Μεράκι...

Μία από τις πιο ΜΗ μεταφράσιμες λέξεις, μια λέξη που δεν ''χωρά'' σε ορισμό, μια λέξη την έννοια της οποίας με τα χίλια ζόρια θα καταφέρεις να εξηγήσεις σε έναν Άγγλο, έναν Αμερικανό, κάποιον που δεν είναι τέλος πάντων Έλληνας. Κι αν ακόμη κι εσύ δυσκολεύεσαι να την κατανοήσεις, πήγαινε μια βόλτα στις Πρέσπες και τη Φλώρινα για να συναντήσεις τον Μίμη Μαρκόπουλο, τον άνθρωπο που το 2012 ίδρυσε την Shooters Basketball Academy.

Αυτός θα σου πει με κάθε λεπτομέρεια τι είναι το "μεράκι", τι είναι το "φιλότιμο", αλλά κυρίως τι σημαίνει αγάπη για τον άνθρωπο, το παιδί, τον αθλητισμό και την ψυχαγωγία.

Ήταν Δεκέμβριος του 2013 όταν το Sport24.gr θυμήθηκε μια παλιά ιστορία και ανακάλυψε εντελώς κατά τύχη την ύπαρξη της Ακαδημίας Shooters . Είχαμε μιλήσει με τον Μίμη Μαρκόπουλο και τώρα, τρία χρόνια μετά, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στη Δυτική Μακεδονία για να δούμε τι συμβαίνει σε ένα από τα πλέον απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας. Αρκεί να δείτε τον χάρτη για να καταλάβετε που βρίσκονται η Φλώρινα και οι Πρέσπες, το μέρος με τα πιο διάσημα φασόλια σε όλη τη Γη.

Αριστερά στην εικόνα βλέπετε την Αλβανία, δεξιά την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Και κάπου εκεί (στο κόκκινο βελάκι) βρίσκεται το "Πατουλίδειο Αθλητικό Κέντρο", ένα μικροσκοπικό γήπεδο μπάσκετ που άνοιξε τις πόρτες του το 1995, αλλά στη συνέχεια αφέθηκε στην τύχη του μέχρι η Shooters να το αδειάσει από πατάτες, φασόλια και σκόνη για να βάλει μέσα τα παιδιά από τα χωριά της περιοχής. Αυτά τα παιδιά που στο κρύο, το χιόνι, τη δυσκολία στις μετακινήσεις και τους κινδύνους που δεδομένα υπάρχουν στην περιοχή (θα διαβάσετε παρακάτω), χρειάζονταν μια ασχολία για να ξεφύγουν από τη ρουτίνα και την εκκωφαντική ησυχία του τόπου.

Τα εγκαίνια του Πατουλίδειου Αθλητικού Κέντρου έγιναν στις 24 Αυγούστου του 1995. Ο Παύλος Γερακάρης είχε γράψει τότε στην Εφημερίδα Μακεδονία τα εξής: "Ενα σύγχρονο κλειστό γυμναστήριο που φέρει το όνομα της Βούλας Πατουλίδου, της αθλήτριας που δόξασε στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης τον ελληνικό αθλητισμό με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, εγκαινιάσθηκε από τον Γιώργο Λιάνη δίπλα στη λίμνη Μεγάλη Πρέσπα και σε μικρή απόσταση από τα σύνορα των Σκοπίων και της Αλβανίας. Ο χώρος αυτός, ιδανικός για την προετοιμασία αθλητών και τη διεξαγωγή αγώνων, προβλέπεται να επεκταθεί και με άλλες εγκαταστάσεις ώστε να δημιουργηθεί το ολυμπιακό χωριό των Πρεσπών σε μια έκταση 80 στρεμμάτων και σε υψόμετρο που θα είναι κατάλληλο για τις προπονήσεις των αθλητών όλων των αθλημάτων. Εμφανώς συγκινημένη ήταν και η Βούλα Πατουλίδου. Το Πατουλίδειο ήταν αρχικού προϋπολογισμού 80.000.000 δρχ. και θα φθάσει το ποσό των 200.000.0000 δρχ., καθώς θα γίνει και βοηθητικό γήπεδο με ταρτάν και ξενώνες για αθλητές υψηλού επιπέδου".

Η ΑΠΟΘΗΚΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ "ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΠΙΤΙ" ΓΙΑ ΤOYΣ ΝΕΑΡΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ

Τρία χρόνια μετά το χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη, η γεννημένη στον Τριπόταμο της Φλώρινας Πατουλίδου είδε σε μία πολύ "ευαίσθητη περιοχή" της ιδιαίτερης πατρίδας της να "σηκώνεται" ένα γυμναστήριο που έφερε το όνομά της. Τώρα, 22 χρόνια αργότερα, στην είσοδο του Πατουλίδειου υπάρχει ακόμη το κάδρο με την εικόνα της από την απονομή του 1992. Και αυτή είναι η μοναδική επαφή της με ένα γήπεδο που χτίστηκε με μεγάλο κόστος και έμεινε αθλητικά αναξιοποίητο για σχεδόν δυο δεκαετίες. Ευτυχώς για τη νεολαία του τόπου ο "σκελετός" δεν πειράχθηκε και πλέον, έστω και αν δεν βρίσκεται στην ιδανική του κατάσταση, το Πατουλίδειο Αθλητικό Κέντρο λειτουργεί και εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο χτίστηκε.

"Η ιδέα της Ακαδημίας ξεκίνησε από την αγάπη για το άθλημα του μπάσκετ και την αγάπη για τα παιδιά. Ηθελα να τους προσφέρω αυτά που δεν είχαμε εμείς μικροί, όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Στόχος είναι να τους δίνουμε κίνητρα για να μείνουν στον χώρο και από εκεί και πέρα, ό,τι προκύψει για κάθε ένα από αυτά" μας είπε ο Μίμης Μαρκόπουλος, ο άνθρωπος που συνδυάζει μια ντουζίνα ρόλους για να ξεπηδήσουν από την Φλώρινα τα νέα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Αν και δεν είναι αυτός ο πρωταρχικός του σκοπός όπως παραδέχεται στο Sport24.gr: "Σε μια Ακαδημία πρέπει να συνδυάζεις πολλούς ρόλους. Να είσαι προπονητής, παιδαγωγός, ψυχολόγος, φίλος. Nομίζω πως τα έχω καταφέρει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Τα παιδιά πολλές φορές με εμπιστεύονται περισσότερο και από τους γονείς τους. Μου λένε τους προβληματισμούς τους κι εγώ πρέπει να δίνω πάντα την κατάλληλη απάντηση. Για να την δώσω όμως πρέπει να την δουλέψω πολύ στο μυαλό μου. Αυτό είναι το μεγάλο μου άγχος. Πολλές φορές σκέφτομαι και δεύτερη και τρίτη φορά τι θα πω, διότι θέλω να τους λέω πάντα το σωστό. Σαν Ακαδημία έχουμε κάτι σπάνιο. Είναι πολύ δεμένο το τρίπτυχο προπονητής - παιδιά - γονείς. Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει με τους γονείς, ακούμε συνεχώς να μπλέκονται στα πόδια των προπονητών και να έχουν κακή επιρροή στα παιδιά τους, μπορώ να σας πω ότι εδώ αυτό δεν συμβαίνει. Προσωπικά δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ παράπονο. Μακάρι να ήταν οι ακαδημίες όλης της χώρας έτσι. Είναι τρομερή η συνεργασία μας, τρομερή και το εννοώ".

Όταν στα τέλη του 2011 ο Μαρκόπουλος κλήθηκε στις Πρέσπες, βρήκε το απόλυτο... τίποτα. Το γήπεδο ήταν αποθήκη, αλλά με σωστή συνεργασία έγινε η αρχή. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα το Πατουλίδειο γέμισε φωνές και χαμόγελα: "Η Πρέσπα ήταν ένα παρθένο μέρος για τον αθλητισμό. Δεν μιλάω μόνο για το μπάσκετ, μιλάω γενικότερα. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα. Θυμάμαι πως όταν ανέβηκα έφτιαξα τμήμα με τρία παιδιά! Τα τρία έγιναν επτά και σε ενάμιση χρόνο 67! Αυτά τα τρία παιδιά που είχα στην αρχή, δεν τα βρήκα εγώ. Με βρήκαν εκείνα. Από στόμα σε στόμα το έμαθαν και άλλα, μαθεύτηκε η δουλειά που κάναμε... Μιλάμε και για ένα μέρος που το μπάσκετ έμοιαζε εντελώς ξένο προς αυτά. Και όμως, το αγάπησαν σε απίστευτο βαθμό. Μπορώ να πω ότι η περιοχή των Πρεσπών ζει και αναπνέει τώρα πια για την Ακαδημία. Όταν κάποιοι γονείς με κάλεσαν στην Πρέσπα, βρήκα το Πατουλίδειο. Μόνο που εκείνη την εποχή δεν ήταν... αθλητικός χώρος. Υπήρχε μέσα οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Ήταν κατά κάποιον τρόπο μια μεγάλη αποθήκη. Ένα γήπεδο 17 χρόνων τότε, ήταν ουσιαστικά σε αχρηστία. Με την βοήθεια των κατοίκων, των γονέων και των ίδιων των παιδιών το μετατρέψαμε σε κανονικό γήπεδο μπάσκετ. Υπήρχαν πράγματα που ήταν ας πούμε αχρησιμοποίητα. Για παράδειγμα οι μπασκέτες, δεν πιστεύω πως είχαν δεχθεί σουτ. Για τις ανάγκες της Ακαδημίας, το Πατουλίδειο ήταν ιδανικό. Ανακαινίστηκε μάλιστα πριν από τρία χρόνια με τη βοήθεια της COSMOTE. Έγιναν κάποια πράγματα σημαντικά, όπως η θέρμανση και η μόνωση, όμως ακόμη λείπει το πιο βασικό. Ενα παρκέ. Το δάπεδο που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι από συνθετικό υλικό που δεν κάνει για κλειστό γήπεδο. Μας λείπει ένα παρκέ και νομίζω πως το αξίζουμε. Σαφώς και χρειάζονται κυλικείο και αίθουσα ενδυνάμωσης, όμως το παρκέ είναι το σημαντικότερο, μπορεί να αλλάξει τη ζωή των παιδιών.

Έχει γίνει μια κίνηση προς το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Οι άνθρωποι φαίνονται ζεστοί και ελπίζω από το καλοκαίρι να έχουμε καλά νέα. Ήρθαν, μάλιστα, για να δουν το γήπεδο από κοντά και μας είπαν πως θα είναι στο πλευρό της Ακαδημίας με μια χορηγία για μια πενταετία. Εμείς μια ευκαιρία ψάχνουμε για να φτιάξουμε το γήπεδο, να το βελτιώσουμε, να το κάνουμε ακόμη πιο φιλικό, ώστε στη συνέχεια να δώσουμε περισσότερα κίνητρα στα παιδιά για να έρθουν κοντά μας, κοντά στον αθλητισμό. Αυτός ήταν πάντα ο στόχος μας. Και ξέρετε τι; Μακάρι να είχα ακόμη και τα 67 παιδιά. Μακάρι να έχω όσα περισσότερα γίνεται. Η περιοχή χρειάζεται τον αθλητισμό, τα παιδιά δεν έχουν άλλες διεξόδους. Κρατήστε όμως κι αυτό. Εδώ υπάρχει ΤΡΟΜΕΡΟ ταλέντο. Το βλέπω, το βλέπει κι ο κόσμος. Υπάρχουν παιδιά με σπουδαίες ικανότητες και χαρακτηριστικά, έχουν πείσμα και θέλουν να προχωρήσουν στο άθλημα".

Αυτή τη στιγμή, Άνοιξη του 2017, ο Μίμης Μαρκόπουλος δουλεύει με μόλις 25 παιδιά στις Πρέσπες. Γιατί από τα 67 ο αριθμός έπεσε στα 25; Η μισή εξήγηση είναι απλή, αυτή που φαντάζεστε, η άλλη μισή είναι στενάχωρη και σημείο των καιρών: "Πολλά από τα παιδιά που ξεκίνησαν μαζί μας ,μεγάλωσαν και πήγαν για σπουδές. Υπάρχουν κι εκείνα που δυστυχώς λόγω της οικονομικής κρίσης άλλαξαν τόπο κατοικίας. Εδώ το μέρος είναι μικρό. Φανταστείτε πως δεν υπάρχουν περισσότερα από δέκα χωριά και τα παιδιά είναι πάνω-κάτω 150".

ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΟΙ ΑΡΚΟΥΔΕΣ

Πηγαίνοντας από τη Φλώρινα προς τις Πρέσπες, είδαμε αρκετές φορές ειδική σήμανση στο οδικό δίκτυο γι' αυτό που μας είχε ήδη προαναγγείλει ο Μαρκόπουλος. "ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΡΚΟΥΔΑΣ" έλεγαν οι ταμπέλες, καθώς τα όμορφα, αλλά πολύ επικίνδυνα ζώα, έχουν κι αυτά τις δικές τους προτιμήσεις και τα δικά τους μονοπάτια για να κυνηγήσουν τα θηράματά τους. Όχι, δεν κυνηγούν ανθρώπους, όμως δεν υπάρχει λόγος να σταθείτε κοντά τους για να βγάλετε selfie. Το πιθανότερο είναι να τις τρομάξετε και να σας πάρουν στο κυνήγι. Αν μάλιστα έχουν μαζί τα μικρά τους, τότε η λύση είναι μία. Πατήστε το γκάζι και αφήστε τις στην ησυχία τους. Ο Μαρκόπουλος πάντα θεωρούσε πιθανή την επίσκεψη κάποιας αρκούδας στο Πατουλίδειο κι αυτός παραμένει ένας μεγάλος του φόβος, όχι όμως και το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει: "Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το κρύο. Είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, καθώς για τέσσερις μήνες η θερμοκρασία είναι σταθερά κάτω από το μηδέν και μπορούν να φτάσουν τους -12, τους -15, ακόμη και τους -18 βαθμούς Κελσίου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, το κρύο υπάρχει και μέσα στο γήπεδο. Ακόμη κι έτσι τα παιδιά γυμνάζονται κανονικά, δεν θέλουν να ακούσουν για πιθανή αναβολή της προπόνησης, βάζουν τα κλάματα. Ερχονται με γάντια και καταλαβαίνεις τον ζήλο τους. Το παλεύουν κι αυτά όσο μπορούν, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις για να αντιμετωπίσεις το κρύο τον χειμώνα".

Από τη Φλώρινα, οι Πρέσπες είναι 60 χιλιόμετρα δρόμος. Δύσκολος δρόμος, με αμέτρητες στροφές, μεγάλες ανηφόρες, απότομες κατηφόρες, αλλά και μερικά σημεία με απαράμιλλη ομορφιά. Αυτή η ομορφιά είναι πιο εντυπωσιακή τον χειμώνα, αλλά είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη. Βλέπετε, για να φτάσετε στο Πατουλίδειο πρέπει να περάσετε μέσα και από το χιονοδρομικό κέντρο του Πισοδερίου και της Βίγλας. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι ο όγκος του χιονιού είναι τεράστιος όταν πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με ένα συμβατικό αυτοκίνητο: "Έχουμε βρεθεί απέναντι σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Πηγαίνουμε στην Πρέσπα με χιόνι, με πάγο, με πααάρα πολύ κρύο. Ο βαθμός επικινδυνότητας είναι τεράστιος, όμως ποτέ δεν σκέφτηκα να μην πάω. Δεν γίνεται να μην πας, τα παιδιά είναι πάντα εκεί και σε περιμένουν".

Όταν ο Μαρκόπουλος ξεκινούσε την Shooters Basketball Academy, δεν πίστευε ότι μέσα σε τόσο λίγα χρόνια η Φλώρινα των 13.000 κατοίκων θα του δώσει περισσότερα από 160 παιδιά για να δουλέψει. Η Ακαδημία του είναι μακράν της δεύτερης η πιο πολυπληθής της πόλης και τα κίνητρα έχουν πλέον πολλαπλασιαστεί: "Πριν ιδρύσουμε την Ακαδημία Shooters, το μπάσκετ της περιοχής βρισκόταν στα Τάρταρα. Αυτό το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ. Δεν ακούγαμε μπάλα να χτυπάει στα ανοιχτά γήπεδα, δεν βλέπαμε παιδιά με φανέλες αθλητών. Τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια το μπάσκετ έγινε το κορυφαίο άθλημα στην πόλη. Ο κόσμος μας αγκάλιασε σε απίστευτο βαθμό κι αυτό μας βοήθησε να κάνουμε εκδηλώσεις που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Φέραμε τον Μπάνε Πρέλεβιτς, τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, τον Βλάντο Γιάνκοβιτς... Οι δυο τελευταίοι μας βοήθησαν και συνεχίζουν να μας βοηθούν, είναι δίπλα μας και αυτό είναι για εμένα ευλογία. Ήρθε κι ο Κώστας Χαραλαμπίδης, ένας εξαιρετικός άνθρωπος και φέτος είχαμε την τιμή να έρθει Ο Ryan Goodson, ένας Αμερικανός skills coach. Ήθελα να δουν τα παιδιά έναν διαφορετικό τρόπο δουλειάς, μια διαφορετική νοοτροπία. Πέρασαν ένα αξέχαστο διήμερο και είμαι χαρούμενος γι' αυτά".

Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΗΡΘΕ (ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ) ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΙΟΛΑΣ ΣΕΖΟΝ

Όπως για έναν καλλιτέχνη το πιο δύσκολο μέρος της δουλειάς είναι το ξεκίνημα ενός έργου, έτσι και για τον Μαρκόπουλο τα ζόρικα χρόνια ήταν τα πρώτα, μέχρι δηλαδή να "ωριμάσουν" οι συνθήκες και να συμμετάσχουν τα πρώτα τμήματα σε επίσημα πρωταθλήματα. Αυτή τη στιγμή η Ακαδημία έχει 120-125 αγόρια και 48 κορίτσια, με την ομάδα των κορασίδων να γράφει τη δική της ιστορία και τον coach να ζει το όνειρό του με τον πιο γλυκό τρόπο: "Φέτος συμμετείχαμε για πρώτη φορά σε πρωτάθλημα. Παίξαμε στο Πρωτάθλημα της ΕΚΑΣΔΥΜ, ήμασταν η πιο μικρή ηλικιακά ομάδα και καταφέραμε να κάνουμε πρωταθλητισμό! Για να καταλάβετε, παίζαμε με κορίτσια που ήταν μέσο όρο δυο χρόνια μικρότερα από τις υπόλοιπες ομάδες και σε μια λίγκα των 12, πήραμε την τρίτη θέση. Δεν έχουμε ψηλά κορίτσια, αυτή ήταν η διαφορά μας με τις δυο ομάδες που τερμάτισαν πάνω από εμάς. Το σημαντικότερο κοπλιμέντο το έκανε ένας παράγοντας από τον Απόλλωνα Πτολεμαϊδας, την ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα. Μου είπε ότι θα πλήρωνε εισιτήριο για να μας δει! Προσπαθούμε να παίζουμε γρήγορο μπάσκετ με πολλά σουτ. Θέλω να πιστεύω πως ήμασταν η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος. Είχαμε την τύχη ως Ακαδημία να παίξουμε σε τουρνουά σπουδαίων ομάδων (αντιμετωπίσαμε ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Άρη), είχαμε εικόνες από μεγάλα γήπεδα και ανταγωνισμό, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα πρωτάθλημα. Ήταν κάτι διαφορετικό γι' αυτά τα παιδιά. Είδα έντονα συναισθήματα, ήταν φυσικά και για εμένα κάτι ξεχωριστό αυτό που ζήσαμε στη διάρκεια της σεζόν. Πέρα από το αγωνιστικό, μου άρεσε το "δέσιμο" που προέκυψε ανάμεσα στα παιδιά, το ενδιαφέρον της μίας για την άλλη".

Πως θα νιώσει ο Μαρκόπουλος όταν ένας μεγάλος σύλλογος προσπαθήσει να πάρει καποιο ή κάποια από τα παιδιά του; Αυτό έχει ήδη συμβεί: "Μας έχουν ζητήσει παιδιά. Ο ΠΑΟΚ είχε ενδιαφερθεί για κάποια κορίτσια μας μας, όμως οι γονείς δεν ήθελαν να τα αφήσουν. Είναι ακόμη μικρά, ξέρουν και τα ίδια την κατάσταση και αν τα ρωτήσετε, θα σας πουν πως δεν είναι έτοιμα για να φύγουν από την Ακαδημία μας. Έχουμε στείλει και κάποια παιδιά για tryouts σε μεγάλες ομάδες. Μακάρι κάποιο να κάνει το ξεπέταγμα και να παίξει μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο. Αυτό που εγώ προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν, είναι πως πρέπει να χαίρονται γι' αυτό που κάνουν γιατί το μπάσκετ είναι ένα τεράστιο σχολείο της ζωής. Ο δικός μου μεγάλος στόχος είναι ένας. Να με βλέπουν στο δρόμο μετά από 30-40 χρόνια και να έρχονται για να με χαιρετήσουν. Να τους βγάζω μόνο θετικές αναμνήσεις και θετικά συναισθήματα. Αυτή θα είναι για εμένα μια μεγάλη νίκη. Από εκεί και πέρα φυσικά θέλουμε να βγάλουμε κάποιον ή κάποιους παίκτες. Δουλεύουμε σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση".

"ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ Η ΑΜΥΝΑ ΖΩΝΗΣ, ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟ EURO-STEP"

Είναι σαφές πως για τον Μαρκόπουλο οι αξίες και οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές από αυτές που έχει ο μέσος προπονητής, ο "τυπικός προπονητής" που όλοι γνωρίζουμε. Είναι επίσης σαφές πως στη Φλώρινα τα πράγματα είναι πιο "ανθρώπινα" σε σχέση με τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Αυτό πάντως δεν σημαίνει πως η Shooters Basketball Academy δουλεύει... ρομαντικά και ό,τι γίνει. Κάθε άλλο: "Είμαι ένας άνθρωπος που δεν χάνει σεμινάριο σε όλη την Ελλάδα. Σεμινάρια μικρών ηλικιών, σεμινάρια ενδυνάμωσης, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Αυτή τη στιγμή έχουμε επτά τμήματα, ο πιο μικρός μας αθλητής είναι γεννημένος το 2011 και ο μεγαλύτερος το 2001. Προσπαθώ να παίρνω ξένη βιβλιογραφία για να την αξιοποιώ στο γήπεδο. Θεωρώ ότι δουλεύουμε σωστά και θέλω να πιστεύω πως αυτό θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Για παράδειγμα, είμαι περήφανος γιατί στις κορασίδες ήμασταν η μόνη ομάδα που δεν έπαιξε άμυνα ζώνης. Το λέμε με καμάρι. Ξέρω ότι υπάρχουν ομάδες στην Αθήνα που έκαναν εκστρατεία για να μην υπάρχουν άμυνες ζώνης στις μικρές ηλικίες. Πιστεύω πως αυτός ο τρόπος άμυνας είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να μάθεις σε αυτά τα παιδιά, σε αυτή την ηλικία. Καταστροφικό θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω. Εμείς δεν παίξαμε άμυνα ζώνης συνειδητά. Προτιμώ να πάω στην προπόνηση και να μάθουμε το euro-step. Για να καταλάβετε, στην Ακαδημία μας παιδί δευτέρας δημοτικού κάνει αριστερό layup. Δεν είμαι υπέρ της βαρετής, κλασικής προπόνησης. Εκτός γηπέδου είμαστε φίλοι, μου λένε τα πάντα, εντός των τεσσάρων γραμμών όμως με σέβονται και δεν έχω κανένα παράπονο. Ξέρουν, έχουν καταλάβει τη διαφορά εντός και εκτός γηπέδου και γι' αυτό η σχέση μας είναι αρμονική".

Αν νομίζετε πως σε μια μικρή πόλη τα πράγματα δεν είναι και τόσο δύσκολα στο θέμα των προπονήσεων, των ωρών και των συνεργασιών για την επίλυση των προβλημάτων, κάνετε λάθος: "Μαζί με το κρύο, το μεγάλο μας ζόρι είναι το γηπεδικό. Έχουμε πολλά τμήματα και ανάγκες, τις οποίες δεν μπορούμε να καλύψουμε. Υπάρχουν κι άλλοι σύλλογοι που πρέπει να προπονηθούν, γίνεται μια προσπάθεια, όμως θα θέλαμε μεγαλύτερη ευελιξία. Θα ήθελα να έχουμε περισσότερες ώρες το γήπεδο. Δεν είμαστε πλεονέκτες. Καταλαβαίνουμε ότι πρέπει όλοι να χωρέσουν, όμως μια Ακαδημία με τόσο κόσμο χρειάζεται ώρες".

Στη Φλώρινα υπάρχει το ΔΑΚ, το μεγάλο κλειστό γήπεδο της πόλης δηλαδή, υπάρχει άλλο ένα γυμναστήριο στο Πανεπιστήμιο και ένα τρίτο σε ένα λύκειο. Θέρμανση συνήθως δεν υπάρχει, παρκέ θα βρείτε μόνο στο ΔΑΚ και εκεί θα συναντήσετε όλες τις ομάδες τις περιοχής. Την ώρα που σε κάθε πιθανό κι απίθανο μέρος της χώρας "ξεπηδούν" σύγχρονα κλειστά γυμναστήρια, πολύ μεγαλύτερα από τις ανάγκες του εκάστοτε τόπου, το μπάσκετ της Φλώρινας προσπαθεί να χωρέσει σε ενάμιση γήπεδο. Και όσο η Shooters Academy θα "μεγαλώνει", τόσο το πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο έντονο.

Ακόμη κι έτσι, ο Μαρκόπουλος προσπαθεί πάντα για το κάτι παραπάνω. Ούτως ή άλλως πάντα τον ενδιέφερε να προσφέρει κάτι ξεχωριστό στους αθλητές του από αυτό που θα έβρισκαν σε οποιαδήποτε ακαδημία ή στα τμήματα υποδομής οποιασδήποτε ομάδας: "Ένα σημαντικό κομμάτι της Shooters Basketball Academy είναι οι άνθρωποι που προσκαλούμε. Προσπαθώ σε μια περιοχή σαν τη δική μας, που δεν έχει πολλές διεξόδους για τους νέους ανθρώπους, να φέρνω παίκτες που θαυμάζουν τα παιδιά. Ο μεγάλος μου στόχος είναι να έρθει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ξεκάθαρα και χωρίς δεύτερη σκέψη αυτός είναι ο μεγάλος μου στόχος και γι' αυτόν θα δουλέψω. Αυτό το παιδί έδωσε κίνητρο σε πολύ κόσμο. Η περιοχή μας δεν θεωρείται από τις πλούσιες της Ελλάδας, μπορώ να πω ότι είμαστε στην απέναντι όχθη και ο Γιάννης μας έχει δώσει να καταλάβουμε πως όλα γίνονται με τη δουλειά. Ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτός που ονειρεύεται κι αυτό προσπαθώ να περάσω στα παιδιά. Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρουμε να τον φέρουμε στη Φλώρινα και την Πρέσπα, να δει πως είναι εδώ τα πράγματα και να εξηγήσει στα παιδιά πόσο σημαντικό είναι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους".

"Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ, ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΓΗΠΕΔΟ"

Πως είναι για τον Μίμη Μαρκόπουλο η ιδανική ακαδημία μπάσκετ; Ούτε εδώ τον πιάσαμε... απροετοίμαστο: "Δε νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη. Η ιδανική Ακαδημία θα ήταν στη Φλώρινα και τις Πρέσπες και θα είχε την Shooters Basketball Arena δική της, για να μπορούν τα παιδιά να γυμνάζονται όποια ώρα θέλουν, όση ώρα θέλουν, να κάνουν τις ατομικές τους προπονήσεις, να την κάνουν το δεύτερο σπίτι τους. Υπάρχουν παιδιά που κάνουν "θυσίες" για να παίξουν μπάσκετ. Δεν το συζητάμε. Τις μεγάλες θυσίες τις κάνουν οι γονείς, με τις μετακινήσεις σε όλα αυτά τα τουρνουά που πηγαίνουμε και γι' αυτό τους ευχαριστώ με κάθε ευκαιρία. Τα παιδιά έχουν πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες, τα φροντιστήρια είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Το μπάσκετ είναι αυτό που πάντα τα βοηθά να χαλαρώσουν".

Πόσοι θα έκαναν 360 χιλιόμετρα την εβδομάδα μέσα σε πολικό ψύχος, μέτρα χιόνι, πάγο και σκοτάδι για να προπονήσουν τα παιδιά της παραμεθορίου; Πόσοι θα έκαναν το αυτοκίνητό τους λεωφορείο για να αφήσουν τους νεαρούς αθλητές στα χωριά τους όταν οι γονείς τους δουλεύουν; Ο Μίμης Μαρκόπουλος μετατρέπει τα προβλήματα και τις δυσκολίες σε καύσιμο και πείσμα: "Η κούραση είναι μεγάλη, όμως το δέσιμο με τα παιδιά είναι αυτό που κρατάω στο τέλος της ημέρας. Επιστρέφω γεμάτος στο σπίτι και αυτό το συναίσθημα δεν το κερδίζει κανένα άλλο. Η γυναίκα μου με στηρίζει, είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μου και με ενθαρρύνει ακόμη και σε εκείνες τις περιόδους που πρέπει να λείψω από το σπίτι για αρκετό διάστημα. Έχει συμβιβαστεί με το όραμά μας, με στηρίζει και το παλεύει κι εκείνη, είναι πάντα εκεί για να βοηθήσει. Αυτή είναι και η "μαγεία" του εγχειρήματος, είμαστε όλοι μια οικογένειά και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και στα απλά και στα πιο σύνθετα".

Κάναμε μια βόλτα στα χωριά των Πρεσπών. Πήγαμε και στον Άγιο Αχίλλειο, ένα νησάκι που συνδέεται με τη στεριά με μια πεζογέφυρα 650 μέτρων. Αυτή η πεζογέφυρα δημιουργήθηκε μετά από γράμμα που δέχθηκε το 1995 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος από ένα εξάχρονο κορίτσι που φοβόταν να ισορροπεί στον πάγο και τον κίνδυνο για να φτάσει στο σχολείο του. Τώρα, εκείνο το κορίτσι μεγάλωσε και κυνηγά τα όνειρά του, ενώ οι δυο μικρές αδελφές της μαθαίνουν στη Shooters Basketball Academy τι σημαίνει ομαδικότητα, προσπάθεια, ανταγωνισμός. Αυτή είναι απλά μία μικρή ιστορία από τις πολλές που έχει να διηγηθεί ο Μαρκόπουλος, ένας ρομαντικός μπασκετάνθρωπος που στα 34 χρόνια του δεν ονειρεύεται να γίνει προπονητής του ΠΑΟΚ, του Άρη ή του Παναθηναϊκού.

Ο Μίμης, ένας πρώην μπασκετμπολίστας, έχει πλέον άλλα όνειρα. Μεγάλα όνειρα για την ακρίβεια: "Δεν έχω στόχο επαγγελματική καριέρα, δεν θέλω να γίνω προπονητής σε μια μεγάλη ομάδα. Θέλω να μείνω στη Φλώρινα και τις Πρέσπες, θέλω να συνεχίσω τη δουλειά σε αυτή την Ακαδημία. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι αυτό που τρέχουμε σε αυτόν τον τόπο, όμως ξέρω πως το σημαντικότερο είναι να έχουμε τις κατάλληλες υποδομές. Θα ήθελα όσο τίποτε άλλο ένα γήπεδο δικό μας, ένα γήπεδο για την Shooters Basketball Academy. Ξέρω ότι με ένα γήπεδο η Ακαδημία θα εκτιναχθεί. Και όταν μιλάω για γήπεδο, δεν σκέφτομαι κάτι υπερβολικό, κάτι μεγάλο, κάτι πολυτελές. Ένα προπονητήριο με μια μικρή εξέδρα, παρκέ, αποδυτήρια και τις βασικές παροχές. Αυτό υπάρχει στο μυαλό μου, με αυτό είμαι σίγουρος ότι το μέλλον των παιδιών αυτού του τόπου θα είναι καλύτερο".

Ο Μαρκόπουλος δεν θα ξεχνούσε ποτέ τους ανθρώπους που έχουν σταθεί στο πλευρό του: "Ο μεγάλος βοηθός μου είναι ο καλός μου φίλος ο Αλέξανδρος Τούζος. Ο γυμναστής μας είναι ο Δημήτρης Γούλιος. Εμείς "τρέχουμε" την Ακαδημία και προσπαθούμε για το καλύτερο. Αυτά τα παιδιά είναι εξαιρετικοί χαρακτήρες και επαγγελματίες. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που μας έχουν βοηθήσει να προβληθούμε και να ευαισθητοποιήσουμε ακόμη περισσότερο κόσμο για να έρθει στο πλευρό μας και να στηρίξει αυτή την προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια. Πρώτη και καλύτερη η Μαρία Γούναρη με την STIHL, η ΒΙΕΜΑΚ, το φροντιστήριο Interactive, τα αναψυκτικά ONE του Σπύρου Κέκκελη. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες εποχές, όλοι κάνουν αυτό που μπορούν και με το παραπάνω".

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΓΑΝΤΙΑ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤ ΟΛΗ ΜΕΡΑ

Μιάμιση μέρα στη Φλώρινα και τις Πρέσπες είναι διάστημα υπεραρκετό για να καταλάβεις πως το πραγματικό νόημα της ζωής βρίσκεται μακριά από τις μεγαλουπόλεις, το τσιμέντο και την απρόσωπη καθημερινότητά μας. Σε αυτά τα μέρη της Ελλάδας ο κόσμος έχει διαφορετικές αξίες, αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό πράγματα που σε εμάς φαίνονται… ρουτίνα και η αλήθεια είναι πως ο coach Μαρκόπουλος έχει εύκολο έργο. Πολύ εύκολο. Αφήστε το κρύο, αφήστε τις μεγάλες αποστάσεις, αφήστε και τις αρκούδες που φυσικά δεν θα σε ενοχλήσουν αν δεν τις ενοχλήσεις. Όταν έχεις καλής ποιότητας πηλό στα χέρια σου, είναι εύκολο να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά όμορφο, κάτι συμπαγές που θα κρατήσει για μια ζωή.

Κάπως έτσι είναι τα παιδιά της Φλώρινας και των Πρεσπών. Είναι παιδιά που μεγαλώνουν με αξίες και σεβασμό για τη ζωή, είναι μιας Α' ποιότητας πηλός που περιμένει να μετατραπεί σε έργο τέχνης. Είδαμε 160 παιδιά να γυμνάζονται για πέντε ώρες. Με πάσα ειλικρίνεια, θα σας πούμε πως δεν υπήρξε η παραμικρή γκρίνια, η παραμικρή ένταση ανάμεσά τους ακόμη και σε στιγμές που θα φώναζε "φάουλ" και αυτός που υπέπεσε στην παράβαση. Είδαμε σπίθες στα μάτια τους όταν ο Ryan Goodson τα έβαζε στη σειρά για "προχωρημένες" ασκήσεις, είδαμε να μένουν στο γήπεδο και να σουτάρουν για ώρα από το κέντρο, τα είδαμε να αγκαλιάζουν τον προπονητή τους και να φεύγουν χαμογελαστά. Αποκαμωμένα μεν, αλλά χαμογελαστα.

Στο τέλος της ημέρας αυτά τα ευτυχισμένα πρόσωπα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον Μίμη Μαρκόπουλο και τους συνεργάτες του, αυτούς τους ρομαντικούς τύπους που δεν ονειρεύονται μεγαλεία και σπουδαίες δουλειές σε μια σημαντικότερη "αγορά" της χώρας, αλλά ένα κλειστό γήπεδο, ένα προπονητήριο για να μοιράσουν τα κλειδιά του σε αυτούς τους μικρούς αθλητές που ακόμη και στους -15 θα φορέσουν γάντια για να πάνε για προπόνηση.

Twitter @harris_stavrou