Από τη μία, μια αναγκαία εκτός έδρας νίκη. Από την άλλη, η επιδίωξη για το αυτονόητο. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ολοκλήρωσαν με επιτυχία την τελευταία εβδομάδα διπλών αναμετρήσεων, και είναι πλέον δεδομένο πως το βλέμμα προσηλώνεται στα επερχόμενα πλέι οφ. Μερικές επιμέρους λεπτομέρειες σε σχέση με χαρακτηριστικά που μπορεί τελικά να κάνουν τη διαφορά.

Μακάμπι Τελ Αβίβ - Παναθηναϊκός

Πριν την αναμέτρηση του Ισραήλ , ο Παναθηναϊκός ήθελε τη νίκη προκειμένου να κυνηγήσει το πλεονέκτημα έδρας μέχρι το τέλος. Αυτό που δεν είχε υπογραμμιστεί ήταν ακόμα σημαντικότερο --μια εκτός έδρας επικράτηση απέναντι σε μια ομάδα απεγνωσμένη για νίκη θα ήταν η καλύτερη ψυχολογική ένεση εν όψει των πλέι-οφ. Κι επειδή οι αναμετρήσεις που θα καθορίσουν τα πάντα είναι δεδομένο πως θα κριθούν στις μικρές λεπτομέρειες που τελικά θα παίξουν τεράστιο ρόλο, στόχος είναι το να καταφέρει κανείς να τις εντοπίσει μέσα στη ροή ενός παιχνιδιού με λεπτές ισορροπίες. Με το βλέμμα στα όσα έκανε ή δεν έκανε σωστά ο Παναθηναϊκός, προκύπτουν τα εξής:

-- η αντίληψη του σουτέρ

Για να γίνει ευκολότερα κατανοητό το πώς ένας παίκτης που η φύση του τον οδηγεί στο να απελευθερωθεί για να υποδεχτεί την μπάλα και να εκτελέσει, θα χρησιμοποιήσουμε δύο στιγμιότυπα με την κίνηση του Κέι Σι Ρίβερς:

Στην αρχή της φάσης, ο Νικ Καλάθης κινείται προς τη βασική γραμμή. Τι σημαίνει αυτό για τον σουτέρ που βρίσκεται στην αδύνατη πλευρά; Πρέπει και αυτός να κινηθεί προς τη γωνία, έτσι ώστε να δημιουργήσει το πλαίσιο για μια πάσα παράλληλα με τη βασική γραμμή. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ρίβερς ακολουθεί την κίνηση του Καλάθη, όμως η πάσα δεν πραγματοποιείται επειδή η Μακάμπι στέλνει βοήθεια πάνω στον Έλληνα γκαρντ. Στην εξέλιξη της φάσης:

Με δύο αμυντικούς να βρίσκονται πάνω στον Καλάθη, ο Ρίβερς έχει μείνει μόνος στη δεξιά γωνία μιας και ο παίκτης που τον κάλυπτε αναγκάστηκε να πάει πάνω στον Γκιστ. Ο Καλάθης, ο οποίος από την αρχή της φάσης γνωρίζει πού είναι ο Αμερικανός και στοχεύει στο να του δώσει την μπάλα, κινείται έξυπνα προς το αριστερό φτερό τραβώντας την προσοχή ολόκληρης της άμυνας της Μακάμπι. Ο Ρίβερς κινείται προς το δεξί φτερό (όχι παραπάνω από ενάμιση μέτρο) και έτσι τοποθετεί τον εαυτό του σε σημείο που μπορεί να φτάσει η μπάλα. Αν είχε μείνει στη γωνία, η πάσα δε θα έφτανε ποτέ και ο Παναθηναϊκός θα είχε χάσει την ευκαιρία για ένα ελεύθερο σουτ.

Η παραπάνω φάση αποτελεί παράδειγμα σε σχέση με την αντίληψη και ενός παίκτη που έχει μάθει να κινείται σωστά στην περίμετρο. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι πράσινοι είναι ένα σύνολο που στηρίζει πολλά σε παίκτες που μπορούν να απειλήσουν από το τρίποντο, λεπτομέρειες όπως το να κινούνται σωστά τοποθετώντας τον εαυτό τους σε σημεία που βρίσκονται στο οπτικό πεδίο του χειριστή μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο. Με άλλα λόγια, το ότι η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου σ’ αυτόν που πασάρει αποτελεί ένα μεγάλο μύθο.

-- στιγμές στατικότητας

Σε πολλά σημεία της αναμέτρησης με την Μακάμπι , οι πράσινοι εγκλωβίστηκαν χωρίς να μπορούν να εκμεταλλευτούν τους παίκτες που βρίσκονταν στις γωνίες. Ένα πρώτο παράδειγμα, από το διάστημα που στο παρκέ βρέθηκαν οι αναπληρωματικοί:

Ο Παναθηναικός επιτίθεται με τον Λεκαβίτσιους στην κορυφή, ενώ στις γωνίες βρίσκονται ακροβολισμένοι Παππάς και Λοτζέσκι. Η επίθεση ξεκινάει με 6 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα να απομένουν για τη δεύτερη περίοδο, Γκάμπριελ και Πέιν έχουν βγει ψηλά για να δώσουν το σκριν στο Λιθουανό, όμως μετά από διαδοχικές αποτυχημένες απόπειρες που θα δημιουργούσαν ανισορροπία, όλοι οι παίκτες βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Δέκα δευτερόλεπτα μετά, Παππάς και Λοτζέσκι βρίσκονται ακόμα στατικοί, ο Λεκαβίτσιους αναγκάζεται να περάσει την μπάλα στον Πέιν, και ο Αμερικανός παίζει ανεπιτυχώς με πλάτη χωρίς καν να καταφέρει να εκτελέσει. Δέκα ολόκληρα δευτερόλεπτα στατικότητας, καμία κίνηση στην επίθεση, και καμία απόπειρα να δοθεί σκριν στους δύο περιφερειακούς που βρίσκονται στις γωνίες προκειμένου να απελευθερωθούν.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είχε να κάνει μόνο με το συγκεκριμένο σχήμα. Ένα ακόμα παράδειγμα, όταν στο παρκέ υπήρχαν οι βασικοί:

Στην αρχή της φάσης, ο Καλάθης είναι στην κορυφή, ενώ Τζέιμς και Ρίβερς έχουν ακροβολιστεί στις γωνίες. Ο Καλάθης παίρνει το σκριν από τον Σίνγκλετον, προσπαθεί να διεισδύσει αλλά δεν τα καταφέρνει, και έτσι η επίθεση επιστρέφει στην αρχική κατάσταση. Δέκα δευτερόλεπτα μετά, ο Καλάθης αναγκάζεται να διεισδύσει ξανά με τον χρόνο να πιέζει, και προκύπτει η εξής διάταξη:

Όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού βρίσκονται στο ίδιο σημείο, ο Καλάθης επιλέγει την πάσα στον Σίνγκλετον που βρίσκεται στο κέντρο τς ρακέτας, όμως τελικά προκύπτει το λάθος. Όλα αυτά, ενώ Τζέιμς και Ρίβερς δεν έχουν κινηθεί καθόλου από την αρχή της επίθεσης.

Όσο κι αν οι καταστάσεις απομόνωσης αποτελούν μέρος του πλάνου, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός διαθέτει στο ρόστερ του παίκτες όπως ο Τζέιμς, ο Σίνγκλετον, ή ο Καλάθης, οι οποίοι μπορούν να δημιουργήσουν το σουτ τους και να διεισδύσουν, το να παρατηρεί κανείς μία επίθεση στην οποία δεν κινείται κανείς, απλά περιμένοντας έναν γκαρντ να κάνει το θαύμα, δεν αποτελεί υγιές δείγμα.

Με δύο παιχνίδια να απομένουν για την κανονική περίοδο, το σημείο-κλειδί είναι η βελτιστοποίηση στις λεπτομέρειες. Μία ενδεχόμενη εκτός έδρας νίκη στα πλέι οφ είναι δεδομένο πως απαιτεί σαράντα λεπτά σταθερότητας και ουσίας --το θέμα είναι πώς θα βρεθούν οι λύσεις όταν Καλάθης και Τζέιμς πρέπει να κάτσουν στον πάγκο.

Ολυμπιακός - Εφές

Από την άλλη, απέναντι στην Εφές , οι ερυθρόλευκοι έπρεπε απλώς να πετύχουν το αυτονόητο. Κι από τη στιγμή που ο άξονας Σπανούλη-Μιλουτινοβ λειτούργησε τόσο αποτελεσματικά, οι Τούρκοι απλώς δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν.

--κίνηση στην αδύνατη πλευρά

Για τον Ολυμπιακό, το χαρακτηριστικό που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανεβάζοντας επίπεδο την επίθεσή του και δημιουργώντας περισσότερους διαδρόμους, είναι το να βρεθούν οι ευκαιρίες για τα ελεύθερα σουτ στην περίμετρο. Ακριβώς όπως υπογραμμίστηκε στο άρθρο μετά την ήττα από την Μπαρτσελόνα, όταν οι λύσεις για εντός ρακέτα δράσεις είναι περιορισμένες κι έτσι ένα σύνολο αναγκάζεται να εκτελέσει από μακριά, η απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία είναι οι σωστές κινήσεις όσων παίζουν μακριά από την μπάλα και ενσαρκώνουν την απειλή της αδύνατης πλευράς. Ένα πρώτο παράδειγμα:

Ο Στρέλνιεκς έχει διεισδύσει σχεδόν μέχρι το καλάθι, ενώ ο Μιλουτίνοβ κινείται στον κεντρικό διάδρομο αφού έχει ρολάρει μετά το σκριν. Την ίδια στιγμή, ο Ιωάννης Παπαπέτρου πρέπει να λειτουργήσει ως απειλή από την αδύνατη πλευρά, κινούμενος με τρόπο τέτοιο που θα μεγιστοποιήσει την πιθανότητα για σωστή πάσα. Τι κάνει ο φόργουορντ του Ολυμπιακού;

Ο Παπαπέτρου παραμένει στατικός στην αριστερή γωνία, κι αυτό κάνει την πάσα του Στρέλνιεκς σχεδόν αδύνατη. Ο Έλληνας φόργουορντ μένει σ’ ένα σημείο που ανάμεσα σ’ αυτόν και την μπάλα παρεμβάλλονται δύο παίκτες της Εφές --αν είχε κάνει δύο πλάγια βήματα προς το αριστερό φτερό, ο Στρέλνιεκς θα μπορούσε να πασάρει και οι ερυθρόλευκοι θα κέρδιζαν μία επιπλέον λύση για εκτέλεση. Ένα ακόμα παράδειγμα:

Η φάση θυμίζει αρκετά αυτήν που περιγράφηκε παραπάνω με την κίνηση του Ρίβερς προς το φτερό. Ο Πρίντεζης έχει τραβήξει πάνω του τη βοήθεια, κι έτσι ο προσωπικός αμυντικός του Στρέλνιεκς έχει κινηθεί προς την καρδιά της ρακέτας για να καλύψει τον ΜακΛέιν με τον Λετονό να μένει εντελώς μόνος στην αδύνατη πλευρά. Ποιο είναι το λάθος του;

Ο Στρέλνιεκς μένει στη γωνία κι αυτό αυτόματα ανεβάζει το βαθμό δυσκολίας για την πάσα του Πρίντεζη. Ο Έλληνας φόργουορντ του Ολυμπιακού πρέπει να βρει τρόπο να περάσει την μπάλα πάνω από απλωμένα χέρια και μεγάλα κορμιά να τον πιέζουν. Μία κίνηση προς το φτερό θα ήταν και πάλι αρκετή, με την πάσα του Πρίντεζη να διευκολύνεται αρκετά, ενώ παράλληλα δεν υπήρχε κανένας αμυντικός της Εφές που θα μπορούσε να βγει αποτελεσματικά πάνω στο Λετονό.

Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα;

Παραθέτουμε απευθείας από το κείμενο που γράφτηκε μετά την ήττα από τους Καταλανούς --η διαφορά κρύβεται στις μικρές λεπτομέρειες κι αν οι ερυθρόλευκοι καταφέρουν να προσθέσουν αυτή την τόσο ιδιαίτερη πτυχή ανοίγοντας τους διαδρόμους για τα βασικά όπλα της επίθεσής τους, τότε απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο τα πάντα θα μοιάζουν πολύ πιο απλά:

“ Μερικές φορές, αν όχι τις περισσότερες, ακόμα κι ένα μόλις βήμα μπορεί να αποδειχθεί αρκετό. Με τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει συχνά δυσκολίες απέναντι σε ομάδες με ύψος και δύναμη, οι ερυθρόλευκοι πρέπει να μάθουν να κινούνται ιδανικά στην περίμετρο εξασφαλίζοντας τις ιδανικές προϋποθέσεις για σουτ έξω από τα 6,75”

Σύμφωνα με το πώς έχουν δρομολογηθεί μέχρι στιγμής τα βαθμολογικά δεδομένα, ο Ολυμπιακός θα έχει έναν αντίπαλο απέναντι στον οποίο θα είναι το ξεκάθαρο φαβορί. Οι γραμμές των ψηλών τόσο της Κίμκι, όσο και της Ζαλγκίρις, δεν αποτελούν φόβητρο για το επίπεδο στο οποίο αποδίδει ο Μιλουτίνοβ, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο Κιμ Τιλί δείχνει έτοιμος.

Όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού πρέπει πάντα να υπάρχει το Βελιγράδι. Και για να κοιτάξει κανείς στα μάτια είτε την Φενέρ, είτε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η σωστή λειτουργία μακριά από το καλάθι αποτελεί απαραίτητο χαρακτηριστικό.