Υπάρχουν άνθρωποι που απεχθάνονται τα φώτα της δημοσιότητας, που δε νιώθουν άνετα σε αυτά. Και υπάρχουν και εκείνοι που τα τραβούν σα μαγνήτης, λάμπουν και τα απολαμβάνουν. Η Μιρέλα Μανιάνι ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία.

Από την πρώτη φορά που την είδαμε στην Ελλάδα, όταν πρωτοσυστήθηκε στο φίλαθλο κοινό, μέχρι και σήμερα, το πρόσωπο της ήταν και παραμένει φωτεινό, γεμάτο ζωή. Και ας έχει ζήσει πολλές διαφορετικές ζωές. Μία στην Αλβανία όπου γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα της βήματα στον αθλητισμό. Μία στις ΗΠΑ, που πήγε για σπουδές και γύρισε πίσω γιατί ένιωσε πολύ μακριά από τους δικούς της και τη ζωή που ήθελε να κάνει. Μία στην Ελλάδα όταν σε ηλικία 20 ετών αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Βήμα που σημάδεψε τη ζωή της, αθλητικά και προσωπικά. Εδώ έγινε Ολυμπιονίκης, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, κυρίαρχη στην Ευρώπη, κάτοχος ρεκόρ. Μα το πιο σημαντικό. Εδώ έγινε μάνα, ενός κοριτσιού περίπου 6 ετών που υπεραγαπάει και μεγαλώνει με απόλυτη αφοσίωση.

Και παρότι την ηλικία οι γυναίκες δεν τη λένε, η εντελώς ακομπλεξάριστη Μιρέλα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναφέρει χαρούμενη πως "έφτασα τα 40 και παραμένω κορίτσι. Κορίτσι που θέλει να ντύνεται ωραία, να βάφεται, να περιποιείται τον εαυτό του".

Αυτό είναι η Μιρέλα Μανιάνι. Ένα κορίτσι αυθόρμητο, με αθωότητα στα πρώτα της βήματα, που βούτηξε στα βαθιά με άγνοια κινδύνου, με ταλέντο στον ακοντισμό, με ένα χαμόγελο διαρκώς αποτυπωμένο στα χείλη της. Με χρυσά μετάλλια, ρεκόρ, αποθέωση, απογοήτευση, με τρεις γάμους, ένα παιδί και μία ολόκληρη ζωή μπροστά της για να ζήσει.

Δεν ξέρω αν οι 40αρες (σήμερα είναι τα γενέθλια της!) ισούνται με δύο 20αρες, ξέρω πως πολλές συνομίληκες της θα ήθελαν να έχουν ζήσει όσα βίωσε και πέτυχε η Μιρέλα ως τώρα. Και παράλληλα να δείχνει τόσο νέα και τόσο φρέσκια, όσο μία 20αρα.

Η επιτυχημένη πρωταθλήτρια του ακοντισμού και σήμερα αφοσιωμένη μητέρα, μίλησε στο sport24.gr, για το φιλμ της ζωής της. Αρκετό καιρό από την τελευταία της συνέντευξη, θυμάται, εξηγεί, αναπολεί και φυσικά γελάει. "Για να δώσεις συνέντευξη, πρέπει να έχεις κάτι να πεις", αναφέρει με χαμόγελο. "Εγώ σήμερα μπορώ να μιλήσω μόνο για την κόρη μου". Αυτή είναι η Μιρέλα και αυτή είναι η ιστορία της ζωής της.

Ξεκίνησα τον αθλητισμό με το ζόρι

-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Δυρράχιο της Αλβανίας σε χαλεπούς καιρούς. Κι όμως, έχεις δηλώσει στο παρελθόν πως η δική σου οικογένεια δεν αντιμετώπιζε ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα...

Ως παιδί, δεν μου έλειψε τίποτε. Ίσα- ίσα, είχα πάντα τις καλύτερες - τηρουμένων των συνθηκών της χώρας- εγκαταστάσεις για να προπονούμαι. Ο πατέρας μου, που ήταν ο μάνατζερ μου εκείνη την εποχή, έδινε όσα χρήματα μπορούσε για να στηρίξει την προετοιμασία και τις συμμετοχές μου στις διοργανώσεις. Μέχρι και το σπίτι μας, είχε αποφασίσει να πουλήσει, σε περίπτωση που δεν έφευγα στο εξωτερικό για να σπουδάσω.

-Βρίσκεις κάποια ομοιότητα των συνθηκών που επικρατούσαν τότε στην Αλβανία με αυτές που ζούμε τώρα στην Ελλάδα της κρίσης?

Όχι καμία σχέση. Σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί, εδώ είναι πολυτέλεια. Ο πρώτος αγώνας που συμμετείχα ήταν στα 13-14 στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νεανίδων στις Βρυξέλλες και είχα βγει 3η (1991). Τότε, είχα χάσει την πρώτη θέση γιατί δεν είχα φορέσει ποτέ παπούτσια με καρφιά. Φορούσα απλά παπούτσια και δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν ειδικά παπούτσια για το συγκεκριμένο άθλημα.

Θα περίμενε κανείς μία τόσο προικισμένη και επιτυχημένη αθλήτρια να είχε ξεκινήσει τον αθλητισμό με όρεξη και τεράστια επιθυμία.

Καμία σχέση. Όπως όλα τα παιδιά, με το ζόρι πήγαινα (γέλια). Τότε ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής στο δέκαθλο, στην πυγμαχία και έβρισκε αφορμή να με παίρνει μαζί του στο γήπεδο. Αγωνιζόμουν κι εγώ, έτρεχα, έπεφτα. Γέμιζαν αίματα τα γόνατα μου και δεν με σήκωνε. Θυμάμαι μια φορά είχε έρθει στην προπόνηση, η μητέρα μου και έτυχε να με δει να σηκώνω βάρη. Γύρισε στο σπίτι με κλάματα και τσακωνόταν επί μια βδομάδα με τον μπαμπά μου για να σταματήσω απ' τον αθλητισμό.

-Μετά από 7 χρόνια ενασχόλησης με το τρέξιμο, ξαφνικά μπαίνει στη ζωή σου ο ακοντισμός. Πώς προέκυψε αυτό;

-Όπως, όλα τα κορίτσια ξεκίνησα με ρυθμική γυμναστική και τρέξιμο (100μ.-200μ). Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά στη Γυμναστική Ακαδημία. Περνούσα κάθε μέρα και παρακολουθούσα τις προπονήσεις. Μια μέρα, ο πατέρας μου και οι φίλοι του μου έδωσαν το ακόντιο να ρίξω μια βολή. Έτσι για την πλάκα. Η βολή μου ξεπέρασε τη βολή μιας άλλης κοπέλας, που προπονούταν 2-3 χρόνια. Είχα πολύ γρήγορο χέρι, το έριξα με τη μία. Ο προπονητής εντυπωσιάστηκε και ζήτησε να ξαναπάω την επόμενη μέρα. Και τελείωσε, αποφάσισα να ασχοληθώ με το ακόντιο.

-Πότε άρχισες να βάζεις ξεκάθαρο αθλητικό στόχο;

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν ήταν ο στόχος μου να γίνω αθλήτρια. Στην αρχή, ήταν η πίεση του πατέρα μου, που έβλεπε το ταλέντο μου και επέμενε να ασχοληθώ. Αυτή είναι η υποχρέωση των γονιών. Να διακρίνουν την κλίση των παιδιών και να τα καθοδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. Τα παιδιά δεν ξέρουν. Θέλουν τα πάρτι, τους καφέδες, τα παιχνίδια. Με πίεζε να πάω στις προπονήσεις, δεν υπήρχαν τα παιδικά πάρτι για μένα. Ακολουθούσα συγκεκριμένο πρόγραμμα καθημερινά. Συγκεκριμένη διατροφή. Ξύπνημα κάθε πρωί στις 5.30, προπόνηση, σχολείο και πάλι προπόνηση. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που ταξίδεψα στο εξωτερικό [Βρυξέλλες] για ν' αγωνιστώ. Το αντιμετώπιζα ως μια έξοδο, μια διέξοδο από την ρουτίνα. Ο πατέρας μου έθετε τους στόχους και όταν τους πετύχαινα με ρωτούσε τι δώρο ήθελα. Και φυσικά σαν κορίτσι κι εγώ, ζητούσα πάντα σκουλαρίκια και δαχτυλίδια [γέλια]. Θυμάμαι είχα δει κάποτε σ' ένα κοσμηματοπωλείο μια μεγάλη χρυσή αλυσίδα, που μου άρεσε πολύ. Ήταν η χρονιά του Ευρωπαϊκού το 1995 και μου είχε πει ο πατέρας μου ότι αν πάρω κάποιο μετάλλιο θα μου την αγόραζε αν και πανάκριβη. Εκείνο το βράδυ, κερδίζω το ασημένιο και την επόμενη μέρα το πρωί, βρήκα την αλυσίδα και το κουτί της κάτω από το μαξιλάρι μου. Την έχω φυλάξει και θα την δώσω στην κόρη μου ως κειμήλιο. Ουσιαστικά μου έδινε ένα κίνητρο να συνεχίζω ν' αθλούμαι.

The American Dream έγινε εφιάλτης

Πολλοί νομίζουν πως η Μανιάνι έκανε απευθείας το κλασικό δρομολόγιο Αλβανία-Ελλάδα. Μόνο που η αλήθεια είναι πως ενδιάμεσα υπήρξε μία…στάση στις ΗΠΑ και στην Αλαμπάμα.

Είχα επιδόσεις παγκοσμίου επιπέδου. Είχα δεχθεί προτάσεις από επιτροπές πολλών χωρών ανά τον κόσμο (Ιταλία, Αγγλία, Αμερική). Είχα δεχθεί πρόταση μέχρι και από το Πανεπιστήμιο του Harvard όμως, δεν είχα το χρόνο και την δυνατότητα ν' ανταπεξέλθω στο απαιτητικό πρόγραμμα σπουδών. Έτσι, μαζί με τους προπονητές καταλήξαμε στο πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα στην Αμερική.

-Πώς βίωσες τη ζωή εκεί ως φοιτήτρια; Καταρχάς, πήγες μόνη;

Εντελώς μόνη και ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Ένα παιδί που είναι ιδιαίτερα δεμένο με τους γονείς του, είναι δύσκολο να τους αποχωριστεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με άφησαν στο αεροδρόμιο. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή και ειδικά για τον μπαμπά μου η απόφαση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Αλλά, ένας γονιός δείχνει πόσο αγαπά το παιδί του όταν το αφήνει να φύγει και όχι όταν το κρατά κοντά του.

-Άρα το αμερικάνικο όνειρο για σένα ουσιαστικά δεν ήταν όνειρο, ήταν εφιάλτης...

Εφιάλτης! Κάθε βράδυ έκλαιγα. Ευτυχώς, εκεί συνάντησα καλούς ανθρώπους, που με βοήθησαν να εγκλιματιστώ. Ως φοιτήτρια, ζούσα με μια οικογένεια υποδοχής, που είχε επιλέξει το πανεπιστήμιο για το διάστημα των σπουδών μου. Ήμουν καλή και υπήρχε η προοπτική να μείνω. Αφού να σκεφτείς το ρεκόρ του πανεπιστημίου παραμένει ακόμα δικό μου από το 1996 με επίδοση 62,40μ.! Όμως, το δικό μου όνειρο ήταν να κάνω κάτι και να έχω δίπλα μου την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Μου στοίχισε πολύ η απόσταση και ίσως γι' αυτό τα παράτησα με την πρώτη ευκαιρία.

Το φλερτ με τον Τζελίλη και η μετακόμιση στην Ελλάδα

-Πως και ήρθες στην Ελλάδα μετά την Αμερική τον Αύγουστο του 1996;

Εγώ ήρθα στην Ελλάδα για διακοπές. Γνώριζα ήδη τον Γιώργο Τζελίλη από τους Μεσογειακούς Αγώνες στη Γαλλία το '93, υπήρξε ένα φλερτ, μου άρεσε πολύ και η ζωή στην Ελλάδα. Με αφορμή το Γιώργο, αποφάσισα να παραμείνω στην Ελλάδα, όπου και παντρευτήκαμε μετά από λίγο καιρό. Αισθανόμουν πιο καλά εδώ. Είχα κοντά μου τα αγαπημένα μου πρόσωπα και δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερη δυσκολία να συνεχίσω ν' αγωνίζομαι στην Ελλάδα και για την Ελλάδα.

-Ναι, αλλά ακόμη και στη χρυσή εποχή του στίβου, η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ η προηγμένη χώρα σε επίπεδο εγκαταστάσεων, προετοιμασιών κ.ο.κ. Γιατί επέλεξες την Ελλάδα και όχι κάποια χώρα σαν τη Γερμανία που θα σου έδινε καλύτερες συνθήκες;

Δεν μου άρεσε η νοοτροπία σε αυτές τις χώρες. Εδώ, μου άρεσε η φιλοξενία και η ζεστασιά των ανθρώπων. Έχω ζήσει 1,5 χρόνο Αυστρία και 1,5 χρόνο Γερμανία, όπου έκανα προετοιμασία με τους μεγαλύτερους αθλητές. Ήθελαν να με κρατήσουν αλλά, δεν μου έκανε το κλικ να μείνω. Η Ελλάδα ήταν καθαρά δική μου προσωπική επιλογή.

Οι επιτυχίες έρχονται μέσα από απρόοπτα! Έχω χωρίσει πριν από τελικό

Η προετοιμασία πριν τους αγώνες παίζει μεγάλο ρόλο για να έρθει η επιτυχία. Όπως και οι τελευταίες ημέρες πριν τον προκριματικό ή τον τελικό. Η Μανιάνι παραδόξως έφτανε στα μετάλλια, μέσα από απρόοπτα και δύσκολες καταστάσεις.

Όλοι οι αγώνες είχαν απρόοπτα. Ποτέ δεν υπήρξε αγώνας που όλα πήγαν καλά. Μια χρονιά θα είχα τραυματισμό, μια θα έβγαζα φρονιμίτη πριν τον τελικό, μια θα χώριζα και θα το μάθαινα πριν τον αγώνα (γέλια). Αλλά εγώ εκεί, ο αγώνας είναι αγώνας και θα πάλευα με όσες δυνάμεις είχα.

-Όταν λες ότι χώριζες πριν τον αγώνα;

Χωρισμός κανονικός και μάλιστα πριν από τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Με πήρε ο σύντροφος μου παραμονή του αγώνα και μου είπε " Βλέπεις ότι δεν πάμε καλά. Βέβαια, δεν θέλω να το σκεφτείς τώρα, θέλω να συγκεντρωθείς στον αυριανό αγώνα και θα μιλήσουμε μετά." Και κάτσε εσύ μέχρι τις 5 το πρωί, άυπνη, με κλάματα, στεναχώρια και ν' ακολουθεί ο τελικός. Ο προπονητής μου, ο κ. Κοκόλης μπορεί να σας πει περισσότερα για εκείνη την ημέρα (γέλια).

-Μιας και είπες το όνομα του Κοκόλη, είναι αλήθεια πως έκρυβε τις πραγματικές σου επιδόσεις στην προπόνηση; Έριχνες το ακόντιο στα 67μ. και σου έλεγε ότι πέτυχες 65μ. για να πεισμώσεις περισσότερο;

Ναι, ναι με έκλεβε συνέχεια (γέλια)! Είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος, που έχω γνωρίσει. Έμπαινα μέσα στο γήπεδο και από το περπάτημα μου καταλάβαινε αν ήμουν καλά ή όχι. Αν ήμουν καλά, με έχωνε στην προπόνηση για τα καλά. Αν έβλεπε ότι δεν ήμουν καλά, πάντα περπατούσαμε 2 γύρους το γήπεδο και με τον τρόπο του με έκανε να ξεχνώ οτιδήποτε με απασχολούσε. Μετά, η προπόνηση ήταν πάντα καλύτερη και αποτελεσματικότερη από τις κανονικές. Ήταν ο πρώτος μου προπονητής στην Ελλάδα. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, μετά από παρότρυνση του πατέρα μου, πήγα και τον βρήκα. Η μικροσκοπική μου εμφάνιση του προξένησε εντύπωση όταν όμως, είδε την βολή μου, γύρισε και μου είπε ότι μαζί θα πάρουμε μετάλλια.

-Και επαληθεύτηκε καθώς, το πρώτο μετάλλιο και μάλιστα χρυσό ήρθε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Σεβίλλη (1999), δύο χρόνια αφότου ντύθηκες στα γαλανόλευκα.

Και θα μπορούσε να είχε έρθει 1 χρόνο νωρίτερα. Στο Ευρωπαϊκό του 1998, είχα ξεχάσει τα παπούτσια μου και αναγκάστηκα να φορέσω καινούργια . Προκρίθηκα στον τελικό με τη βολή που πήρε την πρώτη θέση. Και την επόμενη μέρα [στον τελικό], με πονούσαν τόσο πολύ τα παπούτσια, που δεν μπορούσα ν' αγωνιστώ. Θυμάμαι έβγαλα το παπούτσι και είχε βγει το κόκκαλο του ποδιού μου.

[ Για την ιστορία στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1998 στη Βουδαπέστη, τερμάτισε 9η με επίδοση 58,65μ.]

Το 2004 ήμουν βαριά τραυματισμένη. Ούτε κορτιζόνη, όμως, δεν μπορούσα να πάρω. Κατέκτησα τελικά το μετάλλιο με ένα χάπι voltaren

Μεγάλη στιγμή στην καριέρα και στη ζωή της, η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Στους οποίους κατέβηκε βαριά τραυματισμένη, με δύναμη ψυχής και ένα χάπι Voltaren. Ακόμη και σήμερα απορεί πως έφτασε στο μετάλλιο.

-Μετάνιωσες που σταμάτησες πρόωρα τον πρωταθλητισμό πριν καταρρίψεις το ρεκόρ τω 70μ;

Ναι αλλά, οι καταστάσεις με ανάγκασαν να σταματήσω νωρίς. Είχα 5 κομμένους τένοντες στο χέρι και αναβάλαμε την εγχείρηση από χρόνο σε χρόνο. Για να καταλάβετε, στους Ολυμπιακούς του '04, είχα δηλώσει 1 μήνα πριν ότι δεν θα πάω. Ο Κοκόλης είχε πάει ήδη διακοπές στην Κύπρο. Εν τω μεταξύ, είχαμε προσλάβει την Βάσω Παναγιωτοπούλου ως βοηθό προπονητή, η οποία μ' ενθάρρυνε να συνεχίσω τις προπονήσεις σε χαλαρούς ρυθμούς. Η κατάσταση του χεριού μου ήταν τόσο άσχημη που οι βολές μου στις προπονήσεις δεν ξεπερνούσαν τα 45μ.! Όμως, όσο πλησίαζαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η συναισθηματική μου φόρτιση μεγάλωνε και αποφασίσαμε ν' αγωνιστώ.

Ήθελα να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς της Αθήνας κι ας έριχνα 3 άκυρες βολές. Επέστρεψε ο προπονητής μου και ξεκινήσαμε τις προπονήσεις σε εντατικούς ρυθμούς. Οι επιδόσεις μου μέχρι και τελευταία στιγμή δεν ξεπερνούσαν τα 43-45μ. Θυμάμαι τον πατέρα μου να κάθεται δακρυσμένος στις κερκίδες και να με παρακολουθεί να προπονούμαι. Η μοναδική που πίστευε σε αυτό το μετάλλιο ήταν η Βάσω και σε αυτήν το αφιερώνω. Θεωρούσε αδιανόητο εγώ, η περσινή παγκόσμια πρωταθλήτρια να μην ανέβαινα στο βάθρο. Αυτή με πώρωσε. Η εμπειρία υπήρχε, η δύναμη υπήρχε, μου έλειπε η πίστη. Μπαίνω στο γήπεδο, ούτε ζέσταμα δεν είχα κάνει. Θα έμπαινα κατευθείαν για τις βολές. Αντικρίζω το κατάμεστο Ο.Α.Κ.Α. και παθιάζομαι. Βλέπω οικεία πρόσωπα παντού τριγύρω μου.

-Πώς αντιλαμβάνεται ένας αθλητής την ατμόσφαιρα ενός κατάμεστου γηπέδου όπως, ήταν εκείνο το βράδυ το Ο.Α.Κ.Α.;

Καταρχάς η τεστοστερόνη σου ανεβαίνει στα ύψη. Δεν αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται με το σώμα σου. Και ξαφνικά σβήνεις και δεν ακούς τίποτα. Σαν το on/off κουμπί της τηλεόρασης. Η απόλυτη συγκέντρωση. Ρίχνω τις βολές μου και μπαίνω στον τελικό. Αιφνιδιάστηκα. Δεν περίμενα ότι θα καταφέρω να προκριθώ. Από την μια, αισθανόμουν ντροπή που μπήκα με το ζόρι στο τελικό όμως, η βολή, που έριξα, ήταν σαν βολή 70μ. για μένα. Μάλιστα, πριν αγωνιστώ, είχα ζητήσει από την επιτροπή να πάρω κορτιζόνη για να μην νιώθω τον πόνο. Ωστόσο, μετά από δύο ώρες αναμονής, μας ανακοίνωσαν πως δεν μπορούν να μου χορηγήσουν την κορτιζόνη. Επομένως, αγωνίστηκα μ' ένα Voltaren χάπι.

Το βράδυ πριν τον τελικό τι σκέψεις έκανες; Άρχισες να σκέφτεσαι ότι ίσως μπορείς να τα καταφέρεις;

Δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ήθελα απλά να τελειώσει ο αγώνας. Αντιλαμβανόμουν ότι κάτι γίνεται μέσα μου. Το χέρι μου ήταν εντελώς μουδιασμένο. Πήρα ένα ακόμη Voltaren και δεν ένιωθα καθόλου το σώμα μου. Λίγο πολύ την γνωρίζετε την ιστορία στον τελικό. Μπαίνω στον αγώνα, ρίχνω τις βολές μου, δεν άκουγα κανέναν. Η τελευταία μου βολή ήταν κι αυτή που μου χάρισε το μετάλλιο. Μέχρι και την τελευταία βολή, ήμουν τέταρτη και κυνηγούσα την Γερμανίδα και την Τσέχα. Ρίχνω την τελευταία μου βολή και περνάω τη Τσέχα. Βέβαια, εκείνη είχε μια ακόμη βολή μετά τη δική μου όμως, ξέραμε κι οι δύο ότι πλέον όλα είχαν τελειώσει. Αν δείτε το βίντεο της βραδιάς, στη βολή μου η Τσέχα κλαίει γιατί ήξερε ότι είναι δύσκολο ν' ανατρέψει την κατάσταση.

Οι Ολυμπιονίκες είναι πρότυπα, μη τους διαγράφουμε με ιστορίες του ντόπινγκ

Η κουβέντα μας με τη Μιρέλα Μανιάνι δε θα μπορούσε να μην περιστραφεί και γύρω από το θέμα του ντόπινγκ. Εκείνη φυσικά ποτέ δεν είχε πρόβλημα με το συγκεκριμένο θέμα, ωστόσο συναθλήτριες της, φίλες της, δοκιμάζονται ακόμη και σήμερα με το ζήτημα, αφού κατηγορούνται χρόνια μετά για χρήση απαγορευμένων ουσιών.

-Την περίοδο του 2004, η Ελλάδα είχε απασχολήσει αρνητικά τα ξένα Μ.Μ.Ε. για τα σκάνδαλα ντόπινγκ που είχαν προκύψει. Θεωρείς λανθασμένο τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τότε η Ελλάδα το ζήτημα αυτό;

Δεν μπορούμε να διαγράφουμε ιστορίες. Πιστεύω πως οι Ολυμπιονίκες είναι πρότυπα και δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Το 2004, η Ελλάδα πολεμήθηκε πολύ για το θέμα ντόπινγκ ενώ, άλλες χώρες είχαν διαφορετική μεταχείριση. Πρέπει να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η διαδικασία του ελέγχου και βάσει του αποτελέσματος να κρίνουμε αν κάποιος έκανε χρήση ντόπινγκ ή όχι. Εμείς προδικάζαμε και διαγράφαμε πορείες ανθρώπων. Και που καταλήξαμε; Ισοπεδώσαμε τον ελληνικό αθλητισμό και πλέον οι γονείς φοβούνται να φέρουν τα παιδιά στα γήπεδα ν' αθληθούν.

-Εσύ όμως, που ακολούθησες μια πορεία μακριά από τη χρήση ντόπινγκ, δεν αισθανόσουν αδικία για το γεγονός ότι συναθλητές σου αγωνίζονταν με αθέμιτα μέσα;

Όχι, όχι δεν έμπαινα ποτέ σε τέτοια διαδικασία. Θυμάμαι πως την πρώτη φορά που πέρασα από την διαδικασία αντι-ντόπινγκ κοντρόλ, ήμουν μόλις 13 χρονών και ντρεπόμουν πολύ. Δεν καταλάβαινα γιατί γινόταν. Όταν βλέπεις την πορεία ενός αθλητή από μικρή ηλικία, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορεί κάποιος να γίνει αθλητής γιατί απλά παίρνει ουσίες. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Πρέπει να μοχθήσει κανείς πολύ για να φτάσει και να διατηρηθεί στο υψηλότερο επίπεδο.

-Για να κλείσουμε το θέμα ντόπινγκ, πώς αντέδρασες ακούγοντας αυτά τα περιστατικά της Φανής Χαλκιά και της Πηγής Δεβετζή;

Κοίτα για μένα, πάνω απ' όλα είναι φίλες μου. Και είναι δύσκολο να πάρω θέση. Από την στιγμή που εκείνες υποστηρίζουν ότι δεν είχαν κάνει χρήση ντόπινγκ, τις πιστεύω. Μαζί κάναμε προπόνηση όλα αυτά τα χρόνια και γνωρίζω πόσο πολύ δούλευαν για να βρίσκονται στην κορυφή. Δεν είναι εύκολες στιγμές αυτές όχι τόσο για το σκάνδαλο αλλά, γιατί βλέπω πόσο πολύ στεναχωριούνται οι φίλες μου. Βλέπω ότι προσπαθούν ν' αποδείξουν την αθωότητά τους αλλά, δεν μπορείς να τα βάλεις εύκολα με τους ειδικούς.

-Σου πρότειναν ποτέ να πάρεις ουσίες για να κάνεις ακόμη καλύτερες επιδόσεις?

Όχι, ήμουν πολύ απόμακρη γενικά και απείχα από όλα αυτά. Δεν ήξερα ποιοί ήταν οι άνθρωποι που τα χορηγούσαν αυτά. Είχα βέβαια, και τον Κοκόλη για προπονητή μου. Ο άνθρωπος δεν γνώριζε από τέτοια.

Ευχαριστήθηκα τη γυναίκα μετά τον αθλητισμό

Η Μανιάνι μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας εγχειρίστηκε με σκοπό να επανέλθει σε υψηλό επίπεδο. Η ζωή όμως της έπαιξε διαφορετικό παιχνίδι από εκείνο που περίμενε. Και αντί να σταματήσει τον αθλητισμό λόγω της δικής της επέμβασης, αναγκάστηκε να το κάνει για άλλο ιατρικό περιστατικό.

"Μετά την εγχείρηση μου από τον Ιταλό γιατρό και μετά από ατελείωτες ώρες προπόνησης, κατάφερα να επανέλθω στο υψηλό επίπεδο και να ξαναπιάνω επιδόσεις για μετάλλιο. Όμως, ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας του πατέρα μου αναχαίτισε τα πάντα. Στον 1,5 μήνα, που βρισκόταν στην εντατική στο Ωνάσειο, μοναδική μου έγνοια ήταν να βγει νικητής από αυτή την περιπέτεια. Ζήσαμε το θάνατο πολλές φορές. Δοξάζω το Θεό και ανάβω κάθε μέρα κερί για τον άνθρωπο που έσωσε τον πατέρα μου. Δεν χρειάζεται να πω το όνομά του, εκείνος ξέρει ποιός είναι. Εκείνες οι στιγμές που πέρασα στην εντατική και οι εικόνες άλλων περιστατικών, που αντίκρισα στο νοσοκομείο με έκαναν να δω τη ζωή διαφορετικά. Η ιδέα ότι θα μπεις από την είσοδο του νοσοκομείου και δεν ξέρεις αν θα ξαναβγείς, με συγκλόνισε. Σκέφτηκα πως η ζωή είναι μικρή και πρέπει να ζήσω κι άλλα πράγματα. Είχα βιώσει πολλές σπουδαίες στιγμές στον αθλητισμό και ήταν αρκετές. Ήρθε ο καιρός να γνωρίσω έναν άνθρωπο και να κάνω οικογένεια".

Περίγραψε μας την μετάβαση από πρωταγωνίστρια του στίβου σ' έναν αλλιώτικο τρόπο ζωής. Πολλοί αθλητές που αποσύρονται περνάνε μια σύντομη φάση κατάθλιψης. Εσύ βίωσες κάτι παρόμοιο;

Όχι, εγώ βίωσα την απόλυτη ευτυχία (γέλια)! Έβγαλα τα αθλητικά μου παπούτσια και δεν τα ξαναφόρεσα. Το ακόντιο δεν είναι θηλυκό άθλημα σαν το μπαλέτο ή τη ρυθμική. Μετά την απόφασή μου να σταματήσω, ευχαριστήθηκα τη γυναίκα μετά τον αθλητισμό. Πριν από κάθε αγωνιστική περίοδο έπρεπε να πάρω 10 κιλά. Αυτή ήταν η χειρότερη τιμωρία για μένα. Στα περισσότερα αθλήματα, πρέπει να έχεις ωραίο σώμα. Στο ακόντιο δυστυχώς, ισχύει το αντίθετο. Δεν πήγαινα στη θάλασσα. Τώρα είμαι 58 κιλά. Έπρεπε να ζυγίζω 67-68 κιλά για να αγωνιστώ. Ήταν ψυχοφθόρο για μένα».

Δεν ένιωσες νοσταλγία για τις παλαιότερες επιτυχίες σου;

Κάθε φορά, που κάνει αφιέρωμα η κρατική τηλεόραση, κάθομαι, το βλέπω και με πιάνουν τα κλάματα. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο σπουδαίο είναι να είσαι πρώτος στον κόσμο και όχι μόνο μια φορά. Εκείνη την ώρα, δεν αντιλαμβανόμουν τι είχα καταφέρει. Το έβλεπα ως μια δουλειά, που την έκανα καλά. Ένιωθα ότι είμαι η καλύτερη αλλά, σε καμιά περίπτωση δεν αντιλαμβανόμουν τη σπουδαιότητα της στιγμής.

-Απολογισμό έχεις κάνει; Χειρότερη και καλύτερη στιγμή;

Η καλύτερη επίδοση μου ήταν σίγουρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ το 2000, όπου και πέτυχα το πανελλήνιο ρεκόρ με 67,51μ. Η χειρότερη επίδοσή μου ήταν την επόμενη χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Έντμοντον. Εκεί, πήγαινα για σίγουρο χρυσό και παγκόσμιο ρεκόρ αλλά, μια ίωση με υψηλό πυρετό με ταλαιπώρησε τις παραμονές των αγώνων και μου στέρησε το χρυσό. Εν τέλει, πήρα το αργυρό.

Η Μιρέλα του σήμερα, φοράει τακούνια και δεν πάει γυμναστήριο

-Συνεχίζεις ν' ασχολείσαι με τον αθλητισμό;

Όχι, φοράω μονίμως ψηλά τακούνια και δεν πηγαίνω γυμναστήριο (γέλια). Η μοναδική γυμναστική που κάνω είναι να τρέχω πίσω από την Μαρία, την κόρη μου. Είναι η καλύτερη γυμναστική. Το καλύτερο σώμα το απέκτησα δύο μήνες αφότου είχα γεννήσει.

-Χάρη στις σπουδαίες επιδόσεις σου στον αθλητισμό, ήσουν ιδιαιτέρως αναγνωρίσιμη. Πώς σε αντιμετώπιζε ο κόσμος εκείνα τα χρόνια, ακόμη και σήμερα;

Αυτοί είναι οι καρποί του αθλητισμού. Μετάλλια, εμπειρία, δόξα, χρήματα αλλά, κυρίως η αγάπη του κόσμου. Εγώ εισέπραξα πολλή αγάπη από την Ελλάδα. Γνωρίζω πως πολλοί, που ήρθαν από την Αλβανία, βίωσαν άσχημες καταστάσεις αλλά, εμένα με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Έζησα τα καλύτερα χρόνια μου όταν ήρθα. Ίσως, έπαιξε κι έναν ρόλο ότι ήρθα ως αθλήτρια και τα βρήκα όλα έτοιμα. Πολλοί μου έλεγαν ότι είναι κοντά σου τώρα που είσαι στην κορυφή και μετά θα σε ξεχάσουν. Όμως, δεν ισχύει. Έκανα δυνατές φιλίες που κρατούν ακόμα και σήμερα.

-Τελικά ποιό είναι δυσκολότερο; Να πετύχεις στο γάμο ή να πάρεις ένα χρυσό μετάλλιο;

Κοίταξε η ζωή έδειξε ότι με το γάμο δεν το έχω! Για μένα, ο γάμος δεν είναι δέσμευση. Τον διατελείς γιατί το θέλει περισσότερο ο άλλος. Εγώ επέλεξα να παντρευτώ σε λανθασμένες εποχές. Όμως, η απόκτηση του παιδιού ήταν συνειδητή απόφαση από κοινού με τον Γιάννη (Γιαννούλη). Δεν έτυχε ξαφνικά αλλά, συνέβη συνειδητά και με πολλή αγάπη. Ο Γιάννης είναι ένας εξαιρετικός πατέρας και διατηρούμε άψογες σχέσεις".

-Τι στόχους έχει η Μιρέλα σήμερα?

Πρώτα απ' όλα, να είμαι υγιής. Κι έπειτα ως μητέρα, να καταφέρω όσο μπορώ να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον για μένα και το παιδί μου. Από κει και πέρα, θέλω κάποια στιγμή να ενταχθώ σε μια αθλητική ομάδα. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, να μείνω για πάντα εκτός γηπέδου. Μετά από όσα έχουμε προσφέρει [εμείς οι Ολυμπιονίκες], δεν είναι κακό να συμμετέχουμε κι εμείς στην Ολυμπιακή Επιτροπή. Μπορούμε να προσφέρουμε.

-Με παππούδες και γονείς παθιασμένους με τον αθλητισμό, η Μαρία έχει δείξει ενδιαφέρον ή κλίση σε κάποιο άθλημα?

Ναι. Έχει πολλή ενέργεια και κινητικότητα σαν παιδί. Έχει αθλητικό σώμα. Ανέκαθεν μου άρεσαν τα ομαδικά αθλήματα και σκέφτομαι να την ξεκινήσω με το βόλεϊ. Έχω εντοπίσει ότι έχει πολύ γρήγορο χέρι σαν εμένα. Με το ακόντιο δεν θέλω να την ξεκινήσω αφενός γιατί είναι μικρή (5,5 ετών) και αφετέρου γιατί δεν θέλω να μπει στην άχαρη διαδικασία της σύγκρισης.

-Κλείνοντας να σε ρωτήσουμε κάτι διαφορετικό. Γιατί δεν βγάλαμε μια νέα Μιρέλα Μανιάνι στο ακόντιο;

Υπάρχουν κάποια αθλήματα, που δεν είναι δημοφιλή αλλά, και κάποιες επιδόσεις, που είναι δύσκολο να καταρρίψεις. Αν σκεφτείς ότι από το 1996, το ρεκόρ του πανεπιστημίου της Αλαμπάμα είναι το δικό μου, καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις σε μερικά αθλήματα. Βέβαια, σημαντικό ρόλο παίζει και το γεγονός ότι εμείς οι γονείς δεν ξέρουμε πώς να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας. Πρέπει να συσταθεί μια επιτροπή που να αξιολογεί τα ταλέντα και τις κλίσεις των παιδιών και να τα προτρέπουν ν' ασχοληθούν με το ανάλογο άθλημα. Κι ο μπαμπάς μου φερ' ειπείν ήθελε να ασχοληθώ με το εκατοστάρι. Αν επέμενε και αρνιόταν να δει την έφεσή μου στο ακόντιο, θα συνέχιζα με το τρέξιμο και δεν θα κατάφερνα ποτέ τα όσα πέτυχα...

-Ευχαριστούμε το χώρο "Καφενείον" στη Βουλιαγμένη για τη φιλοξενία.

-Για τη συνέντευξη εργάστηκε και έκανε την ενδελεχή έρευνα η σπουδάστρια δημοσιογραφίας Μαρίλυ Λάππα.