Μια έκπληξη την ένιωσε ο Βλάνταν Ίβιτς, όταν μετά το 2-1 του ΠΑΟΚ στην Τρίπολη, επί του Αστέρα ουδείς ασχολήθηκε με τον Ευθύμη Κουλούρη. Αιφνιδιάστηκε από το γεγονός ότι στη συνέντευξη Τύπου δεν του απηύθυναν έστω μια ερώτηση για τον πρωταγωνιστή του ματς. Μια θα μπορούσε να είναι αν πίστευε πως ρισκάρει, όταν έδωσε τη θέση του Στέφανου Αθανασιάδη στον 20χρονο. Μια άλλη, τι προηγήθηκε προκειμένου να κερδίσει αυτήν την ευκαιρία ο νεαρός επιθετικός, ο οποίος όχι μόνο την άρπαξε από τα μαλλιά, αλλά δεν άφησε τρίχα στο κρανίο, σκοράροντας δυο γκολ.

Για αυτό όμως, είμαστε εμείς εδώ. Για να λύσουμε όλες τις απορίες. Για την ακρίβεια, για αυτό είναι εδώ ο Λέανδρος Συμεωνίδης, ο πρώτος αρχηγός του ΠΑΟΚ, ο σκόρερ του πρώτου γκολ που πέτυχε ποτέ η ομάδα στην Α' Εθνική, το είδωλο του Γιώργου Κούδα και θείος του Κουλούρη! Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τον ανιψιό του. "Αποφεύγω να μιλάω, γιατί δεν θέλω να με πουν μαϊντανό" ήταν η πρώτη ατάκα, πριν προσθέσει "επειδή όμως, είναι για το παιδί, αλλά και γιατί μας σύστησε ο Κώστας Πετρωτός, θα κάνω μια εξαίρεση. Πες μου τι θες". Του είπα το "δύο σε ένα": την ιστορία ενός εκ των θρύλων του ΠΑΟΚ, σε συνδυασμό με όσα πρέπει να ξέρουμε για τον 20χρονο σέντερ φορ κορυφής, τον one touch striker του ΠΑΟΚ. Δεν χάλασε χατίρι.

H αφήγηση ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν ο Αυστριακός προπονητής, Βίλχελμ Σβέτσιγκ ξεκίνησε τη δουλειά που οδήγησε στην ανάδειξη κάποιων εκ των μεγαλύτερων παικτών στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Τα μέλη των περίφημων "τσικό του Βίλλυ". Ένα από τα παιδιά που πήραν ευκαιρίες και αξιοποιήθηκαν, ήταν ο Λέανδρος Συμεωνίδης, ο οποίος πέρασε στην ιστορία ως "Λέανδρος" και ως "μαύρο βέλος" "γιατί ήμουν γρήγορος και μελαχρινός". Πέρα από γρήγορος, ήταν και "τεχνίτης", μετρ της γρήγορης και αποτελεσματικής ντρίμπλας πάνω στις γραμμές και με μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα (σου φέρνει κάποιον σύγχρονο παίκτη του "Δικεφάλου του Βορρά" στο μυαλό;). Όλα αυτά έγιναν ξεκάθαρα από όταν ήταν 13 χρόνων.

Τότε (1950) πήγε στον -πρωταθλητής Μακεδονίας για διαδοχικές χρονιές- ΠΑΟΚ, ώστε να γίνει μέλος της τρίτης ομάδας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο "Βίλλυ" τον προώθησε στους άνδρες. "Ήμουν τυχερός, γιατί "έβγαλα" κάποια γκολ και ξεχώρισα, αν και ήμουν ένα χρόνο μικρότερος από τα υπόλοιπα παιδιά που είχαμε περάσει τότε στην πρώτη ομάδα". Αυτή τη φράση κράτησε τη. Την επανέλαβε για τον Κουλούρη. Είπε πως "ήταν τυχερός που "έβγαλε" γκολ". Μήπως είναι τελικά, θέμα ικανοτήτων; "Στις μικρές ηλικίες ξέρεις για πότε χάνονται οι παίκτες; Χρειάζεσαι και τύχη για να προχωρήσεις. Καλώς ή κακώς ανέκαθεν στο ποδόσφαιρο μετρούσε το γκολ, περισσότερο από όλα. Του έχω πει να κοιτά να σκοράρει". Να μη φοβάται, να διεκδικεί, να τολμά και να εμπιστεύεται τις ικανότητες του.

Μπορούσε να προωθηθεί προ διετίας, αλλά...

Ο Συμεωνίδης φόρεσε μια φανέλα -συλλόγου- σε όλη του τη ζωή. Αυτή του ΠΑΟΚ. Ο ανιψιός του ήταν μεν, φαν του ΠΑΟΚ από όταν θυμάται τον εαυτό του, αλλά ξεκίνησε να παίζει στον Αετό Σκύδρας, ομάδα της πόλης στην οποία γεννήθηκε και εκεί όπου άνηκε και ο αδελφός του, Σπύρος. Η εκκίνηση τοποθετείται στην ηλικία των 6 χρόνων. Όταν ήταν 11, σε αγώνα με τον ΠΑΟΚ στο πλαίσιο τουρνουά στην Πέλλα, ήταν αυτός που ξεχώρισε. Έπαιζε ως αμυντικός χαφ. Δύο χρόνια αργότερα, ο ΠΑΟΚ τον κάλεσε να γίνει μέλος των ακαδημιών του. Ο Αετός ζήτησε μια στολή, για αντάλλαγμα. Οι γονείς του είχαν τα θέματα τους, γιατί θεωρούσαν πως η τότε προτεραιότητα του γιου τους ήταν το σχολείο.

Αυτό που έγινε ήταν να τον πηγαίνει ο πατέρας του, Προκόπης (ειρήσθω εν παρόδω είχε ασχοληθεί και εκείνος με το ποδόσφαιρο, πριν αλλάξει πλεύση και γίνει αρχιτέκτονας) στις προπονήσεις κάθε μέρα, με το δρομολόγιο Σκύδρα-Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν να γίνεται... με τον αυτόματο από ένα σημείο και έπειτα. Το παιδί διάβαζε στο αυτοκίνητο. Κάποιες φορές κοιμόταν στην επιστροφή. Δεν γκρίνιαξε ποτέ. Δεν έσφιξε κανένα μυ του προσώπου του, όταν σταδιακά οι προπονητές του τον άλλαζαν και θέση και τον πήγαιναν προς την επίθεση. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να δουλεύει, για να αποκτήσει τις γνώσεις που χρειάζεται και να ξεχωρίσει.

Η πρώτη επαφή του Ευθύμη με την ανδρική ομάδα ήταν αυτή του ball boy, τη σεζόν 2009-10. Ήταν ακόμα παιδί και είχε ως είδωλο τον Zlatan Ibrahimovic. Σύντομα διαπίστωσε πως του αρέσει και ο τρόπος με τον οποίον αγωνίζεται ο Αθανασιάδης. Άρχισε να τον μελετά και να προσπαθεί να κοπιάρει τα best of. Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι με την Κ20 ήταν αυτός που "πήρε" από τον "Κλάους" το ρεκόρ των περισσότερων γκολ σε μια σεζόν, τελειώνοντας με 25 τη χρονιά που είχε και άρση κούπας -στην κατηγορία. Είχε προηγηθεί η κατάκτηση του τίτλου, με την Κ17, με δυο δικά του γκολ στον τελικό, πριν "κλείσει" τα 17. Τον Ιούλιο του 2014 υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Ήταν τετραετούς διάρκειας.

"Μπορούσε να 'χει προωθηθεί και με τον Άγγελο (Αναστασιάδη) πριν δυο χρόνια, αλλά τον έστειλαν στην Κύπρο" λέει ο Λέανδρος, "εκείνος πήγε καλά, η ομάδα όμως είχε προβλήματα και σιγά σιγά ο προπονητής του άρχισε να τον παραγκωνίζει, μέχρι να τον αφήσει εκτός. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να καταστραφεί η ψυχολογία του παιδιού. Αυτό δεν ίσχυσε με τον Ευθύμη. Αποδείχθηκε πως η Κύπρος του έκανε καλό".

Ο ίδιος ο παίκτης, είχε παραδεχθεί ότι "ήταν απογοήτευση για εμένα, να προέρχομαι από καλή χρονιά και να μην πηγαίνω στην προετοιμασία της ομάδας, όπου θα είχα τη δυνατότητα να δουλέψω υπό μεγαλύτερη πίεση και να εξελιχθώ. Αυτό με πείσμωσε πολύ. Έμαθα να διαχειρίζομαι τη ψυχολογία μου και να είμαι καλύτερος άνθρωπος". Στο μυαλό του είχε μόνο πώς να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ "και για αυτό δούλευα πάρα πολύ. Μπήκα στον επαγγελματικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Άλλαξε όλη μου η ζωή".

Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει μέρος σε 25 ματς της Ανόρθωσης και να σκοράρει 13 γκολ. Τα έξι από αυτά, σε ένα ματς κυπέλλου, με την Ελπίδα Ξυλοφάγου. Το αποτέλεσμα ήταν 9-0. Το πρώτο παιχνίδι που έπαιξε για 90 λεπτά και όπως είπε "το ήθελα πολύ και δη το 90λεπτο. Το χρειαζόμουν. Είμαι χαρούμενος κατ' αρχάς γιατί βοήθησα την ομάδα". Είπε και ότι ήταν η πρώτη φορά που σκόραρε 6 γκολ. Σε έντεκα ημέρες, έφτασε τα 8 τέρματα. Του είχαν κάνει σχετική ερώτηση. Είχε απαντήσει "θέλω κάθε μέρα να βελτιώνω τα αρνητικά μου και να γίνομαι καλύτερος. Άλλωστε η ηλικία μου είναι τέτοια που πρέπει να βελτιώνομαι κάθε μέρα, στα κομμάτια που δεν είμαι καλός και να γίνομαι καλύτερος, στα θετικά μου".

Τα έξι γκολ του Κουλούρη, με την Ελπίδα Ξυλοφάγου

Τον ρώτησαν πώς μπορεί να νιώθει σίγουρος ότι δεν θα... ξεφύγει. Απάντησε "δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο μυστικό. Είναι η αφοσίωση σε αυτό που κάνεις και ότι δεν πρέπει το μυαλό σου να ξεφεύγει, στη ζωή σου ή στο ποδόσφαιρο. Σημασία δεν έχει το παρελθόν, αλλά το μέλλον. Δεν έχω κάνει τίποτα μέχρι στιγμής. Είμαι 20 και έχω όλα τα χρόνια μπροστά μου. Θέλω να δείξω στον προπονητή μου ότι είμαι εδώ και να είμαι διαρκώς σε εγρήγορση. Να μη νιώσω δευτερόλεπτο ασφαλής".

Στο τέλος της σεζόν έληξε ο δανεισμός, η Ανόρθωση επιχείρησε να τον κρατήσει προσφέροντας 500.000 ευρώ για την αγορά του, αλλά ο ΠΑΟΚ απάντησε αρνητικά. Μετά προέκυψαν πληροφορίες για το ενδιαφέρον άλλων ομάδων να τον εντάξουν στο ρόστερ τους, αλλά ο Ίβιτς ενημέρωσε πως δεν θα πάει πουθενά. Ο μικρός ομολόγησε ότι "το να προέρχεσαι από ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα, είναι πολύ διαφορετικό από το να παίζεις στις ακαδημίες. Έχω δει περισσότερα πράγματα, έχω περισσότερες απαιτήσεις από εμένα. Με βοήθησε πολύ η Κύπρος. Όταν ένας μικρός ποδοσφαιριστής δεν έχει τα απαιτούμενα ματς σε μια μεγάλη ομάδα είναι πολύ σημαντικό να τα πάρει σε μια άλλη, αξιόλογη ομάδα. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην οικογένεια της Ανόρθωσης και του φοβερού κόσμου της, που μπόρεσα να φορέσω και να αγωνιστώ με αυτή την φανέλα με την τόση μεγάλη ιστορία!".

Το πρώτο φετινό γκολ του Κουλούρη

Φεύγοντας από την Κύπρο, είχε αλλάξει. Ως άνθρωπος και ως παίκτης. Άλλαξε και το σώμα του, αποτέλεσμα της δουλειάς που είχε ήδη ξεκινήσει με τον Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη, πρωταθλητή της άρσης βαρών, γυμναστή και σύζυγο της Βούλας Πατουλίδου, που δουλεύει με τον Κουλούρη τα τρία τελευταία χρόνια, στην ταχυδύναμη. Το καλοκαίρι, ο παίκτης ξεκίνησε να δουλεύει και με τον εξάδελφο του, Χριστόφορο Χοΐδη, πρωταθλητή Ελλάδας στην κατηγορία νέων το 1999, στα 100μ. Μαζί έτρεχαν στους δρόμους και τα τα χωράφια της Σκύδρας, στις ταχύτητες. Ο Κουλούρης δεν παρέλειψε να αφιερώσει χρόνο στην ατομική βελτίωση, ούτε όταν πήγε διακοπές -στα Χανιά. Καθημερινά περνούσε τουλάχιστον δυο ώρες, σε γυμναστήριο. Είχε πάρει τις αποφάσεις του. Δηλαδή, την εξής μία: "Να καθιερωθώ στον ΠΑΟΚ. Να κάνω μια καλή προετοιμασία και να βρω τα πατήματα μου. Αν μου δώσουν τη δυνατότητα να παίξω, θέλω να μπορώ να δείξω τι μπορώ να κάνω".

Όταν λοιπόν, ο προπονητής του τον έβαλε με την πρωταθλήτρια Βελγίου, Μπριζ, στο πρώτο ευρωπαϊκό τεστ της προετοιμασίας, εκείνος σκόραρε και παραδέχθηκε "για κάθε επιθετικό είναι σημαντικό το γκολ. Δουλεύω πολύ στις προπονήσεις από την αρχή. Θα μιλήσω με τον προπονητή για να μου πει τι δεν έκανα σωστά, τι ήθελε και δεν το έκανα".

Ο Ίβιτς τον παρακολουθούσε χρόνια

Ο Λέανδρος ενημερώνει πως ο Ίβιτς τον παρακολουθούσε στενά την τελευταία διετία. Του είχε μιλήσει πολλές φορές, όπως είχε μιλήσει και στους γονείς του. Η τελευταία φορά ήταν το περασμένο καλοκαίρι, όταν τους είπε ότι "δεν θα πάει πουθενά. Τον πιστεύω και θα μείνει". Για εμένα, όλα τα "μπράβο" ανήκουν στον Ίβιτς. Εκείνος του έδωσε την ευκαιρία, τον εμπιστεύτηκε, τον κράτησε. Από την αρχή έδειξε πως... τον πάει. Μας βοήθησε και η τύχη με τα δυο γκολάκια στον Αστέρα", λέει και γελά.

Σοβαρεύεται και εξηγεί πως νιώθει την ανάγκη για μια εξομολόγηση. "Όταν πρωτοήλθε στον ΠΑΟΚ δεν βοήθησα όσο θα έπρεπε. Μέχρι να βάλει τα πρώτα γκολ και να ξεχωρίσει, δεν ήξερα πως ήταν ανιψάκι μου. Εύλογα είχε το όνομα του πατέρα του και όχι της μητέρας του, αλλά εγώ για κάποιο λόγο είχα στο μυαλό μου το "Μαλεζάς". Κάποια συγγένεια με τον Στέλιο; "Ναι, είναι και αυτός ανιψάκι μου και είναι ξαδέλφια με τον Ευθύμη". Όχι. Δεν έγινε η εύλογη ερώτηση (πώς μπερδεύτηκε;), γιατί υπάρχει και αυτό που λέγεται διακριτικότητα.

Ο ίδιος κατάλαβε ότι η ιστορία είχε ένα κενό και το κάλυψε. "Πριν 6 χρόνια "έχασα" τη γυναίκα μου και με πείραξε πολύ. "Κλείστηκα" στον εαυτό μου. Δεν είχα πάρε-δώσε με κανέναν. Και να σκεφτείς ότι με τη γιαγιά του Ευθύμη ήμασταν κολλητοί. Αλλά τι να σου πω; Έγινα "βαρίδι". Έκτοτε, κάθε βράδυ νιώθω σαν να είμαι σε φυλακή. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Βουρλίζομαι". Προσπαθώ να αλλάξω θέμα. Πριν συμπλεύσει, μου λέει "ορθώς λένε πως πρώτα πρέπει να "φεύγει" ο άνδρας. Εσείς οι γυναίκες είστε πιο δυνατές. Αντέχετε. Προχωράτε. Εμείς όχι".

"Έχει το μυρμήγκι του ποδοσφαίρου"

Σου είπα πως ο Κουλούρης έγινε μέλος στην ακαδημία του ΠΑΟΚ, όταν ήταν 17. Δεν σου είπα ότι αυτήν την ακαδημία, την ίδρυσε ο θείος του, μαζί με τον Λευτέρη Παπαδάκη, το 1970, όταν ολοκλήρωσε την αγωνιστική του καριέρα. Μεταξύ των παικτών που προέκυψαν από αυτήν, ήταν οι Αλαβάντας, Αλεξανδρίδης, Σκούνας και Σίγγας. "Πατέρα με φωνάζουν", λέει "δέκα χρόνια ασχολήθηκα με τα πιτσιρίκια. Ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ". Με τον Ευθύμη ήλθε τελικά κοντά "όταν ήταν στην Κ17. Από τότε έλεγα πως θέλει δουλειά για να σταθεροποιηθεί, στον ίδιο και στον πατέρα του που κάποιες φορές τα είχε χαμένα. Του έλεγα να έχει υπομονή και θα έλθει η ώρα του μικρού. Έχει το μυρμήγκι του ποδοσφαίρου, όπως το λέω. Όλα θα έλθουν".

Η ανατριχιαστική σύμπτωση

Το πρώτο παιχνίδι του Λέανδρου, ως μέλους της ανδρών, ήταν στη Ριζούπολη εναντίον του Απόλλωνα -δεύτερος τότε στην ΕΠΣ Αθηνών-, τη σεζόν 1953-54. Ο Συμεωνίδης ήταν μόλις 16 χρόνων. Η ομάδα του νίκησε 3-1. Εκείνος είχε σκοράρει τα δυο από τα γκολ. "Ήμουν τυχερός" επαναλαμβάνει, "και έβαλα τα πρώτα μου γκολ σε νεαρή ηλικία, για μια μεγάλη ομάδα όπως ήταν τότε ο ΠΑΟΚ. Ομολογώ πως ήμουν λίγο κωλόφαρδος, γιατί έτσι προωθήθηκα. Υπήρχαν και άλλοι παικταράδες που "βγήκαν" από τα τσικό που δεν είχαν την ίδια τύχη".

Πατώ το fast forward και σε πάω στις 13/2 του 2014, όταν ο Κουλούρης έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα που είχε το Δικέφαλο στο στήθος -ως αλλαγή του "Κλάους". Πού; Στη Ριζούπολη, εναντίον του Απόλλωνα, για το Κύπελλο. Το ματς έληξε 3-1, για τους Θεσσαλονικείς. Ο μικρός είχε σκοράρει τα δυο γκολ. "Τι να πω; Μάλλον είναι και θέμα DNA! Το ένιωθα από το πρωί εκείνης της ημέρας πως θα πάρει την ευκαιρία. Ήθελα πάρα πολύ να "βγει" η ευχή μου. Μετά το πρώτο τέρμα, ευχόμουν να βάλει και δεύτερο. Να κάνει ό,τι είχα κάνει εγώ". Έβαλε "και ανατρίχιασα! Πανηγύρισα σαν τρελός. Τι να σου πω; Είμαι πολύ χαρούμενος για τον ανιψιό μου. Ήθελα κάποιος από την οικογένεια μου να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά έκανα δυο εγγόνες! Πρότεινα στη μια να γίνει ποδοσφαιρίστρια", αλλά δεν ήθελε. Να σου εξηγήσει όμως, και τη συγγένεια που έχει με την Ευθύμη: "Η μητέρα της μάνας του, της Αυγής είναι πρώτη μου εξαδέλφη". Η Αυγή, όπως μου λέει, είναι γιατρός και εκείνος υπερήφανος για όλους τους.

Το είδωλο του Γιώργου Κούδα

Ο Λέανδρος Συμεωνίδης ήταν αυτός που σκόραρε το πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ, στην Α' Εθνική (1959-60, στα δίχτυα του Μεγάλου Αλέξανδρου Κατερίνης). Ήταν μεταξύ των παικτών που εγκαινίασαν την Τούμπα (το 1959) και ο ήρωας στην πρώτη ευρωπαϊκή νίκη του συλλόγου, στις 15/9 του 1965. Ήταν στο πλαίσιο του Κυπέλλου Εκθέσεων -προπομπός του UEFA- ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε την αυστριακή Βίνερ, σε ματς που διεξήχθη στο Καυτανζόγλειο, γιατί στην Τούμπα δεν υπήρχαν προβολείς. Οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν, ο Κούδας ισοφάρισε και ο Μοιυρατίδης διαμόρφωσε το αποτέλεσμα (2-1). Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν πως "ο Λέανδρος ήταν πρωτεργάτης της επιτυχίας. Ενεφύσησε θάρρος εις τους συμπαίκτας του όταν οι Αυστριακοί ήνοιξαν πρώτοι το σκορ και τους ωδήγησεν εν συνεχεία εις την νίκην".

"Το 1963 ήλθε ο Γιωργάκης ο Κούδας στην ομάδα. Είχε ξεκινήσει από έξω δεξιά, εκεί όπου έπαιζα εγώ". Όπου "εγώ", ο επί 18ετίας παίκτης του ΠΑΟΚ, των 323 συμμετοχών στο σύνολο, των 67 γκολ, ο ηγέτης στην πορεία για την κατάκτηση διαδοχικών πρωταθλημάτων, ο αρχηγός. "Ο προπονητής με παρακάλεσε να πάω αριστερά, ώστε να δώσω στον Γιώργο το χώρο που χρειαζόταν. "Είχα" και τα δυο πόδια, αν και σου ομολογώ ότι δεν ήταν πολύ εύκολο για εμένα να παίζω στα αριστερά. Με πείραζε. Παρ' όλα αυτά, άλλαξα θέση για τον Κούδα, γιατί ήξερα και πόσο δύσκολα είναι τα πρώτα παιχνίδια για ένα νέο παιδί, αλλά και πόσο αυστηρός μπορεί να γίνει ο κόσμος". Του έδωσε την ευκαιρία να γίνει αυτός που έγινε.

"Δεν λέω ότι θα "χανόταν". Είχε τεράστιο ταλέντο για να συμβεί αυτό. Αν όμως, δεν άλλαζα θέση, θα αργούσε να "φανεί". Ο Κούδας αναγνωρίζει όσα έκανε ο πρεσβύτερος σταρ για εκείνον, εξ ου και σε κάθε συνέντευξη που έδινε ευχαριστούσε τον Συμεωνίδη και τόνιζε ότι είναι το είδωλο του. "Μετά ήλθαν στην ομάδα ο Σαράφης, ο Τερζανίδης, ο Παρίδης, ο Ασλανίδης, ο Κούλης Αποστολίδης, μεγάλοι παίκτες με τους οποίους βρεθήκαμε μαζί στο γήπεδο" και όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα για τον Λέανδρο. Εδώ θα σου θυμίσω ότι για να βρει χώρο ο Κουλούρης, έκανε στην άκρη η εγνωσμένη αξία της ομάδας, στη συγκεκριμένη θέση, Στέφανος Αθανασιάδης. Ακόμα δεν έχεις τρομάξει με τις συμπτώσεις; Με υποχρεώνεις να σου πω και κάποια περιστατικά ακόμα, για να είσαι έτοιμος αν έλθει (όταν έλθει) η ώρα.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης του έλεγε "πάλι σκόραρες μπάσταρδε;"

Σου είπα και νωρίτερα πως ο Λέανδρος Συμεωνίδης ήταν γνωστός για το Νο7 της φανέλας του, ως "Λέανδρος" ("σε ματς με τον Πανιώνιο, στην Αθήνα, στο φύλλο αγώνα με είχαν γράψει μόνο με το μικρό οι διαιτητές και η γηπεδούχος ομάδα έκανε ένσταση"), αλλά και ως "μαύρο βέλος", για την έφεση που είχε στο σκοράρισμα. Το παρατσούκλι αυτό προέκυψε από δημοσιογράφο της εποχής, την εβδομάδα που περιέλαβε τη συμμετοχή του με την Εθνική Ενόπλων σε ματς με το Ισραήλ ("κερδίσαμε 2-1 και είχα σκοράρει") και ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη του ΠΑΟΚ, στο Καραϊσκάκη για να συναντήσει τον Ολυμπιακό.

"Θυμάμαι μπήκα στο γήπεδο και από την εξέδρα μου φώναζαν "Λέανδρε, το κακάο σου". Τους "πέταξα" δυο γκολάκια και νικήσαμε. Η "Ηχώ" είχε κυκλοφορήσει με τίτλο "ένας αλλά Λέων". Έκτοτε, πάντα σκόραρα με τον Ολυμπιακό. Ήμουν το φόβητρο το Σάββα (Θεοδωρίδη). Μπορείς να τον ρωτήσεις, να σου πει πώς με φώναζε; Σε συζητήσεις που κάναμε, μου έλεγε "βρε διαβολεμένε, από πού πετάγεσαι;". Μετά τα γκολ, μου έλεγε "τι ζωύφιο είσαι;" ή "πάλι σκόραρες μπάσταρδε;". Όχι με την κακή την έννοια. Τότε ήμασταν όλοι φίλοι και συμπαίκτες στην Εθνική".

Εκείνη την εποχή, για να φοράς τη φανέλα της Εθνικής (Ενόπλων ή Ελλάδος), όντας από τη Βόρεια Ελλάδα "έπρεπε να κάνεις κάτι πραγματικά καλά". Ο Συμεωνίδης είχε σταθερή θέση, δίπλα στον Γιώργο Σιδέρη, τον Τάκη Λουκανίδη, τον Γιάννη Ιωάννου, τον Αντώνη Γεωργιάδη, τον Αντώνη Αντωνιάδη, τον Καμάρα και πολλά άλλα μέλη από τη λίστα με τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Μετά τα ματς με την Ελπίδων και δη το 0-0 με την Ιταλία (το 1956), είχε προτάσεις από ομάδες του εξωτερικού. Η Φιορεντίνα ήταν εκείνη που άσκησε τη μεγαλύτερη πίεση. Για να φύγει, έπρεπε να δώσει το ΟΚ η ομάδα του. "Το έδωσε, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά. Είχα αδυναμία στη μάνα μου και στη Θεσσαλονίκη. Τι να σου πω; Ήμουν λίγο σπιτίσιος. Ήμουν και ντροπαλός". Λίγο αργότερα, έφυγε ο Σιδέρης για την Αμβέρσα και έγινε ο πρώτος Έλληνας που πήρε μεταγραφή στο εξωτερικό!

Το 1963 διέταξε την αποχώρηση του ΠΑΟΚ από ματς με τον Ολυμπιακό

Με αφορμή τον Σιδέρη, θυμήθηκε ένα συγκεκριμένο ματς με τον Ολυμπιακό, στην Τούμπα. Αυτό του '68, όταν ο Κούδας ήταν μεν κάτοικος Πειραιά, αλλά δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. "Το γήπεδο ήταν κατάμεστο. Τρεις ώρες πριν τη σέντρα ήταν στις εξέδρες 35.000 φίλαθλοι. Η Τούμπα "έβραζε". Είχαν έλθει και φίλοι του Ολυμπιακού. Από τη Θύρα 1 χτυπούσαν τα τσιμέντα. Γινόταν πανικός. Στο πρώτο πεντάλεπτο, προηγούμασταν 1-0. Στο τέταρτο είχαμε φτάσει στο 2-0. Ο Σιδέρης με πλησίασε και μου είπε "βάλτε μας 5-10 γκολ, να τελειώνουμε, γιατί δεν γίνεται αυτό που ζούμε". Του είπα "αν το λες εσύ αυτό, τι θα σκέφτονται οι πιτσιρικάδες;". Με το τέλος του αγώνα, ο αγωνιστικός χώρος εξελίχθηκε σε ρωμαϊκή αρένα, με την αστυνομία να επεμβαίνει και να συλλαμβάνει τρεις παίκτες (Ζαντέρογλου, Αγανιάν, Μποτίνο).

Τους είπα "αφού είμαστε σφαγμένοι, ας φύγουμε"

Μια άλλη στιγμή που έχει καταγραφεί ως ιστορική και τον αφορά "είναι η αποχώρηση της ομάδας από τη Φιλαδέλφεια, το 1963. Ως αρχηγός, είχα δώσει το σύνθημα της αποχώρησης". Ο αγώνας δεν είχε γίνει στο Καραϊσκάκη λόγω έργων. "Διαιτητής ήταν ένας Βούλγαρος και την εβδομάδα που προηγήθηκε του ματς οι εφημερίδες έγραφαν πως θα μας "σφάξει". Οι προθέσεις του φάνηκαν από τα πρώτα λεπτά. Μέτρησε ως κανονικό, γκολ που μπήκε από 10 μέτρα οφ σάιντ. Ο Ραπτόπουλος επιχείρησε την ισοφάριση, πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, αλλά παίκτης των γηπεδούχων έδιωξε την μπάλα με το χέρι του. Ό,τι και αν λέγαμε στο διαιτητή, δεν έδινε τίποτα. Ούτε κόρνερ. Τους είπα "είμαστε που είμαστε σφαγμένοι, πάμε να φύγουμε". Μας απείλησαν με βαριές τιμωρίες και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά η κατάσταση έγινε ακόμα πιο γελοία. Οι του Ολυμπιακού χτυπούσαν ο ένας τον άλλον, για να μην αρχίσει ξανά το ματς. Τότε καταλήξαμε στο ότι θα φύγουμε οριστικά".

"Ο Ευθύμης θα αφήσει εποχή"

Για πολλές δεκαετίες δεν πήγαινε γήπεδο. Το 2013 επέστρεψε στην Τούμπα ως το τιμώμενο πρόσωπο εκδήλωσης που προγραμματίστηκε για πάρτη του. Η άφιξη του Ευθύμη στην ομάδα όμως, ήταν αυτή που τον έκανε να βρεθεί και πάλι πιο κοντά στο σύλλογο της ζωής του. "Τώρα είμαι στα όπα, όπα με τον μικρό. Μακάρι να κάνει άλλα 2-3 καλά παιχνίδια και να βρει τη θέση του. Ξέρεις πόσο αυστηροί είναι οι ΠΑΟΚτσήδες. Ε, μετά το ματς με τον Αστέρα δεν μου είπε τίποτα η παρέα μου! Ακόμα δεν λέω πολλά για τον Ευθύμη".

Του ζητήσαμε να πει ποιο είναι το δυνατό του σημείο."Είναι σέντερ φορ από τα προωθημένα, από αυτά που γνωρίζουν το ποδόσφαιρο, που "έχουν" και την τεχνική. Μπορεί να ντριμπλάρει, να κάνει μια κίνηση. Είναι δυνατό παιδί και "χώνεται" στις φάσεις. Να είναι γερός και θα αφήσει εποχή. Με τη βοήθεια του Θεού -γιατί είμαστε και θρήσκοι-, όλα θα γίνουν. Είναι παιδί του καπανιού, που λέμε στη Θεσσαλονίκη. Αρκεί φυσικά να μην καβαλήσει το καλάμι. Αν και είναι παιδί χαμηλών τόνων. Οι άνθρωποι που είναι χαμηλών τόνων, δεν χάνουν ποτέ".