Μια προ ετών συναυλία του Νίκου Μίχα αποτελεί μέχρι σήμερα αντικείμενο μελέτης από τους συνωμοσιολόγους, ενώ έχει απασχολήσει και την επιστημονική κοινότητα.

Η λογική λέει ότι απλά επρόκειτο για ένα άσχημο βράδυ του καλλιτέχνη, όμως κάποιοι βλέπουν παραπέρα και εξακολουθούν να ψάχνουν πίσω από το προφανές. "Λέξεις" όπως "συφγσαγυιυγαυγ... ες", "αδιαιοαοδυηδλοσες", "τοεδιαιαφγουηκφδα", "τθ4τγηεγυοαογιμηδη", "ηφδκςβφ", "λαλαλαμποαδλαδδ" ή φράσεις του στυλ "Το άδειο τ' άλογο να είναι μαύρο", αποδίδονται σε αποκρυπτογραφημένα μηνύματα που ενδέχεται να κρύβουν μεγάλα μυστικά. Πάμε να δούμε λοιπόν...

"Το ένα τ' άλογο να είναι άσπρο σαν τις ισυφγσαγυιυγαυγ... ες. Το άδειο τ' άλογο να είναι μαύρο σαν τις μικρές μου τις αδιαιοαοδυηδλοσες φυγές. Το έδια τ' άλογο να είναι άδειο τοεδιαιαφγουηκφδα να με δει, το άδειο τ' άλογο να είναι ασ(π)ρο να τθ4τγηεγυοαογιμηδη", είναι οι πρώτοι στίχοι όπου ο τραγουδιστής μοιάζει να χάνει (;) τα λόγια του.

Γιατί όμως το μαύρο άλογο να είναι άδειο; Μήπως υπάρχει μια παραπομπή στις μέρες μας συσχετιζόμενη με τον "Δούρειο Ίππο", το τέχνασμα του Οδυσσέα που επέτρεψε στους Έλληνες να καταλάβουν την Τροία; Ουσιαστικά άδειος ήταν ο Δούρειος Ίππος, κουβαλώντας στο κουφάρι του τους Έλληνες πολεμιστές. Και φτιαγμένος από σκούρο ξύλο, σχεδόν μαύρο. Άρα; Το ερώτημα που βασανίζει είναι πώς αυτή η παραπομπή σχετίζεται με το σήμερα; Που βρίσκει εφαρμογή;

"Ξέρω καλά ότι ηφδκςβφ, όπως εχθές τι δες προχθές... (ακατάληπτο)... νανα είναι στιγμές, όμως εχθές κι όπως σαν χθες όλο λες σαφές. Κι ήμουν στο... (ακατάληπτο) όπως προχθές κι όπως θα θες, κι όμως σαν χθες στιγμές. Είναι στιγμές που είμαι στο χθες κι όμως εχθές...", οι στίχοι που μοιάζουν μπερδεμένοι από το δεύτερο άσμα.

Αγωνιώδης η προσπάθεια του τραγουδοποιού να αναφερθεί στο χθες. Με δύο "σφήνες" στο προχθές. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο η αποκρυπτογράφηση της λέξης "ηφδκςβφ" και των ακατάληπτων (εδώ ο ήχος ίσως έχει τη δική του σημασία), για να μπορέσουμε να καταλάβουμε αν θέλει να αναδείξει ένα σημαντικό γεγονός που συνέβη τις αμέσως προηγούμενες μέρες της συναυλίας ή αν πρόκειται για αναφορές στην θεωρία του παράλληλου σύμπαντος (σκουληκότρυπα, πύλες του χωροχρόνου κτλ), ακόμη και των ταξιδιών στον χρόνο μέσω κάποιας "μηχανής".

"Όλο γυρίζει η γη, όλο γυρίζει, λαλαλαμποαδλαδδ... Όλο γυρίζει η γη, όλο γυρίζει... μμμμμμμμμ", το μικρό απόσπασμα από το τρίτο κομμάτι. Εδώ είναι μάλλον ξεκάθαρη η πρόθεση του καλλιτέχνη να μιμηθεί τον Γαλιλαίο. Τον πατέρα της σύγχρονης αστρονομίας, που υποστήριξε πρώτος τη θεωρία ότι η Γη γυρίζει, με αποτέλεσμα να βρεθεί ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης κινδυνεύοντας με θανατική ποινή.

Αναγκάστηκε να αποκηρύξει όσα υποστήριζε, ωστόσο σύμφωνα με τον θρύλο που ακολουθεί την ιστορία, στο τέλος της απολογίας του και περνώντας μπροστά από τους δικαστές, ψιθύρισε: "Και όμως γυρίζει"!

Ο Γαλιλαίος γλύτωσε τη θανατική καταδίκη όμως απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του βιβλίου του που περιείχε "κατά λάθος" τις αιρετικές -για την εποχή- αντιλήψεις.

Πάντως η φράση αυτή απέμεινε στους αιώνες σαν σύμβολο της δύναμης της επιστήμης έναντι σε κάθε προσπάθεια να σκεπαστεί το φως της αληθινής γνώσης.

Μια θεωρία λοιπόν θέλει τον καλλιτέχνη να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη φράση (όλο γυρίζει η γη, όλο γυρίζει), μαζί με τις κωδικοποιημένες λέξεις ("λαλαλαμποαδλαδδ", "μμμμμμμμμ") για να δείξει ότι όσα "είπε" πριν είναι αλήθεια (η οποία φυσικά θα αποκαλυφθεί εφόσον κάποιος καταφέρει να σπάσει τους "κώδικες"), ακόμη κι αν αναγκαστεί να τα απαρνηθεί αν βρεθεί μπροστά σε μια σύγχρονη "Ιερά εξέταση".

Έτσι λοιπόν, ως σύγχρονος Γαλιλαίος, χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη φράση θέλοντας να διατηρήσει τη δύναμη της ως σύμβολο έναντι σε κάθε προσπάθεια να σκεπαστεί το φως της αληθινής γνώσης. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Εσείς τι λέτε; Ακούστε το ηχητικό και βγάλτε τα συμπεράσματα σας...