Αν έχεις παίξει μπάσκετ σίγουρα έχεις σουτάρει σε κάποιο σκονισμένο ανοιχτό γήπεδο με σκουριασμένη στεφάνη και ξεφτισμένο διχτάκι μετρώντας αντίστροφα ως το μηδέν. Η μπάλα φεύγει από τα χέρια σου, πριν προλάβει να την αλλοιώσει ο αμυντικός που δεν υπάρχει και καταλήγει στο καλάθι. Μηδέν. Θρίαμβος. Ο πάγκος ξεχειλίζει στο γήπεδο, οι παίκτες ένα κουβάρι και πίσω στην Ελλάδα ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους. Το πρώτο ελληνικό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το ίδιο σουτ έχεις κάνει σε κάποια πλατεία. Έχει βραδιάσει και η ώρα δείχνει ότι έπρεπε να έχεις γυρίσει ήδη σπίτι, αλλά εσύ κλωτσάς τη μπάλα με δύναμη και αυτή σκίζει τα αόρατα δίχτυα, προκαλώντας τον βρυχηθμό της κερκίδας. Το ίδιο συναίσθημα μόλις έχεις βγάλει τα γυαλάκια γατζωμένος στην άκρη της πισίνας, προσπαθώντας να βρεις την ανάσα σου. Βούτηξες για να κάνεις μερικά χιλιόμετρα και εντυπωσιάστηκες με τον εαυτό σου που έκανες περισσότερα. Μετρώντας τα πλακάκια από κάτω άκουγες στα αυτιά σου τον εκφωνητή να ανεβάζει τον τόνο της φωνής του, καθώς πλησιάζεις στο τελευταίο 50άρι.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει περάσει από το μυαλό σου. Να μην έχει γίνει σκέψη, από αυτές που γίνονται εντέλει όνειρα και κάνουν τα χέρια να τυλίγονται στο μαξιλάρι. Εθνική ομάδα. Όποια κι αν η μπάλα που κρύβεις κάτω από το θρανίο. Όποιο κι αν είναι το άθλημα που έκανες μικρός. Ολυμπιακοί Αγώνες. Η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να εισπράξει οποιοσδήποτε έσφιξε τα κορδόνια στα αθλητικά του παπούτσια, ή τα έβγαλε για να πατήσει το ταπί, οποιοσδήποτε φόρεσε μαγιό, κολάν, στολή για να παλέψει πρώτα με τον εαυτό του και μετά τον χρόνο, το απόλυτο 10άρι, ή κάποιον αντίπαλο. Δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από αυτό.

Το ονειρευτήκαμε όλοι. Το έζησαν και το ζουν οι τυχεροί. Και οι ικανοί. Ανάμεσα σ' αυτούς ο Μιχάλης Καλομοίρης. Ένας 30χρονος δικηγόρος που θα ταξιδέψει στο Ρίο για να τρέξει στον Μαραθώνιο με το μπλε της Ελλάδας. Ένας ερασιτέχνης δρομέας που θα δει το παιδικό του όνειρο, αλλά και το όνειρο τόσων ακόμη, να γίνεται πραγματικότητα.

Είμαι ερασιτέχνης, απλά πολύ υψηλού επιπέδου

Ξέρεις πολλούς που θα ταξιδέψουν στη Βραζιλία το καλοκαίρι και στην ερώτηση "επάγγελμα" απαντούν κάτι άλλο πέρα από το "αθλητής"; Όχι. Η περίπτωση του Μιχάλη είναι διαφορετική. Δηλώνει δικηγόρος, αλλά και "ερασιτέχνης αθλητής, απλά πολύ υψηλού επιπέδου".

Δουλεύει σε ένα γραφείο στην Αθήνα και έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να βγάζει το κοστούμι και τα δετά παπούτσια για να βάλει σορτσάκι και αθλητικά. Αυτή είναι η καθημερινότητα του, η οποία έχει αλλάξει βέβαια τις τελευταίες ημέρες διότι συνέβη κάτι που δεν περίμενε ούτε ο ίδιος: προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και από τη μια ημέρα στην άλλη αναγκάστηκε να πάρει άδεια για να ξεκινήσει πιο εντατική προετοιμασία. Για αυτό και "μετακόμισε" στο Καρπενήσι "που είναι ήσυχα, πιο ήρεμα και κοντά στο προπονητικό κέντρο".

Πως καταλήγει όμως ένας δικηγόρος που είχε σταματήσει τις προπονήσεις για 3-4 χρόνια, να εκπροσωπεί την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα στο άκρως απαιτητικό αγώνισμα του Μαραθωνίου; Ποια είναι η δική του διαδρομή πριν επιλέξει τα 42 χιλιόμετρα που αντιπροσωπεύουν αυτή από τον Μαραθώνα ως το Καλλιμάρμαρο; "Είχα ξεκινήσει από μικρός τον κλασσικό αθλητισμό, τις αποστάσεις. Για κάποια διάστημα είχα αποσυρθεί. Είχα μείνει εκτός για 3-4 χρόνια. Από το 2011 επέστρεψα και άρχισα να παίρνω μέρος σε μαραθωνίου και αγώνες αντοχής. Τα τελευταία 1-2 χρόνια κάνω πιο εντατική προπόνηση μαζί με τον προπονητή του, τον κ. Ψαρομιχαλάκη".

Στον κλασσικό Μαραθώνιο φέτος κατέκτησε την 5η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ο καλύτερος του προσωπικός χρόνος είναι 10 λεπτά κάτω από το όριο πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες (2:19:00). Ωστόσο, η επιτυχία που σημείωσε στον Μαραθώνιο της Ρώμης του χάρισε το εισιτήριο. Η ιστορία όμως έχει ενδιαφέρον.

Εκμεταλλεύτηκα την κακοκαιρία

"Είχα ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 2014 τη συνεργασία με τον προπονητή μου, τον κ. Ψαρομιχαλάκη. Μετά από ένα διάστημα 6-7 μηνών θέλαμε να τεστάρουμε τις δυνάμεις μας και έτσι τον Μάρτιο του 2015 αποφασίσαμε να τρέξω στη Ρώμη, σε έναν αγώνα που ανήκει στην κατηγορία "Gold Label". Ήταν ιδανική ευκαιρία να συνδυάσω τη συμμετοχή στον αγώνα με ολιγοήμερες διακοπές. Έτυχε, τότε, να επικρατούν πολύ δύσκολες συνθήκες. Είχε πολύ κρύο. Έτσι κάποιοι από τους πρωτοκλασάτους αθλητές δεν θέλησαν να ρισκάρουν και αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και με μια σωστή από άποψη τακτικής κούρσα, στην οποία βελτίωσα το προσωπικό μου ρεκόρ κατά 5 λεπτά, μπήκα στην 8άδα που μου έδωσε και την πρόκριση". Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το 'έτυχε"... Κακοτυχία για τους άλλους, καλή μοίρα για τον Καλομοίρη.

Στη Ρώμη είχε συνδυάσει τη συμμετοχή στον Μαραθώνιο με διακοπές. Αθλητικός τουρισμός σαν να λέμε. Και όταν τερμάτισε στην 8η θέση δεν γνώριζε αμέσως ότι θα έκανε το όνειρο του κάθε αθλητή πραγματικότητα. Το έμαθε μετά όταν διάβασε τη σχετική διάταξη, που προβλέπει ότι αν δεν έχουν πιάσει το όριο τρεις αθλητές από τη χώρα, τότε η κατάκτηση μιας θέσης στην πρώτη 10άδα ενός Gold Label μαραθωνίου, δίνει αυτόματα πρόκριση στο Ρίο. Η συμμετοχή του οριστικοποιήθηκε τον Μάιο.

"Στην αρχή σάστισα. Το άκουσμα της διάταξης έμοιαζε με ψέμα. Μετά τη διάβασα και διαπίστωσα ότι όντως ισχύει". Αυτή ήταν η πρώτη του αντίδραση. Η δεύτερη ήταν να μαζέψει τα πράγματα του και να μετακομίσει στο Καρπενήσι για λίγες βδομάδες. Η επόμενη; "Ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει".

Εκπροσωπώ τον μαζικό, λαϊκό αθλητισμό

Δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο. ΟΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΙ Α-ΓΩ-ΝΕΣ. "Το υπέρτατο για έναν αθλητή. Πόσο μάλλον για μένα που εκπροσωπώ αυτό που λέμε μαζικό, λαϊκό, ερασιτεχνικό αθλητισμό. Είμαι πολύ ευτυχισμένος". Έστω κι από το τηλέφωνο αισθάνεσαι τον ενθουσιασμό να κυριεύει τα λόγια του."Μόνο και μόνο η ιδέα ότι θα τρέξω με το εθνόσημο με κάνει να ανατριχιάζω. Είναι μοναδικό για κάθε αθλητή αυτό το συναίσθημα". Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τον Μαραθώνιο, το αγώνισμα που γεννήθηκε στην Ελλάδα.

Παύση. "Ήταν το όνειρο μου. Πάντα ήταν". Νέα παύση. Ενθουσιασμός στο ένα ακουστικό. Θαυμασμός στο άλλο.

Μικρός ξεκίνησε να τρέχει λόγω του πατέρα του. "Έπαιρνε τους δρόμους ερασιτεχνικά, ενώ είχε διατελέσει και πρόεδρος σε έναν από τους πρωτοϊδρυθέντες συλλόγους δρομέων στην Ελλάδα. Με έπαιρνε μαζί του στους Αγώνες. Μου άρεσαν οι αποστάσεις και μ' αυτές ασχολήθηκα". Και συνέχισε να τρέχει μέχρι σήμερα. "Από τις 08.00 ως τις 18.00 είμαι στο γραφείο. Από τις 19.00 ως τις 21.30 - 22.00 κάνω προπόνηση. Καμιά φορά ξυπνάω και νωρίτερα για να τρέξω το πρωί και μετά πάω στη δουλειά, ενώ υπάρχουν προπονήσεις και τα σαββατοκύριακα που έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο".

Η προπόνηση του διαρκεί από μια ως και τρεις ώρες, ανάλογα με τον προγραμματισμό, τη διάθεση και φυσικά τον ελεύθερο χρόνο. Μια τυπική ημέρα μπορεί να περιλαμβάνει 20 χιλιόμετρα. Μια φορά τις τρεις βδομάδες θα τρέξει και περισσότερο, 35-38 χιλιόμετρα για "να συνηθίσει το σώμα και τη διάρκεια και τον ρυθμό".

Λογική απορία: ποιες σκέψεις συντροφεύουν τη μοναξιά του δρομέα; "Πολλές σκέψεις. Τα πάντα! Πως ξεκινήσεις να τρέχεις, το τι συνέβη μες στη μέρα, το τι θα κάνεις μετά". Πιστός σύμμαχος κι η μουσική. "Είναι πολύ καλή συντροφιά. Τα τραγούδια αλλάζουν, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Αναλόγως την περίοδο. Άλλες φορές θέλεις κάτι με ένταση, όπως το "Eye of the tiger", άλλες φορές πιο απαλή μουσική, μπαλάντες για παράδειγμα".

Συχνά όταν τρέχει σκέφτεται τη διαδρομή. Όχι αυτή που τρέχει, αλλά αυτή που διένυσε. Ή αυτή από το γήπεδο στο γραφείο. Ο Μιχάλης Καλομοίρης καταφέρνει να βρει χρόνο να προπονηθεί. Αυτό που τον δυσκολεύει είναι να βρει χρόνο να ξεκουραστεί. "Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι αυτό της κούρασης-ξεκούρασης. Λόγω δουλειάς έχω αρκετές υποχρεώσεις, αρκετό άγχος και κάποιες φορές η προπόνηση είναι δύσκολη και σε ζορίσει, σε κουράζει". Και τότε θυμάται ότι "αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το προσπαθείς και το καταφέρνεις. Μου αρέσει η επιστήμη μου, μου αρέσει και το τρέξιμο, οπότε θα κάνω τα πάντα για να τα συνδυάσω".

Από τη μια το κουστούμι και από την άλλη τα αθλητικά παπούτσια. "Στολές εργασίες και οι δύο" λέει γελώντας. Από το γήπεδο, πίσω στο γραφείο. Στην "ομάδα" του, που τον βοηθάει. Οι συνάδελφοι πέρα από τα συγχαρητήρια κατέθεσαν και τη στήριξη τους, γνωρίζοντας ότι ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για τον ίδιο. "Είναι σημαντικό ότι με υποστηρίζουν και με βοηθούν τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Από την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου με πολύ εμφατικό τρόπο".

Παράλληλα αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει "τους γονείς μου που έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια την επιλογή μου, τον προπονητή μου κ. Ψαρομιχαλάκη που τα τελευταία δύο χρόνια είναι κοντά μου στα δύσκολα και στα εύκολα, στους φίλους μου, στον κύριο Γιώργο Καλομοίρη (απλή συνωνυμία) τον φυσιοθεραπευτή μου που με βοηθάει, την κοπέλα μου που υπομένει την απουσία μου από το σπίτι, τον Γιώργο Τζέμο και το box-to-box που με στηρίζει διατροφικά".

Στο πρόσωπο μου ίσως βλέπουν τις θυσίες τους να ανταμείβονται

Τα ευχαριστώ είναι η δική του απάντηση στα συγχαρητήρια των τελευταίων ημερών. Τις τελευταίες ημέρες τον έχουν "αγκαλιάσει" συγγενείς, φίλοι, αλλά και άνθρωποι του ερασιτεχνικού αθλητισμού. "Κάποιοι έχουν επικοινωνήσει μαζί μου. "Ειδικά για τους ερασιτέχνες είναι κάτι πολύ μεγάλο. Ίσως στο πρόσωπο μου να βλέπουν τις καθημερινές τους θυσίες, τους κόπους και την κούραση να ανταμείβονται".

Απέδειξε ότι αξίζει να ονειρεύεσαι και ότι αξίζει να παλεύεις για αυτό το όνειρο. Εμείς ορίζουμε τη διαδρομή μας, όπως την όρισε και ο ίδιος. Το γραφείο-γήπεδο έγινε Αθήνα-Ρίο. Ο Μιχάλης Καλομοίρης είναι ο ήρωας των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων. Ο ήρωας της διπλανής πόρτας. Είτε η πόρτα οδηγεί στο κοντινό γήπεδο, είτε οδηγεί στο διπλανό γραφείο.