Οι εντυπώσεις που αφήνει φέτος ο Ολυμπιακός εναλλάσσονται σε ακραίο βαθμό από αγωνιστική σε αγωνιστική. Η ομάδα λειτουργεί υπό ένα ιδιότυπο ψυχολογικό μοτίβο, το οποίο εντοπίζεται και σε άλλους συλλόγους κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς, αλλά σπάνια σε αυτήν τη συμπύκνωση: κάθε νίκη για τον Ολυμπιακό σημαίνει εφησυχασμό, κάθε πανωλεθρία σημαίνει συσπείρωση.

Πρόκειται για φαινόμενο σχεδόν παράδοξο, το οποίο εντοπίζεται χωρίς να μπορεί ακριβώς να εξηγηθεί. Θα είναι ανοιχτός ο διακόπτης του Ολυμπιακού όταν τα λάθη δεν θα μπορούν πια να διορθωθούν;

Η ίδια συνθήκη συνόδευε τον Ολυμπιακό και πριν την έναρξη του χθεσινού παιχνιδιού κόντρα στην ΤΣΣΚΑ , αφού η νίκη στο ΟΑΚΑ είχε μουτζουρωθεί από την ήττα απέναντι στη Μπαρτσελόνα την προηγούμενη εβδομάδα, αν και υπήρχε μία βασική διαφορά συγκριτικά με παρόμοιες φετινές του ήττες: έχοντας πια πλησιάσει μία ανάσα από τη μαθηματική εξασφάλιση του πλεονεκτήματος, ο Ολυμπιακός έμπαινε στο χθεσινό παιχνίδι γνωρίζοντας ότι η νίκη δεν είναι απολύτως αναγκαία, δηλαδή ξεκινούσε από μια ουδέτερη ψυχολογική αφετηρία —όσο ουδέτερη μπορεί να είναι ανάμεσα σε αυτούς τους δύο αντιπάλους.

Η αρχή του παιχνιδιού αποτέλεσε μια περίληψη για τα βασικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά του φετινού Ολυμπιακού. Στην άμυνα, εκτέθηκε στο κέντρο της ρακέτας του, χάνοντας συχνά rotation, rebound και μονομαχίες, ενώ και περιφερειακά έμενε βήματα πίσω σε πολλές καταστάσεις ατομικής άμυνας. Στην επίθεση, από την άλλη πλευρά, ο Σπανούλης ξεκίνησε το παιχνίδι με μια λεπτή διαύγεια στις κινήσεις του: διάβαζε απόλυτα τα hedge-out και τα show-n-recover των Ρώσων, τα οποία ενίοτε μετατρέπονταν σε switch, έβγαζε την μπάλα αστραπιαία από πάνω του όταν έβλεπε κάποιο άνοιγμα, εμπλέκοντας τον Μιλουτίνοφ, και τελειώνοντας ο ίδιος φάσεις —κάποιες από αυτές στην καρδιά της αντίπαλης ρακέτας.

Το ότι ο Πρίντεζης από την αρχή φάνηκε ότι θ’ ακολουθήσει στον ίδιο ρυθμό, μαζί με τα τελειώματα και τις σωστές τοποθετήσεις του Μιλουτίνοφ, έδωσε στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να παραμένει κοντά στη ΤΣΚΑ, όσο κι αν υπήρξαν σημεία που έδειχνε έτοιμη να ξεφύγει —ο Ολυμπιακός πάντα επέστρεφε. Οι δυο τους, Πρίντεζης και Σπανούλης, είχαν 41 από τους 84 πόντους της ομάδας τους, γράφοντας συνολικά 30 σουτ, 7 ασίστ, και 7 λάθη —από τα χέρια τους πέρασε, ή σε αυτά κατέληξε, ένα τεράστιο μέρος του χθεσινού παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Μέσα στα προβλήματα τραυματισμών, το underperforming μερικών παικτών από την αρχή της χρονιάς και τη διαδικασία προσαρμογής των Τίλι και Μπράουν, ο Πρίντεζης τον τελευταίο μήνα δείχνει να επιστρέφει στα γνωστά του στάνταρ στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν.

Η απόδοση των υπολοίπων δεν κυμάνθηκε σε ανάλογα επίπεδα. Χαρακτηριστικό είναι εδώ το plus-minus: ο Σπανούλης ήταν +11, ο Πρίντεζης +8, κι από και πέρα το χάος. Ενδεικτικά νούμερα δεύτερης πεντάδας Ολυμπιακού: Τόμπσον -5, Μακλιν -13, Τίλι -14, Στρέλνιξ -17, Μπράουν -19.

Το πρόβλημα ήταν εμφανές από την πρώτη στιγμή που ο Μπράουν αντικατέστησε τον Σπανούλη, αναλαμβάνοντας για λίγο χρέη βασικού δημιουργού. Όχι ότι ο Σφαιρόπουλος είχε πολλές εναλλακτικές: η απουσία του Μάντζαρη, ο οποίος βέβαια περνάει πολύ δύσκολο φεγγάρι, αλλά και του Παπανικολάου, ο οποίος φέτος είναι σταθερά και δημιουργικός, ανάμεσα στα πολλά άλλα που κάνει, έβαλε αυτόματα την μπάλα στα χέρια του Αμερικανού, μέχρι τουλάχιστον να καταστεί εμφανές πως ακόμα δεν είναι έτοιμος να αναλάβει τέτοιο φορτίο. Με τον Στριέλνιεκς να συνεχίζει να κινείται σε ρηχά νερά, τα λεπτά του Σπανούλη άγγιξαν τα 30’, κάτι που δεν έχει συμβεί πολλές φορές τη φετινή σεζόν, με την κούραση από ένα σημείο κι έπειτα να γίνεται εμφανής.

Η ομάδα του Ιτούδη, από την άλλη, έδειξε για μία ακόμη φορά φέτος την επίθεση που έχει εισαγάγει ο Ιτούδης με τα διαδοχικά isolation και το διαρκές ψάξιμο των miss-match. Η CSKA βασίζεται πολύ στην ικανότητα των παικτών της με την μπάλα στα χέρια, κάτι που συχνά προκαλεί ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα και δίνει στους Ρώσους πολλές καταστάσεις 4 εναντίον 5. Οι παίκτες εκτός μπάλας παραμένουν στατικοί, αλλά η κίνηση του εκάστοτε δημιουργού τους, όταν τηρούνται οι σωστές αποστάσεις, συνήθως αρκεί για να ξεκλειδώσει ένα καλό σουτ.

Μία καλή ένδειξη για το βαθμό αφομοίωσης των παραπάνω από τους παίκτες του Ιτούδη είναι ότι πολλές από τις χθεσινές τους ασίστ προήλθαν από skip πάσες που έκοβαν στα δύο την άμυνα του Ολυμπιακού και μεγάλωναν πολύ τον χρόνο που χρειαζόταν για ένα καλό close-out. Μια διείσδυση του De Colo ή του Rodriguez, ή σε κάποιες περιπτώσεις ένα απλό flare-screen στο φτερό, αρκούσε για να βρουν οι Ρώσοι ελεύθερο τρίποντο.

Υπό συγκεκριμένο πρίσμα, πολλά από αυτά τα στοιχεία φέρνουν στο μυαλό την επίθεση των Houston Rockets: οι δύο κυριαρχικοί guard, ένας από τους δύο βρίσκεται πάντα στο παρκέ, η έμφαση στην τήρηση των σωστών αποστάσεων, οι τέσσερις σουτέρ σε κάθε πεντάδα, η στατικότητα εκτός μπάλας, οι απλές αλλά αποτελεσματικές δράσεις, αλλά και η μεταβίβαση της ευθύνης στον παίκτη που καλείται ο ίδιος να αποφασίσει τη συνέχεια της εκάστοτε επίθεσης —όλα είναι στοιχεία που διακρίνονται εύκολα και στους Rockets.

Οι συγκρίσεις κάπου εδώ σταματούν: η CSKA ψάχνει πολύ το mid-range, όχι απλά ως στάχτη στα μάτια της άμυνας, αλλά ως βασική επιθετική επιλογή. Χθες το βασικό της back-court και ο Higgins σκότωσαν τον Ολυμπιακό από τα συγκεκριμένα σημεία. Αντίθετα, είδαμε πολύ λιγότερα ποσταρίσματα, στα οποία παραδοσιακά επιμένει ο Ιτούδης, αλλά σπάνια αποδεικνύονται αποτελεσματικά ενάντια στον Ολυμπιακό (οι απουσίες βέβαια του οποίου του στερούσαν τις καλύτερες ταχυδυναμικές του πεντάδες).

Υπήρχαν στιγμές στον χθεσινό αγώνα όπου η διακύμανση του σκορ, και κυρίως τα συναισθήματα που αυτή προκάλεσε, έφερε στο μυαλό τον λόγο που το συγκεκριμένο ζευγάρι θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά rivalry της εποχής μας: ένα προβάδισμα της ΤΣΚΑ που σταδιακά εξανεμίζεται, όπως συνέβη αρκετές φορές χθες, όταν αντίπαλος είναι ο Ολυμπιακός, πάντα χτυπάει το καμπανάκι για την πιθανότητα ενός συγκλονιστικού αγώνα —ο οποίος, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, ενδέχεται να διαμορφώσει το ψυχολογικό πλαίσιο μεταξύ των δύο ομάδων σε ενδεχόμενη αναμέτρησή τους αργότερα μες τη χρονιά.

Χθες αυτό δεν συνέβη. Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον συμβατικό και θα ξεχαστεί γρήγορα. Ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που ήθελε: μια εμφάνιση που να δείχνει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγει νικητής από τη συγκεκριμένη μονομαχία. Η ΤΣΣΚΑ απέφυγε ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να της χαλάσει το μυαλό αργότερα μες τη σεζόν, είτε βρει τον Ολυμπιακό μπροστά της είτε όχι.

Και οι δυο συνεχίζουν, περπατώντας διαφορετικές διαδρομές, αλλά στοχεύοντας στον ίδιο προορισμό.

Επιμέλεια: Βασίλης Καγιάς