Από τη μία, η Ζαλγκίρις ερχόταν στο ΟΑΚΑ χωρίς τον Παούλιους Γιανκούνας, τον σημαντικότερο ίσως κρίκο στην αλυσίδα της λιθουανικής επίθεσης. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κερδίσει αν ήθελε να διατηρήσει τις ελπίδες για πλεονέκτημα έδρας μετά τα ατυχή αποτελέσματα στις δύο μεγάλες δοκιμασίες της προηγούμενης εβδομάδας.

Σ’ ένα παιχνίδι που μετά την πρώτη περίοδο έμοιαζε να μετατρέπεται σε τυπική διαδικασία, οι πράσινοι τελικά αντιμετώπισαν μια κατάσταση τουλάχιστον ιδιαίτερη -- τα τελευταία 4.7 δευτερόλεπτα της παράτασης ενδεχομένως να κρίνουν την κατάληξη ολόκληρης της σεζόν .

Ο ΝΤΕΝΜΟΝ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΣΑΡΑΣ

Για τα πρώτα δέκα λεπτά, το στοιχείο που χρήζει καταγραφής είναι τα όσα προσέφερε ο Μάρκους Ντένμον. Στα προηγούμενα παιχνίδια που οι πράσινοι παρατάχθηκαν χωρίς τον Λοτζέσκι, και με τον Ρίβερς να διανύει περίοδο αφλογιστίας από το τρίποντο, η επίθεση του Παναθηναϊκού χρειαζόταν κάποιον που θα μπορούσε να απειλήσει από μακριά. Όπως έχει γραφεί μετά από τα περισσότερα φετινά παιχνίδια των πρασίνων, η ανάγκη για ουσιαστική συνεισφορά από τους αναπληρωματικούς της περιφέρειας είναι επιτακτική --τα 4/6 τρίποντα του Ντένμον ήταν οξυγόνο για τους πνεύμονες της επίθεσης.

Πώς ένα παιχνίδι στο οποίο οι πράσινοι πέτυχαν 29 πόντους στην πρώτη περίοδο κατέληξε να κριθεί στην τελευταία επίθεση;

Πρώτο στοιχείο που οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση ήταν η ελλιπής πνευματική προσέγγιση της αναμέτρησης μετά την πρώτη περίοδο. Οι πράσινοι πίστεψαν πως τα όσα είχαν πετύχει στο πρώτο δεκάλεπτο θα ήταν αρκετά για τη νίκη, η Ζαλγκίρις ισορρόπησε το παιχνίδι στη δεύτερη περίοδο, ενώ τελικά οι Λιθουανοί εμφανίστηκαν αναμορφωμένοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση αποκτώντας το μομέντουμ της νίκης με το επιμέρους 12-21 της τρίτης περιόδου.

Δεύτερο στοιχείο, το σαφές επιθετικό σχέδιο των Λιθουανών:

Πρώτος τους στόχος, η δημιουργία ευνοϊκού ματς-απ για τον Αντάνας Καβαλιάουσκας στο χαμηλό ποστ, προσπαθώντας έτσι να εκμεταλλευτούν τις αμυντικές αλλαγές των παικτών του Παναθηναϊκού. Ήταν αρκετές οι φορές που ο Λιθουανός σέντερ βρέθηκε να παίζει έχοντας στην πλάτη του κοντύτερο αντίπαλο, ενώ το διαχρονικό πρόβλημα του Γκιστ όταν αντιμετωπίζει ψηλούς που μπορούν να παίξουν με πλάτη τον διευκόλυνε ακόμα περισσότερο. Ο Καβαλιάουσκας τελείωσε το παιχνίδι με 21 πόντους πετυχαίνοντας ρεκόρ καριέρας στη διοργάνωση, κι αυτό από μόνο του δείχνει το πόσο προβληματίστηκε η άμυνα του Παναθηναϊκού στο να βρει λύσεις για να τον περιορίσει.

Δεύτερος στόχος της Ζαλγκίρις, η δημιουργία ελεύθερων σουτ μέσω των επιθετικών κινήσεων μακριά από την μπάλα. Με τον Παναθηναϊκό να είναι αναγκασμένος να δώσει βοήθειες σε Καβαλιάουσκας και Γουάιτ, οι Λιθουανοί εξασφάλιζαν προσπάθειες για σουτ από μέση απόσταση και από το τρίποντο με μόλις ένα σκριν--αν ο Μιλάκνις ήταν σε καλύτερο βράδυ από μακριά (2/6 τρίποντα), ίσως ο Παναθηναϊκός να μην κατάφερνε να φτάσει μέχρι την παράταση.

ΑΛΛΗ ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΑΘΗ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ

Όσο οι Λιθουανοί σταδιακά επέστρεφαν, τόσο έμοιαζε να μη βρίσκει λύσεις ο Παναθηναϊκός, με την αιτία να είναι η επιθετική δυσλειτουργία για όσα λεπτά ο Καλάθης βρισκόταν εκτός παρκέ. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους σημάδεψε τον Λεκαβίτσιους στην άμυνα ώστε να περιορίσει ακόμα περισσότερο την ήδη βραχυκυκλωμένη επίθεση του Παναθηναϊκού κι έτσι προέκυψαν πολλές επιθέσεις που οι πράσινοι έδειχναν να επιλέγουν το μη ορθολογικό: στατικά τρίποντα πάνω σε άμυνα και χωρίς καμία κίνηση στην επίθεση από Γκάμπριελ και Γκιστ (ο Γκιστ απαγορεύεται να σουτάρει από οποιαδήποτε απόσταση), διεισδύσεις από Παππά και Ρίβερς που κατέληγαν σε οριακές προσπάθειες με δύο και τρεις παίκτες να τους αμύνονται πάνω τους, στιγμές που ο Λεκαβίτσιους έμοιαζε χαμένος για το ποια απόφαση έπρεπε να πάρει.

Στον φετινό Παναθηναϊκό, τα πάντα εξαρτώνται από τον Καλάθη. Ένα ακόμα στοιχείο που επιβεβαιώνει το παραπάνω συμπέρασμα είναι το πόσο πιο αποτελεσματικά έμοιαζαν τα σχήματα στα οποία ο Καλάθης βρισκόταν στη θέση 1 τη στιγμή που στη θέση 2 βρισκόταν είτε ο Ντένμον είτε ο Λεκαβίτσιους σε σχέση με σχήματα στα οποία συνυπήρχαν ο Λεκαβίτσιους με τον Παππά ή τον Ντένμον --με τον Καλάθη να έχει την ευθύνη των αποφάσεων, ο Λεκαβίτσιους πέτυχε κρίσιμους πόντους στην τελευταία περίοδο, κι αυτό παίζοντας ως δυάρι χωρίς να έχει την μπάλα στα χέρια του.

Παρατηρώντας τη στελέχωση της περιφερειακής γραμμής του Παναθηναϊκού, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κανείς είναι το εξής: για τις θέσεις 1 και 2, οι πράσινοι διαθέτουν έναν παίκτη που μπορεί να παίξει στη θέση 1 (Καλάθης), έναν παίκτη που θεωρητικά αποκτήθηκε για τη θέση 1 για τα λεπτά που ο Καλάθης είναι στον πάγκο αλλά τελικά αποδεικνύεται πως είναι αποτελεσματικότερος στη θέση 2 (Λεκαβίτσιους), και δύο παίκτες που μπορούν να παίξουν στη θέση 2 (Ντένμον, Παππάς) --ένας μόνο οργανωτής δεν αρκεί, ακόμα κι αν ο Καλάθης παίζει το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του.

ΠΙΟ ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Το θετικό στοιχείο που προέκυψε από τη δυσάρεστη θέση στην οποία τοποθέτησαν οι πράσινοι τον εαυτό τους είναι το πόσο αποτελεσματικά κατάφεραν να αντιδράσουν βάσει πλάνου --βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο 50 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος της κανονικής διάρκειας, ενώ στην παράταση υπήρξε χρονικό σημείο που βρέθηκαν να ακολουθούν με 7.

Η μπάλα ακούμπησε στη ρακέτα, οι διάδρομοι στην άμυνα περιορίστηκαν όσο το δυνατόν περισσότερο (εξαιρετικός Νίκος Παππάς στο αμυντικό μισό σε χρονικό σημείο που ο Παναθηναϊκός έπρεπε να επιβιώσει μέσω της άμυνας), κι αυτό έβγαλε εκτός ρυθμού τη Ζαλγκίρις για πρώτη φορά από τις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Σε προηγούμενες σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα είχε χάσει χωρίς να καταφέρει καν να φτάσει στην παράταση --πλέον έχει μάθει να διατηρεί την ψυχραιμία του κοιτώντας στην άκρη του πάγκου.

Σε περίπτωση ήττας από τους Λιθουανούς, οι πράσινοι θα είχαν, κατά πάσα πιθανότητα, χάσει τις ουσιαστικές βλέψεις για το πλεονέκτημα έδρας -- το εξωγήινο coast to coast του Καλάθη τους κράτησε ζωντανούς . Την επόμενη εβδομάδα, οι τέσσερις πρώτοι της βαθμολογίας παίζουν μεταξύ τους (ΤΣΣΚΑ - Ρεάλ, Ολυμπιακός - Φενέρ) ενώ ο Παναθηναϊκός θα βρίσκεται στη Βαμβέργη. Μπροστά στο μέγεθος της ευκαιρίας, η διαχείριση του πρέπει της νίκης μοιάζει σημαντικότερη από ποτέ.