Όχι ένα, ούτε δύο. Απανωτά ατυχήματα. Το ένα μετά το άλλο. Το τελευταίο και σοβαρότερο πριν από 7 χρόνια, στις 31 Ιανουαρίου 2009. Ένας τυχερός άτυχος. ή μήπως ένας άτυχος τυχερός; Ο πολίστας Κώστας Δήμου βγαίνοντας από τα συντρίμμια τα έχασε όλα. Την καριέρα του, τις πισίνες, τη δυνατότητα να στέκεται στα πόδια του. Βλέποντας τον όμως να αφηγείται την (απίστευτη) ιστορία της ζωής του, διαπιστώνεις ότι δεν έχασε τίποτα. Δεν του αρέσει να χάνει άλλωστε.

Υπάρχουν λέξεις που επειδή χρησιμοποιούνται επί ματαίω, φαίνονται να 'χουν χάσει τη δύναμη τους. Φράσεις με το πραγματικό νόημα της ζωής, που επειδή έχουν μπει στη γενικότερη στη σφαίρα του cliché, έχουν γνωρίσει μια ανηλεή κακοποίηση. Και δεν θα έπρεπε. Γιατί το "μεγαλείο της ψυχής" και το "νικητής της ζωής" έχουν τρομακτική υπόσταση, ιδίως όταν τα βλέπεις μπροστά σου, με σάρκα και οστά. Κάτι που μας συνέβη την ημέρα που συναντήσαμε τον Κώστα Δήμου.

Η ιστορία που θα σας διηγηθεί ο ίδιος, είναι η δική του. Και δεν είναι μελό. Σίγουρα θα μπορούσε να "πουληθεί" ως τέτοια. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί, κατ' αρχάς γιατί εκείνος δεν είναι τέτοιος τύπος. Τουναντίον, θα τον δείτε να γελά πολλαπλάσιες φορές από εκείνες που βούρκωσε. Όχι από μεμψιμοιρία ή αυτολύπηση. Από ανθρώπινες συμπεριφορές, ξένες προς τον ίδιο. Ξένες προς κάθε άνθρωπο που ξέρει ποια είναι η ουσία. Λέξεις σαν και αυτές, δεν μπήκαν ποτέ στο τερματικό του -και ούτε πρόκειται να μπουν. Σας καλούμε λοιπόν, να γνωρίσετε έναν άνθρωπο με πραγματική δύναμη ψυχής και σας ευχόμαστε, όταν τελειώσει το video, να έχετε αποκτήσει έστω το 10% από τη ματιά που έχει ο ίδιος για τη ζωή.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Νίκη Μπάκουλη - Κώστας Χολίδης

Μοντάζ: Κωνσταντίνος Τσακμάζ