" Αυτό το χειροκρότημα σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Είναι ωραίο συναίσθημα να ακούς τα χειροκροτήματα του κόσμου. Τους ευχαριστώ και να ξέρετε ότι σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Έχω περάσει επτά χρόνια στον Παναθηναϊκό, ανδρώθηκα σε αυτή την ομάδα και έχω κρατήσει μόνο τα θετικά. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτά τα χρόνια, όσος καιρός κι αν περάσει" Αυτές ήταν οι τελευταίες δηλώσεις του Νίκου Λυμπερόπουλου όταν σκόραρε τελευταία φορά εναντίον του Παναθηναϊκού τον Ιανουάριο του 2011.

Με την «οικογένειά του» όπως την ανέφερε, την ΑΕΚ. Είναι από τις εξαιρετικά σπάνιες φορές που ένας ποδοσφαιριστής που πέρασε από δύο μεγάλες ομάδες, αναγνωρίζεται καθολικά και έχει κατακτήσει το σεβασμό αμφοτέρων των πλευρών: η περίπτωση του Μεσσήνιου πρώην επιθετικού και νυν Τεχνικού Διευθυντή, συμβαίνει una tantum στο ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί εκτός των άλλων, ανήκει στη μεγάλη γκάμα των αδικημένων μεγάλων ποδοσφαιριστών που δεν έχουν τίτλο πρωταθλητή στην καριέρα τους.

Ο Νικόλας, ο γιος του Κώστα με τα εργαλεία, είναι μεγάλος μπαλαδόρος

Λογικά η πίκρα έχει μετριαστεί μέσα του, το έφερε βαρέως μέχρι πρότινος κι ας ήταν βάλσαμο εκείνο το Κύπελλο με την ΑΕΚ την άνοιξη του ’11 στο ΟΑΚΑ. Ο Νίκος μπορεί να είναι ταπεινόφρων, αλλά το θάρρος της γνώμης του πάντα το είχε, είναι έτσι μεγαλωμένος και γαλουχημένος που έμαθε ότι του ανήκει να το διεκδικεί. Από μικρό παιδί, από τα Φιλιατρά που ξεκίνησε και αποφάσισε ότι η ζωή του θα συνδεθεί με το ποδόσφαιρο. Δεν είχε κλείσει καν τα 16 όταν το όνομά του ταξίδεψε από στόμα σε στόμα στην τοπική κοινωνία. «Ο Νικόλας, ο γιος του Κώστα με τα εργαλεία είναι μεγάλος μπαλαδόρος». Δεν ήταν δυνατόν να μην τον προσέξει η «Μαύρη Θύελλα», ειδικά εκείνη την εποχή, η Καλαμάτα ήταν το καμάρι της Μεσσηνίας. Τον έκλεισαν με συνοπτικές διαδικασίες, ήταν το μεγάλο αστέρι που βοήθησε την Εράνη να φύγει από την αφάνεια των τοπικών πρωταθλημάτων και να ανέβει στη Γ’ Εθνική, μια κατηγορία πολύ διαφορετική σε σχέση με σήμερα, απείρως πιο αναβαθμισμένη.

Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΟΜΠΟΝΙ ΤΟΥ

Ο Νίκος πήρε προίκα τα 33 γκολ του σε 53 συμμετοχές και έγινε με μιας το αγαπημένο παιδί της Καλαμάτας του ιδιοκτήτη Σταύρου Παπαδόπουλου. Προσαρμόστηκε αμέσως, στα 19 είχε γίνει ήδη βασικό στέλεχος μιας ομάδας που θαύμαζε όλη η Ελλάδα. Ψηλόλιγνο κορμί αλλά με νεύρο, ξερακιανός αλλά δυνατός, καλός και στο κεφάλι, φαρμακερός με το «καλό», με το δεξί. Ο Νικόλας και το «μπομπόνι» του. Στην Καλαμάτα με τις εμφανίσεις έγινε το next big thing για ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που τότε γνώριζε πιένες και βρισκόταν υπό ανάπτυξη σε οργανωτικό και εμπορικό επίπεδο. Απόλυτα φυσιολογικά, όταν έγινε γνωστό ότι η Καλαμάτα δεν τον χωρούσε άλλο, οι μνηστήρες ήταν πολλοί. Όλο το top επίπεδο ήθελε τον Έλληνα επιθετικό – διεθνή ήδη με την Ανδρών ως παίκτη της Καλαμάτας – με τα 20 γκολ σε 70 παιχνίδια, οι περισσότεροι τον είχαν στα μπλοκάκια τους από τα μικρά εθνικά κλιμάκια, αφού ο Νίκος ήταν αναπόσπαστο μέλος και της Νέων και της Ελπίδων.

Άπαντες γνώριζαν ότι ο Παπαδόπουλος δεν πουλάει φτηνά, παρόλα αυτά και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός, κατέθεσαν προσφορές. Όλες πάνω από μισό δισ., όλες με γενναίες προκαταβολές. Αξίζει να ανοίξουμε μια παρένθεση με το γενικότερο τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου το καλοκαίρι του 1996, ίσως του πιο ταραχώδους καλοκαιριού στην ιστορία. Ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι αποφασισμένος να κάνει ότι κρίνεται απαραίτητο για να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην κορυφή μετά από 9 χρόνια «ξηρασίας» που έχουν μείνει στην ιστορία ως τα «πέτρινα χρόνια» για τον πειραϊκό σύλλογο. Ο Ολυμπιακός έχει διευθετήσει τα χρέη του, ο Κόκκαλης έχει αποκτήσει την προσήκουσα εμπειρία για να κινηθεί στο άγνωστο για εκείνον «παραγοντικό» περιβάλλον και προχωρά σε εντυπωσιακές κινήσεις. Δεσπόζει το αδιανόητο μέχρι τότε, που δεν είναι άλλο από την πρόσληψη του Ντούσαν Μπάγεβιτς, πρώην προπονητή της ΑΕΚ και μίας εκ των εμβληματικότερων φυσιογνωμιών στην ιστορία της Ένωσης. Με μία λιτή ανακοίνωση στις 26 Ιουνίου του 1996, η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανακοινώνει το Σερβο-βόσνιο προπονητή και ουσιαστικά αλλάζει το ρου της πορείας αμφότερων των συλλόγων.

Ο Βαρδινογιάννης έστειλε ακόμη και τη Mercedes του στην 124 ΠΒΕ της Τρίπολης για το νεοσύλλεκτο Λυμπερόπουλο

Ο Κόκκαλης εφοδιάζει το Μπάγεβιτς με Νινιάδη, Σαμπανάτζοβιτς, Τζόρτζεβιτς και Γιαννακόπουλο, ενώ έχει πολύ ψηλά στη λίστα και το Λύμπε. Η ΑΕΚ απεγνωσμένα προσπαθεί να επιστρέψει επικοινωνιακά, ο Τροχανάς συμφωνεί με την Καλαμάτα και δίνει και προκαταβολές, τελευταίος όμως θα μιλήσει ο «Καπετάνιος». Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έστειλε ακόμη και τη Mercedes του στην 124 ΠΒΕ της Τρίπολης προκειμένου να παραλάβει το νεοσύλλεκτο Λυμπερόπουλο και να τον μεταφέρει στην Αθήνα για να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο Νίκος θαμπώθηκε, ήταν μόλις 21 και υπέγραψε στην ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί, στον πρωταθλητή Ελλάδος και κυρίως στον παραλίγο φιναλίστ του τελικού του Champions League. O Παναθηναϊκός εκείνων των χρόνων, άνηκε δικαιωματικά και με το σπαθί του στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είχε μόλις προσθέσει στο παλμαρέ της πλούσιας ευρωπαϊκής ιστορίας του, έναν ακόμη ημιτελικό στο "μεγάλο Κύπελλο", τον τρίτο σε 88 χρόνια ζωής του συλλόγου και ήταν ο ιδανικότερος προορισμός για ένα νέο παιδί με όνειρα όπως ο Λύμπε.

Ωστόσο, οι υπόλοιπες κινήσεις του Παναθηναϊκού στο μεταγραφικό παζάρι, δεν συνάδουν με τις φιλοδοξίες του συλλόγου για επανάληψη της μεγαλειώδους πορείας στο Champions League. Καταφθάνουν στην Παιανία ο Μπλένταρ Κόλα από τον Απόλλωνα και ο Νασιόπουλος από τον Εδεσσαϊκό, αυτό που έχει σημασία όμως είναι οι αποχωρήσεις. Ο πολύ χρήσιμος χαφ Νιόπλιας επιστρέφει στο Ηράκλειο και τον αγαπημένο του ΟΦΗ, ο Μπορέλι συμφωνεί – και υπογράφει – με τη Ρεάλ Οβιέδο για την οποία θα αποχωρήσει εν τέλει τον Ιανουάριο, ο χρήσιμος Σπύρος Μαραγκός ανεβαίνει στην Τούμπα, ενώ αποχωρεί και ο σχεδόν star της ομάδας, Γιώργος Δώνης. Το "τραίνο" κεφαλαιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο την κούρσα του Άμστερνταμ και μετά από πολύκροτα σενάρια που ενέπλεξαν ακόμη και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, καταλήγει στους Ρόβερς της Μπλάκμπερν. Παρόλα ταύτα, η αισιοδοξία στις τάξεις του Παναθηναϊκού είναι διάχυτη και γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν το τριφύλι κληρώνεται στον προκριματικό του Champions League με τους άσημους Νορβηγούς της Ρόζενμποργκ. Ξεκινούν άμεσα οι υπερβολές περί "ψαράδων", "ξυλοκόπων", "κουνουπιών" μπροστά στο μεγαλείο του Παναθηναϊκού και όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται περί της ευνοϊκότερης κλήρωσης που θα μπορούσε να τύχει. Ο κόσμος δείχνει να πιστεύει στην επανάληψη της προηγούμενης κορυφαίας σεζόν παρά τη δυσαρέσκεια για τη μη δέουσα ενίσχυση – πλην Λυμπερόπουλου – στις μεταγραφές και αυγουστιάτικα συρρέουν 40 χιλιάδες άνθρωποι για τον "Ευρωπαίο" που κερδίζει τους Νορβηγούς 1-0 με γκολ του Βαζέχα, αλλά στη Νορβηγία ταπεινώνεται με 3-0 και αποκλείεται.

Η αποστολή του Παναθηναϊκού επέστρεψε στην Αθήνα προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια της και επικοινωνιακά προτάχθηκε η μεγάλη ευκαιρία μιας αξιόλογης πορείας στο Κύπελλο UEFA. Η κληρωτίδα επεφύλασσε ακόμη ένα καρμικό παιχνίδι στον Παναθηναϊκό, ο οποίος θαρρείς και ξεπλήρωνε γραμμάτια (ξανα)βρίσκει στο δρόμο του τους Πολωνούς της Λέγκια Βαρσοβίας. Η εικόνα του ΟΑΚΑ δεν έχει καμία σχέση με την ανοιξιάτικη λαοθάλασσα του προημιτελικού του Champions League, η απογοήτευση είναι διάχυτη, παρόλα αυτά ο Παναθηναϊκός στο ντεμπούτο του "Λύμπε" στην αρχική ενδεκάδα με το τριφύλλι στο στήθος, υπερκερνά το εμπόδιο των αποφασισμένων Πολωνών που προηγήθηκαν στο σκορ αλλά εν τέλει ηττήθηκαν με το "χορταστικό" 4-2. Ο Λυμπερόπουλος μάλιστα θα σκοράρει δις στο ντεμπούτο και αποτελεί τη νότα αισιοδοξίας στο κλίμα πένθους που επικρατούσε εκείνο το απόγευμα στο ΟΑΚΑ, αφού κόσμος και Τύπος "υποβάθμιζαν" το UEFA εκτιμώντας ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο ανήκει μονάχα στο club των μεγάλων και δει του Champions League. To δράμα όμως δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη: 21 Σπετεμβρίου του 1996, τέσσερις ημέρες πριν από τη ρεβάνς της Βαρσοβίας, η οικογένεια Βαρδινογιάννη και κατά συνέπεια και η οικογένεια του Παναθηναϊκού, δέχεται ένα από τα σκληρότερα χτυπήματα της μοίρας: πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία μόλις 54 ετών, ο Θόδωρος Βαρδινογιάννης, ο προτελευταίος στη σειρά από τα έξι παιδιά του Γιάννη και της Χρυσής, αντιπρόεδρος του ομίλου επιχειρήσεων της οικογένειας και βασικός χρηματοδότης του ΟΦΗ. Το πλήγμα για το Γιώργο είναι τεράστιο, αφού δύο μήνες μετά το χαμό της μητέρας του, χάνει και τον αδελφό του.

Μια μέρα πριν τον επαναληπτικό, που διεξάγεται υπό βαρύτατο κλίμα, κηδεύεται ο Θόδωρος και ασφαλώς δεν υπάρχει ούτε σκέψη για ποδόσφαιρο, Παναθηναϊκό και "μπάλα". Η ομάδα χάνεται στο ακατάλληλο από τη βροχόπτωση αλλά κατάμεστο Wojska Polskiego, αποκλείεται κυρίως λόγω της λανθασμένης προσέγγισης του Ρότσα στο ματς και ξεκινά μια ατέρμονη περίοδος εσωστρέφειας. Το βαρύ πένθος της οικογένειας Βαρδινογιάννη δεν επέτρεπε επ’ ουδενί σκέψεις για αναφορές στον Καπετάνιο για τις κινήσεις Κόκκαλη, μήτε αντιδράσεις για την ιστορική μαύρη βαλίτσα του Θωμά Μητρόπουλου, το περιεχόμενο της οποίας άλλαξε για πάντα το σκηνικό στην Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και το ποδόσφαιρο γενικότερα. Ο Λυμπερόπουλος κλείνει την παρθενική του χρονιά με στείρα παραγωγικότητα και ο Παναθηναϊκός δεν θα συνέλθει ποτέ στη σεζόν. Θα τερματίσει ασθμαίνοντας στην 5η θέση με ένα καταστροφικό τελείωμα 6 ηττών σε 7 παιχνίδια και σαν να μην έφτανε αυτό, τελευταία αγωνιστική θα αποκλειστεί και από την έξοδο στην Ευρώπη στην εντός έδρας ισοπαλία με τον ΟΦΗ (το αλήστου μνήμης παιχνίδι "του Κουτσουπιά"). Η χρονιά θα κλείσει με την απώλεια και του μοναδικού τίτλου που μπορούσε να διεκδικήσει, εκείνον του Κυπέλλου Ελλάδας, αφού στο αφιλόξενο "Καραϊσκάκης" θα χάσει το τρόπαιο στα πέναλτι από την ΑΕΚ, στον τελικό που ο Ηλίας Ατματσίδης σκαρφάλωσε στα συρματοπλέγματα στην πιο εμφατική του στιγμή με τη φανέλα της Ένωσης.

ΟΤΑΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΕ ΩΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ GREEK MAFIA

Ο Λυμπερόπουλος μπαίνει στη δίνη του παρατημένου από το Γιώργο Παναθηναϊκό, ο ερχομός του Δανιήλ στην τεχνική ηγεσία μετά την καταστροφική παρένθεση Ζάετς, τον στέλνει στα βάθη του πάγκου και σε ολόκληρη σεζόν έχει μόνον 3 ματς βασικός. Συν τοις άλλοις οι πράσινοι (ξανα)χάνουν το Κύπελλο στον τελικό με τον Πανιώνιο. Η καριέρα του Νίκου μοιάζει να πηγαίνει χαμένη, η πρόοδός του την πρώτη διετία στον Παναθηναϊκό είναι ανύπαρκτη, έρχεται όμως η καθιέρωση μέσω της Εθνικής Ελπίδων της οποίας είναι ο ηγέτης στην ξέφρενη πορεία της μέχρι τον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (και την ήττα από την Ισπανία). Έκτοτε ο Νίκος γίνεται άλλος παίκτης, έρχονται και οι πρώτες επιτυχίες με τον Παναθηναϊκό, τα πρώτα γκολ στο Champions League, η καθιέρωση. Η ομάδα ωστόσο εξακολουθεί να κάνει underachieve με την κατάσταση να μοιάζει μη αναστρέψιμη. Η κίνηση Βαρδινογιάννη να εμπιστευτεί την ομάδα στον Κυράστα, παρουσιάζεται σαν ομολογία «λευκής πετσέτας». Ο Παναθηναϊκός ξεκινά μουδιασμένα, ο κόσμος του δεν τον πιστεύει και δεν τον στηρίζει, ο Λυμπερόπουλος δεν απασχολεί κανέναν. Ο Κυράστας έχει ανηφόρα να ανέβει, έναν εχθρικό Τύπο και έναν κόσμο να τον αμφισβητεί από το πρώτο παιχνίδι, αρνούμενος να δώσει την οποιαδήποτε πίστωση χρόνου. Ο Παναθηναϊκός αποκλείει δύσκολα τη Γκόριτσα στην πρώτη φάση του UEFA και δυσκολεύεται και στην πρεμιέρα με τα Τρίκαλα στο ΟΑΚΑ, όπου θα χρειαστεί το γκολ του Πφλίπσεν οκτώ λεπτά πριν το τέλος για να εδραιώσει τη νίκη του. Ο αείμνηστος Γιάννης όμως έχει συσπειρώσει την ομάδα και ο Παναθηναϊκός του θα μείνει ως ο καλύτερος της εικοσαετίας.

Ο Λύμπε είναι πρωταγωνιστής σε εκείνη την ομάδα, σκοράρει 23 γκολ, παρέα με Καραγκούνη, Μπασινά, Φύσσα απαρτίζουν μια κορυφαία μαγιά Ελλήνων παικτών που αδικήθηκαν από τη μη κατάκτηση του τίτλου, χάρισαν ωστόσο σπάνιες στιγμές στον κόσμο του τριφυλιού στην Ευρώπη. Τα «όλε-όλε» του Νίκου βγαίνουν από την ψυχή του, ο Παναθηναϊκός αποπνέει υγεία και ο Λύμπε την τελευταία του σεζόν την κεφαλοποιεί άριστα με ένα νέο τριετές συμβόλαιο που ζάλιζε: 400 εκατομμύρια δραχμές, όσα άρμοζαν στον ηγέτη του Παναθηναϊκού σε μια εποχή που στο ελληνικό ποδόσφαιρο χόρευαν απίστευτα ποσά (παντελώς ασυνήθιστα με τις πολιτικές της οικογένειας). Πλέον οι ευθύνες τεράστιες, οι απαιτήσεις τρομακτικές, ο πήχυς στα ύψη. Ο ερχομός του Αναστασιάδη στην τεχνική ηγεσία χαρίζει το νέο ευρωπαϊκό παράσημο με την πρόκριση από τον όμιλο με τη Γιούβε, ο Λύμπε κερδίζει το πέναλτι του 2-1, βγάζει την ασίστ στον Κριστόφ Βαζέχα για το θριαμβευτικό 3-1. Ο Παναθηναϊκός όμως μένει πίσω, ξαναχάνει τον τίτλο από τον Ολυμπιακό, ο Αναστασιάδης απολύεται, έρχεται η εξευτελιστική ήττα με 1-4 στη Λεωφόρο στη ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, παιχνίδι στο οποίο οι ερυθρόλευκοι ποδοσφαιριστές απάντησαν με τον πιο πικρό τρόπο στο «δείχνω το όνομα στη φανέλα» του Νίκου από το γκολ του στο πρώτο παιχνίδι.

Ο ΟΣΦΠ κατακτά το 7ο και στοχοποιείται ως υπεύθυνος της ομάδας που λιγοψύχησε

Ο Παναθηναϊκός και πάλι μένει εκτός τίτλων, μετά το πρωτάθλημα χάνεται και το Κύπελλο και συν τοις άλλοις, ο Λύμπε κατηγορείται περίπου ως αρχηγός της greek mafia που κάνει κουμάντο στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού, ειδικά την περίοδο Αναστασιάδη. Ο κόσμος θυμάται το συμβόλαιο του Νίκου, ο ίδιος πιέζεται και κατηγορείται ως «αντιδημοσιογραφικός», κλείνεται στον εαυτό του, είναι απόμακρος. Συνέρχεται μόνον όταν μετά το καταστροφικό ξεκίνημα Σάντος την επόμενη σεζόν, αναλαμβάνει τα ηνία του Παναθηναϊκού ο Σέρχιο Μαρκαριάν. Ο Λύμπε κάνει ονειρική σεζόν, το ίδιο και ο Παναθηναϊκός που συνδυάζει απίθανη πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όταν οι πράσινοι αποκλείονται για ένα σουτ από τη Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου, είναι το φαβορί για τον τίτλο, τον οποίο ξαναχάνουν όμως στο περίφημο ματς της Ριζούπολης, το ιδιότυπο μπαράζ που καθόρισε τις εξελίξεις στον ίδιο το σύλλογο. Ο Ολυμπιακός κατακτά το «έβδομο», ο Λύμπε στοχοποιείται ως υπεύθυνος της ομάδας που λιγοψύχησε και η καταπληκτική σεζόν του σβήνεται μονοκονδυλιά εξ αιτίας ενός ματς. Ο Παναθηναϊκός θέτει το Λυμπερόπουλο εκτός πλάνων, τον αφήνει ελεύθερο και εκπορεύει φήμες περί σύνδεσης του ποδοσφαιριστή με το Σωκράτη Κόκκαλη.

Δεν είναι σαφές εάν όντως ο παίκτης ανέβηκε στο κότερο του Σωκράτη για να συζητήσει μεταγραφή του στον Ολυμπιακό, για την ακρίβεια εκείνη την εποχή ακούγονταν πολλά και γράφονταν περισσότερα για πολλούς από την «ομάδα της Ριζούπολης». Ο Λυμπερόπουλος σίγουρα απασχόλησε τον ΠΑΟΚ, σίγουρα ψάχτηκε στο εξωτερικό και εκεί θα κατέληγε εάν δεν εμφανιζόταν στο δρόμο του ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Η ΑΕΚ έχει εκείνη την περίοδο έντονα οικονομικά προβλήματα, αλλά δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε μια τέτοια μεταγραφική ευκαιρία. Τελικά με διευκόλυνση του (εξωδιοικητικού τότε) Δημήτρη Μελισσανίδη, αποκτά τον μεγάλο Έλληνα επιθετικό. Ο Λυμπερόπουλος βοηθά άμεσα (σε μια κακή σεζόν της ΑΕΚ) και μάλιστα πετυχαίνει κι ένα σημαντικό γκολ εναντίον της Γκρασχόπερς για τα προκριματικά των ομίλων του Champions League. Το καλοκαίρι του 2004 με την ανάληψη της προεδρίας του συλλόγου από το Ντέμη Νικολαΐδη είναι μια περίοδος μεγάλων αλλαγών στην ΑΕΚ και πάρα πολλοί ποιοτικοί παίκτες αποχωρούν από το ρόστερ. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος (όπως και ο Κώστας Κατσουράνης) αποφασίζουν όμως να μείνουν και γρήγορα γίνονται οι φυσικοί ηγέτες αυτής της ομάδας. Βοηθούν και οι δύο πολύ την ΑΕΚ να σταθεί στα πόδια της και μάλιστα να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι τέλους, σε μια από τις πιο τρελές χρονιές του συλλόγου.

Ο Λυμπερόπουλος πετυχαίνει με μακρινό σουτ ένα απίστευτο γκολ στο Ηράκλειο εναντίον του ΟΦΗ (ΟΦΗ-ΑΕΚ 2-3) στην τελευταία φάση του αγώνα, σε ένα ματς που πολλοί βιάστηκαν να πιστέψουν ότι έδωσε στην ΑΕΚ το πρωτάθλημα. Τελικά μια ήττα στην συνέχεια από τον Ιωνικό στο ΟΑΚΑ στερεί για μια ακόμα φορά τον τίτλο από τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Η σεζόν 2005/2006 είναι επίσης εξαιρετική για το Λύμπε, ο οποίος μάλιστα σκοράρει για δεύτερη σερί σεζόν σε ντέρμπυ εναντίον του Παναθηναικού, και γενικά έχει πολύ καλή απόδοση. Η περίοδος 2006/2007 είναι η καλύτερη στην καριέρα του στην ΑΕΚ. Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 18 γκολ σε 29 αγώνες και ο παίκτης που με δικό του γκολ δίνει την πρώτη νίκη στην ΑΕΚ στο Champions League (ΑΕΚ-Λιλ 1-0). Κατά την περίοδο 2007/2008 η ΑΕΚ κάνει υπέρβαση για τα οικονομικά της δεδομένα στην προσπάθεια να κατακτήσει το πρωτάθλημα, ο Νίκος πείθεται να παραμείνει στην ομάδα παρότι πλέον οι “σειρήνες” για μεταγραφή στο εξωτερικό ηχούν πολύ έντονα.

Αγωνιζόμενος σε θέση περιφερειακού επιθετικού κι έχοντας δίπλα του τον Μπλάνκο και πίσω του τον Ριβάλντο, ηγείται της προσπάθειας της ομάδας. Πετυχαίνει ένα φοβερό γκολ με πολύ δυνατό μακρινό σουτ εναντίον του Ολυμπιακού στο ιστορικό 4-0 του ΟΑΚΑ, βάζει συνολικά 13 γκολ για το πρωτάθλημα, αλλά η υπόθεση “Βάλνερ” του στερεί τελικά (και) αυτόν τον τίτλο. Κουρασμένος από το ελληνικό ποδόσφαιρο κι έχοντας προσφέρει στην ΑΕΚ όσα μπορούσε, αποχωρεί το καλοκαίρι του 2008 για την Γερμανία και την Άιντραχτ. Αγωνίζεται εκεί για 2 σεζόν με 50 συμμετοχές και 10 γκολ για το πρωτάθλημα, τιμώντας και το ψωμί του και το όνομά του. Έχοντας πάρει μια γερή “ανάσα”, επιστρέφει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα καλοκαίρι του 2010 και στην ΑΕΚ που έχει στην θέση του προέδρου τον Σταύρο Αδαμίδη και πείθεται να ηγηθεί μαζί με τον Τραϊανό Δελλα της νέας προσπάθειας που γίνεται. Έχει εξαιρετική απόδοση και πάλι παρότι πλέον στα 33 του χρόνια και επιτέλους έρχεται η ώρα να κατακτήσει έναν τίτλο.

Δεν ήταν πια ο «άτιτλος» Λύμπε, δεν ήταν το μαύρο πρόβατο μιας χρυσής γενιάς για το ελληνικό ποδόσφαιρο

Είναι το κύπελλο της περιόδου 2010/2011 στην κατάκτηση του οποίου ο Λύμπε έχει πολύ μεγάλη συμμετοχή, με εξαιρετική απόδοση κατά την διάρκεια της διοργάνωσης και μάλιστα σκοράροντας δύο φορές εναντίον του Παναθηναϊκού στα προημιτελικά, ενώ ανοίγει το σκορ και στον τελικό με τον Ατρόμητο. Επιτέλους δεν ήταν πια ο «άτιτλος» Λύμπε, δεν ήταν το μαύρο πρόβατο μιας χρυσής γενιάς για το ελληνικό ποδόσφαιρο που κατέκτησε ακόμη και το Euro χωρίς το Νίκο. Παρά τις ενστάσεις του περιβάλλοντός του, συνέχισε για άλλη μια χρονιά στην ΑΕΚ κι έκλεισε την καριέρα του με τα κιτρινόμαυρα το καλοκαίρι του 2012, έχοντας χαράξει για πάντα το όνομά του στις καρδιές των φίλων της ομάδας. Αγωνιζόμενος άλλοτε ως σέντερ-φορ κι άλλοτε ως περιφερειακός επιθετικός, είχε συνολικά με την Ένωση 84 γκολ σε 194 συμμετοχές, βρίσκεται μέχρι σήμερα στην 6η θέση των σκόρερ όλων των εποχών της ΑΕΚ για το πρωτάθλημα, ενώ ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος της περιόδου 2006/07 (καθώς επίσης και της περιόδου 2002/2003 με την φανέλα του Παναθηναϊκού), διετέλεσε αρχηγός της και αποτέλεσε έναν από τους ηγέτες στην νεότερη ιστορία του συλλόγου.

Ήταν παίκτης με πολύ υψηλή τεχνική, ικανότητα να παίζει με πλάτη απέναντι στην αντίπαλη άμυνα και να σπάει τη μπάλα, παίκτης με εκπληκτικό μακρινό σουτ, καλή κάθετη πάσα, αξιόλογος με το κεφάλι, κυρίως με ηγετικά προσόντα και συμπεριφορά που παρέσυρε και τους υπόλοιπους. Τα έδινε όλα στο χόρτο, είχε αυτό που οι παλιοί ονομάζουν «ψυχή», όσο άντεχε το κορμί του απέδιδε το 100% σε κάθε ματς. Με την Εθνική Ανδρών έκανε επίσης μεγάλη καριέρα έχοντας 76 συμμετοχές και 13 γκολ (συμμετείχε και στο Euro 2008), έλειπε όμως από τους ήρωες της Πορτογαλίας, παρότι άξιζε να βρίσκεται ανάμεσά τους. Ήταν βέβαιο όταν αποχώρησε ότι θα μείνει στο χώρο, δοκίμασε αρχικά σαν μάνατζερ, πείστηκε και μετείχε στο project Μελισσανίδη όταν η ΑΕΚ αποφάσισε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της το 2013, αναλαμβάνοντας τη θέση του τεχνικού διευθυντή. Πολύ γρήγορα όμως αποχώρησε λόγω διαφοράς φιλοσοφίας και επέστρεψε στη δουλειά του ως ατζέντης. Δεν προκάλεσε ποτέ, παρότι νέτος στις δηλώσεις του και παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε με διοικήσεις. Επιστρέφει στον Παναθηναϊκό αναλαμβάνοντας την τεχνική του διεύθυνση, παίρνοντας ένα πολύ μεγάλο ρίσκο για τη νέα του καριέρα, μπαίνει μπροστάρης σε μια από τις τελευταίες προσπάθειες προκειμένου να μην εξατμιστεί πλήρως το dna του συλλόγου και καλείται να βοηθήσει να επιστρέψει ο σύλλογος στην κανονικότητα. Είναι τόσο πεισματάρης που θα τα καταφέρει.