LONGREADS

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

Το 2012 παραλίγο να τα παρατήσουν. Ευτυχώς δεν το έκαναν. Και στο Ρίο πανηγύρισαν το μετάλλιο. Σπουδαίο επίτευγμα, αν και οι Τάκης Μάντης και Παύλος Καγιαλής καταλήγουν ότι "η αληθινή επιτυχία θα είναι να γεμίσει ο Σαρωνικός με πανιά". Αυτή είναι η δική μας πίστα για την Φόρμουλα 1 της θάλασσας.

Έτος 2012. Το δίδυμο των Μάντη – Καγιαλή, χάνει για έναν βαθμό, την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Για έναν βαθμό. Ο Τάκης (Μάντης) ένιωσε τον κόσμο του να διαλύεται. Απομονώθηκε, έκανε καιρό να μπει ξανά σε σκάφος. Ο Παύλος (Καγιαλής) δε μπορούσε να το χωνέψει και αποφάσισε να μη βγει ούτε μέρα από το νερό. Άνθρωποι με αντιθέσεις, αλλά κοινό όραμα. Το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η αγάπη για την ιστιοπλοΐα και η διάκριση μέσω αυτής, τους έφερε κοντά. Η ίδια δύναμη τους κράτησε ενωμένους, όταν όλα πήγαν να τιναχτούν στον αέρα.

Ρίο 2016. Τέσσερα χρόνια μετά, η επιμονή τους δικαιώθηκε. Οι κόποι τους έφεραν ανταμοιβή και η στιγμή που ανέβηκαν στο βάθρο, δεν περιγράφεται με λόγια. Η ιστορία τους θα μπορούσε να γίνει ταινία. Αν δεν ήταν τόσο σεμνοί και προσγειωμένοι, μπορεί και να το σκέφτονταν.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες αθλητών. Αυτοί που είναι σοβαροί και γι’ αυτό προχωράνε μπροστά και εκείνοι που για να προχωρήσουν πρέπει να γίνουν σοβαροί. Ο Τάκης Μάντης και ο Παύλος Καγιαλής (σ.σ. ούτε που τους νοιάζει ποιος αναφέρεται πρώτος και ποιος όχι), άλλαξαν πορεία στην καριέρα τους, όταν το 2008 αποφάσισαν εκτός από φίλοι να γίνουν και δίδυμο πάνω στο σκάφος των 470. Η χημεία έκδηλη, οι ικανότητες τεράστιες, η πορεία αναμενόμενη. Έστω και αν πέρασαν ξυστά από την καταστροφή και την διάλυση. "Εκείνη αποτυχία του 2012, μας έδωσε δύναμη για να φτάσουμε ως εδώ", λένε με μία φωνή στη συνέντευξη που έδωσαν στο Sport24.gr, λίγες ημέρες μετά τον θρίαμβο της Βραζιλίας.

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

Δυο παιδιά που ξεκίνησαν για να γίνουν… μονιμάδες, δηλαδή να μπαίνουν μόνιμα στην πρώτη δεκάδα στην κατηγορία τους και τα κατάφεραν από την πρώτη κιόλας ιστιοδρομία. Και σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, εκείνοι δεν στάζουν χολή για την Πολιτεία και την Ομοσπονδία τους. Αντιθέτως παραδέχονται πως στο μέτρο του δυνατού, πήραν βοήθεια από όλους. Σπάνιο. Σεμνοί, σοβαροί, προσγειωμένοι και Ολυμπιονίκες. Με μία λέξη, πρότυπα. Πρότυπα για τα νέα παιδιά που "ελπίζουμε να γεμίσουν όλες τις θάλασσες της Ελλάδας, αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για εμάς".

Η ιστιοπλοΐα είναι δύσκολο και ακριβό σπορ, για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο και να παραμείνεις χαμηλών τόνων και να ξέρεις που πατάς και που θες να πας. Ο Τάκης και ο Παύλος αποτελούν παραδείγματα της άλλης Ελλάδας. Εκείνης που βάζει στόχους και τους πετυχαίνει. Με καθαρό τρόπο, με δουλειά, με μεράκι. Και στο τέλος δε ζητάνε και τίποτα. Άλλωστε δεν προλαβαίνουν να ζητήσουν. Ακόμη δεν φόρεσαν το ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος και ετοιμάζονται για την επόμενη πρόκληση. Και για την επόμενη… Ως το Τόκιο το 2020…

Θέλαμε να γίνουμε μονιμάδες

-Πως επιλέξατε ο ένας τον άλλον 8 χρόνια πίσω;

Τάκης Μάντης: Αποφασίσαμε το ίδιο διάστημα να σταματήσουμε με τα τότε δίδυμα μας, με τους συναθλητές μας τότε. Ήμασταν πολύ φίλοι με τον Παύλο, κάναμε αναλύσεις για αγώνες, έστω και ως αντίπαλοι τότε, είχαμε πει κάποια στιγμή θα ήταν ιδανικό να δοκιμάσουμε μαζί. Ξέραμε ότι θα πήγαινε καλά. Πράγματι το κάναμε, βάλαμε ορίζοντα ένα χρόνο για να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, να δούμε αν αξίζει. Ε, μέσα στο χρόνο είδαμε ότι ταιριάζαμε, ήρθαν πολύ καλά αποτελέσματα στους αγώνες και μοιραία συνεχίσαμε.

Παύλος Καγιαλής: Ο πρώτος στόχος με τον Τάκη ήταν να βρεθούμε στη δεκάδα της Παγκόσμιας Κατάταξης. Να γίνουμε "μονιμάδες", που έλεγε και ο ίδιος. Δηλαδή να μπαίνουμε μόνιμα στους πρώτους 10, να μη βγαίνουμε από τη δεκάδα. Να μας μετράνε στα δάχτυλα των χεριών και να είμαστε μέσα. Και όντως ξεκίνησαν οι αγώνες μας προ 8ετίας και μπήκαμε αμέσως στη δεκάδα. Με ένα χρόνο προπόνηση ήμασταν δέκατοι στο Παγκόσμιο και έβδομοι στο Ευρωπαϊκό. Και εκεί θέσαμε και άλλους στόχους.

-Η συνύπαρξη δύο φίλων πάνω στο ίδιο σκάφος, πως είναι; Είστε ίδιοι ή διαφέρετε πολύ;

Τ.Μ.: Έχουμε διαφορετικά χαρακτηριστικά και αυτό μας βοηθάει να εξελιχθούμε. Άλλα στοιχεία έφερα εγώ στο σκάφος, άλλα ο Παύλος και φτάσαμε ως εδώ. Έδεσε η χημεία μας και με πολλή δουλειά τα αποτελέσματα ήρθαν.

Π.Κ: Με τον καιρό εξελίχθηκε η συνύπαρξη μας. Μάθαμε καλύτερα ο ένας τον άλλον και ας ήμασταν φίλοι από πριν. Μπήκαμε στο σκάφος με μία βάση καλή, αλλά στην πορεία ανέβηκε επίπεδο η συνεργασία μας, καθώς μάθαμε καλύτερα τα ατού και τις αδυναμίες ο ένας του άλλου.

-Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και δεν είχατε βοήθεια από κανέναν;

Π.Κ: Στο επίπεδο του πρωταθλητισμού περνάς από όλα τα στάδια. Περνάς από τα στάδια όπου συναντάς δυσκολίες από το κράτος, από τον συνεργάτη του, σκέφτεσαι τι θα κάνεις με επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά το ωραίο είναι πως όταν ξεπερνάς όλα τα μικρά ή μεγάλα εμπόδια, διαμορφώνεις έναν χαρακτήρα που σε βοηθάει να προχωρήσεις.

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

Τ.Μ: Σε μία πορεία οκτώ ετών, δεν ζεις μόνο στα πούπουλα. Περνάς και από δύσκολα, όμως πάντα τα καταφέρναμε. Είναι και η φύση του αθλήματος τέτοια, που μας αναγκάζει να είμαστε και λίγο πολυμήχανοι, να ξεπερνάμε τα προβλήματα και να πηγαίνουμε κατευθείαν στη λύση του. Δε μείναμε ποτέ στο πρόβλημα, βρίσκαμε τη λύση πάντα.

Έχουμε περάσει ατελείωτες ώρες στη θάλασσα, τις θυμάμαι τώρα και δεν το πιστεύω. Και μαζί και με τα προηγούμενα δίδυμα μας. Ατελείωτες ώρες και μέρες. Έπρεπε να τα κάνουμε όλα αυτά για να φτιάξουμε την τεχνική μας και να γεμίσουμε εμπειρίες. Την οκταετία αυτή, τα δώσαμε όλα σε προπόνηση εντός της θάλασσας, αλλά και στα γυμναστήρια. Αυτό μας έφερε στη δεκάδα, μας έκανε μονιμάδες που σου έλεγα. Μόνο ένα διάστημα από το 2012 έως το 2016, ρίξαμε λίγο ρυθμούς στην προπόνηση, δώσαμε βάρος στο σώμα μας να είναι αθλητικό, τα δώσαμε όλα στους αγώνες και πλέον μπορούμε με κλειστά μάτια να συνεργαστούμε και να φέρουμε αποτέλεσμα.

Π.Κ: Στο επίπεδο που βρισκόμαστε πλέον, προετοιμαζόμαστε περισσότερο ψυχολογικά. Τη διαφορά δε θα την κάνει, όταν πας για μετάλλιο, η τεχνική τόσο, όσο η ψυχολογία του κάθε αθλητή. Εφ΄ όσον έχεις δουλέψει σωστά σε τεχνική, γυμναστήριο, ψάξιμο και χρήματα σε υλικά και τεχνογνωσία, σε επικοινωνία μεταξύ μας, μετά παίζει ρόλο η ψυχολογία.

-Επικοινωνία μεταξύ σας; Δηλαδή;

Π.Κ. Πολύ σημαντικό. Εγώ ξέρω τι σκέφτεται ο Τάκης και το ίδιο και εκείνος. Ξέρω τι αισθάνεται ανά πάσα στιγμή πάνω στο σκάφος, ξέρει πως θα αντιδράσω, είναι πολύ σημαντικά αυτά. Μετά η προπόνηση γίνεται πολύ διαφορετική, πιο εξειδικευμένη. Πάμε στους αγώνες πολύ στοχευμένα, πολύ οργανωμένοι.

Αλλάξαμε, εξελιχθήκαμε με το πέρασμα των ετών

-Πότε καταλάβατε ότι μπορείτε να πάτε για μεγάλα πράγματα στους αγώνες; Ότι είστε ένα δίδυμο που θα κάνει πρωταθλητισμό με συνέπεια.

Π.Κ.: Το 2009-2010. Πήραμε το χρυσό στο Ευρωπαϊκό, χάσαμε το μετάλλιο στο Παγκόσμιο στις λεπτομέρειες, οπότε αμέσως το καταλάβαμε. Το 2011 πήραμε δεύτερες θέσεις σε Παγκόσμια Κύπελλα. Φαινόταν το πράγμα, που λένε. Ασχέτως που τελικά δεν πήγαμε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, αν και στους αγώνες που δώσαμε εκεί, πήγαμε πολύ καλά.

Τ.Μ: Και να σκεφτείς ότι τότε είχαμε λιγότερη εμπειρία από ότι σήμερα, αλλά μας ταίριαζε πολύ ο καιρός στο Λονδίνο και είχαμε την πίστη πως θα πετυχαίναμε κάτι καλό. Είχε πολύ αέρα εκεί και εμείς είμαστε ένα δίδυμο που όταν έχει αέρα, μπορούμε να διακριθούμε. Δεν ξέρω αν ακούγεται κάπως αυτό, αλλά είναι η αλήθεια.

-Πόσο άλλαξε τη ζωή σας η αφοσίωση στο άθλημα και η επιλογή να κάνετε πρωταθλητισμό; Και όχι μόνο εντός συνόρων, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.

Π.Κ.: Η αλήθεια είναι πως γίνεσαι πιο κλειστός, για να καταφέρεις να συγκεντρωθείς καλύτερα και να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλάζεις και σαν χαρακτήρας, εξελίσσεσαι, οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Νομίζω πως και οι δύο αλλάξαμε με το πέρασμα των χρόνων. Και ως άνθρωποι και ως αθλητές και ως φίλοι. Εξέλιξη το ονομάζω όλο αυτό με μία λέξη.

Τ.Μ: Σίγουρα αλλάζεις. Για να φτάσεις στους στόχους σου, κάνεις σκληρή δουλειά και σιγά -σιγά καταλαβαίνεις πως δε υπάρχουν όρια σε αυτά που θες να πετύχεις, αρκεί να έχεις πρόγραμμα και οργάνωση. Αυτό κάναμε. Καλύτερο προγραμματισμό, μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους εαυτούς μας, πιο οργανωμένοι και τελικά γίναμε πιο ώριμοι και βλέπουμε τη ζωή μέσα από το δικό μας πρίσμα.

-Ξενύχτια και καταχρήσεις;

(γέλια και από τους δύο) Καλά αυτά εννοείται πως τα ξεχνάς. Είναι αυτονόητο.

Π.Κ: Η διαφορά είναι να προγραμματίσεις και αυτό. Το πότε και πόσο θα βγεις στο ρεπό σου, πότε θα δεις φίλους και συγγενείς. Όλα τα κάνουμε, αλλά με πρόγραμμα, όχι στην τύχη.

Το 2012 έκανα έξι μήνες να μπω στο νερό

-Νομίζω το πιο κομβικό σημείο στη συνεργασία σας, ήταν το σοκ του 2012; Του αποκλεισμού σας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πως το ξεπεράσατε;

Τ.Μ: Πέσαμε από τα σύννεφα. Το αντίπαλο δίδυμο μας εδώ στην Ελλάδα, έκανε πολύ καλό αγώνα και κατάφερε για ένα βαθμό να μας αφήσει εκτός Ολυμπιακών. Να μιλήσω για μένα, βρέθηκα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Προσωπικά σκέφτηκα να σταματήσω. Έκανα έξι μήνες να μπω στο νερό, κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου…

-Τόσο πολύ ε;

Τ.Μ. Ναι, απογοητεύτηκα. Είχα βάλει ένα στόχο και δεν πέτυχα το στόχο μου.

-Και τελικά τι άλλαξε;

Τ.Μ. Ήρθε ο Παύλος, κάποια κοντινά πρόσωπα και με έπεισαν να γυρίσω. Και αυτή η αποτυχία του 2012, φάνηκε πλέον πως μας έκανε καλύτερους, μας έκανε πιο συνεπείς, πιο δυνατούς, μπαίναμε με μεγαλύτερη συχνότητα στα μετάλλια.

-Παιδιά είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις μία τέτοια κατάσταση. Είναι άξιο θαυμασμού, αντίστοιχο με την κατάκτηση του μεταλλίου. Παύλο, εσύ πως και δεν απογοητεύτηκες τόσο;

Π.Κ: Εγώ δε μπορούσα να χωνέψω ότι μέσα σε έναν αγώνα και για λεπτομέρειες, χάθηκε δουλειά τόσων ετών. Δεν το χώνευα όλο αυτό. Δε μπορούσα να σβήσω τόση δουλειά. Έτσι μου βγήκε αντίθετη αντίδραση από εκείνην του Τάκη. Εκείνος σταμάτησε, εγώ συνέχισα, πήγα σε αγώνες με έναν νεότερο ιστιοπλόο, μόνο και μόνο για να είμαι στο νερό. Πήγαμε στο Ευρωπαϊκό, κάναμε προετοιμασία στην Αγγλία, εκεί όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να βλέπω τους άλλους αθλητές, που συμμετείχαν στους αγώνες. Επίτηδες. Τους έβλεπα και έλεγα «εδώ έπρεπε να ήμουν και εγώ». Αντιμετώπισα και κοίταξα κατάματα αυτή την αποτυχία. Ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του. Προφανώς και εμένα μου στοίχισε η απώλεια, αλλά επειδή είχα σκοπό να συνεχίσω, δεν τα παράτησα ούτε μία μέρα.

-Κλονίστηκε η συνεργασία σας εκείνο το διάστημα, αν τα καταλαβαίνω καλά.

Τ.Μ: Ναι φυσικά. Εγώ το εννοούσα όταν έλεγα πως δε θα μπω ξανά σε σκάφος 470. Του είπα του Παύλου, "άσε με να ησυχάσω τώρα". Και με άφησε. Ήρθε μετά τα Χριστούγεννα, σε καλό τάιμινγκ και με ρώτησε αν ήθελα να τρέξουμε μαζί στο πρωτάθλημα Ελλάδας και στα Eurolymp. Έστω για πλάκα. Όντως χωρίς ιδιαίτερη προπόνηση, πέσαμε στο Πανελλήνιο, το κατακτήσαμε και ένιωσα λίγο καλύτερα. "Θες να πάμε και στο εξωτερικό"; Με ρώτησε ξανά ο Παύλος. "Πάμε" του είπα και βγήκαμε δεύτεροι. Και μετά του είπα εγώ να πάμε στον επόμενο και στον επόμενο. Πήρα πάλι τα πάνω μου. Στο Παγκόσμιο ήρθαμε τρίτοι και εκεί κατάλαβα ότι αξίζει να συνεχίσουμε. Όλα γίνονται για καλό.

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

-Και φτάνουμε στους αγώνες πρόκρισης για το Ρίο. Είχατε στο μυαλό σας μην την πατήσετε πάλι όπως το 2012;

Τ.Μ.: Ναι, το είχαμε στο μυαλό σας γι’ αυτό και από τον πρώτο αγώνα, δημιουργήσαμε μία τεράστια διαφορά εξ αρχής. Δε ρισκάραμε, κάναμε καλή προπόνηση και δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη. Θα πηγαίναμε στους Ολυμπιακούς αυτή τη φορά.

-Φτάσατε λοιπόν στο Ρίο και λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει το Ολυμπιακό Τουρνουά, τι σκεφτόσασταν;

Π.Κ.: Κοίταξε μας είχαν προϊδεάσει οι παλιότεροι αθλητές, πως οι Ολυμπιακοί είναι κάτι τεράστιο και θα υπάρχει άγχος για τη διάκριση και τη συμμετοχή. Εμείς βέβαια πηγαίναμε ήδη για ένα χρόνο στο Ρίο, κάναμε δοκιμές εκεί, είχαμε γεύση, αλλά δεν ξέραμε τι θα γίνει με το άγχος. Αν θα μας καταβάλλει ή όχι.

Τ.Μ: Στην πρώτη κόρνα είναι όλη η δουλειά…

Π.Κ: Πράγματι, στην πρώτη κόρνα. Μόλις την ακούσαμε, κοιταχτήκαμε με τον Τάκη, τον ρώτησα αν έχεις άγχος, μου λέει «όχι ρε τι άγχος, πάμε», δώσαμε τα χέρια και ξεκινήσαμε. Χωρίς άγχος, πολύ στοχευμένα, με πλάνο που τηρήσαμε κατά γράμμα. Λες και φορούσαμε παρωπίδες.

-Τάκη εσύ πως και δεν είχες άγχος;

Τ.Μ: Γιατί είχα πετύχει το βασικό στόχο. Να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήμουν εκεί. Είχαμε κάνει και την κατάλληλη προετοιμασία, έτοιμοι για όλα, πολύ δυνατοί και πιο ήρεμοι από ποτέ. Στο Ρίο το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να βγάλουμε την δουλειά μας στη θάλασσα. Τώρα ίσως το λέω με άνεση, λόγω της επιτυχίας, αλλά όντως έτσι ένιωθα. Πολύν άνετα.

Π.Κ: Ακόμη και η "κοιλιά" που κάναμε πριν τους Ολυμπιακούς, ήταν εντός προγράμματος. Επίτηδες δεν πήγαμε σε δύο αγώνες, για να μη δουν σε τι κατάσταση βρισκόμαστε.

Η ιστιοπλοΐα είναι σαν τη Φόρμουλα 1

-Υπάρχουν δηλαδή μυστικά σε αυτό το άθλημα.

Π.Κ: Άπειρα.

Τ.Μ: Είμαστε Formula 1. Ότι μυστικά υπάρχουν εκεί, έτσι συμβαίνει και σε εμάς. Ακριβώς τα ίδια. Το μόνο εμφανές είναι το κορμί μας. Πρέπει να γυμναζόμαστε καλά. Να έχουμε και καθαρό μυαλό, γιατί κάνουμε υπολογισμούς μέσα στη θάλασσα, χωρίς όργανα. Ακούγεται δύσκολο, ωστόσο τώρα πια είναι τυφλοσούρτης. Τα σκάφη έχουν όργανα για όλα αυτά που κάνουμε εμείς με το κεφάλι μας και με 170 σφυγμούς. Θέλει και εμπειρία το άθλημα.

-Είναι άθλημα που έχει βρώμικο ανταγωνισμό; Δεν εννοώ το ντόπινγκ, αλλά τις σχέσεις σας με άλλους αθλητές μέσα στη θάλασσα. Κλεισίματα, επικίνδυνα προσπεράσματα κτλ…

Τ.Μ: Πρόκειται για μάχη, για πόλεμο. Οπότε ναι, υπό μία έννοια έχει και βρώμικες μεθόδους από πλευράς αντιπάλου. Όταν κάνεις στρατηγική και τακτική σε έναν πόλεμο, σκέφτεσαι τι "βρωμιά" θα σου κάνει ο αντίπαλος για να την αποφύγεις. Πρέπει να πηγαίνεις μαζί με τον άνεμο, κόντρα στον άνεμο, παράλληλα να κάνεις τιμόνι, να μην αφήνεις να σου φύγει το σκάφος.

Π.Κ: Εγώ θα έλεγα ότι η ιστιοπλοΐα, μοιάζει με παρτίδα σκάκι.

-Όταν είσαι πίσω στον αγώνα, όχι από τους πρώτους, τι κάνεις για να αλλάξεις την κατάσταση;

Π.Κ: Αυτό που περιγράφεις είναι από τα πιο δύσκολα σημεία να αλλάξεις στην ιστιοπλοΐα. Κάποιοι αθλητές με τεράστια εμπειρία, καταφέρνουν να διορθώσουν το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το κλειδί.

Τ.Μ: Αν το διορθώσεις αυτό, τότε αλλάζεις την κούρσα και φτάνεις στη νίκη. Πρέπει από τη θέση 15, να πέσεις στη θέση 14, 13, όσο μπορείς πιο κάτω. Οι λιγότεροι βαθμοί σου δίνουν τη νίκη.

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

-Κάτι που δεν καταφέρατε τελικά στο medal race, εκεί όπου κρίθηκε το χρώμα του μεταλλίου.

Τ.Μ: Στον αγώνα αυτόν, τον τελευταίο στο Ρίο, έχοντας πιάσει το στόχο του μεταλλίου, είπαμε με τον Παύλο να μπούμε χωρίς άγχος και ότι γίνει. Αν ο Κροάτης δεν έφευγε καλά, θα πηγαίναμε και για το χρυσό. Αν ξεκινούσε καλά, θα κοιταζόμασταν με τον Αυστραλό για το ασημένιο.

Ο Κροάτης έφυγε καλά και βρεθήκαμε με τον Αυστραλό να μονομαχούμε για τη δεύτερη θέση. Δεν είχε σημασία τι θα έκαναν οι άλλοι, μόνο εμείς και ο Αυστραλός. Τελικά εμείς ήμασταν τελευταίοι και εκείνος προτελευταίος. Στην ισοβαθμία μας πήρε το ασημένιο.

-Ο αγώνας κράτησε μία εβδομάδα. Ήταν τόσο υψηλού επιπέδου όσο τον περιμένατε;

Π.Κ: Ναι, γιατί είχαμε όλα τα είδη καιρού. Οι εναλλαγές έδωσαν άλλο χρώμα στον αγώνα και ο νικητής πραγματικά τα κατάφερε σε όλες τις συνθήκες. Λίγο αέρα, περισσότερο αέρα κτλ. Για να νικήσεις και να φτάσεις στο βάθρο, έπρεπε να ήσουν όλων των συνθηκών.

Εμάς μας βοήθησε η Πολιτεία¨

-Είναι άθλημα σεβασμού; Σας παραδέχονται οι αντίπαλοι; Και εσείς εκείνους;

Π.Κ.: Ναι. Είναι τιμή μας που βρεθήκαμε στο βάθρο μαζί με τον Αυστραλό και τον Κροάτη. Παγκόσμια μετάλλια, ολυμπιακά μετάλλια, τι να πεις…

Τ.Μ: Θέλω να πω κάτι για τον ανταγωνισμό. Η προετοιμασία μας σε μεγάλο βαθμό είχε ως στόχο να κλείσουμε την ψαλίδα από τους συγκεκριμένους δύο αθλητές. Είχαν ξεχωρίσει πολύ και επιδιώξαμε να τους πλησιάσουμε. Το καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό, γι’ αυτό οι άλλοι δεν ακολούθησαν. Ξεπεράσαμε τον εαυτό μας για να φτάσουμε ανάμεσα σε τεράστιους αθλητές. Σε θρύλους του σπορ.

-Ερώτηση απαραίτητη και θέλω ειλικρινή απάντηση. Η Πολιτεία πόσο σας βοήθησε όλο αυτό το διάστημα;

Τ.Μ: Εμείς είμαστε ειλικρινείς πάντα…

Π.Κ: Κυρίως μας στηρίζουν οι χορηγοί. Το Ίδρυμα Λάσκαρη, ήταν στυλοβάτης. Και αυτό είναι και το σωστό. Τον πρωταθλητισμό πρέπει να στηρίζουν οι χορηγοί. Το κράτος από την πλευρά του, μας στήριξε όσο μπορούσε. Εμείς δεν έχουμε παράπονο. Μας βοήθησε όσο γινόταν, με δεδομένα όλα τα γνωστά προβλήματα. Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε βοήθεια από χορηγούς, από το Κράτος, από τον Όμιλο, από φίλους. Στο λέω ειλικρινά.

Επιτυχία θα είναι να γεμίσει ο Σαρωνικός πανιά

-Είναι ακριβό σπορ, για να φτάσει κανείς στο δικό σας επίπεδο;

Τ.Μ: Ναι, για να φτάσεις ως εδώ, δεν είναι φθηνό. Σίγουρα δεν θέλουμε εκατομμύρια ευρώ, αλλά θέλουμε αρκετά χρήματα για να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Χρωστάμε το μετάλλιο στους χορηγούς μας. Και κυρίως στο Ίδρυμα Λάσκαρη, που ήταν δίπλα μας σε αυτή την κρίσιμη ολυμπιακή χρονιά, φροντίζοντας να μη μας λείψει τίποτα. Χρωστάμε όμως πολλά και στους ομίλους μας, στην Ομοσπονδία και όχι μόνο. Όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους.

Π.Κ: Ο πρωταθλητισμός είναι ακριβός, ο αθλητισμός όχι. Ιστιοπλοΐα μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε, χωρίς να δαπανήσει πολλά χρήματα.

Τ.Μ: Το θέμα είναι άλλο. Με μία επιτυχία, όλοι παίρνουμε πίσω πράγματα. Εμείς ας πούμε θα πάρουμε τη χαρά να δούμε παιδιά να έρχονται πιο μαζικά στους ομίλους, θα γεμίσουν τα σωματεία, οι θάλασσες, ο χορηγός θα έχει κοινωνική ευθύνη με αντίκρισμα, όλα είναι κύκλος.

Π.Κ.: Μπορεί να γεμίσει ο Σαρωνικός με πανιά;

Τ.Μ: Όλη η Ελλάδα θέλουμε να κάνει ιστιοπλοΐα.

-Παρόλα αυτά το άθλημα σας δεν έχει προβολή και το θυμόμαστε μετά από επιτυχίες και αυτό παίζεται.

β Εντάξει μην το λες. Κάτι γίνεται σιγά-σιγά. Στα σάιτ βρίσκει το χώρο της και η ιστιοπλοΐα και άλλα "μικρά" αθλήματα. Χωράμε και εμείς. Παλιά ήταν πιο δύσκολο, τώρα κάτι γίνεται.

Π.Κ: Εμείς καταφέραμε τώρα μέσα από τους Ολυμπιακούς, να δει όλη η Ελλάδα ιστιοπλοΐα και τα 470. Τι καλύτερο;

Οι Ολυμπιονίκες που ευτυχώς δεν τα παράτησαν

-Οι πρώτες στιγμές μετά το μετάλλιο;

Π.Κ: Εσύ τι πιστεύεις ότι κάναμε;

-Δεν ξέρω, πανηγυρίσατε και κάπου πήγατε για γλέντι

(γέλια) Τ.Μ: Όχι ακριβώς

Π.Κ: Εμείς μετά τον αγώνα, έπρεπε να ξεστήσουμε το σκάφος, να το καθαρίσουμε, να το βάλουμε στο κοντέινερ, να το δέσουμε. Εκείνη τη μέρα τελειώσαμε στις 12 το βράδυ. Αφού λέγαμε με τον Τάκη "αυτό είναι το άθλημα μας. Πήραμε μετάλλιο, αλλά μην ξεχνιόμαστε". Νίκη, επιτυχία, αλλά η δουλειά συνεχίζεται. Ιμάντες, φουσκωτό, καλύμματα, η ρουτίνα μας κανονικά.

-Αυτό σας κρατάει προσγειωμένους;

Μάντης-Καγιαλής: Ναι, ισχύει.

Πάμε στο Τόκιο

-Έχετε φτάσει το ταβάνι σας; Έχετε και άλλα να δώσετε;

Π.Κ: Εγώ προσωπικά θεωρώ πως έχουμε πολλά να δώσουμε ακόμη. Μέσα στο Ρίο, είδα ότι μάθαμε και άλλα. Δεν αδειάσαμε, αντιθέτως, μπορούμε να κάνουμε και άλλα πράγματα. Είναι σωστή η ερώτηση, γιατί πολλοί αθλητές μετά από μία επιτυχία, αδειάζουν και δε θέλουν κάτι άλλο. Εμείς δε σταματάμε.

Τ.Μ: Μη σε κουράζω. Ένα θα σου πω. Πάμε στο Τόκιο. Μπορεί να είναι 4 χρόνια μακριά, αλλά εμείς εκεί στοχεύουμε τώρα. Να είμαστε καλά, να έχουμε την ίδια στήριξη και βλέπουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ