Ξεγραμμένος ήταν ο Ηρακλής τον περασμένο Νοέμβριο. Ένα σύνολο που μαστιζόταν από "εμφύλιο" ανάμεσα σε οπαδούς - διοίκηση και οικονομικά προβλήματα, ενώ η μία ήττα διαδεχόταν την άλλη. Ο Νίκος Παπαδόπουλος αποχώρησε, ο Γιάννης Αμανατίδης ανέλαβε για μερικές μέρες, ώσπου τα ηνία ανατέθηκαν στον Σάββα Παντελίδη.

Ο 52χρονος προπονητής είχε μείνει ένα χρόνο μακριά από τους πάγκους, αφού τελευταία φορά είχε δουλέψει στον Λεβαδειακό τη σεζόν 2014-2015. Πήρε την απόφαση να κάνει αποδεκτή την πρόταση του Γηραιού τον περασμένο Νοέμβριο (τον είχε προσεγγίσει ο τότε τεχνικός διευθυντής, Ζαχαρίας Μπουγιουκλής), παρότι εκείνο το διάστημα οι "κυανόλευκοι" ήταν σε δραματική κατάσταση. Το τέλος της σεζόν βρήκε τους Θεσσαλονικείς συσπειρωμένους, έχοντας εξασφαλίσει βαθμολογικά την παραμονή στη Super League. Σε 23 παιχνίδια ο Ηρακλής κατέγραψε με τον Νικαιώτη στον πάγκο έξι νίκες, εννέα ισοπαλίες και οκτώ ήττες, αλλά ο στόχος που έμοιαζε ουτοπία όταν ανέλαβε, είχε γίνει πραγματικότητα.

Για να κατακτηθεί η σωτηρία, ο Παντελίδης και οι ποδοσφαιριστές του πέρασαν πολλά, τα οποία καταθέτει στη UNIQUE συνέντευξη που παραχώρησε στο Sport24.gr, στο μαγαζί που διατηρεί στον Πειραιά, στο Beluga. Τα ακούρευτα γήπεδα, η απεργία παικτών - φυσικοθεραπευτών, το πετρέλαιο και το ζεστό νερό που δεν υπήρχε σε προπονήσεις με 0 βαθμούς Κελσίου, ο ύπνος στο ξενοδοχείο με ρούχα εξαιτίας της υγρασίας, αλλά και οι στιγμές που άκουγε πως "δεν ξέρουμε πώς θα ταξιδέψουμε, δεν έχουμε κλείσει εισιτήρια, δεν έρχεται το πούλμαν, δεν υπάρχει ξενοδοχείο" περιγράφονται από έναν εκ των καλύτερων προπονητών της σεζόν.

Ο Σάββας Παντελίδης δεν εξιστορεί μόνο όσα βίωσε στον Ηρακλή αυτούς τους έξι μήνες. Μιλά για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για το ενδιαφέρον που έχει χαθεί και αιτιολογεί γιατί έχει φτάσουν έως εδώ τα πράγματα. Προτείνει λύσεις για να καλυτερεύσει το προϊόν, το οποίο "αντί να είναι μονίμως γυαλισμένο, μουτζουρώνεται και απαξιώνεται". Τοποθετείται για το επάγγελμα του προπονητή ("σε παίρνουν επειδή ένας γνωστός ή μάνατζερ ή δημοσιογράφος είπε μια καλή κουβέντα σε έναν πρόεδρο, μιλά για τους γιους και τη σύζυγό ("αν δεν την είχα, οικονομικά μπορεί να μην είχα τίποτα") και κάνει τον απολογισμό του...

-Πώς αισθάνεστε που πέρασε αυτή η περιπέτεια στον Ηρακλή και είχε αίσια κατάληξη;

"Πλήρως δικαιωμένος για την επιλογή μου. Μπορεί να την πήρα εύκολα, αλλά ήξερα ότι το ρίσκο δεν είναι μικρό. Ήμουν για καιρό εκτός από το ποδόσφαιρο και μου έκανε πρόταση μια ομάδα με το μέγεθος του Ηρακλή. Δεν λες εύκολα όχι. Η ομάδα ήταν χαμηλά στη βαθμολογία, αλλά πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Σιγά σιγά, βλέποντας τις δυσκολίες, κλονίστηκε κάπως η πίστη μου. Αυτά όλα μέχρι τον Ιανουάριο. Κάνοντας πλέον τον απολογισμό, μπορεί να μην κατάλαβα πόσο δύσκολα ήταν. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη επιλογή".

-Αν η ομάδα υποβιβαστεί εξωαγωνιστικά, και ενώ έγινε τόσο μεγάλη προσπάθεια στο γήπεδο, πώς θα αισθανθείτε;

"Θα πληγωθούμε πάρα πολύ, δεν θέλω να το σκέφτομαι. Όση προσπάθεια και αν ρίξαμε, θα είναι τελικά άχρηστη".

- Ήταν αυτές οι πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας σας;

"Ξεκάθαρα οι πιο δύσκολες. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος λόγω του μεγέθους της ομάδας. Όσο πιο μεγάλη είναι μια ομάδα, τόσο μεγαλύτερα είναι τα προβλήματά της. Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, έχεις να αντιμετωπίσεις πολλούς περισσότερους απέναντί σου".

-Όταν σας είπαν να αναλάβετε την ομάδα, βλέποντας και τη βαθμολογία, πιστεύατε στην παραμονή; Ή είπατε «πάμε κι ό,τι γίνει»;

"Πίστευα ότι μπορεί να πάει καλύτερα. Είχα δει τα πρώτα παιχνίδια. Είχε φύγει το δύσκολο πρόγραμμα και περίμενα ότι αν ενισχυθούμε, θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα, δίχως να γνώριζα αν αυτό θα έφτανε για την παραμονή, για την οποία άρχισα να πιστεύω αφού ενισχύθηκε η ομάδα τον Γενάρη".

-Με την έλευσή σας στον Ηρακλή τι εκτιμάτε ότι άλλαξε;

"Στην αρχή, προσπάθησα να αλλάξω την ψυχολογία των παικτών. Πίστευαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουν. Από τον Ιανουάριο και μετά άλλαξαν πολλά. Υπήρχε πίστη ότι θα σώσουμε την ομάδα".

-Τι θεωρείτε ότι δεν γινόταν σωστά νωρίτερα;

"Τα πολλά συσσωρευμένα προβλήματα, είχαν επηρεάσει τους ποδοσφαιριστές. Είχαν γίνει ένα με αυτά. Όλοι ασχολούνταν με το πόσα προβλήματα έχουμε και πώς αυτά μπορούν να λυθούν. Κανείς δεν κοίταζε να τα ξεχωρίσει με το αγωνιστικό κομμάτι. Κατάλαβα κι εγώ ο ίδιος, ότι κάποια πράγματα δεν γινόταν να τα λύσω, οπότε επιχείρησα να τα απομονώσω".

Ούτε πετρέλαιο, ούτε ζεστό νερό. Κοιμόμασταν με ρούχα

- Εκτός από προπονητής, ποια άλλη ιδιότητα αισθανθήκατε ότι είχατε στον Ηρακλή;

"Πατέρας των παιδιών. Ιδιαίτερα των μικρών. Από κάποιο σημείο και μετά οι μικροί είχαν αρχίσει να ακουμπάνε πάνω μου. Έβλεπα ότι όποια κουβέντα έλεγα, είχε μεγάλη βαρύτητα για αυτούς".

-Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;

"Ναι, 2-3. Μία πριν από το παιχνίδι με τη Βέροια, το οποίο ήταν σταθμός για την παραμονή. Οι παίκτες έλεγαν να μην πάμε καν, αφού «και να πάμε θα χάσουμε στα χαρτιά τους τρεις βαθμούς». Τελικά πήγαμε και νικήσαμε 2-0 εκτός έδρας. Η άλλη στιγμή ήταν μετά τον αγώνα με την Ξάνθη.

Παρότι κάναμε καλή εμφάνιση, χάνουμε το ματς και υπήρξε τρομερή απογοήτευση. Εκεί δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Δεν είχε να κάνει μόνο με την ψυχολογία των παικτών, αλλά και με τη δική μου. Η τρίτη στιγμή ήταν το Πάσχα, όταν δεν πληρώθηκαν τα παιδιά και έκαναν απεργία. Εκεί πίστεψα ότι όλα θα πάνε στον βρόντο".

- Περιγράψτε μας μερικά γεγονότα που συνέβησαν στην ομάδα...

"Για κάποιους μερικά μπορεί να φαίνονται αστεία, αλλά για επαγγελματικές ομάδες είναι τεράστια. Για παράδειγμα, όταν τα γήπεδά σου είναι ακούρευτα ή όταν δεν έρθουν οι φροντιστές σου γιατί κάνουν απεργία, πώς μπορείς να κάνεις προπόνηση; Όταν μπαίνεις στα αποδυτήρια, έξω έχει 0 βαθμούς και μαθαίνεις μία ώρα πριν από την προπόνηση ότι δεν θα έχει ζεστό νερό, αφού δεν υπάρχει πετρέλαιο, δεν είναι εύκολο να πεις στα παιδιά πάμε να δουλέψουμε...

Είναι ιερό πράγμα η προπόνηση και πρέπει να γίνεται 100% όπως πρέπει. Δεν είναι εύκολο να έρχεσαι δύο μέρες πριν από εκτός έδρας παιχνίδι και να ακούς: «Δεν ξέρουμε πώς θα πάμε, αν θα πάμε, δεν έχουμε κλείσει εισιτήρια, δεν έρχεται το πούλμαν, δεν υπάρχει ξενοδοχείο». Δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις σε ξενοδοχείο και να είναι τα πράγματα τραγικά. Να αναγκάζεσαι να κοιμάσαι με τα ρούχα από την υγρασία. Συνέβησαν και άλλα πολλά, αλλά είναι τέτοια η χαρά που πήρα από τους φιλάθλους του Ηρακλή, που τα έχω ξεχάσει όλα".

- Σας είδαμε να δακρύζετε μετά τον αγώνα με τον Παναιτωλικό. Σας έχει ξανασυμβεί;

"Δεν θυμάμαι να μου έχει ξανατύχει. Ίσως στην Κομοτηνή. Όλο αυτό είχε να κάνει με το συναισθηματικό δέσιμο που υπήρξε με την ομάδα. Ειδικά σε αυτό το παιχνίδι μου συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα. Το 90% των ανθρώπων που μπήκε στο γήπεδο για να με αγκαλιάσει, μου ζήταγε συγγνώμη! Από τους έξι μήνες που ήμουν στον Ηρακλή, στους πρώτους τέσσερις δεν ακούστηκε ούτε μία καλή κουβέντα για εμένα. Σε κανένα παιχνίδι δεν πανηγύρισα με τον κόσμο, γιατί δεν ήμουν αποδεκτός. Όχι ως άνθρωπος, ούτε σαν προπονητής. Θεωρούσαν ότι είμαι ένα ακόμα κομμάτι της διοίκησης. Όταν κατάλαβαν ποιος είναι ο χαρακτήρας μου και γιατί πήγα εκεί, άλλαξαν τα πράγματα. Αυτό με γέμισε χαρά και συγκίνηση.

Υπάρχει ένα ακόμα περιστατικό που θέλω να πω. Ο τελευταίος άνθρωπος που ήρθε και μου μίλησε πριν βγω στην κάμερα να μιλήσω, μετά το ματς με τον Παναιτωλικό, μου είπε ότι έχασε τον πατέρα του την προηγούμενη μέρα και ότι ήρθε στο γήπεδο για να μου ζητήσει συγγνώμη γιατί ήταν ένας από αυτούς που με έβριζε πίσω από τον πάγκο στα παιχνίδια".

-Λάβατε καθόλου χρήματα από τον Ηρακλή;

"Πήρα κάποια στην αρχή και υπάρχει ένα υπόλοιπο. Τώρα, αν τα πάρω, θα το δούμε...".

-Ποια ήταν η ωραιότερη κουβέντα που ακούσατε όσο είσασταν στον Ηρακλή;

"Ο γιατρός της ομάδας, ο Κώστας Μανώλογλου, μου έστειλε ένα μήνυμα το βράδυ μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Έχοντας καταλάβει ότι έχουμε αλλάξει πια την ομάδα, μου στέλνει λοιπόν ένα μήνυμα, από το οποίο κατάλαβα κι εγώ πόσο κερδισμένος είμαι που βρέθηκα στον Ηρακλή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι χρόνια στον Ηρακλή, έχει μεγαλώσει εκεί. Όταν σου λέει ένα πρόσωπο όπως αυτός για το πόσο έχω προσφέρει, αλλά και το ότι ανέβηκα επίπεδο, αυτό σίγουρα είναι σημαντικό.

Επίσης, η Ευγενία, μια κοπέλα που είναι 30 χρόνια στα γραφεία του Ηρακλή, μου έδειξε μετά τον αγώνα με την Κέρκυρα πόσο χαρούμενη ήταν που βρέθηκα στην ομάδα, αλλά και την πίστη της ότι πλέον θα τα καταφέρναμε. Και το τρίτο έχει να κάνει με τον Περόνε. Είχαν πάει οι παίκτες να πανηγυρίσουν με την Αυτόνομη Θύρα 10, στην οποία εγώ απέφευγα να πάω, βλέποντας ότι δεν είμαι εύκολα αποδεκτός. Μόλις έχω ολοκληρώσει τις δηλώσεις μου και ετοιμάζομαι να πάω στα αποδυτήρια. Έρχεται ο Περόνε, με πιάνει, και μου λέει «έλα από 'δω». Του απαντώ «πηγαίνετε εσείς καλύτερα». Μου λέει: «Εσύ πρέπει να έρθεις. Κανένας δεν μας πίστευε προτού αναλάβεις». Αυτές τις τρεις στιγμές δεν θα τις ξεχάσω...".

Αδίκησα τους υπαλλήλους του Ηρακλή. Ήθελα να είναι εκεί, αλλά είχαν οικογένειες και ήταν απλήρωτοι

- Σε κάθε ΠΑΕ υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τις οικογένειές τους από τον μισθό που παίρνουν και επομένως η παραμονή της στην κατηγορία θα ήταν γι' αυτούς σωτήρια. Τους φέρατε στο μυαλό σας τις στιγμές που σκεφτήκατε την παραίτηση;

"Θα έλεγα ότι τους αδίκησα. Είχα ξεχωρίσει τα λεφτά από τη δουλειά. Εκείνοι όμως έπρεπε να πληρωθούν! Τους αδίκησα με την έννοια ότι ήθελα να είναι εκεί, αλλά από την άλλη δεν μπορούσα να κάνω κάτι με το οικονομικό και αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν οικογένειες. Θέλω να σταθώ και στους συνεργάτες μου. Για πρώτη φορά δούλεψα με τον Άκη Βάβαλη και τον Σάκη Παντελίδη. Δέσαμε από την αρχή. Υπήρχε ένα περίεργο πράγμα με αυτούς. Όταν εγώ απογοητευόμουν, εκείνοι μου έδιναν θάρρος και κουράγιο. Και το αντίθετο. Ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας ανήκει σε αυτούς. Μπορεί να μην μιλάνε τόσο στα ΜΜΕ, αλλά είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους".

- Θεωρείτε ότι αυτό που πετύχατε με τον Ηρακλή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας σας;

"Αυτή ήταν, ναι! Είμαι σίγουρος για αυτό. Θεωρώ πως είναι δύσκολο να επαναληφθεί κάτι τέτοιο".

"Στην Ελλάδα σε παίρνουν προπονητή επειδή ένας γνωστός ή μάνατζερ είπε μια καλή κουβέντα σε έναν πρόεδρο"

- Έχετε συνεργαστεί με πολλούς παράγοντες. Ποιος ήταν αυτός με τον οποίο είχατε καλύτερη "χημεία";

"Ο Κομπότης ήταν ο πιο έξυπνος από όλους και αυτός που μου συμπεριφέρθηκε καλύτερα από όλους. Είχα καλή συνεργασία και με τους ανθρώπους του Πανθρακικού. Ειδικά με αυτόν που με πήγε εκεί, τον Θόδωρο Σαββάκη. Μπορούσα να συζητήσω μαζί του για ποδόσφαιρο, είναι γνώστης του αντικειμένου. Γενικά όμως παντού είχα καλές σχέσεις. Και στον ΠΑΣ Γιάννινα, παρότι έφυγα νωρίς και αδικήθηκα, και πάλι με τον Χριστοβασίλη ποτέ δεν είχα προβλήματα. Μόνο με όσους προσπαθούσαν να εμπλακούν στο έργο μου είχα θέματα".

- Στην Ελλάδα τι είναι πιο δύσκολο να είσαι, προπονητής, παίκτης ή παράγοντας;

"Προπονητής, το πιο απαξιωμένο επάγγελμα. Είναι σαν να μην κάνουμε τίποτα, είμαστε ένα πολύ μικρό κομμάτι της επιτυχίας όταν η ομάδα πηγαίνει καλά, είμαστε οι απόλυτοι φταίχτες όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα. Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες. Του προπονητή του δίνουν το 10% και στην ήττα υπάρχει ένας μόνο υπεύθυνος, ο προπονητής. Είναι το εύκολο θύμα. Στον Ηρακλή μου δόθηκε πίστωση χρόνου. Γιατί;

Στην αρχή κάναμε μόνο μία νίκη. Όταν ήρθαν παιχνίδια που έπρεπε να τα κερδίσουμε, με Βέροια, Κέρκυρα, ΑΕΛ, δεν το κάναμε. Αν η κατάσταση στον Ηρακλή ήταν καλύτερη και υπήρχαν χρήματα, ίσως να με είχαν διώξει. Εντέλει έμεινα και πέτυχα. Θυμάμαι ένα παιχνίδι στη Β' Εθνική, την 7η αγωνιστική με τον Πανθρακικό. Είχα ακούσει ότι η ομάδα είχε μιλήσει με άλλο προπονητή. Αν δεν νικούσαμε στον Φωκικό, θα άλλαζε ο προπονητής, εγώ δηλαδή. Έτυχε να κερδίσουμε και τελικά καταλήξαμε να είμαστε με 12 βαθμούς διαφορά από τον τρίτο".

- Αυτό γιατί δεν συμβαίνει στο εξωτερικό; Γιατί δεν αλλάζουν εύκολα προπονητή;

"Γιατί πριν πάρουν έναν προπονητή, ψάχνουν τι ακριβώς θα πάρουν. Αν έχουν ψάξει ποιος είναι αυτός, τι πρεσβεύει, πώς δουλεύει, τι περιμένουμε να δούμε από αυτόν τον προπονητή, γνωρίζουν ότι αυτό που πήραν είναι κοντά σε αυτό που ήθελαν. Εδώ παίρνουν προπονητή επειδή ένας γνωστός, ένας μάνατζερ ή δημοσιογράφος είπε μια καλή κουβέντα σε έναν πρόεδρο. Κανείς δεν ψάχνει ποιος είναι αυτός ο προπονητής, τι ποδόσφαιρο παίζει, τι θέλει για τα αποδυτήριά του. Όποιος πάρει εμένα, θα έπρεπε να ξέρει ότι στα αποδυτήρια πρέπει να κάνω κουμάντο. Ότι πρέπει να μπορώ να διώξω όποιον θέλω οποιαδήποτε στιγμή. Έδιωξα ένα παιδί δέκα αγωνιστικές πριν από το τέλος, χωρίς να έχουμε εναλλακτικές λύσεις. Αν κάποιος μου έλεγε «όχι», θα είχα φύγει εγώ.

Αν προσπαθήσει κανείς να με καπελώσει, είναι θέμα χρόνου να φύγω. Είμαι προπονητής που μου αρέσει η ομάδα μου να τρέχει και να πιέζει. Αν έχω υλικό με καλά τεχνικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν έχω παίκτες που μπορούν να πάνε στον ρυθμό που θέλω, είναι δεδομένο ότι δεν θα πάω καλά. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι ο Ζαρντίμ. Τον πήρε ο Ολυμπιακός χωρίς να ξέρει τι πρεσβεύει αυτός ο άνθρωπος ή τι μπορεί να δώσει. Δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής. Αυτό δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό".

- Τι μερίδιο προσφοράς μπορεί να έχει ένας προπονητής στο εκάστοτε παιχνίδι της ομάδας του;

"Είναι κάτι που αλλάζει. Αν έχεις κάνει καλή τακτική προσέγγιση στο ματς, μπορεί να σου δώσει πλεονέκτημα σε μεγάλο βαθμό. Η μεγάλη βοήθεια προς την ομάδα είναι πώς θα την προετοιμάσεις όλη την εβδομάδα. Για εμένα αυτό είναι ποσοστό βοήθειας 40%-50%. Από εκεί και πέρα, μετρά πόσο έχεις προετοιμάσει τους παίκτες σου μέσα στο γήπεδο να λειτουργούν οι ίδιοι αντί για εσένα, χωρίς να χρειάζεται να επεμβαίνεις, να φωνάζεις".

- Ποιον προπονητή θαυμάζεις περισσότερο;

"Μου αρέσει ο τρόπος που ετοιμάζει κάθε φορά τα παιχνίδια της ομάδας του ο Μουρίνιο. Γνωρίζει πώς το κάνει. Μου αρέσει επίσης η δουλειά που έχει κάνει στην Ατλέτικο ο Σιμεόνε. Μου αρέσει να έχουν ενθουσιασμό οι ομάδες μου και να κάνουν επιθετική άμυνα. Να κερδίζουν τα παιχνίδια όχι τόσο με την κατοχή, αλλά με την ταχύτητα, με το transition".

- Πόσες ώρες δουλειάς εκτιμάς ότι "ρίχνουν" καθημερινά αυτού του βεληνεκούς οι προπονητές;

"Είναι πολύ μεγάλο το επιτελείο που έχει ο καθένας τους. Οπότε, πολλοί άνθρωποι μοιράζονται τη δουλειά που πρέπει να γίνει...".

-Τη δική σου προπονητική καριέρα πώς την ξεκίνησες;

"Με είχε πάρει στη Χαλκηδόνα ο Γιώργος Σπανός ως τιμ μάνατζερ. Ο Παράσχος κατάλαβε ότι το μυαλό μου ήταν καλό ποδοσφαιρικά. Με άκουσε. Σε ένα παιχνίδι με ρώτησε ο Παράσχος ποιον παίκτη να βάλουμε για να γίνει μια συγκεκριμένη δουλειά. Του είπα τον Κορακάκη που ήταν στον πάγκο. Το σκορ έγινε 5-0 από 3-0 που ήταν στο ημίχρονο. Την επόμενη μέρα έπιασε τον Σπανό ο Παράσχος και του είπε να με κάνει βοηθό του. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου".

Έβγαλα τα ρούχα μου, τα πέταξα και είπα ότι σταματάω το μπάσκετ. Από τότε δεν είδα κανένα αγώνα

- Αληθεύει ότι ξεκινήσατε από το μπάσκετ;

"Αλήθεια είναι. Ήμουν στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ιωνικού. Επειδή δεν υπήρχαν μικρά ηλικιακά τμήματα, έκανα προπόνηση με τη δεύτερη ομάδα. Επειδή ήμουν κοντός και αδύναμος, δεν μου έδιναν σημασία και αποφάσισα να σταματήσω. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στην Προοδευτική. Σε ηλικία 16,5 ετών, με κάλεσαν σε προεθνική ομάδα. Τότε υπεύθυνος των Εθνικών ομάδων ήταν o Ρίτσαρντ Ντουξάιρ. Η πρώτη ομάδα της Προοδευτικής, που έπαιζε τότε Α' ΕΣΚΑΝΑ, έφερε προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος έπαιζε παράλληλα στον Ιωνικό. Έβλεπε τα παιδικά τμήματα και ζήτησε να ανέβω στην πρώτη ομάδα.

Μετά από λίγο καιρό άρχιζα να παίζω, και μάλιστα στη βασική πεντάδα. Όλα πήγαιναν καλά. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι θα κάνω καριέρα. Όταν έφυγε ο προπονητής, ήρθε ο Νίκος Τσοσκούνογλου, ο οποίος από την πρώτη μέρα που ήρθε, ζήτησε να πάω στη δεύτερη ομάδα χωρίς να με δει. Να γυρίσω στο παιδικό. Εκείνη τη μέρα έβγαλα τα ρούχα μου, τα πέταξα και είπα ότι σταματάω. Από τότε έχω να δω αγώνα μπάσκετ. Απογοητεύτηκα πολύ, είχα όνειρα. Από την επόμενη κιόλας μέρα ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο. Έγινα επαγγελματίας για πρώτη φορά στα 26 μου χρόνια, μέχρι τότε σκεφτόμουν μόνο να εργαστώ για την οικογένεια, αφού ήμουν ήδη παντρεμένος. Έκανα πρώτη προετοιμασία στα 26 μου και τις πρώτες μέρες ήθελα να δώσω πίσω τα χρήματα που μου έδωσαν και να σταματήσω. Έλεγα δεν θα αντέξω. Τελικά η ζωή γνωρίζει περισσότερα από εμάς".

- Γιατί έχει χαθεί το ενδιαφέρον του κόσμου για το ελληνικό ποδόσφαιρο;

"Γιατί έχει επικεντρωθεί στο ποιος από τους μεγάλους θα επικρατήσει. Ασχολούνται όλοι με τον πόλεμο που κάνουν τα βουβάλια και υπάρχουν ένα σωρό βατράχια γύρω γύρω. Έχει ατονήσει το ενδιαφέρον γιατί πλέον μετράει ποιος θα επικρατήσει. Και όχι αγωνιστικά, αλλά εξωαγωνιστικά. Αν το ενδιαφέρον στραφεί στο ποιος θα παίζει καλύτερα, θα είναι το προϊόν πολύ καλύτερο. Αν δεν καθίσουν οι τέσσερίς τους να συζητήσουν τα προβλήματά τους, χωρίς κρυμμένα χαρτιά, δεν θα υπάρξει λύση. Όσο ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, δεν πάμε μπροστά".

- Τα τελευταία χρόνια έχουν αποχωρήσει πρόωρα από το πρωτάθλημα ομάδες. Εφέτος πήγε να το πάθει ο Ηρακλής. Τι λύση δίνεις για να μην παρατηρηθεί ξανά το φαινόμενο αυτό;

"Είναι εύκολο αυτό, το πιο εύκολο. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Το 2012 ανεβήκαμε με τον Πανθρακικό στη Super League. Βάλαμε κάτω τα έσοδα που θα υπήρχαν στην ομάδα με τη νέα σεζόν, τοποθετώντας σαν όριο τα έσοδα που είχαν οι ομάδες της Λίγκας την περασμένη χρονιά. Φτιάξαμε έτσι το μπάτζετ, έτσι ώστε να είναι τα έξοδα πιο λίγα από τα συνολικά έσοδα. Η χρονιά, παρότι έφυγα στα μισά, κύλησε καταπληκτικά. Δεν έχει σημασία αν λέγεσαι Ηρακλής, ΑΕΚ ή Παναθηναϊκός. Δεν πρέπει να υπάρχει η λογική ότι θα βάλει ένας άνθρωπος λεφτά, γιατί αυτός μια χρονιά μπορεί να μην έχει. Άρα λοιπόν βάζεις κάτω τα έσοδα και λες σε φιλάθλους ή σε παράγοντες που είναι στο ΔΣ, ότι αυτά μπορούμε να χαλάσουμε. Συνήθως για να εντυπωσιάσουν οι παράγοντες, κάνουν πράγματα που δεν τα αντέχει η τσέπη τους, προσδοκώντας έσοδα. Αυτά κάποια στιγμή δεν έρχονται και πέφτει έξω η επιχείρηση".

- Τι έχει αλλάξει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο συγκριτικά με το παρελθόν;

"Στο εξωαγωνιστικό κομμάτι αυτό που έχει αλλάξει είναι η καχυποψία. Έχει κάνει μεγάλο κακό. Οτιδήποτε συμβαίνει, καλό ή κακό, το πρώτο πράγμα που ακούς είναι ότι «για κάποιο λόγο έγινε αυτό, δεν ήταν τυχαίο, ήταν προκαθορισμένο». Είτε έχει να κάνει με αποτέλεσμα ενός αγώνα ή με απόφαση διαιτητή. Το δεύτερο είναι ότι όλοι οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν φροντίζουν να γυαλίσουν το προϊόν. Μόνιμα με φασαρίες και κατηγορίες, το προϊόν μουτζουρώνεται και υπάρχει απαξίωση.

Στο αγωνιστικό σκέλος, επειδή δεν είμαστε πλούσια χώρα να φέρνουμε παίκτες - σταρ, φέρνουμε πολλές φορές ό,τι να 'ναι, χωρίς να έχουμε φροντίσει να προσέξουμε τουλάχιστον τα δικά μας παιδιά. Πάρε παράδειγμα τους παίκτες που ήρθαν το χειμώνα στον Ηρακλή. Ο Τζανετόπουλος, ο Μπαστακός, ο Γροντής, ο Αργυρόπουλος, ο Δώνης... Προτιμούν οι ομάδες και παίρνουν έναν μέτριο ξένο".

-Γιατί καταφεύγουν σε τέτοιες λύσεις οι παράγοντες;

"Διότι σκέφτονται το γρήγορο κέρδος. Μια αδιάφορη βαθμολογικά ομάδα, θα τη δεις να πάρει έναν 30χρονο ή 32χρονο. Δεν έχει νόημα. Ούτε θα πέσει, ούτε θα πάει στην Ευρώπη".

- Ποιο πρωτάθλημα του εξωτερικού σου αρέσει να παρακολουθείς και γιατί;

"Μου αρέσει το ισπανικό ποδόσφαιρο για την τεχνική που έχει, για τον τρόπο που κινούνται οι παίκτες στο γήπεδο, οι επαφές που έχουν με τη μπάλα, είναι πολύ υψηλό το επίπεδο όσον αφορά την τεχνική κατάρτιση. Μου αρέσει και το αγγλικό ποδόσφαιρο για τον έντονο ρυθμό που έχει".

- Σε σχέση με τους ξένους προπονητές, ποιο είναι το επίπεδο κατάρτισης των Ελλήνων;

"Δεν υπάρχει καμία διαφορά όσον αφορά τις ικανότητες. Υστερούμε σε μόρφωση σε ό,τι έχει να κάνει με στοιχεία τεχνολογίας. Εδώ δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να τα αξιοποιήσουμε. Βλέπουμε μια ομάδα στο εξωτερικό πώς παίζει, πώς γυμνάζεται. Όμως για να τα υποστηρίξεις αυτά χρειάζονται χρήματα για υλικοτεχνικό υλικό, να υπάρχουν περισσότεροι συνεργάτες. Εδώ είμαστε μόνοι μας".

-Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, οι Έλληνες προπονητές μπάσκετ πηγαίνουν στο εξωτερικό και κοουτσάρουν ομάδες. Αυτό γιατί δεν συμβαίνει με τους προπονητές του ποδοσφαίρου;

"Έχει να κάνει με το marketing, με τον τρόπο που προωθούνται κάποια πράγματα. Παράλληλα, οι ελληνικές ομάδες του μπάσκετ συγκαταλέγονται στις κορυφαίες της Ευρώπης. Αν ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες έφταναν στους 4 του Champions League, είναι σίγουρο ότι και οι Έλληνες προπονητές θα έβγαιναν με μεγαλύτερη ευκολία εκτός των συνόρων".

-Γιατί υπάρχει αυτή η μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ στην Ελλάδα;

"Νομίζω ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν επενδύσει σωστά όλα αυτά τα χρόνια και σε παίκτες και σε προπονητές, που ήταν κορυφαίοι στην Ευρώπη. Φαντάζομαι ότι και στο ποδόσφαιρο αν συνέβαινε το ίδιο, κάπου εκεί θα ήμασταν".

Ο ένας μου γιος τελειώνει μηχανολόγος μηχανικός στο Μετσόβιο. Ο άλλος είναι αρχηγός του Ιωνικού. Η γυναίκα μου το στήριγμά μου

-Αργήσατε να γίνετε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλά γίνατε νωρίς - νωρίς πατέρας...

"Έχω δυο γιους, τον Δημήτρη και τον Γιώργο. Ο πρώτος είναι 26 και ο άλλος 23. Ο ένας τελειώνει μηχανολόγος μηχανικός στο Μετσόβιο, πέρασε από τους πρώτους στην Ελλάδα. Ο άλλος, ο μεγάλος, είναι αρχηγός στον Ιωνικό. Παίζει δεξί μπακ και μέσος. Δεν έχει παίξει μπάλα, δεν έχει κάνει καριέρα, εξαιτίας μου! Όπου και αν τον έστελνα, εκτιμούσαν ότι παίζει επειδή είναι γιος μου! Έχει πολλές ικανότητες και έπρεπε να παίζει σε υψηλότερο επίπεδο. Μεγάλωσε μαζί μου στο γήπεδο. Είναι σκληρός στον αγωνιστικό χώρο, όπως ήμουν εγώ, αλλά είναι καλύτερος χαρακτήρας έξω από το γήπεδο σε σχέση με εμένα. Αυτός ξεχνάει αν τον πειράξει κάποιος, εγώ δεν ξεχνάω!

Αν δεν είχα τη γυναίκα που έχω, την Ολυμπία, θα είχα πολλά προβλήματα. Αναγκάζομαι λόγω της δουλειάς που έχω, να λείπω συνέχεια. Είναι δυνατός άνθρωπος και αν δεν την είχα όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί και οικονομικά να μην είχα τίποτα. Εκείνη είναι η αιτία που έχουμε κάνει τα πάντα. Είναι το στήριγμά μου. Πιο δυνατή από εμένα".

- Σε ακολουθούσε στις ομάδες που ήσουν; Δηλαδή σε Κομοτηνή, Θεσσαλονίκη;

"Όχι. Απλώς ερχόταν κατά καιρούς να με δει, όταν δεν μπορούσα να κατέβω εγώ στην Αθήνα. Τώρα τελευταία στον Ηρακλή μας έφερνε και γούρι. Όποτε ερχόταν, νικούσαμε".

-Πώς πήρες την πρωτοβουλία να φτιάξεις αυτό το μαγαζί;

"Σε περίοδο που δεν είχα δουλειά, περνούσα απέξω και είδα ένα παλιό μου φίλο. Μου είπε ότι στην περιοχή θα γίνει μια πιάτσα μεγάλη. Δεν έδωσα σημασία, αλλά επειδή δεν είχα τι να κάνω, πήγα μαζί του μια βόλτα να μου δείξει μερικά μαγαζιά. Δεν μου άρεσαν. Τελευταίο που μου έδειξε ήταν ο χώρος που εντέλει έκανα το μαγαζί, ένα παλιό σινεμά. Ήταν τότε εντελώς άδειος. Μου είπε ότι είναι μεγάλος χώρος, αλλά και ακριβός. Του είπα: «Αν ενδιαφέρεσαι για συνέταιρο, εδώ είμαι». Για ένα χρόνο ασχολήθηκα με το μαγαζί. Είναι μεγάλη επένδυση και ήθελα να την υποστηρίξω. Συνειδητά κάποιες προτάσεις που είχα, όχι πάρα πολύ καλές βέβαια, τις απέρριψα για αυτό το λόγο. Είμαι τυχερός γιατί ο συνέταιρός μου, ο Σπύρος Μητρόπουλος, είναι εξαιρετικός. Αν δεν ήταν αυτός, το μαγαζί δεν θα πήγαινε έτσι όπως πηγαίνει".

Photo credits: tourettephoto.com (Ανδρέας Παπακωνσταντίνου)

Follow me on twitter: Dimitris Samolis