Τριάντα χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο του 1987 οι αναγνώστες του Sport24.gr είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον αρχηγό εκείνης της ομάδας. Εκατοντάδες ερωτήσεις βομβάρδισαν τον "Δράκο" του ελληνικού μπάσκετ, που μίλησε για το Ευρωμπάσκετ, την Εθνική και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα.

Το "ντου" του Νικ Καλάθη

Την ώρα που ο Παναγιώτης Γιαννάκης απαντούσε στις ερωτήσεις των αναγνωστών εισέβαλε στην αίθουσα ο Νικ Καλάθης, που μόλις είχε ολοκληρώσει την ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Sport24 Radio 103.3! Χαιρετήθηκαν θερμά, αγκαλιάστηκαν και ο "Δράκος" του έδωσε συγχαρητήρια για το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, συμβουλεύοντας τον να συνεχίσει να δουλεύει, να προσέχει το σώμα του και να κρατά το μυαλό του καθαρό!

Παρακολουθήστε το στιγμιότυπο:

Η συλλεκτική μπάλα με την υπογραφή και το μήνυμα του Παναγιώτη Γιαννάκη

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης κατά τη διάρκεια του Live Chat πρόσφερε μια συλλεκτική μπάλα που φέρει την υπογραφή του, αναγράφει το τελικό σκορ και ένα ιδιαίτερο προσωπικό μήνυμα. Όπως είπε χαρακτηριστικά: "Να αγαπάμε τη μπάλα του μπάσκετ, αυτή μας ταξίδεψε παντού. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο. Είδες πόσους ανθρώπους χωράει αυτή η μπάλα". Και πρόσθεσε: "θα πρέπει να έχουν όλοι μια τέτοια μπάλα, στο δωμάτιο ή στο πορτ-μπαγκάζ, γιατί θα παίξουν, θα διασκεδάσουν και θα μάθουν. Αυτή η μπάλα μπορεί να κάνει τα όνειρα τους πραγματικότητα, είτε στον αθλητισμό, είτε στη ζωή".

Ο διαγωνισμός για την συλλεκτική μπάλα ολοκληρώθηκε, αλλά όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να την αποκτήσουν μια από τις 200 μπάλες μέσω του SportsArena.gr

"Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση"

Ισχύει ότι η Εθνική ομάδα βελτιωνόταν παιχνίδι με το παιχνίδι;

Είναι αλήθεια αυτό που λες. Ήμασταν μια ομάδα που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να παίξουμε τον οποιονδήποτε, αλλά δεν είχαμε μάθει να κάνουμε πρωταθλητισμό ως ομάδα. Που σημαίνει μπαίνω και προσπαθώ να μην χάσω όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος. Στόχος μας ήταν η πρόκριση στους "8". Είχαμε στο μυαλό μας να περάσουμε για δεύτερη φορά στους προημιτελικούς, να επιστρέψουμε μετά από χρόνια στις διακρίσεις και παράλληλα να μην αφήσουμε το γήπεδο να αδειάσει. Είχαμε σπουδαίους αντιπάλους στον όμιλο. Ξέραμε ότι σιγά σιγά θα γινόμασταν καλύτεροι, γιατί θα μαθαίναμε και τους αντιπάλους. Το γεγονός ότι παίζαμε με τις καλύτερες ομάδες, μας βοηθούσε. Το μόνο εμπόδιο στον άλλον όμιλο ήταν η Ιταλία, που δεν είχαμε κερδίσει και ήταν τότε το ΝΒΑ της Ευρώπης. Ματς με το ματς παίζαμε καλύτερα και αποκτούσαμε αυτοπεποίθηση.

Πως αισθάνεστε μετά από τόσα χρόνια για αυτό το επίτευγμα;

Ιδιαίτερη χαρά. Τόσο εγώ, όσο και τα περισσότερα παιδιά. Ασχοληθήκαμε με ένα παιχνίδι το οποίο το λατρέψαμε. Ξοδέψαμε κόπο, αλλά περάσαμε πολύ καλά. Ξεκινήσαμε λίγοι, θέλοντας να πω ότι στο παιδικό πρωτάθλημα δεν υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι. Είχαμε τόσα πολλά παιδιά στον Ιωνικό, που καταλήγαμε να παίζουμε μεταξύ μας. Τώρα βλέπουμε εκατοντάδες ομάδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδος. Αυτός μας δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Όπως επίσης και το γεγονός ότι τώρα τα παιδιά έχουν όλα μπάλες. Αλλά είναι σημαντικό να τη μοιράζονται, όπως κάναμε κι εμείς. Να θυμούνται ότι δεν γράφει το όνομα τους πάνω. Υπάρχουν πολλά παιδιά από τη γενιά μου, που έχουν πετύχει στη ζωή τους και πάντα αναφέρουν το ότι έπαιξαν μπάσκετ, τους βοήθησε. Θέλω να μεταφέρω κάτι στα νέα παιδιά: ότι σπορ και να κάνουν, να ασχολούνται, να αγαπούν όλα τα αθλήματα και να παίζουν και λίγο μπάσκετ. Θα τους βοηθήσει ότι και να κάνουν: ποδόσφαιρο, κολύμπι, τένις, στίβο, ότι και να κάνουν. Γιατί είναι ένα παιχνίδι γρήγορο, που θέλει συνεργασία, ελιγμούς, δεξιότητες, δύναμη στο σώμα. Σε βοηθάει σε όλα τα πράγματα. Και περνάς καλά. Κάνεις και φίλους! Είμαστε χαρούμενοι που ο κόσμος το αγαπάει και στο κάτω κάτω είναι ένα σπορ που μπορούν να παίξουν όλες οι ηλικίες. Δεν είναι ούτε ακριβό, ούτε χρειάζεται πολύ χώρο. Μπορείς να πάρεις μια μπάλα και να κάνεις σουτ μόνος σου.

"Όποιοι κι αν είναι οι παρόντες πρέπει να στηρίζουμε την Εθνική"

Αναλαμβάνεις την Εθνική να πάμε να το σηκώσουμε πάλι μετά από 30 χρόνια ;

Η Εθνική είναι κάτι πάνω από μας. Είμαι οπαδός της Εθνικής και θέλω να πηγαίνω καλά. Όποιοι είναι παρόντες εμείς θα τους στηρίζουμε με την πιο θετική μας ενέργεια. Κι αν δεν πετυχαίνουν τα αποτελέσματα, θα πρέπει να είμαστε εκεί.

Πόσο εύκολο ήταν να κάνετε ένα βήμα πίσω στις επιθετικές σας πρωτοβουλίες για να σκοράρει περισσότερο ο Γκάλης;

Όταν έπαιζα, από μικρός κιόλας, το σκορ ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω για να βοηθήσω την ομάδα να κερδίσει. Και στο παιδικό είχα συμπαίκτες που σκόραραν πολύ. Ο πρώτος μου προπονητής, ο Βύρωνας Κρίθαρης, είναι ο κατάλληλος να σας το πει. Κάθε παίκτης έχει κίνητρο να σκοράρει. Αλλά προέχει η νίκη. Μόνο έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι, γιατί μόνο η νίκη μας αλλάζει επίπεδο επί της ουσίας. Πάντα υπήρχαν παίκτες που ικανοποιούσαν -μέσω του σκοραρίσματος- τη φιλοδοξία τους, αλλά υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι μπορείς να σταματήσεις κάποιον αντίπαλο.

Υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι σε παρασέρνει και βρίσκεσαι να ανταγωνίζεσαι τους συμπαίκτες σου. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι συλλογική προσπάθεια. Ο πρωταθλητισμός σε ωθεί να κάνεις αυτό το πράγμα. Το λέει και ο Μπιλ Ράσελ, ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες: όταν τελειώσει ένα παιχνίδι αισθάνομαι ικανοποιημένος μόνο αν πάρουμε τη νίκη και αισθάνομαι καλός, μόνο αν κάνω τους συμπαίκτες μου καλύτερους. Κι εγώ όταν έπαιζα μου άρεσε να κάνω τα πάντα, όχι μόνο να σκοράρω. Να βουτάω για τη μπάλα, να παίζω άμυνα, να δίνω ασίστ, να παρακινώ τον άλλον να τρέξει. Έτσι μεγάλωσα

Ποια ήταν τα συναισθήματα σας στην τελευταία φάση με τον Γιοβάισα;

Ο Γιοβάισα ήταν τρομερός σουτέρ. Ένιωσα δύσκολα αυτά τα δευτερόλεπτα. Κινήθηκαν πολύ γρήγορα, είχαν ήδη θέσεις και ο Γιοβάισα ήταν σε θέση να σουτάρει. Αισθάνθηκα ανακούφιση και ενθουσιασμό μεγάλο. Γιατί μας άξιζε. Και στο προηγούμενο ματς, στους ομίλους, είχαμε παίξει αρκετά καλά. Εκεί καταλάβαμε ότι μπορούμε να πάμε ψηλά. Οι Σοβιετικοί - οπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν - ήταν μια ομάδα που ποτέ δεν μπορούσες να ησυχάσεις. Είχα αγωνία στα 4'' , αλλά όταν η μπάλα πήγε στη γωνία του ταμπλό, ηρέμησα. Τελικά, δεν μπορούσε να σουτάρει τόσο γρήγορα. Είχαν ποιότητα, τετοια που τώρα αυτό το στοιχείο αποτελεί ζητούμενο για το σημερινό μπάσκετ. Είχαν πολλές δυνατότητες. Αν ανολογισθεί το ρόστερ της ΕΣΣΔ, δεν υπάρχει κάτι που τους λείπει. Ήταν πλήρεις. Δύσκολο να βρεις τέτοιο ρόστερ σήμερα. Όπως και η Γιουγκοσλαβία. Αν διαβάσουμε την 12άδα , θα το καταλάβουμε. Δεν τους έλειπε τίποτα. Τα είχαν όλα.

"Είδαμε τα παιδιά μας να πατούν την ίδια κορυφή"

Ποιο ήταν πιο δύσκολο; Το χρυσό του '87 (ως παίκτης) ή το χρυσό του '05 (ως προπονητής);

Το 1987 ήταν κάτι το συγκλονιστικό και βάσει συναισθήματος και βάσει δυσκολίας. Παίξαμε με αντιπάλους με προσόντα και ομάδες του 21ου αιώνα. Αλλά το 2005 ο τρόπος που έγινε ανάδειξε ένα άλλο χάρισμα της μπασκετικής μας εικόνας σαν χώρα: έχουμε υπομονή, δεν τα παρατάμε, μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα σχέδιο και να γίνουμε παράδειγμα για τους άλλους, για το πως μπορεί ένας ταλαντούχος παίκτης μπορεί να κάνει πράγματα πέρα από την τεχνική. Να βάλει στο παιχνίδι και το πνευματικό του ταλέντο. Ήταν τα παιδιά μας! Όταν τα βλέπεις να πατούν στην ίδια κορυφή, που είχες πατήσει και εσύ μετά από αρκετά χρόνια, ήταν συγκλονιστικό. Και μάλιστα έγινε εκτός Ελλάδας σε μια πατρίδα του μπάσκετ, τη Σερβία. Όπως είχα πει στο παρελθόν: η νίκη το '87 άγγιξε όλους τους Έλληνες, η νίκη επί της Αμερικής ήταν η πρόοδρος του διεθνούς μπάσκετ με εκπρόσωπο την Ελλάδα.

Με τι ασχολείστε τον τελευταίο καιρό;

Είχα συναντηθεί με αρκετούς γονείς τα τελευταία χρόνια που με ρωτούσαν αν ασχοληθώ με παιδιά. Έτσι αποφάσισα τα δύο τελευταία καλοκαίρια να διοργανώσω μια Ακαδημία, το Giannakis Academy , όπου τα παιδιά μένουν μες στην κατασκήνωση και μαθαίνουν το μπάσκετ. Από 7 ως 17 ετών. Το camp γίνεται στην Χαλκιδική από 17-23 Ιουνίου και 23-29 Ιουνίου και στην Αθήνα από 6-12 Ιουλίου και 13-19 Ιουλίου. Στην Αθήνα γίνεται στις πολύ ωραίες εγκαταστάσεις του Κολεγίου Ψυχικού, με τρία γήπεδα και πισίνα. Αξίζει τον κόπο να έρθει κάποιος κοντά μας. Τα παιδιά τα προσέχουμε στα μάτια μας και προσπαθούμε να δώσουμε έναν άλλον τρόπο σκέψης στο πως μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτούς τους, γιατί αυτός είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος τους. Τους μαθαίνουμε να σέβονται τον εαυτό τους, τον αντίπαλο και το παιχνίδι.

Ένα 7χρονο παιδί γνωρίζει τον Παναγιώτη Γιαννάκη;

Είναι τέτοια η επιρροή του μπαμπά, της μαμάς, ή του παππού, που τα παιδιά μαθαίνουν. Δεν είναι μόνο το '87, είναι η συνέχεια εκείνης της ομάδας. Ήρθαν πολλές ακόμη επιτυχίες. Αυτή η ομάδα έμαθε να παίζει βραδινές ώρες σε όλα τα τουρνουά, όχι το μεσημέρι, όπως είχαμε συνηθίσει πριν από εκείνη την εποχή. Την έζησα αυτή την εποχή. Είχαμε παίκτες με ταλέντο, τον Αμερικάνο, τον Κολοκυθά, Σακελλαρίου, Πετρόπουλο, Κοκκολάκη, Παπαγεωργίου. Απίστευτοι παίκτες, αλλά δεν είχαμε βρει τον τρόπο να συνεργαστούμε, να βάλουμε τον εγωισμό μας κάτω από την ομάδα. Δεν είχαμε φέρει αποτελέσματα, πέρα από το '79 (Βαλκανικούς και Μεσογειακούς Αγώνες) το οποίο το θυμάμαι πάντα. Μάλιστα τους Μεσογειακούς τους είχαμε κερδίσει στο Καλλιμάρμαρο με 30.000 κόσμο και οι Γιουγκοσλάβοι που έχασαν είχαν παράπονο ότι παίξαμε σε ανοιχτό. Μας περίμεναν οπότε στη χώρα τους, αλλά τους κερδίσαμε και εκεί. Μάλιστα το είχαν σίγουρο και είχαν γράψει Γιουγκοσλαβία στα διπλώματα. Και έτσι εμείς δεν τα πήραμε, πήραμε μόνο μετάλλιο.

"Στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα καταλάβαμε το μέγεθος αυτού που πετύχαμε"

Πότε συνειδητοποιήσατε το μέγεθος αυτού που έχετε καταφέρει;

Όσο αναφορά το αθλητικό κομμάτι: το καταλάβαμε μετά το σφύριγμα της λήξης και το άστοχο σουτ του Γιοβάισα. Πετάξαμε στον ουρανό. Πατήσαμε στο φεγγάρι! Ήταν φοβερό το συναίσθημα, αλλά δεν μας πέρασε από το μυαλό το τι θα γίνει μετά. Μπορεί το γήπεδο να ήταν κατάμεστο, με κόσμο που αγωνιούσε και παραλληρούσε, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το μετά. Είδαμε στη συνέχεια ότι ο κόσμος το είχε κάνει δικό του όλο αυτό. Το είδα όταν επιστρέφαμε από ένα παιχνίδι της μεικτής Ευρώπης στη Βουλγαρία, προς τιμήν του Γκολεμέεφ. Τότε έπρεπε να περπατησουμε στα σύνορα, δεν γινόταν να βγούμε οδικώς. Μόλις μπήκαμε στα ελληνικά σύνορα είδαμε κόσμο από τα γύρω χωριά να μας περιμένει. Να θέλει να μας ακουμπήσει, να μας μιλήσει. Ήταν συγκλονιστικό και αυτό μας έδωσε να καταλάβουμε, ότι δεν υπάρχει Έλληνας που να μην θυμάται κάτι από τη βραδιά και τη στιγμή. Όλοι κατάλαβαν ότι μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, να φτάσουμε στην κορυφή. Όταν εμείς, τα παιδιά της διπλανής πόρτας τα κατάφεραν, πίστεψαν και αυτοί ότι μπορούν να πετύχουν στον δικό τους τομέα. Χαιρόμαστε που βλέπουμε τέτοιες αθλητικές επιτυχίες σε άλλα σπορ. Όπως τον Πετρούνια... Μπράβο σε όλους. Που παλεύουν και σε δύσκολες συνθήκες.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο ρόλο στην εθνική ή θα πρέπει όλη η ομάδα να χτιστεί πάνω του;

Δεν μπορώ να πω για συγκεκριμένο σχέδιο, γιατί αυτό απαιτεί καθημερινή ενασχόληση. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ο Γιάννης είναι ένα εκπληκτικο παιδί, πρέπει να σφίξουμε το χέρι των γονιών του καταρχήν. Σαν αθλητής είναι εκπληκτικός. Έχει εκπληκτικές προδιαγραφές και σπουδαία απόδοση. Από εκεί και πέρα έχει μια δύσκολη προσαρμογή μπροστά του: να βοηθήσει τους συμπαίκτες του να γίνονται καλύτεροι και όταν αυτοί τον χρειάζοται να μπορεί να έιναι αποτελεσματικός. Αυτό θέλει δουλειά από όλους. Και από αυτούς που θα παίξουν και από αυτούς που θα προπονηθούν μαζί τους, από τα στελέχη, τους βοηθούς, ακόμη και αυτούς που θα ετοιμάσουν τους υπόλοιπους, πέρα από τους 12 της ομάδας. Θέλει υπομονή, δουλειά και αντοχή στα δύσκολα. Στις ήττες, δηλαδή. Αλλά και στις μεγάλες νίκες. Αξίζει τον κόπο να περιμένουμε να δούμε αυτό το γκρουπ παικτών, που έχει μεγάλο ταλέντο.

Ναι, αλλά η Εθνική δεν έχει ακόμη προπονητή...

Δεν μπορώ να πω εγώ κάτι για αυτό. Η Αμερική για παράδειγμα έχει επιλέξει τον προπονητή. Υπάρχει πλάνο, διοίκηση, βοηθοί που ασχολούνται. Αλλά μιλάμε για μια χώρα που έχει 60 παιδιά, που έινια γραμμένη στη λίστα, που ο προπονητής από τους εύκαιρους αποφασίζει ποιους θα πάρει. Εμείς δεν είμαστε σε αυτή τη λογική. Ούτε παλιά ήμασταν, το '87, ή το 2005. Μπορεί κάποιος άλλος να το βλέπει διαφορετικά. "Τι είναι η Εθνική ομάδα; Ένας μήνας προετοιμασία, ένα τουρνουά και πάμε να πάρουμε ένα αποτέλεσμα" θα πει κάποιος, αλλά διαφωνώ. Η Εθνική ομάδα δεν χτίζεται για ένα τουρνουά, είναι κάτι περισσότερο. Δεν είμαστε έτοιμοι να πούμε ότι έχουμε 40 παιδιά και να αποφασίσουμε ποιους 12 θα πάρουμε.

Τα παιχνίδια που θέλει να ξαναπαίξει, ο Γκάλης και ο Ντράζεν

Ποιο είναι το παιχνίδι που θα θέλατε να ξαναπαίξετε ως παίκτης και ποιο ως προπονητής;

Θα ήθελα να παίξω ένα παιχνίδι του 1990. Ένα ματς που χάσαμε δύσκολα από τους Γιουγκοσλάβους. Αν το είχαμε κερδίσει θα είχαμε μπει στους "4" του κόσμου. Είχαν μεγάλο ταλέντο ως ομάδα τότε. Και ως προπονητής το ματς με την Ισπανία το 2006. Πρέπει κάτι να γίνει να το ξαναπαίξουμε.

Νικ Γκάλης ή Ντράζεν Πέτροβιτς;

Θα διάλεγα Γκάλη γιατί τον είχα συμπαίκτη. Ο Ντράζεν ήταν ιδιοφυία. Το παιδί ήταν τρομερό και προόδευε συνεχώς. Είχα θυμώσει μαζί του, γιατί δεν σεβόταν τους άλλους που έπαιζαν μπάσκετ. Οι μεγάλοι σέβονται τον αντίπαλο, ακόμη κι αν δεν είχε καθόλου ταλέντο ή μικρότερο ταλέντο. Στο βίντεο του ημιτελικού φαίνεται: με τη αλαζονεία συμπεριφέρθηκαν όταν πέρασαν μπροστά στο σκορ. Και αυτό είναι το προσόν του: πήγε στην Αμερική και άλλαξε τελείως. Και σαν άνθρωπος. Και σαν μπασκετμπολίστας. Δεν είναι εύκολο. Πήγε ένα παιδί που το κορόιδευαν οι αντίπαλοι, που ήταν καλύτεροι αθλητές, έφαγε μπασκετικές φάπες και τελικά έφτασε σε σημείο να σκοράρει 30 και 40 πόντους. Συγκλονιστική εξέλιξη! Και άρχισε από τότε να βλέπει αλλιώς το τι σημαίνει μεγάλος αθλητής. Όταν βλέπεις την πρόοδο, αγαπάς περισσότερο το μπάσκετ. Και αγαπάς τα παιδιά που δουλεύουν σκληρά. Δεν ήταν μόνο το ταλέντο του. Δούλευε σκληρά.

Photo Credits: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson