Από τη μία, ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς πως θα εξελιχθεί το χθεσινό ντέρμπι : η αγωνιστική κρίση του Ολυμπιακού και η (ήπια) ανησυχητική εμφάνιση του Παναθηναϊκού με την Ζαλγκίρις είχαν καταστήσει το ψυχολογικό υπόβαθρο της χθεσινής αναμέτρησης μάλλον δυσανάγνωστο. Από την άλλη, τα αγωνιστικά στοιχεία που θα καθόριζαν την εξέλιξη του παιχνιδιού ήταν εκ των προτέρων γνωστά.

ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Ο Παναθηναϊκός καλούνταν να ενεργοποιήσει τις δράσεις για τους σουτέρ του και να βάλει σε διαδικασία κίνησης την άμυνα του Ολυμπιακού, να την αναγκάσει να τρέξει και να ακολουθήσει σε σκριν, να τις βάλει διλήμματα στις περιστροφές, να επιτεθεί πάνω στα αδύναμα close-out που χαρακτηρίζουν φέτος τους ερυθρόλευκους —κομμάτι στο οποίο απέτυχε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι.

Η πρώτη περίοδος, μάλλον η χειρότερη φετινή του (και υπάρχουν αρκετές υποψηφιότητες), ήταν χαρακτηριστική: οι αλλαγές του Ολυμπιακού σε όλα τα σκριν έδιναν στην επίθεση του Παναθηναϊκού το δέλεαρ ενός φαινομενικού miss-match πίσω από το οποίο, ωστόσο, στις λίγες περιπτώσεις που οι πράσινοι κατάφεραν να περάσουν την μπάλα εκεί, κρύβονταν μια άμυνα έτοιμη να κινηθεί και να τους ακολουθήσει. Ο Παναθηναϊκός παρέμεινε στατικός, ψάχνοντας εμμονικά την ψευδαίσθηση υψομετρικών διαφορών, που οδήγησαν σε κατάχρηση ντρίμπλας και σουτ με καλές για την άμυνα προϋποθέσεις. Παράλληλα, δεν πήρε τίποτα από τις φάσεις που επέλεξε να επιτεθεί πάνω στον Σπανούλη.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο, όμως, είναι ότι ακόμα και σε στιγμές που ο Παναθηναϊκός όντως κινείται επιθετικά συχνά διακρίνεται εύκολα μια απροθυμία στην έξτρα πάσα: πολλά από τα φετινά του τρίποντα -ειδικά αυτά- είναι συνήθως καλά σουτ που επιλέγονται αντί καλύτερων που βρίσκονται σε μια πάσα απόσταση. Χθες, ήταν ορατό σε πολλές περιπτώσεις: στο tunel-vision του Παππά, στην αδυναμία του Λεκαβίτσιους να βγάλει την μπάλα έξω μετά από διείσδυση, στα δυο βιαστικά τρίποντα του Γκάμπριελ.

Ενδεικτικά εδώ είναι τα 11 συνολικά σουτ που πήρε χθες ο Rivers. Σχεδόν το σύνολο αυτών, εύστοχων και άστοχων, ήρθαν μετά από isolation, σε φάσεις όπου ο Rivers είχε στην κατοχή του την μπάλα για πολλά δευτερόλεπτα (χρήσιμη εδώ θα ήταν μια στατιστική απεικόνιση των σουτ του Rivers βάση του είδους του σουτ, του κοντινότερου σ’ αυτόν αμυντικού, και του χρόνου που είχε την μπάλα στην κατοχή του πριν σουτάρει). Μερικοί από τους πιο κρίσιμους πόντους του ήρθαν με την άμυνα κρεμασμένη πάνω του. Μάλλον για πρώτη φορά από τότε που ήρθε στο ΟΑΚΑ, ήταν πρώτος σε ασίστ για την ομάδα του (3), ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει πόσο είχε την μπάλα στα χέρια του. Η ποιότητα του Αμερικανού καθιστά δεδομένο ότι θα πάρει και τέτοιες φάσεις, αλλά το ότι χθες πήρε μόνο τέτοιες, παρά την αποτελεσματικότητά του, δεν προσμετράται στα θετικά για την ομάδα του στοιχεία.

ΧΩΡΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, έψαχνε την επιθετική (και μη) αναγέννηση στοχεύοντας στο μεγαλύτερο αμυντικό κενό του Παναθηναϊκού κατά τη φετινή χρονιά, το κέντρο της ρακέτας —κενό το οποίο κατέστη κατά τι μεγαλύτερο με την απουσία του Αντεντοκούνμπο. Οι ερυθρόλευκοι, με τον Σπανούλη κλασικά να κινεί τα νήματα μπαίνοντας πολύ επιθετικά στο παιχνίδι, βρήκαν επιθετικές ευκαιρίες από αυτήν τη συνθήκη στην αρχή του παιχνιδιού, είτε με το short-roll του Μιλουτίνοφ, είτε με το deep-dive του ΜακΛίν.

Η άμυνα του Παναθηναϊκού, ωστόσο, σταδιακά προσαρμόστηκε και, σε συνδυασμό με τα πολλά και γρήγορα φάουλ της frontline του Ολυμπιακού που δεν του επέτρεψαν ποτέ να βρει μια σταθερή πεντάδα, άρχισε να απορροφά αυτούς τους πρώτους κραδασμούς. Γρήγορα η επίθεση του Ολυμπιακού άρχισε να μοιάζει μ’ αυτό που βλέπουμε όλο και συχνότερα φέτος: ο Σπανούλης ν’ αδυνατεί να δημιουργήσει κι οι υπόλοιποι, παίκτες και προπονητής, ν’ αδυνατούν να προσφέρουν εναλλακτικές .

ΟΙ ΠΑΓΚΙΤΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΚΕΡΔΟΣ Ο ΜΗΤΟΓΛΟΥ

Κι όσο ο πάγκος του Ολυμπιακού (Στρέλνιεξ, Τόμπσον, Ρόμπερτς, Ουίλτζερ) παρέμενε εκτός αγώνα, ο Παναθηναϊκός έμπαινε ξανά στο παιχνίδι παίρνοντας σταθερά και στοχευμένα πολύτιμες συνεισφορές ακόμα και από την άκρη του δικού του πάγκου. Συνολικά, ο Παναθηναϊκός πήρε από τον πάγκο του 46 πόντους —από τους οποίους ακόμα κι αν αφαιρέσουμε τους 16 του Rivers, ο οποίος έπαιξε 36 λεπτά και δεν θεωρείται σε καμιά περίπτωση αναπληρωματικός, οι 30 που μένουν υπερκαλύπτουν τους μόλις 19 του Ολυμπιακού.

Ο Βουγιούκας, αρχικά, σε μια στιγμή που η επίθεση του Παναθηναϊκού τελούσε υπό καθεστώς ακραίας δυσλειτουργίας, πόσταρε και πήρε μπάλες, είτε με τον προσωπικό του αντίπαλο είτε μετά από αλλαγή των αμυντικών, τελειώνοντας φάσεις και κερδίζοντας φάουλ. Ο Λεκαβίτσιους, και πάλι σε ρόλο κατά βάση εκτελεστικό έχοντας ξανά κάποια κοινά λεπτά με τον Καλάθη, έδωσε διάσπαρτες ανάσες στην πράσινη επίθεση σε σημεία αυτή έδειχνε να κολλάει.

Ο Μήτογλου, το μεγαλύτερο κέρδος του Παναθηναϊκού από τον χθεσινό παιχνίδι , στην πρώτη break-out εμφάνισή του, ήταν παρά πολύ καλός σε άμυνα κι επίθεση. Ο Πασκουάλ σοφά τον έριξε στο παιχνίδι όσο ήταν στο παρκέ ο Γουίλτζερ (αν έπαιζε ο Πρίντεζης θα ήταν πολύ μεγάλο ρίσκο) κι ο Έλληνας forward όχι απλά δεν δέχτηκε πόντο από τον Αμερικανό, αλλά έπαιξε τέσσερις πολύ καλές άμυνες μετά τις αλλαγές (από δύο σε Σπανούλη και Ρόμπερτς), δείχνοντας γρήγορα πόδια κι έτοιμα χέρια. Στην επίθεση έδειχνε πλήρως εναρμονισμένος με συμπαίκτες και τακτική, τελείωσε τρεις φάσεις, έβαλε ένα τρίποντο, και ζητούσε δυναμικά την μπάλα χαμηλά (χωρίς ποτέ να την πάρει).

Πέραν του Μήτογλου, το μόνο κέρδος του Παναθηναϊκού από τον χθεσινό αγώνα είναι ότι δεν έχασε. Το άσχημα ξεκίνημα και οι δυσκολίες στην επίθεση έφεραν εικόνες από την αρχή της σεζόν. Οι βοήθειες που πήρε από τον πάγκο, στοχευμένες και εναρμονισμένες όλες με τον ρυθμό του παιχνιδιού, υπενθύμισαν πόσο άνετα αισθάνεται πλέον σε αυτόν ο Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος στη μέση περίπου της χρονιάς έχει δώσει ευκαιρίες σχεδόν σε κάθε παίκτη του ρόστερ —και πιο σημαντικά: το έχει κάνει κρατώντας πάντα υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε παιχνιδιού και κάθε παίκτη, προσαρμόζοντας ανάλογα το πλαίσιο εντός του οποίου τους χρησιμοποιεί. Γι’ αυτό ακριβώς η εμφάνιση του Μήτογλου σηκώνει έναν δροσερό άνεμο αισιοδοξίας: επειδή, μετά από πολύ καιρό, ένας νεαρός παίκτης του Παναθηναϊκού δείχνει πρακτικα ότι περνάει από μια ταχύρρυθμη διαδικασία προσαρμογής από την οποία ίσως προσγειωθεί εντός του ορθάνοιχτου σήμερα rotation της front-line του Παναθηναϊκού.

Ο Ολυμπιακός ανά διαστήματα έδειξε σφυγμό, ειδικά στην αμυντική του ένταση, αλλά δεν κατάφερε κάτι παραπάνω από το να κερδίσει λίγο χρόνο: η ομίχλη είναι παντού στην ατμόσφαιρα κι είναι ακόμα άγνωστο τι θ’ αφήσει στο πέρασμά της. Ο Σπανούλης ήταν θετικός, αλλά όχι στο επίπεδο που απαιτεί ο τρόπος που αγωνίζεται η ομάδα. Οι ερυθρόλευκοι, ξανά, δεν πήραν τίποτα από τον πάγκο τους, ούτε την καλή εμφάνιση που ψάχνουν από τον Μιλουτίνοφ μετά τον τραυματισμό του, ούτε ένα ενθαρρυντικό βράδυ από τον Πρίντεζη. Οι αγώνες που ακολουθούν για την Ευρωλίγκα, με πρώτο αυτόν απέναντι στη Φενέρ, θα καθαρίσουν την ατμόσφαιρα.

Επιμέλεια: Βασίλης Καγιάς