Ο παράγοντας "έκπληξη" μόνο άγνωστος δεν είναι στη Ναντέρ (των 900.000 ευρώ για μπάτζετ). Ομάδα που σε 25 χρόνια, μέτρησε 11 ανόδους, με κορυφαία σεζόν της ιστορίας της την περυσινή, όταν από 8η στη ρέγκιουλαρ σίζον, τελείωσε τη διαδρομή με την κούπα της πρωταθλήτριας στα χέρια.

Ποιος είναι ο 72χρονος Ζαν Ντοναντιέ (αφεντικό τα τελευταία 35 χρόνια, με moto "το ευρώ, είναι ευρώ" και άποψη ζωής "δεν έχουμε πολλά λεφτά, αλλά διατηρούμε την ανθρωπιά μας") και τι σχέση έχει με τον Πασκάλ Ντοναντιέ, χεντ κόουτς της ομάδας από το 2004 -οπότε έγινε επαγγελματίας, γιατί απασχολείτο με το σύλλογο από το 1987, θέλοντας και μη...

Κατά πού πέφτει η Ναντέρ

Για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, η Ναντέρ είναι μια μικρή πόλη που βρίσκεται δυτικά του Παρισιού. Τη λέτε και προάστιο της πρωτεύουσας -αφού απέχει από αυτή 11.1 χιλιόμετρα-, με τον πληθυσμό της να μη ξεπερνά τους 90.903 κατοίκους. Μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, το πιο φημισμένο σημείο αυτού του κομματιού γης ήταν το δικαστήριο, όπου εκδικάζονται οι περισσότερες high profile μηνύσεις της χώρας. Από το βράδυ της Πέμπτης (και το 67-71 εντός "Παλαού Μπλαουγκράνα"), η "αθλητική νεολαία της Ναντέρ Φοντενέλ" (Jeunesse Sportive des Fontenelles de Nanterre και εν συντομία JSF Ναντέρ) είναι... όχι μόνο το talk of the town, αλλά το talk όλης της Ευρώπης.

Από όγδοη, πρωταθλήτρια

Για να βρεθεί η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας στη Euroleague, πήρε το πρωτάθλημα στη Γαλλία. Για να πάρει το πρωτάθλημα στη Γαλλία,πέρασε πάνω από την -πρώτη στη ρέγκιουλαρ σίζον- Γκραβλίν (με 2-0), μετά από τη κάτοχο του τίτλου, Σαλόν Σαονέ (2-0) και για το τέλος άφησε τη -δεύτερη στην κανονική διάρκεια- Στρασμπούρ. Οι... άλλοι "πήραν" την πρεμιέρα και η Ναντέρ τον τίτλο, με σκορ 3-1. Όλα τελείωσαν στο "Stade Pierre de Coubertin", όπου οι παίκτες του Πασκάλ Ντοναντιέ επικράτησαν 83-77. Για το τέλος, αφήσαμε το καλύτερο: η Ναντέρ είχε τερματίσει 8η στη ρέγκιουλαρ σίζον. Ναι, σε κάποιες λίγκες συμβαίνουν και αυτά! Εκείνο το βράδυ (της απονομής), ο ιδιοκτήτης του συλλόγου (διότι περί συλλόγου πρόκειται), Ζαν Ντοναντιέ δήλωσε " ας δουν οι μπασκετικές αρχές το καλό που μπορέσαμε να κάνουμε, στο γαλλικό μπάσκετ", διευκρινίζοντας ότι " η περίπτωση μας ξεπερνά τα όρια του μπάσκετ. Επηρεάζει πολλούς ανθρώπους, σε όλον τον κόσμο των σπορ. Δεν ζητώ από κανέναν να μας πει "ευχαριστώ". Μόνο να αναγνωρίσουν τι επιτύχαμε, χωρίς να πουλήσουμε τη ψυχή μας στο διάβολο, χωρίς να χάσουμε τις ανθρώπινες αξίες που μας μετέδωσαν οι γηραιότεροι". Το ίδιο βράδυ, το αφεντικό της ομάδας (από το 1987, όταν την παρέλαβε στη χαμηλότερη κατηγορία -και την έφτασε στη Euroleague), είχε προσθέσει " δεν μπορούμε να ζητήσουμε κάτι περισσότερο από ό,τι έχουμε ήδη ζήσει". Τώρα, προφανώς και μπορεί...

Εμπιστεύτηκε το αίμα του

Κάντε λίγο, ένα rewind και εστιάστε στο επίθετο του προέδρου και σ' αυτό του κόουτς. Ναι, είναι το ίδιο. Όχι, δεν πρόκειται για απλή συνωνυμία. Ο προπονητής είναι γιος του αφεντικού -παρεμπιπτόντως, έχει στο υπαλληλικό προσωπικό και άλλα τέσσερα μέλη της φαμίλιας.

Ομολογουμένως, δεν θα λέγατε τον Πασκάλ Ντοναντιέ αυτοδημιούργητο. Θα τον λέγατε τυχερό, μαζί και ευλογημένο. Αλλά και ο ίδιος αυτά λέει για τον εαυτό του. Μαζί φυσικά με το ότι τα αποτελέσματα της δουλειάς του τον δικαίωσαν. Υπήρξε παίκτης, όχι με μεγάλη επιτυχία, μηδέ με έστω ένα ψήγμα τύχης, αν σκεφτείτε πως στα 27 του (το 1991) αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, με δεύτερο σοβαρό τραυματισμό (βλ. μηνίσκο). Επειδή το μπάσκετ ήταν η ζωή του (ή τουλάχιστον έτσι δήλωνε, όταν απασχολείτο με δυο ομάδες, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, καθημερινές και αργίες), αποφάσισε να γίνει προπονητής. " Πάντα είχα τρέλα με τα σπορ" ομολογεί, " το ποδόσφαιρο, την ποδηλασία και το σκι. Ξεκίνησα το μπάσκετ, στα 7 μου χρόνια, με αφορμή φυσικά τον πατέρα μου. Ήμουν οπαδός της Ναντ , έκλαιγα στις ήττες. Σταμάτησα τις σπουδές μου, για να δουλέψω σε τράπεζα, αλλά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μπάσκετ. Για αυτό και το 1996 αποδέχθηκα την πρόταση που μου έγινε από τον δήμο, να δουλέψω για την ανάπτυξη του σπορ".

"Σαν ναρκωτικό"

Από το 1987 απασχολείτο στη Ναντέρ και το 2004 έγινε επαγγελματίας κόουτς, όταν ο πατέρας του τον προσέλαβε να διευθύνει την ομάδα στη ProB. " Πάντα πίστευα ότι η προπονητική είναι πραγματική δουλειά, γιατί σκέφτεσαι το άθλημα 7 ημέρες την εβδομάδα, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν πως οι κόουτς είναι αυτοί που υποφέρουν τα περισσότερα. Και όλα αυτά σε κόστος της προσωπικής σου ζωής. Αλλά είναι σαν ναρκωτικό. Θα ήθελα έπειτα από ένα ματς να σκεφτώ κάτι άλλο. Αλλά δεν μπορώ. Δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ τον εαυτό μου". Προφανώς, όμως και αυτό έχει αποτελέσματα...

Εν πάση περιπτώσει, όταν ξεκίνησε από τα χαμηλά (το πρωτάθλημα κοινοτήτων) " είχα όνειρο να παίξω στο περιφερειακό πρωτάθλημα". Πήγε εκεί και μετά " ήθελα να παίξω σε εθνική λίγκα". Το έκανε και αυτό. Αλλά μετά ούτε καν σκέφτηκε την Euroleague. Αυτό που πάντα τον έσπρωχνε προς τα εμπρός, ήταν " ο φόβος της αποτυχίας. Φοβάμαι σε κάθε ματς, όπως οι καλλιτέχνες του δρόμου σε κάθε τους σόου, να μην τους πέσουν τα μπαλάκια".

"Πάντα υπάρχει χώρος για εκπλήξεις"

Το 2007 έφτασε με τη Ναντέρ στον τελικό του Coupe de France -τη μεγαλύτερη έως τότε επιτυχία του οργανισμού " και προέκυψαν διάφορες προτάσεις, από ομάδες και της ProA και της ProB". Αλλά δεν κουνήθηκε " γιατί η αίσθηση δεν θα ήταν η ίδια. Όταν μένεις πιστός στις αρχές σου είναι συνήθως που επιτυγχάνεις". Δικαιώθηκε το 2011, όταν έδειξε το δρόμο για το πρωτάθλημα της ProB και την περασμένη αγωνιστική περίοδο, τερμάτισε... όλα τα μηχανάκια. 'Η τουλάχιστον έτσι πίστευε, μέχρι το βράδυ της Πέμπτης. Μετά τη νίκη στη Βαρκελώνη, ο πήχης τοποθετήθηκε πιο ψηλά, με τον Ντοναντιέ να εξηγεί ότι " είναι πραγματικά ιστορική νίκη για εμάς. Δεν την περιμέναμε, αλλά δώσαμε τα πάντα για να την κατακτήσουμε. Πάντα υπάρχει χώρος για εκπλήξεις. Έκπληξη ήταν όταν πήραμε το πρωτάθλημα στη Γαλλία, όταν μας δόθηκε η δυνατότητα να νικήσουμε την ΤΣΣΚΑ, μετά βέβαια χάσαμε με 30 πόντους, αλλά στη Βαρκελώνη αποδείξαμε πως όλα είναι πιθανά. Τώρα, γίναμε... νόμιμοι στην Ευρώπη. Πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν πως η Ναντέρ δεν ανήκει στη Euroleague. Αποδείξαμε το αντίθετο. Οι παίκτες είναι ήρωες" ενός πολύ όμορφου παραμυθιού που μάλλον δεν αναμένεται να ολοκληρωθεί κάπου εδώ κοντά...