Το "μικρόβιο" του αθλητισμού και των πολεμικών τεχνών μπήκε από μικρή ηλικία στο πετσί του Γιώργου Νταντάμη. Ο 27χρονος, σε λίγες μέρες, επαγγελματίας πλέον μποξέρ ασχολείται από παιδί με το τάε κβο ντο, έχοντας φτάσει μάλιστα να στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδος στην ηλικία του.

Παράλληλα όμως όπως κάθε νεαρός έτσι και αυτός έπαιζε και ποδόσφαιρο, όπου μάλιστα ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος. Τότε ήταν που τον ξεχώρισαν από τον Παναθηναϊκό και του ζήτησαν να γίνει μόνιμος κάτοικος Παιανίας και εσώκλειστος στα τμήματα των πράσινων υποδομών.

Έτσι και έγινε, με τον Νταντάμη να εντάσσεται στο τριφύλλι και να παίζει στους Έφηβους και τους Νέους του Παναθηναϊκού. Έχοντας ως συμπαίκτες και φυσικά φίλους μεταξύ άλλων τους Νίνη, Σιόντη, Λαγό, Βλάχο, Μπουτζίκο, Παντίδο αλλά και αρκετούς ακόμη που τώρα αγωνίζονται σε όλες τις εθνικές κατηγορίες.

Η σκληρή δουλειά στην Παιανία σε συνδυασμό με το ταλέντο του, του έδωσαν το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο στο τριφύλλι το καλοκαίρι του 2007 και όλα προμήνυαν ότι η ποδοσφαιρική καριέρα του Γιώργου Νταντάμη ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς. Συνάμα και ο ίδιος άρχισε να κάνει τα δικά του όνειρα που ήταν άμεσα συνδεδεμένα με το ποδόσφαιρο.

Ο "Νταμ" -όπως είναι το παρατσούκλι του όλα αυτά τα χρόνια και τον ακολουθεί ακόμα και τώρα στους αγώνες μποξ που δίνει- δεν κατάφερε να παίξει στο τριφύλλι και εν συνεχεία πήγε ως δανεικός αρχικά στο Κορωπί ενώ το καλοκαίρι του 2010 έμεινε ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό. Οι μετέπειτα επιλογές του, το Κορωπί και εν συνεχεία η Αναγέννηση Καρδίτσας, δεν μπόρεσαν να δώσουν μια νέα ώθηση στην καριέρα του ενώ υπήρξαν και κάποιοι τραυματισμοί που τον άφησαν εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Παράλληλα το "μικρόβιο" των πολεμικών τεχνών συνέχισε να "καίει" τα σωθικά του Νταντάμη ο οποίος άρχισε να ασχολείται με το κικ μπόξινγκ, όχι επαγγελματικά αλλά για να γυμνάζεται παραπάνω. Κάποια στιγμή, το κουμπί γύρισε, και ο "Νταμ" είπε "Τέλος το ποδόσφαιρο". Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι! Θέλησε να ασχοληθεί με το μποξ... Όχι το κικ μπόξινγκ, αλλά το μποξ γιατί δεν ήθελε να χτυπάει και τα πόδια του εξαιτίας κάποιων τραυματισμών που είχε αποκομίσει από τη σύντομη θητεία του στο ποδόσφαιρο.

Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να βλέπει και να παίζει μόνο μποξ. Να μπαίνει στα ρινγκ και να παλεύει δίνοντας αρχικά κάποιους φιλικούς αγώνες, με το "σκληρό" αυτό άθλημα να τον συνεπαίρνει τόσο πολύ τα τελευταία δυο χρόνια και να αποφασίζει από επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να γίνει... επαγγελματίας μποξέρ!

Έκτοτε έχει δώσει επτά επίσημους επαγγελματικούς αγώνες με το ρεκόρ του μέχρι στιγμής να είναι έξι νίκες και μια ήττα ενώ την Κυριακή (10/4) στο "Gods of war", στον τελευταίο αγώνα που έδωσε, κέρδισε με το πρώτο του τεχνικό νοκ άουτ βγάζοντας εκτός μάχης τον αντίπαλο του στην κατηγορία των 68 κιλών.

Ο Γιώργος Νταντάμης μίλησε στο Sport24 για την επιλογή του να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο με το οποίο πλέον ασχολείται όταν παίζει με φίλους του και φυσικά την απόφαση του να ασχοληθεί με την επαγγελματική πυγμαχία. Η οποία στην Ελλάδα δεν αποφέρει λεφτά, όπως στο εξωτερικό, για αυτό και η συμβολή των χορηγών του είναι καθοριστική.

Ο 27χρονος αθλητής αναφέρθηκε στα κοινά στοιχεία που μπορεί να έχει το ποδόσφαιρο με το μποξ, στις δυσκολίες και στον φόβο που έχει ένα άθλημα όπου τα περισσότερα χτυπήματα έχουν ως στόχο το κεφάλι του αντίπαλου αθλητή αλλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν στην Ελλάδα για όσους ασχολούνται επαγγελματικά με το μποξ.

Ξεκίνησες από μικρός να ασχολείσαι με κάποια πολεμική τέχνη ή μεγαλώνοντας σου μπήκε το μικρόβιο

"Από μικρός αγαπούσα τις πολεμικές τέχνες, ξεκίνησα το 1996 να ασχολούμαι με το τάε κβο ντο και μάλιστα είχα φτάσει σε τόσο καλό σημείο ώστε να έχω πάρει πρωτάθλημα Ελλάδας αλλά και να έχω και άλλες διακρίσεις σε διεθνή μίτινγκ στα οποία συμμετείχα.

Παράλληλα όπως και όλα τα παιδιά της ηλικίας μου έπαιζα ποδόσφαιρο και με ξεχώρισαν από τον Παναθηναϊκό και μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από σκληρή δουλειά να γίνω και επαγγελματίας. Βέβαια τις πολεμικές τέχνες και συγκεκριμένα το κικ-μποξ με το οποίο ασχολήθηκα μετά σαν χόμπι δεν το άφησα ποτέ".

Πως κατέληξες ότι σου ταιριάζει καλύτερα το μποξ με το οποίο ασχολείσαι τώρα επαγγελματικά;

"Είχα ξεκινήσει από παλιά με τον κ. Μάλλιο και έκανα σαν χόμπι κικ-μποξ όπως ανέφερα είδη αλλά λόγω της μπάλας έκανα κάποια χειρουργεία στα πόδια και ήθελα να συνεχίσω τις πολεμικές τέχνες αλλά χωρίς να χτυπάω τα πόδια και μιλάγαμε με τον κ. Μάλλιο και τον γιο του και μου είπαν για το μποξ, άρχισα να βλέπω και να παίζω μόνο μποξ και από τότε το έχω λατρέψει".

Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το μποξ;

"Σαφώς πρέπει πάνω απ' όλα να είσαι αθλητής. Όπως και στην μπάλα έτσι και στο μποξ δεν πρέπει να σου αρέσει το ξενύχτι, να πίνεις, να τρως ότι βρίσκεις. Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί. Πράγματα τα οποία είναι κοινά σε όλα τα αθλήματα. Βέβαια το ένα είναι μαχητικό άθλημα και το άλλο είναι με την μπάλα στα πόδια.

Επίσης αυτό που πρέπει να έχεις και στα δυο είναι πειθαρχία παρότι μιλάμε για ένα ατομικό και ένα ομαδικό άθλημα και εγώ είμαι τυχερός γιατί οι προπονητές μου στην ακαδημία του Παναθηναϊκού με έμαθαν να έχω πειθαρχία".

Τι είναι πιο δύσκολο;

"Έτσι όπως τα βλέπω έχει το καθένα τον δικό του βαθμό δυσκολίας αλλά το μποξ είναι πολύ πιο δύσκολο. Δεν είναι τυχαίο που οι Αμερικάνοι το λένε "γλυκιά επιστήμη".

Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση από επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε επαγγελματίας μποξέρ;

"Δεν ήταν δύσκολη η μετάβαση. Το δύσκολο πράγμα ήταν να πω στοπ στη ζωή μου σε κάτι που πραγματικά μου άρεσε και αγαπούσα, το ποδόσφαιρο, και ήταν το μέσο που είχα φανταστεί να κάνω πολλά πράγματα και μέσω του οποίου έκανα όνειρα μικρός όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου και να ξεκινήσω από το μηδέν.

Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, να πω ότι δεν θα ψάξω ξανά για ομάδα και να αφήσω πίσω μου το ποδόσφαιρο. Έγινε βέβαια και απλά το άφησα. Το μποξ το ξεκίνησα σαν χόμπι αλλά με με ισορροπεί πραγματικά μου άρεσε και αποφάσισα να το συνεχίσω. Δεν σκέφτηκα αν θα μου αποφέρει λεφτά, το λατρεύω και έτσι έμεινα σε αυτό".

Υπάρχει κάτι που είχες κερδίσει μέσα από την προπόνηση σου σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής το οποίο σε βοηθάει στο μποξ;

"Πολλά πράγματα όπως οι κουβέντες με τους προπονητές μου στην ακαδημία αλλά και όπως λέει ο δάσκαλος μου "Αν δεν βρέξεις κώλο ψάρι δεν πιάνεις". Θέλει πειθαρχία και εγώ την πήρα από το ποδόσφαιρο 100%. Πρέπει να βάζεις στόχους τόσο σαν ερασιτέχνης όσο και σαν επαγγελματίας. Πολλοί άνθρωποι έχουν παίξει τον ρόλο τους και η Παιανία ήταν μεγάλο σχολείο για να διαμορφώσεις σωστό χαρακτήρα".

Ποιος είναι ο στόχος σου μέσα από το μποξ;

"Κάνουμε όνειρα και ο θεός γελάει μαζί μας. Δεν θα βάλω όρια, ούτε θα είμαι φιλόδοξος και άπληστος, μου αρέσει αυτό που κάνω και θέλω να φτάσω ψηλά. Μου προκαλεί υγεία και θέλω να το ακολουθήσω συνέχεια στη ζωή μου, τουλάχιστον όσο το δυνατόν περισσότερο μπορώ".

Αν δεν φοβάσαι είσαι χαζός

Έχεις μετανοιώσει που σταμάτησες να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;

"Όχι δεν έχω μετανιώσει. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Δεν μου λείπει αν θελήσω να παίξω μπάλα, παίζω, δεν υπάρχει πίεση, το ευχαριστιέμαι. Το κάνω με πολύ ευχαρίστηση με τους φίλους μου και όλα καλά".

Όταν μπαίνεις στο ρινγκ φοβάσαι;

"Όποιος δεν φοβάται σημαίνει ότι είναι χαζός. Σαφώς και υπάρχει φόβος. Άλλωστε όλα τα χτυπήματα είναι στο κεφάλι οπότε μπορεί κάποιος να χτυπήσει άσχημα. Φυσικά σε έναν αγώνα θέλεις να βγάλεις νοκ άουτ τον αντίπαλο αλλά δεν θες να τον "σκοτώσεις" αλλά να κάνεις έναν καλό αγώνα και να έχεις την υγεία σου.

Δεν είναι μόνο το μποξ αλλά και άλλα πράγματα που μας ακολουθούν. Βέβαια όσο κάνεις αγώνες τον μετριάζεις τον φόβο, τον διαχειρίζεσαι αλλά πάντα υπάρχει".

Σε τι επίπεδο βρίσκεται το επαγγελματικό μποξ στην Ελλάδα;

"Δεν είναι σε υψηλό επίπεδο, συγκριτικά με αυτό που βλέπουμε έξω στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά ακόμα είμαστε πίσω. Υπάρχουν όμως αθλητές με πολύ καλό επίπεδο. Όλα είναι συνυφασμένα βέβαια και με την χώρα μας.

Στην Ελλάδα δεν έχει λεφτά, δεν είναι όπως στην Αμερική. Υπάρχουν κάποιες χορηγίες και κάποιοι άνθρωποι που συνεργάζονται μαζί μου και με βοηθούν στην προπόνηση μου και στα συμπληρώματα διατροφής που πρέπει να παίρνω. Δεν σε πληρώνει το μποξ εσύ πρέπει να πληρώνεις για αυτό".

Εσύ θα μπορούσες να διεκδικήσεις και την παρουσία σου σε Ολυμπιακούς αγώνες;

"Όχι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ένας επαγγελματίας πυγμάχος δεν μπορεί να γίνει ερασιτέχνης και να συμμετέχει στα πρωταθλήματα και μέσω αυτών να διεκδικήσει την παρουσία του στους Ολυμπιακούς αγώνες. Αντίθετα όμως ένας Ερασιτέχνης μπορεί να γίνει επαγγελματίας και να πάρει μέρος στους αγώνες μας αλλά φυσικά στη συνέχεια δεν μπορεί να γίνει και αυτός ερασιτέχνης".

Στους αγώνες που δίνεται έρχεται κόσμος, δείχνει ενδιαφέρον;

"Πλέον βλέπω πολύ κόσμο ενώ τα τελευταία χρόνια είναι και της μόδας τα μαχητικά αθλήματα. Όχι ο πρωταθλητισμός αλλά σαν εναλλακτική γυμναστική. Αρκετοί παρακολουθούν στην Ελλάδα αλλά και εκτός μέσω ίντερνετ".

Σε ποιους ανθρώπους πιστεύεις ότι χρωστάς κάποια πράγματα καθώς σε έχουν στηρίξει σε αυτό που κάνεις;

"Σίγουρα σε κάποιους χορηγούς που με στηρίζουν αλλά κυρίως στον προπονητή μου Γρηγόρη Μάλλιο και δάσκαλο μου Γιώργο Μάλλιο. Επίσης χρωστάω στον γυμναστή μου Κώστα Φλίγκο και στον κ. Καραγιάννη από την Καρδίτσα που με είχε βοηθήσει πολύ στο παρελθόν.

Τους χρωστάω τα πάντα γιατί με προπονούν, με βοηθάνε και μου δίνουν συμβουλές ενώ πλέον προπονώ και εγώ κόσμο και αυτό είναι επίσης καλό για μένα".