Πριν το τρίτο παιχνίδι της σειράς απέναντι στη Ρεάλ, οι πράσινοι γνώριζαν πως έπρεπε να επιβληθούν στη ρακέτα. Ο Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να ξεχάσει τον τρόπο που έχασε στο δεύτερο παιχνίδι: με τους Ισπανούς να μεταφέρουν το επιθετικό κέντρο βάρους κάτω από το καλάθι, είτε αυτό σήμαινε άμεση εκτέλεση, είτε συνεργασία μεταξύ των ψηλών, είτε δημιουργία για όσους βρίσκονταν ακροβολισμένοι στην περιφέρεια, ο Πάμπλο Λάσο κατάφερε να μεταφέρει την αναμέτρηση σ’ ένα πλαίσιο ευνοϊκό για τα χαρακτηριστικά του δικού του ρόστερ .

Με τον προπονητή των Ισπανών να είναι αυτός που έχει κάνει την τελευταία κίνηση, η αναμέτρηση της Μαδρίτης αποτελούσε το χρονικό σημείο που ο Τσάβι Πασκουάλ όφειλε να πάρει την πρωτοβουλία --αντί γι’ αυτό, οι πράσινοι χάθηκαν μοιάζοντας ανήμποροι ν’ απαντήσουν στα όχι και τόσο δύσκολα ερωτήματα που έθεταν οι Ισπανοί.

ΒΙΑΣΤΙΚΗ Η ΡΕΑΛ, ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται κανείς να υπογραμμίσει το ιδιαίτερο ψυχολογικό υπόβαθρο που συνόδευε το παιχνίδι, στοιχείο που αντικατοπτρίστηκε πλήρως στο χαμηλό ποιοτικά μπάσκετ που παρουσίασαν οι δύο ομάδες. Ένταση στα ύψη με τα ενδεχόμενα λάθη να πληρώνονται πολύ ακριβά, βεβιασμένες επιλογές, και ρυθμός που ήταν περισσότερο βιαστικός παρά στοχευμένα γρήγορος.

Όσο, όμως, άσχημα κι αν έπαιζε η Ρεάλ, το ζήτημα είναι πως ο Παναθηναϊκός ποτέ δεν κατάφερε να το χρησιμοποιήσει ως βάση επιβάλλοντας το δικό του ρυθμό. Ανέμπνευστοι και στατικοί επιθετικά, ευάλωτοι και με αρκετές χαμένες τοποθετήσεις στην άμυνα, οι πράσινοι δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν καταστάσεις προκειμένου να χτίσουν ένα προβάδισμα από νωρίς (με όλα τα θετικά που συνεπάγεται αυτό σε ψυχολογικό επίπεδο).

ΠΙΕΣΗ ΣΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΣΤΟ "ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΟ"

Ένα στοιχείο που χρησιμοποίησε ο Λάσο, με στόχο να θέσει υπό τον έλεγχό του τις πράσινες επιθέσεις, ήταν η πίεση σ΄ όλο το γήπεδο. Με τη Ρεάλ να πιέζει από την πρώτη στιγμή μετά την επαναφορά, ακριβώς όπως έκανε και στο δεύτερο παιχνίδι καταφέρνοντας να ελέγξει το ρυθμό αλλά και να περιορίσει τη δημιουργικότητα του Καλάθη σε ανοιχτό γήπεδο, πολλές επιθέσεις του Παναθηναϊκού καθυστέρησαν, κι έτσι οι πράσινοι αναγκάστηκαν να λειτουργήσουν σε περισσότερες set καταστάσεις βγαίνοντας εκτός από ένα πλαίσιο στο οποίο θα είχαν την ευκαιρία να ανεβάσουν τον ρυθμό.

Αξίζει περισσότερη προσοχή στην κίνηση του Λοτζέσκι. Αμέσως μόλις έρχεται ο Γκάμπριελ, ο Αμερικανός φέυγει προς την αδύνατη πλευρά, ενώ, αν υπήρχε σωστή επικοινωνία στην άμυνα, ο Θανάσης θα έπρεπε ήδη να βρίσκεται πάνω στον Ράντολφ. Η κατάληξη της φάσης αποδεικνύει πως οι πράσινοι δεν είναι απόλυτα σίγουροι για το πώς πρέπει να αντιδράσουν --μια βοήθεια που τελικά ήταν αλλαγή, μια αλλαγή πλευράς, κι ένας αμυντικός που αδράνησε μένοντας σε λάθος σημείο αποτελούν συνώνυμο της ελλιπούς συγκέντρωσης.

Ο ΤΕΙΛΟΡ ΜΕΙΩΣΕ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΑΘΗ

Ένα ακόμα καθοριστικό στοιχείο είναι ο τρόπος που ο Λάσο σημάδεψε ξανά τον Καλάθη -- το ότι ο Έλληνας γκαρντ βρήκε τρόπους να επιστρέψει μετά από ένα αρνητικό πρώτο ημίχρονο αποτελεί δείγμα της ποιότητάς του. Η επιλογή του Ισπανού κόουτς ήταν ακριβώς ίδια με το παιχνίδι της περασμένης Πέμπτης: ο Τέιλορ πάνω στον γκαρντ του Παναθηναϊκού. Από τη στιγμή που ο Αμερικανός κατάφερε να περιορίσει το οπτικό του πεδίο, δεν του επέτρεψε να βρει εύκολα διαθέσιμο χώρο, και τον ακολούθησε παντού ματσάροντας την αθλητικότητά του, άμεση συνέπεια ήταν το μειωθεί το επίπεδο δημιουργικότητας στην πράσινη επίθεση.

Ο τρόπος με τον οποίο οι πράσινοι επιτέθηκαν στο τελευταίο τρίλεπτο είναι χαρακτηριστικός των όσων περιγράφονται παραπάνω, με το στοιχείο της στατικότητας να γίνεται προφανές στα παρακάτω στιγμιότυπα:

Στην αμέσως επόμενη επίθεση (71-70), το μοτίβο επαναλαμβάνεται. Παίκτες απλωμένοι στο επιθετικό τους μισό αλλά χωρίς να κινούνται, το ίδιο αδιάφορο σκριν του Σίνγκλετον, ενώ αυτή τη φορά ο Τζέιμς διεισδύει ανεπιτυχώς --με άλλα λόγια, απομένουν 3 λεπτά, το παιχνίδι κρίνεται στο σουτ, και ο Παναθηναϊκός επιτίθεται συνεχόμενες φορές με τέσσερις παίκτες που παραμένουν στατικοί για τουλάχιστον 7-8 δευτερόλεπτα, απλά περιμένοντας έναν ηρωισμό του James.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αυτονόητο: πόσο ορθολογική επιλογή είναι το να στηρίζεται η πρόκριση πάνω σ΄έναν παίκτη που πρέπει να σταθεί μόνος απέναντι σε μια ολόκληρη άμυνα;

Οι σκέψεις με τις οποίες έκλεισε το κείμενο που ακολούθησε τον θρίαμβο του Game 1 παραμένουν επίκαιρες:

“Σε μια σειρά αγώνων χωρίς χρονικά περιθώρια για μεγάλες αλλαγές μεταξύ των αγώνων, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ο τρόπος διαχείρισης του αποτελέσματος. Σε λιγότερο από 48 ώρες, η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ θα επιστρέψει στο παρκέ για να αποδείξει τα πάντα από την αρχή”.

Πλέον, ο ισπανικός τοίχος είναι ψηλότερος. Κι ο Παναθηναϊκός έχει μια ευκαιρία για ν’ αποδείξει πως είναι ικανός να περάσει από πάνω.

Επιμέλεια: Ευάγγελος Καραγιαννακίδης