Η Εφές παρουσίασε στοιχεία προόδου αν και ως σύνολο προβλημάτισε αρκετά στην αρχή της σεζόν, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βρει σωματική και πνευματική ισορροπία παρά την εμφανή κόπωση στις αρχές της τελευταίας περιόδου, και τελικά οι πράσινοι κατάφεραν να αποδράσουν λόγω μιας ακόμα σπουδαίας εμφάνισης του πραγματικού αρχηγού τους.

Ανακαλώντας πρόσφατες μνήμες, η πιο δύσκολη βραδιά για τους ψηλούς του Παναθηναϊκού ήταν αυτή στην Βαρκελώνη, όταν κλήθηκαν να περιορίσουν τον Κέβιν Σεραφέν. Πριν ακόμα από το χτεσινό παιχνίδι, το σημαντικότερο ερώτημα στο οποίο οι πράσινοι έπρεπε να απαντήσουν είχε παρόμοια χαρακτηριστικά, καλούμενοι να βρουν τρόπο αντιμετώπισης για το δίδυμο ψηλών της Εφές.

Από τη μία, ο γεμάτος δύναμη και αλτικός Μπράιαν Ντάνστον, κι από την άλλη, το εκτόπισμα, το παιχνίδι με πλάτη, και η “ενοχλητική” παρουσία του Βλάντιμιρ Στίματς. Η πρώτη απάντηση ήρθε με την καθιερωμένη πια βασική πεντάδα: Καλάθης, Λοτζέσκι, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Σίνγκλετον και Γκιστ, οι καλύτεροι πέντε του Παναθηναϊκού στο να αντιμετωπίσουν την αθλητικότητα των Τούρκων, επιβάλλοντας τον δικό τους ρυθμό, απέναντι σε μια ομάδα που παρά τις αρκετές αλλαγές σε σχέση με το περσινό ρόστερ, εξακολουθεί να λειτουργεί βάσει ενστίκτου.

ΤΑ PLAYS ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΤΖΕΣΚΙ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΙΝΓΚΛΕΤΟΝ

Οι πράσινοι στόχευσαν στη δημιουργία ευκαιριών για ελεύθερα σουτ από τον Λοτζέσκι με δύο τρόπους:

Πρώτον, ξεκινώντας την επίθεση με συνεργασία μεταξύ Καλάθη-Γκιστ στην κορυφή της επίθεσης, αφήνοντας έτσι τον Βέλγο ως σουτέρ θέσης στην αδύναμη πλευρά της επίθεσης.

Δεύτερον, στήνοντας διαδοχικά σκρινς με Σίνγκλετον και Γκιστ, τα οποία έδιναν στον Λοτζέσκι την ευκαιρία να περάσει από αδύνατη σε δυνατή πλευρά και να υποδεχθεί την μπάλα, ακριβώς όπως φαίνεται στο παρακάτω στιγμιότυπο:

Πρώτο σκριν από τον Σίνγκλετον, με τον Ματ Λοτζέσκι στη συνέχεια να κατευθύνεται προς το καλάθι ώστε να περάσει πίσω από τον Στίματς και να πάρει το δεύτερο σκριν από τον Γκιστ, καταφέρνοντας τελικά να βγει στο αριστερό φτερό της πράσινης επίθεσης.

Η παραπάνω διαδικασία, εκτός από αρκετά χρονοβόρα, ήταν προφανές πως είχε αποκωδικοποιηθεί από τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς, μιας και ο Παναθηναϊκός τόσο στο προηγούμενο παιχνίδι με την Κίμκι όσο και στο ΣΕΦ απέναντι από τον Ολυμπιακό είχε επιτεθεί με σχεδόν παρόμοιο τρόπο. Ο Κροάτης κόουτς επέλεξε να μην απαντήσει με αλλαγές κυνηγώντας τον Λοτζέσκι, αλλά επένδυσε στην εξασφάλιση της αμυντικής συνοχής, διατηρώντας έτσι τους Στίματς και Ντάνστον εντός ρακέτας.

Ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε συνεργασίες μεταξύ Γκιστ, Σίγνκλετον και Καλάθη προσπαθώντας να βρει επιθετικές λύσεις, κάνοντάς το κυρίως με τον Σίνγκλετον να σουτάρει ή να διεισδύει, ενώ παράλληλα ο Νικ Καλάθης ανέβασε κατακόρυφα τον ρυθμό (εν μέρει αυτό προέκυψε και μετά από κάποιες διαδοχικές άστοχες προσπάθειες και των δύο ομάδων οι οποίες δημιούργησαν προϋποθέσεις για εκατέρωθεν αιφνιδιασμούς), στοιχείο που για κάποιο διάστημα περιόρισε τα όσα μπορούσε να προσφέρει ο Βλάντιμιρ Στίματς.

ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΝΤΑΝΣΤΟΝ - ΣΤΙΜΑΤΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΖΗΜΙΑ

Στα διαστήματα που οι Τούρκοι προσπαθούσαν να επιτεθούν ορθολογικά, κι ενώ ο ΜακΚόλουμ δεν βρισκόταν στο παρκέ, απόλυτο κέντρο ήταν οι συνεργασίες των Στίματς-Ντάνστον με τον εκάστοτε πλέι-μέικερ. Χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω στιγμιότυπα:

Ο Στίματς δίνει το σκριν στην κορυφή, ρολάροντας αμέσως στον κεντρικό διάδρομο. Την ίδια στιγμή, ο Τζος Άνταμς κινείται προς το δεξί φτερό παρασύροντας πάνω του τον Τζέιμς Γκιστ και τον Νικ Καλάθη. Στην απέναντι πλευρά, ο Κρούνοσλαβ Σίμον κινείται από την γωνία προς το φτερό, αναγκάζοντας τον Θανάση να κινηθεί προς το μέρος του, φέρνοντάς τον έτσι σε θέση που δύσκολα θα μπορέσει να δώσει την βοήθεια. Στην εξέλιξη της φάσης, ο Στίματς υποδέχεται την μπάλα λίγο πιο μέσα από το ύψος της γραμμής των βολών, ο Ντάνστον έχει πάρει θέση τέτοια που ο Θανάσης βρίσκεται στην πλάτη του, κι έτσι ο Σίνγκλετον βρίσκεται μόνος εναντίον των δύο ψηλών της Εφές. Ο Σέρβος πασάρει στον Ντάνστον, κι οι Τούρκοι προσθέτουν τους δύο πιο εύκολους πόντους του παιχνιδιού.

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΓΙΟΥΚΑ

Ένα στοιχείο που χρήζει αναφοράς είναι τα όσα πρόσφερε ο Ίαν Βουγιούκας. Σ’ ένα σημείο που η Εφές έδειχνε όχι μόνο να ανακάμπτει, αλλά να αποκτά τον συνολικό έλεγχο του παιχνιδιού με διαδοχικά τρίποντα του Μότουμ, αλλά και τον ΜακΚόλουμ να έχει αρχίσει να μπαίνει πιο δυναμικά στο παιχνίδι, ο Έλληνας σέντερ διατήρησε τον Παναθηναϊκό στο ρόλο του οδηγού. Ο Βουγιούκας επιτέθηκε με ηρεμία παρά το ότι στην άμυνα είχε ήδη δεχτεί ένα καλάθι σε ένας εναντίον ενός με τον Στίματς, προσφέροντας στην ουσία το στοιχείο για το οποίο βρίσκεται στο φετινό ρόστερ. Ποιο είναι αυτό; Το παιχνίδι με πλάτη, συνεπικουρούμενο από το εντός ρακέτας εκτόπισμα.

Υποδέχτηκε σωστά την μπάλα, εκτέλεσε με κοντινό fade away, με hook, αλλά και με ανάποδο λέι-απ κερδίζοντας και το φάουλ, ενώ πέραν των όσων αμιγώς αγωνιστικών χαρακτηριστικών προσέφερε, τα όσα έκανε στο παρκέ διατήρησαν ακέραιο το ψυχολογικό στάτους των πρασίνων. Η απόδοση του Βουγιούκα γίνεται πολυτιμότερη αν σκεφτεί κανείς δύο ακόμα παράγοντες.

Ο πρώτος είναι η εξ ορισμού αδυναμία του Βουγιούκα να ανταποκριθεί σε αντίπαλους γκαρντς με γρήγορα πόδια, γεγονός που τον δυσκόλεψε στην άμυνα αλλά δεν επηρέασε την προσήλωσή του όταν χρειάστηκε να επιτεθεί.

Ο δεύτερος είναι πως στο διάστημα που σχεδόν μόνος κράτησε τον Παναθηναϊκό, οι πράσινοι έπαιζαν χωρίς καμία βοήθεια από τους περιφερειακούς τους.

Σε σχέση με τον πρώτο παράγοντα, πρέπει να σημειωθεί πως ο ΜακΚόλουμ έχει το χαρακτηριστικό της γρήγορης εκτέλεσης από μέση και μακρινή απόσταση. Στοχεύοντας τα αργά πόδια του Βουγιούκα, ο Αμερικανός είτε εκτελούσε μετά από το πρώτο σκριν, είτε είχε την ευκαιρία να περάσει εύκολα την μπάλα στον ψηλό που έκανε το βύθισμα στη ρακέτα. Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο:

Ο Βουγιούκας έχει βγει πάνω στον ΜακΚόλουμ μετά την αλλαγή, και μια σταυρωτή του Αμερικανού είναι αρκετή για να δημιουργήσει το σουτ του. Πέραν της ευνοϊκής κατάστασης για τον ΜακΚόλουμ έχοντας απέναντι τον Βουγιούκα, ο Παναθηναϊκός είχε αυτόματα εμπεριέλθει σε κατάσταση αμυντικής ανισορροπίας. Ο ΜακΚόλουμ είχε τη δυνατότητα της skip πάσας στην αδύναμη πλευρά, ενώ την ίδια στιγμή, αν η μπάλα περνούσε σωστά στον Στίματς, ο Σέρβος θα είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον Λεκαβίτσιους(1) και ενδεχομένως την βοήθεια από τον Ντένμον(2).

Σε σχέση με τον δεύτερο παράγοντα, την απουσία δηλαδή βοήθειας από τους περιφερειακούς, ο μεν Παππάς ήταν χλιαρός κι ήταν φανερό πως χρειαζόταν συνεχόμενες κατοχές για να ενταχθεί, ο δε Λεκαβίτσιους ήταν μια συνεχής πηγή λαθών, και γι’ αυτό τον λόγο αγωνίστηκε μόνο για 4 λεπτά σε ολόκληρο το παιχνίδι, με τον Νικ Καλάθη να επανέρχεται σχεδόν άμεσα στο παρκέ.

ΚΑΛΑΘΗΣ ΒΓΑΛΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΒΑ

Από εκείνη την στιγμή και μέχρι την λήξη του παιχνιδιού, τα πάντα είχαν να κάνουν με τις αποφάσεις του πλέιμέικερ του Παναθηναϊκού. Σε μια ακόμα σπουδαία βραδιά, ο Νικ Καλάθης έπαιξε σαν να είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη. Ισορροπία στις αποφάσεις για το αν χρειάζεται δημιουργία ή εκτέλεση, ορθολογικές επιλογές, συνέπεια όταν λειτούργησε ως εκτελεστής σε προσπάθειες που περισσότερο από ικανότητα απαιτούσαν μεγάλη καρδιά, κι όλα τα παραπάνω χωρίς ανάσα --εκτός από το τετράλεπτο του Λεκαβίτσιους στις αρχές της δεύτερης περιόδου, ο Νικ Καλάθης ήταν συνεχώς στο παρκέ.

Μετά από 8 παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός κέρδισε το δικαίωμα του να μπορεί να κοιτάξει ψηλά. Οι ψηλοί του συνυπάρχουν όλο και καλύτερα, ο Νικ Καλάθης αποδίδει σε επίπεδα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, ο Θανάσης είναι ένας εργάτης σπουδαίος που σε κάθε του εμφάνιση κερδίζει την εκτίμηση ακόμα και του αυστηρότερου παρατηρητή, κι ο Τσάβι Πασκουάλ βλέπει να σχηματοποιούνται εντός παρκέ τα όσα είχε κατά νου στη διάρκεια της διαδικασίας στελέχωσης. Αν ένα στοιχείο βρίσκεται ακόμα σε αναζήτηση ισορροπίας, αυτό είναι η διανομή των ρόλων στη θέση του σούτινγκ γκαρντ. Όσο ο Ντένμον συνεχίζει να προσαρμόζεται, κι αν ο Νίκος Παππάς αποδειχθεί συνεπής, οι πράσινοι θα τα καταφέρουν ακόμα καλύτερα.

Από τα τέσσερα παιχνίδια που ακολουθούν, τα τρία είναι στο ΟΑΚΑ (Ρεάλ Μαδρίτης, Μάλαγα, Αρμάνι) και το μοναδικό ταξίδι είναι στο Κάουνας. Τελικά το 2-6 και το 4-9 σε νίκες και ήττες δεν είναι καθόλου μακριά από το 5-3 και το 9-4. Ή μάλλον, ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ και του Νικ Καλάθη το έκανε να μοιάζει τόσο κοντά.