχρι το τέλος αλλά και τις περιστάσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει πριν (απουσία Μαυροκεφαλίδη) και κατά την διάρκεια του αγώνα με την Φενέρμπαχτσε στην Πόλη, έκρινε ότι δεν άξιζε τον κόπο να εξοντώσει την ομάδα σε μια μάχη, το αποτέλεσμα της οποίας, ούτως ή άλλως δεν του προσέφερε εγγυήσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Πόσω μάλλον να ρισκάρει με την υγεία παικτών-κλειδά , όπως ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστα.Υπό αυτή την έννοια, ο Βόσνιος, συμπεριφέρθηκε ως "Πολεμιστής του Φωτός". Άλλωστε, ξεκαθαρίσαμε από την προηγούμενη "συζήτησή" μας (" Coach ψάξου ") ότι οι προπονητές των ομάδων που έχουν ήδη προκριθεί, κοουτσάρουν πλέον για το ΤΟΡ16. Όχι, για να μη λέτε ότι αυτά που μας ενίοτε μας απασχολούν είναι ξεκάρφωτα , χωρίς συνέπεια, συνέχεια και ασυντόνιστα με την πραγματικότητα που βρίσκουμε εμπρός μας.

Από την άλλη, θα αναρωτηθεί κανείς : Μπορεί , μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, να αντιπαρέλθει, χωρίς να κλονιστεί μια βαριά ήττα 20+ πόντων και ορισμένες εικόνες της τελευταίας περιόδου με παίκτες της Φενέρ να καρφώνουν στο ανυπεράσπιστο καλάθι του σαν σε προπόνηση;Η δική μου αίσθηση είναι πως "ναι". Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε ο Ιβάνοβιτς το δεύτερο ημίχρονο, ειδικά μετά την αμφίρροπη μορφή που είχε το πρώτο, μαρτυρούσε μια ξεκάθαρη και συνειδητή προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών απενοχοποίησης της ήττας.

Μη σας ξεγελούν τα παράπονα που έκανε στις δηλώσεις του για την απόδοση ορισμένων παικτών του. Όφειλε να τα κάνει γιατί από τη στιγμή που μπαίνει κανείς στο παρκέ με την φανέλα του Παναθηναϊκού, ακόμη κι αν έχει όλα τα άλλοθι του κόσμου, δεν επιτρέπεται να λείπει από φάσεις. Ήταν λοιπόν μια καλή ευκαιρία, να περιοριστεί η ζημιά, δίνοντας την ευκαιρία στους μικρούς, τον Μποχωρίδη, τον Χαραλαμπόπουλο και τον Διαμαντάκο να... βρέξουν τα πόδια τους σε δύσκολες συνθήκες.

Στον καθένα με τον χρόνο και τον τρόπο που του αναλογούσε. Χωρίς την ασφάλεια που θα τους παρείχε η παρουσία του Διαμαντίδη (ειδικά στον πρώτο). Χωρίς την άνεση μιας μεγάλης υπέρ τους διαφοράς και μακριά από την οικειότητα του ΟΑΚΑ. Από τη στιγμή που το ματς είχε χαθεί, ουσιαστικά είναι σα να τους έβαλε την ευθύνη να παίξουν για την διαφορά, με επίγνωση ότι οι συγκυρίες δεν ήταν με το μέρος τους.

Μόλις τελείωσε το παιχνίδι, αναρωτήθηκα επίσης αν μέσα στις συνέπειες αυτής της ήττας θα έπρεπε να βάλω και την αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός έφτιαξε την ψυχολογία της Φενέρ για την συνέχεια. Αλλά , μόλις είδα τον Ομπράντοβιτς να συζητάει με τον Διαμαντίδη για τα καθέκαστα, υποψιάστηκα ότι ο "Ζοτς" ήταν από τους λίγους, αν όχι ο μόνος που δε ....παραμυθιάστηκε από το αποτέλεσμα.

Η ομάδα του ήταν και πάλι κακή. Το ότι μπήκαν τα τρίποντα , αλλά κυρίως ότι ο Ερντεν αίφνης θύμισε κάτι από Αμπντούλ Τζαμπάρ δεν είναι και σοβαρές αφορμές για να κοιμάται ήσυχος. Το αν θα τη βρει την άκρη ή όχι είναι μια άλλη ιστορία. Λογικά λοιπόν, η κατάταξη του ομίλου και η πορεία των τεσσάρων πρώτων ομάδων προς το ΤΟΡ16 δείχνει να έχει ξεκαθαρίσει. Η Φενέρ και η Αρμάνι ετοιμάζονται να βρεθούν στην ίδια παρέα με τον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ και την Εφες. Ο Παναθηναϊκός με την Μπαρτσελόνα περιμένουν την Ρεάλ Μ. Αλλά, κάθε πράγμα στον καιρό του.

ΥΓ: Μήπως ο ιδιαίτερος (μαχητικός και θρασύς) αγωνιστικός χαρακτήρας του Γιάνις Μπλουμς έβγαινε καλύτερα όταν έπαιζε χωρίς εγγυημένο συμβόλαιο;